Istari

vertaald door Jan van Vlaanderen

Verhalen uit de wereld van slavernij 3:

De straf van Brandon

Greg van Doorn keek naar zijn mooie zoon met zandkleurig haar, terwijl die naar hem opkeek met de blauwe ogen, die hij had van zijn pas overleden moeder. Quinn had zo'n delicate trekken, een smalle neus, zachte roze lippen en wat sproeten rond zijn neus tot op zijn wangen. Men zou hem best mooi kunnen noemen, maar Greg had niet zo'n gedachten, hij was tenslotte zijn zoon. De jongen bleef naar zijn vader staren, wachtend op zijn antwoord.

Greg kon moeilijk neen zeggen tegen hem, maar nu moest het toch gebeuren, voor het welzijn van Brandon en zijn familie. "Ik vind het leuk dat je eerlijk bent, Quinn, maar dat is naast de kwestie. Brandon was ongehoorzaam. Opnieuw. Hij doet het steeds meer. Hij wordt koppig zoon, en we weten allebei dat dit moeilijkheden uitlokt."

"Maar ik heb hem eigenlijk het bevel gegeven om met me mee te komen." ging Quinn verder. "Brandon moet ook mij gehoorzamen. Niet? Ik ben ook zijn meester. Niet?"

"Dat is zo. Maar je bent ook een kind, hoe slim je ook bent. Ik ben jou vader en de meester in huis. Als ik Brandon iets opdraag, dan verwacht ik dat het gedaan wordt. Snel en juist. De garage was nog steeds een rommeltje wanneer ik thuis kwam en ik vond mijn slavenjongetje in de tuin aan het spelen met jou. Met een erectie, moet ik er nog bij zeggen. Je weet dat Brandon geen erecties mag krijgen, en Brandon weet dit. Waarom heb je zijn piemelkooi uit gedaan?"

Quinn zei niets en boog zijn hoofd.

"Geef antwoord zoon."

"Heu, hùm, hij vroeg het me. Dus deed ik het maar."

"Dat is nog een groter probleem. Hij weet dat we van hem houden, en hij houdt van ons, en ik geloof dat hij denkt dat hij zijn eigen gangetje kan gaan. Vooral bij jou. Zeker gisteren. Is het niet?"

"Het spijt me echt papa. Je moet mij straffen, niet Brandon. Hij is een goede slaaf. Hij is, hij is mijn beste vriend."

"Dat weet ik Quinn, maar er moet iets aan zijn gedrag gedaan worden. We zijn nooit streng geweest met hem, en ik heb jou toegelaten om hem meer als een grote broer te behandelen, al van sinds hij bij ons is, maar hij maakt er misbruik van als hij bij je is. Je bent nu twaalf, bijna veertien, maar jij bent de meester en hij is de slaaf. Het wordt tijd dat jullie als dusdanig handelen. Hij had je eerste en vooral nooit mogen vragen om zijn piemelkooi uit te doen, en jij had moeten weigeren en hem een rammeling geven voor zijn schaamteloosheid."

"Maar heb je er dan geen medelijden mee, papa? Ik bedoel, zijn piemel heel de tijd opgesloten. Ik bedoel, hij zit nu al in dat kooitje sinds hij negen was. Ik voel met hem mee. Ik bedoel, ik krijg graag een stijve en ik vind het reuze als hij me pijpt." Quinn keek beschuldigend naar zijn vader. "En ik weet dat jij dat ook graag hebt. Waarom mag hij ook geen pretje hebben?"

"Omdat hij een slaaf is, Quinn. Brandon is een deel van onze familie, en ik hou van hem, zoveel als jij. Maar er zijn regels die hij moet naleven. En er zijn regels die wij, als meesters ook moeten naleven."

"De regels stellen we zelf op papa." ging Quinn verder. "Ik vind het niet eerlijk."

Greg legde zijn hand stevig op de dij van zijn zoon, net op de rand van zijn short. De dij van de knaap was zijdeglad en onbehaard en mooi gebruind. "Je overdrijft Quinn. "Als je zo blijft voort doen zal ik op je voorstel moeten in gaan en jou ook straffen."

Greg dacht dat dit hem wel zou doen zwijgen, maar de dappere, twaalfjarige zat recht in de stoel, zo recht als zijn anderhalve meter hem kon maken en hij keek recht naar zijn vader. "Goed, Straf me maar. Straf me zoals Brandon. Ik heb er een rommeltje van gemaakt, erger nog. Hij was mijn verantwoordelijkheid toen jij aan het werk was. Straf ons beide."

Ze reden net het centrum voor verwerking en discipline van slaven binnen toen Gregs zoon die schokkende woorden uitsprak. Vrije jongens worden niet gestraft op de manier van slavenjongens, zeker niet in het publiek, zeker niet in een centrum voor discipline.

"We praten er verder over als we thuis zijn, Quinn. We moeten Brandon uitladen. Zijn straf wordt om twee uur uitgevoerd."

"Straf ons beide vader." mopperde Quinn tussen zijn tanden toen hij uitstapte en naar de achterkant van de kleine slavenkar liep die achteraan de auto hing. Het was niets meer dan een stevige kooi op wielen.

Brandon, hun veertienjarig slaafje, was naakt en stevig geketend. Zijn polsen en enkels waren vastgemaakt aan elkaar, linkerpols aan rechterenkel en omgekeerd, om hem helemaal onbeweeglijk te maken en erg ongemakkelijk. Zijn dikke strafhalsband zat rond zijn slanke nek. Er zat een dikke knevel in zijn mond die hem ongecontroleerd deed kwijlen. Hij keek met zijn gevoelige bruine ogen in die van zijn meester toen Greg de kooi open maakte. Het was duidelijk dat de jongen gehuild had, veel, maar hij vermande zich snel en haalde zijn neus op en lag daar rustig te wachten tot zijn meester zijn boeien zou losmaken.

Het was gemakkelijker voor Quinn om binnenin de kettingen los te maken, omdat hij kleiner was, en hij was er ook heel bedreven in geworden. Toen Brandons armen en benen vrij waren ging hij achteruit zodat de slaaf zelf uit de kooi kon kruipen.

Ondanks zijn discipline problemen was Brandon goed getraind en over het algemeen aangenaam. Hij stond onmiddellijk klaar met zijn handen achter zijn hoofd. Hij was 1m65, vijftien cm groter dan Quinn, maar de jongens waren ongeveer hetzelfde gebouwd, alle twee slank en lenig en goed gespierd. Ze konden zelfs broers zijn. Het haar van Brandon was ook zandkleurig, net zoals bij Quinn en hij had eveneens sproeten rond zijn neusje. Brandon was echter merkbaar tengerder, omdat hij als slaaf natuurlijk minder te eten kreeg, maar hij was toch gespierd als een jonge tiener. Er was niets te mager aan de jonge tiener. Greg vond niets irritanter dan een slavenjongen die niet goed gebouwd was, zowel te dik als te dun, zelfs geen vrije tiener. Hij zorgde er voor dat zowel Quinn als Brandon in prima conditie bleven. Brandon had behoorlijk stevige buikspieren die zich als een wasbord aan het ontwikkelen waren. Bij Quinn hetzelfde.

Brandons meest bekoorlijk verschijning waren zijn bruine ogen. Het was niet te verwonderen dat Quinn het zo moeilijk had om neen tegen hem te zeggen. Greg had het er dikwijls ook moeilijk mee. Hij had een steeds aanwezige kalmte over hem, een zekere diepte en gevoeligheid, en hij was pienter en intelligent, wat Greg niet meer in de hand had als hij hem niet strenger ging behandelen.

Greg inspecteerde Brandon op kneuzingen die hij kon opgelopen hebben tijdens het vervoer in de kooi, maar hij zag er goed uit. De veertienjarige was nog onbehaard. Hij had wat dons op zijn onderbenen, maar dat was nog jongensdons dat hij al had sinds de Van Doorns hem gekocht hadden. Zijn piemel, die voor het moment opgesloten zat in een klein metalen kooitje, was nogal klein voor zijn leeftijd, amper vijf cm lang en onbesneden. Veel eigenaars lieten hun slaven besnijden, maar Greg wou Brandon intact houden, zoals de natuur hem geschapen had. Hij liet toe dat Brandon een klein beetje schaamhaar had boven zijn slavenlulletje. De jongen mocht het zelf bijscheren. Als er te veel haar kwam naar de zin van Greg wist de jongen dat hij het voor altijd zou kwijt geraken. Hij had een paar leuke plompe ballen die laag in een zachte roze onbehaarde balzak hingen.

Greg deed Brandons knevel uit en inspecteerde zijn tanden. De jongen had een beugel. Veel mensen zeiden hem dat het belachelijk was om geld te verspillen aan een slavenjongen. Waarom hadden zij gave tanden nodig, maar Brandons tanden waren anders zo vervormd dat heel zijn uitzonderlijk mooie verschijning aangetast zou zijn. De familie had hier dus voor gezorgd sinds hij twaalf was. Binnen een jaar of zo mochten ze er af.

Brandon droeg zijn zandkleurige haar kort, met een scheiding in het midden, niet zoals Quinn die haar had tot op zijn schouders. Het was een klassieke slavensnit die hem jonger deed lijken dan zijn veertien jaar. Hij was tevreden dat de jongen zijn tanden gepoetst had en zijn mond had gespoeld zoals hij had opgedragen. Hij deed opnieuw zijn knevel aan.

Brandon zei niets tijdens het korte moment dat zijn knevel uit zijn mond was. Het was regel in de familie Van Doorn dat een slaaf nooit sprak als hij niet aangesproken werd, en zelfs dan moesten zijn antwoorden zo kort mogelijk blijven. Brandon bracht soms zelfs weken door zonder een woord te zeggen.

Greg deed de jongen voorover buigen zodat hij de kontplug kon inspecteren die stevig in zijn rectum zat. Brandon kreeg de plug in zijn kont van bij zijn eerste dag als slaaf, maar vandaag moest hij de pijn en de frustrerende stimulatie ondergaan van een strafplug, een dikke bolle latex plug die zijn ringetje ver uitrekte. Het was dit jaar nog maar de tweede keer dat hij hem in had. Greg duwde er tegen, waardoor Brandon even kreunde in zijn knevel. Er beetje voorvocht gulpte uit zijn piemeltje. Zijn meester negeerde dit en gaf hem een ferme klets op zijn billen.

Quinn gaf zijn vader de lijn die hij aan de halsband van Brandon vastmaakte. Hij keek in de ogen van zijn naakte slavenjongen. Hij kon de angst en de schaamte zien dansen in de bruine knikkers.

"Jongen, je weet dat je vandaag gestraft gaat worden?"

Brandon knikte traag.

"Je gedrag begint me zorgen te baren. Je moet herinnerd worden aan je positie. We gaan een beetje strenger met je moeten zijn. Is het niet, Quinn?" vroeg Greg aan zijn zoon met een waarschuwende toon.

Quinn knikte mar Greg zag dat de jongen aan iets anders dacht. Hij wendde zich terug tot de naakte slavenjongen. "Ik heb een van de strafmachines voor je besproken vandaag."

Brandon begon te beven. Hij had nog nooit zelf kennis gemaakt meet zo'n machine, maar Greg had hem eens naar hier gebracht toen hij tien was en hij had toen gekeken naar de andere jongens gedurende de eindeloze uren van pijniging die de efficiënte machines aanrichtten. Greg herinnerde zich de kleine hand van Brandon die hem bij de pols had genomen en het gevoel van de bevende jongen toen hij zich tegen hem aan gedrukt had voor troost, toen de jongens op de machines schreeuwden en huilden en smeekten om genade.

Greg herinnerde zich dat hij hem gezegd had: 'Ik zal je dit nooit aandoen als je je gedraagt'.

Dit kleine voorval maakte dat Brandon de volgende jaren zeer meegaand was, maar nu zijn hormonen begonnen te vloeien en hij de eerste tekenen van adolescente ongehoorzaamheid vertoonde, was het ogenblik daar dat hij die dingen eens uit de eerste hand zou voelen.

"Ik wil dat je steeds onthoudt dat Quinn en ik van je houden. Dit is voor je eigen goed, Brandon. Leer uit wat er vandaag gebeurt en dan zullen we nooit moeten terugkomen."

Brandon snikt een knikte traag en triest. Greg kreeg de indruk dat het voldoende was om hem hierheen te brengen, alleen al de dreiging dat ongehoorzame slavenjongentjes naar hier konden gebracht worden was al genoeg om zijn eigenzinnigheid te corrigeren, maar hij wou dat het lesje zou beklijven. Greg wou dat de jongen deze dag voor de rest van zijn leven zou onthouden. Greg hield echt van hem. Maar Brandon was een slaaf en dat betekende dat me soms als een wreed moest zijn om lief te zijn. Brandon zou een beter en handelbaar slaafje worden als hij deze beproeving zou ondergaan, en dat zou zijn leven, en dat van zijn meesters, veel aangenamer maken.

Greg omhelsde de knaap en zei hem dat hij zijn vergissingen vergaf. Brandon kon zijn meester nog een glimlach laten zien terwijl tranen zijn jonge ogen vulden. Greg hield de leiband van de jongen vast en trok hem het gebouw in, toen hij iemand aan zijn mouw voelde trekken.

"Papa. Stop even." Het was Quinn, en Greg zag dat zijn 12-jarige zoon zijn hemd uittrok. "Ik was ernstig. Je moet mij ook straffen."

"Quinn 3;"

"Nee, papa. Ik meen het. Als 3; als ik echt zijn meester wil zijn moet ik weten hoe het voor hem is."

De in bloot bovenlijf staande zoon van Greg stond voor hem met vastberadenheid in zijn ogen. Als een 12-jarige iets in zijn hoofd heeft, dan is er echt niets aan te veranderen. En de waarheid was, dat de jongen gelijk had. Greg ging er niet helemaal mee akkoord, maar hij had gelijk. Het was niet de eerste keer dat Quinn gevraagd had om samen met Brandon gestraft te worden voor kwajongensstreken waar ze samen in verwikkeld waren. Greg besloot dan maar om toe te geven.

"Goed, Quinn. Als je vindt dat je het moet doen, doe het dan maar."

Quinn glimlachte niet. Hij wist waar hij om vroeg. Hij wist dat het pijnlijk en beschamend zou zijn. Hij keek op naar zijn vader met zijn gevoelige blauwe ogen. "Bedankt papa."

"Ik ken de verantwoordelijke hier. Ik denk wel dat ik hem kan overtuigen om je je gang te laten gaan. Trek nog maar even je hemd aan. Ik wil niet dat hier iemand denkt dat jij ook een slaaf bent."

Brandon zat in een klein hok samen met een twintigtal andere slaven, jongens van zijn leeftijd die op hun straf zaten te wachten. Quinn en Greg zaten in het kantoor van de verantwoordelijke. Greg had bij hem op school gezeten en hij wist dat het een goede man was, die hier proper en goed werk afleverde, niet zoals het soms nachtmerrieachtige gedoe in andere delen van de staat. Onder zijn toezicht was er nog geen enkele slaaf gestorven, een uitstekend record. Hij zat achterover in zijn stoel en bekeek Quinn met een mengeling van trots en ongeloof, net zoals Greg naar hem gekeken had. Quinn leek opgeslokt in de grote zetel waarin hij zat. Zijn voeten raakten de grond niet en hij liet ze heen en weer zwaaien, schattig zoals alleen maar jongetjes dat kunnen.

"Wel, dit is echt een opmerkelijk verzoek. Weet je, jonge man, dat vrije jongens over het algemeen niet publiekelijk gestraft worden.

"Misschien zou het wel beter zijn, mijnheer." antwoordde Quinn respectvol. "Ik ken jongens die heel erge dingen gedaan hebben en ze komen er zomaar mee weg. Het enige wat Brandon gedaan heeft is met mij met een frisbee spelen, en nu moet hij daarvoor gestraft worden. Dat is niet eerlijk."

"Niemand zegt dat het leven eerlijk is, jongen," zei de beheerder zachtjes. Hij zag er helemaal niet het type uit om een plaats als deze te runnen, misschien was het wel daarom dat het hier een goede reputatie had. "Brandon is een wees, niet?"

Quinn en Greg knikten. Greg en wijlen zijn vrouw waren goede vrienden van de ouders van Brandon. Brandon als slaaf nemen leek hen het enige wat ze konden doen na de tragische dood van zijn ouders.

"Was het eerlijk dat zijn ouders gestorven zijn? Neen." ging John verder. "Was het eerlijk dat hij tot slaaf gemaakt is? Neen. Maar zo is het nu eenmaal. Brandon is een slaaf, daar kan niets aan veranderd worden. Sommige jongens zijn voorbestemd voor dit leven, en hij is er een van."

Quinn hield zijn schouders op. Thuis hadden hij en zijn vader nog nooit gesproken over de omstandigheden van de tot slaaf wording van Brandon. Greg had Brandon een foto van zijn ouders laten houden in het kleine kamertje waar hij sliep. Maar dat was de enige herinnering aan zijn leven als vrije jongen die hij mocht houden.

"Slaven die zich misdragen," ging John verder, "zelfs de over het algemeen gehoorzame zoals Brandon, moeten gestraft worden en herinnerd worden aan hun plaats in de maatschappij."

"Dat zal dan wel." antwoordde Quinn, nog altijd niet overtuigd.

"Ik ben nog meer geïnteresseerd in jouw bewering dat je een betere meester zal zijn als je zelf een slavenkastijding hebt meegemaakt. Dat is echt een heel redelijk en intelligent iets om te zeggen. En dat is de enige reden waarom ik je de toelating zal geven."

Quinn was even stil, hij was niet zeker wat hij gehoord had. "Zo 3; je laat het me doen?"

"Als je vader de toelating geeft."

"Papa alsjeblieft!? Ik moet weten hoe het is voor hem."

Greg legde zijn arm om zijn erg gevoelige zoon, die zijn rol als meester niet erg goed speelde, een rol die, dat wist Greg diep in zijn hart, hij nooit echt zou kunnen spelen. "Als dat dan echt zo belangrijk voor je is, dan ja. Ik laat het je doen."

De 12-jarige Quinn glimlachte, maar zijn blauwe ogen bleven ernstig.

John keek hen beiden aan en schudde zijn hoofd. "Je hebt me daar een moedig ventje, Greg. Ik kan voor hem een minimale disciplinesessie regelen."

"Hm mijnheer, hm, nee mijnheer." onderbrak Quinn, die trachtte om zo beleefd mogelijk te zijn. "Ik wil dezelfde straf als Brandon krijgen."

De ogen van John werden wijder, net als die van Greg.

"Zoon, dat is niet mogelijk." zei Greg vastberaden. "Ze gaan Brandon aan een van de machines hangen."

"Dat weet ik. Ik wil er samen met hem ook aan een hangen. Alsjeblieft papa." deze laatste woorden zei Quinn heel stilletjes.

"Kan dat geregeld worden John?" vroeg Greg, hopend dat John 'neen' zou zeggen.

"Dat is ongehoord, maar ik zie niet in waarom niet, zolang niemand merkt dat hij een vrije jongen is. We hebben hem nu al zo ver laten gaan. Als hij echt wil weten wat zijn slavenjongen zal voelen, dan is hem ook aan een machine hangen de enige mogelijkheid."

"Goed dan. Maar ik wil de garantie dat hij geen permanente verwondingen zal krijgen."

"Absoluut."

"Wel, laten we het dan maar doen."

John knikte en stond recht. "Om dit allemaal vlot te laten verlopen, want het is echt illegaal, wil ik dat iedereen hier in het gebouw denkt dat Quinn een slaaf is."

"Quinn ging wat rechter in zijn stoel zitten.

"Dat betekent dat je al je kleren moet uitdoen, jongen. Trek alles uit en laat je kleren hier."

"Oké," antwoordde Quinn gehoorzaam. Hij stond op en trok opnieuw zijn hemd uit.

Quinn had een leuke kleine borstkas, met perfecte tepeltjes ter grootte van een cent. Hij had ronde schouders die nog niet begonnen waren met breder te worden. Zijn buik was plat en begon net de eerste tekenen te vertonen van spieren. Hij schudde zijn lange, zandkleurige haar uit zijn ogen en bukte zich om zijn kousen en schoenen uit te doen. Twee schattige jongensvoetjes stapten nu over de vloer van de beheerder.

Greg hield van jongens en was er helemaal niet blind voor hoe perfect mooi zijn 12-jarige zoon was. Het besef dat Quinn weldra naakt voor hem en een van zijn beste vrienden ging staan, wond hem op. Greg was niet beschaamd voor de erectie die in zijn broek groeide. Zijn zoon was prachtig. Hij wist dat Quinn deze reactie bij heel wat mannen zou uitlokken.

Quinn trok zijn short omlaag zodat hij in zijn witte boxershort stond. Het zat strak rond zijn slanke heupen en zijn mooi gevormde billen en perfecte kontje. Er was een mooi afgetekend en verrassend groot bultje vooraan zichtbaar, daar waar zijn jongensschatten netjes weggeborgen waren.

"Ik veronderstel dat dit ook uitmoet?" vroeg Quinn verlegen met zijn schrille pretiener stem.

"Ja jongen man. Slaven moeten hier naakt rondlopen."

Quinn was hier helemaal niet verbaasd over. Zij lieten Brandon altijd naakt rondlopen. Zelfs als ze hem meenamen in het publiek had hij hoogstens een klein lederen zakje over zijn gekooide genitaliën. Daarbuiten had de jongens niets anders meer gedragen sinds hij de familieslaaf geworden was op zijn achtste, met uitzondering van enkele erotische kostuums.

Quinn deed zijn onderbroek uit en stond dat stilletjes met zijn armen naast zijn lichaam. Hij deed geen poging om zichzelf te bedekken. De jongen had een schattige bleke streep rond zijn middel, parelend, romig wit, zijn torso en zijn benen waren goudbruin.

Er was al gezegd dat Brandon en Quinn broers konden zijn, en dit was zeker waar toen Greg naar zijn 12-jarige zoon zijn naakte lichaam staarde. Hij was een kleinere versie van het lichaam van hun 14-jarige slavenjongen. Het enige wat duidelijk verschillend was bevond zich tussen zijn benen. Brandon had een eerder kleine, onschuldige 5 cm lange piemel, Quinn was opmerkelijk goed uitgerust. Zijn onbesneden penis was vrij dik en bijna 8 cm lang en werd snel groter voor de ogen van zijn vader. Op een wip had de jongen een staalharde 13 cm lange stijve, die perfect in een hoek van 45 graden stond en op en neer ging met zijn hartslag. Zijn ballen waren even dik als die van Brandon, maar ze hingen iets minder laag. Quinn had enkele schaarse haartjes, amper zichtbaar boven zijn erectie. Daarbuiten was zijn 12-jarige lichaam helemaal onbehaard.

Hij bloosde terwijl zijn lul op en neer wipte.

"Sorry." mompelde hij.

"Perfect natuurlijk." zei John.

Greg glimlachte naar zijn zoon. Hij was er trots op dat hij zo'n grote piemel had en het gemak en het vertrouwen waarmee hij zich uitkleedde in hun aanwezigheid. Quinn was lief teder, maar hij was geen lafaard.

John stond recht en nam een stel stalen handboeien uit de bovenste schuif van zijn bureau. Hij stapte naar Quinn toe en zei hem zijn handen achter zijn rug te doen.

Quinn gehoorzaamde onmiddellijk, de piemel van Greg was harder dan ooit, toen de handen van zijn zoon achter zijn rug werden geboeid.

"Quinn, ik ga een van de wachters roepen. Zij gaan een halsband rond je nek doen en je naar de kooien brengen." John wendde zich naar zijn vader. "Greg, wil je dat Quinns piemel opgesloten wordt voor zijn straf?"

Greg liet de keuze aan Quinn. "Wat denk jij zoon? Jij zei dat je wil voelen hoe het is voor Brandon. Wil jij een kooitje rond je piemel zodat hij niet stijf kan worden?"

Quinn moest hier echt over nadenken. Zijn gezicht stond op grimmig. Dan wendde hij zich tot zijn vader. "Ja, ik wil ook voelen hoe dat is."

"Heel goed," zei John. "Een kleine waarschuwing nu, jonge man. Luister goed. Eenmaal je deze kamer verlaat wordt je als slaaf behandeld. Doe dus wat de wachters je zeggen en gedraag je. Alleen ik en je vader weten dat je een vrije jongen bent. Je mag hier niet weg voor je straf erop zit. Eenmaal in de kooien kan je niet meer terug en kunnen je vader en ik niets meer voor je doen. Begrijp je dat?"

"Ja mijnheer, ik begrijp het."

"Je dezelfde straf die je vader uitgekozen heeft voor je slavenjongen. Je krijgt een nummer en je zal in een wachtkooi gezet worden samen met andere jongens van jouw leeftijd. Als je nummer afgeroepen wordt zal je in een strafmachine gezet worden. Er zijn drie delen in Brandons straf en je zal ze ook alle drie doormaken. Eerst en vooral zullen je ingewanden uitgespoeld worden met een serie strafdarmspoelingen."

Quinn werd bleek en keek naar zijn vader. Ze hadden Brandon ook al strafdarmspoelingen gegeven en Quinn had zelfs al toegekeken, maar zelf had hij er nooit een gehad.

John ging verder met het beschrijven van de beproeving die de twee jongens, een slaaf en een vrije jongen, te wachten stond. Ze zouden allebei dezelfde pijn en vernedering ondergaan. "Dan wordt er plug in jullie kont gestoken en krijg je een rammeling op je billen. Je vader heeft een niveau drie gevraagd voor Brandon, dat is vrij streng. Je kan daarna een hele tijd niet meer gaan zitten, dat verzeker ik je. De billenkoek wordt gevolgd door drie ranselingen met de stok. Voor Brandon is het de bedoeling dat er permanente littekens zullen achterblijven, daarom doen we het bij jou met een peddel omdat er bij geen sporen zullen achterblijven."

Quinn slikte maar kwam niet op zijn beslissing terug om Brandons straf te delen.

"Tenslotte krijg je en intensieve en volledige prostaatmelking. Weet je wat dat is?"

"Neen, mijnheer."

Greg was nog maar onlangs begonnen met het melken van Brandon, altijd uit het oog van zijn beïnvloedbare en gemakkelijk onthutste jonge zoon. Quinn wist zelfs niet wat een prostaat was, of dat hij er een in zich had.

John lachte door de schattige onwetendheid van zijn eigen anatomie. "Kan je al ejaculeren?" vroeg hij.

"Je bedoelt, of er al spul uit mijn lul komt?"

John en Greg moesten glimlachen. "Ja Quinn."

"Dat kan ik." antwoordde de knaap, " maar niet veel."

"Heb je onlangs gemasturbeerd?"

Quinn bloosde en fluisterde zijn antwoord tegen John. Greg kon niet horen wat hij zei.

"Wel, dan zal er nog wel genoeg in jou prachtige balletjes zitten hebben om het voor je interessant te maken.

"Er werd aan de deur geklopt."Dat zal de wachter zijn. Nog vragen?"

Quinn keek naar zijn vader.

"Laatste kans maat,"zei Greg. "Je moet dit echt niet doen."

"Ik doe het," antwoordde de jongen stilletjes. "mag op hetzelfde moment als Brandon gaan? Ik denk dat het hem zal helpen als ik gelijk met hem ga."

Greg keek naar J hn en liet blijken dat hij dit een goed idee vond.

"Dat kunnen we regelen, Quinn. Jullie worden beiden tegelijkertijd gestraft."

"Goed, bedankt. Ik denk dat ik er klaar voor ben."

"Kom hier Quinn," zei Greg. Zijn naakte zoon haastte zich naar hem toe, zijn stijve jongenspiemel waggelde heen en weer. Greg stond op en nam de jongen in zijn armen, knuffelde hem stevig en wenste dat hij hem zin niet had laten doen.

"Ik denk nog altijd dat je een vergissing begaat, maar ik begrijp waarom je het nodig vingt. Ik ben erg trots op je. Wees moedig. Ik zie jullie, Brandon en jij, terug binnen enkele uren."

John opende de deur. Twee wachters kwamen binnen. Een van hen had een ijzeren halsband vast.

"Vooraan en in het midden, slaaf." riep hij naar Quinn die snel zijn omhelzing met zijn vader verbrak en snel naar hem toe ging. De halsband werd rond zijn slanke nek vastgemaakt en er werd een dikke ketting aan bevestigd. Greg keek toe hoe de wachter zijn naakte 12-jarige zoon wegbracht aan de ketting, naar de kooien. De jongen zijn piemel stond nog steeds stijf.

"Een opmerkelijk ventje heb je daar Greg," zei John. "je kan alles bekijken vanuit de observatieruimte. Ik zal jouw jongetjes naar voor zetten in de rij zodat ze niet de hele dag moeten wachten."

"Bedankt."

Quinn stond voor een van de kooien in de kelderverdieping. Het was een enge ruimte aan drie zijden begrensd door kale muren. De voorste muur bestond uit dikke ijzeren baren, van op de grond tot aan het plafond. In deze muur zat de enige deur, gemaakt van stevig staal en voorzien van een elektrisch slot. In de kooi zaten 20 naakte jongetjes, ongeveer dezelfde leeftijd van Quinn. In deze kleine ruimte waren ze verplicht om recht te staan en hadden ze amper ruimte om te bewegen. Het was er heet en de lichamen van de jongetjes glinsterden van het zweet. Elk van hen had een nummer op zijn borst, geschreven in zwart vetkrijt. Er waren geen zitbanken. Er waren geen bedden. Er stond een emmer in een hoek als toilet. Alle jongens hadden een halsband en hun handen waren achter hun rug geboeid. Enkele jongen waren ook vastgebonden aan hun benen. Sommigen hadden een knevel in hun mond, en bij de meesten was hun piemel opgesloten in en een variëteit van kooitjes die er voor zorgden dat ze niet met zichzelf konden spelen, of met elkaar.

Ook Quinn droeg nu zo'n ding, een lulkooitje, bijna hetzelfde als dat van Brandon. Een stevig zwaar slot hield alles op zijn plaats aan de basis van de onbehaarde genitaliën. Zijn 12-jarige lul was opgezwollen en opgekropt in het nauwe kooitje. Dit kooitje had een bijkomende ring met kleine nageltjes rond de basis van zijn piemel, wat hem constant pijnlijk herinnerde dat hij geen erectie mocht hebben. Hij werd er duizelig van, pijnlijk en frustrerend voelde hij zijn jonge lul tegen de tralies duwen en de nageltjes drongen in het tere vlees van zijn mannelijkheid. Quinn probeerde aan rekenopgaven te denken om zijn lul terug slap te laten worden.

'3 x 3 is 9. 3 x 4 is 12. 3 x 5 is 15 3; '

De bewakers kozen voor hem boeien om rond zijn enkels te doen. De ketting tussen zijn enkels was amper 30 cm lang. De ijzers waren zwaar aan zijn blote voeten, en Quinn voelde nu plots medelijden voor Brandon voor de keren dat zij hem aan zijn enkels geketend hadden. Quinn vond het dikwijls amusant om Brandon te zien huppelen en springen in zijn boeien. Nu vond hij het helemaal niet om te lachen.

De wachters openden de deur van de kooi en Quinn werd ruw naar binnen geduwd. De jongen was het natuurlijk niet gewoon om met boeien te lopen. Hij strompelde en viel hard op de betonnen vloer. Hij belandde op zijn zij en kwetste zijn schouder. De andere jonge slaven lachten met hem. Quinn bleef even op zijn buik liggen en wist niet hoe hij recht kon komen met zijn handen achter zijn rug en zijn voeten zo dicht bij elkaar. De 12-jarige slaagde erin om op zijn knieën te geraken. Hij hield zijn hoofd omlaag en durfde niet naar de andere jongens te kijken. Hij was een beschermd, onschuldig ventje en tussen al die naakte slavenjongens vond hij het akelig.

Plots voelde hij een zachte hand op zijn arm, die hem recht hielp. Hij keek op en zijn ogen lichtten op en er kwamen tranen in als hij een bekend gezicht zag.

Het was Brandon.

De 14-jarige slaaf had zijn handen in een pijnlijke houding gekregen waarmee hij zijn meester kon recht helpen. De boeien sneden in zijn polsen en kwetsten hem vrij lelijk. Brandon had pijn, maar hij hield Quinn bij zijn arm vast tot de jongen zijn evenwicht gevonden had.

"Hé, Brandon," zei Quinn zachtjes. "Bedankt om me recht te helpen."

Brandon kon niet antwoorden, hij had het bit nog in zijn mond, dat stevig met tape achter zijn hoofd vast zat, maar verrassing in zijn ogen sprak boekdelen. Hij zag dat het nummer op de blote borst van zijn meester hetzelfde was als het zijne. Brandon keek hem vragend aan.

"Ik maakte geen grapje Brandon," legde Quinn uit. "Ik wordt samen met jou gestraft. We gaan samen."

Brandon schudde heftig zijn hoofd. De jonge tiener wist zeker dat zijn jonge meester er geen idee van had wat hij zichzelf aandeed.

"Ik wist wat ze met je gingen doen, en ze moeten hetzelfde met mij doen. Dat is gewoon eerlijk. Het was toch mijn fout. Ik had je eerst je werk moeten laten afmaken. Ik denk dat ik niet zo'n goede meester Ben."

Brandon staarde even naar Quinn en draaide dan zijn ogen weg. Hij wou niet zijn meester zijn woede zag, of de tranen die begonnen op te wellen. Dit was het laatste wat de jonge slaaf wou. Quinn moest hier helemaal niet zijn. Het maakte alles nog erger.

"Niet ... niet wenen Brandon." zei Quinn die zijn tranen verkeerd interpreteerde. "Het spijt me. Het zal allemaal wel snel over zijnen dan kunnen we naar huis."

Maar 'thuis' betekende voor de jonge slaaf niet hetzelfde als voor Quinn. Hij was loyaal tegenover zijn twee meesters, de oude en de jongen. Op zekere hoogte waren ze familie. Hij wist dat hij hen lief had.

Maar hielden zij van hem?

Maar hield hij van hem?

Natuurlijk hield hij van hem, maar altijd van op afstand en het stigma dat zijn slaaf zijn met zich meebracht en heel zwaar op zijn op zijn tienerhart woog. Brandon voelde zich meer het huisdier van de familie, en er was altijd dat aarzelend gevoel, dat hij nooit zou geaccepteerd worden of zou behandeld worden als iets meer dan een waardevol stukje eigendom. Hij lette erop om dat nooit te tonen. Hij had geleerd dat slavenjongetjes dankbaar moesten zijn voor alles wat ze kregen.

Quinn bleef als een lijmstick op Brandon geplakt tijdens hun verblijf in de kooi. Hij hield zijn hoofd omlaag en zei niets. Regelmatig strompelde er een heet naakt bezweet lichaam tegen hem. Dan duwde Brandon de slavenjongen opzij, om zijn meester te beschermen tegen een mogelijke bedreiging. Quinn merkte dat Brandon de oudste was in de kooi. Alle andere jongens, dus van dezelfde leeftijd als Quinn, bleven dus uit zijn buurt. Sommige jongens waren sterk en gespierd ondanks hun jonge leeftijd, en Quinn voelde zich een beetje geïntimideerd. Dit waren slavenjongens die in fabrieken werkten of op boerderijen, die naar hier gezonden wan voor discipline en gehoorzaamheidstraining zodat ze nog harder voor hun meesters konden werken. Jongens zoals zij werden als niet meer beschouwd dan dieren en werden ook als dusdanig behandeld.

Zo'n 11-jarige kroop dicht bij Quinn, nieuwsgierig naar die nieuwe jongen die zich hier vreemd genoeg niet op zijn plaats voelde. Dit jongetje was ongeveer 1m20 groot en goed gebouwd, met krachtige spieren, sterke dijen, een torso als een beeldhouwwerk en een bruin gebrande huid. Hij was volledig onbehaard. Zijn hoofd was geschoren en er stond een tattoo op de rechterkant van zijn scalp met de woorden 'Kratzer Farm Cooperative' onder het logo van de firma. Zijn piemel en balletjes waren kleine dingetjes, opgesloten in een helder plastic doosje dat er voor zorgde dat hij nooit een erectie kon hebben en zichzelf nooit kon aanraken. Quinn zocht naar een slot zoals er een op zijn kooitje zat, maar hij vond er geen. Hij zag dat er een buisje uit de jongen zijn piemeltje stak, doorheen een kleine opening in het doosje. Hij vroeg zich af waar dat buisje voor diende en hoe de jongen kon plassen met dat buisje.

De 11-jarige kwam te dicht naar de mening van Brandon en hij zette zich agressief tussen de gespierde knaap en zijn gekke meester. De 11-jarige slaaf begreep de boodschap en ging achteruit. Quinn bekeek hem nog even en keek dan naar Brandon.

"Ik denk dat hij alleen maar vriend wou zijn." zei Quinn stilletjes.

Brandon trok aan zijn bit in zijn mond en schudde zijn hoofd. Hier waren geen vrienden. Alleen slaven.

Quinn verloor nogal vlug het besef van tijd in de kooi. Er waren geen vensters, geen uurwerk, geen enkele manier om te zien hoelang ze hier zaten. Er waren in feite 30 minuten door wanneer de wachters de nummers begonnen af te roepen die op hun borst stonden. Ze namen steeds twee jongens mee die dan hun disciplinair lot tegemoet gingen. De eerste twee waren een magere 13-jarige met een bijna mansgrote lul die vrij tussen zijn benen bengelde en een kleine 11-jarige boerderijslaaf. Quinn keek toe hoe de ketting tussen hun halsbanden werd vastgemaakt en de twee jongens samen naar de goederenlift gebracht werden om hen naar boven te brengen naar de strafruimten.

"Ik hoop dat deze genoten heeft van zijn laatste dag met ballen," zei een van de wachters en hij kletste de 13-jarige tegen zijn achterhoofd. Op vraag van zijn eigenaar ging de jongen gecastreerd worden, direct na zijn straf. De jonge tiener was al aan het wenen.

Enkele minuten later werd er een nummer afgeroepen door de luidsprekers. '2409'

Brandon tikte zijn jonge meester aan. Quinn keek naar zijn borst en zag dat dit nummer erop stond, en op de borst van Brandon.

"Dat zijn wij," zei Quinn angstig. Zijn hart ging als razend te keer en zijn benen begonnen te beven. Brandon had ook schrik, maar kon het beter verbergen.

Samen stapten de twee jongens, meester en slaaf, door de deur van de kooi. Ze werd open gezoemd. De wachters trokken hen uit de kooi en ketenden ze vast aan hun halsband met een zware ketting. Quinn kreeg een knevel in zijn mond, net zoals Brandon.

"Erin bijten, jij stomme ezel!" riep de wachter naar Quinn. "Shit, jullie slavenjongens worden dommer met de dag."

Het was de eerste keer in zijn leven dat de 12-jarige een knevel in zijn mond kreeg. Thuis deed hij enkele keren per dag een knevel aan bij Brandon, dikwijls voor uren, meestal alleen voor de lol. Hij had nooit gedacht dat het zo ongemakkelijk was. Quinn begon bijna onmiddellijk te kwijlen. Brandon deed dit al sinds vanmorgen toen hij de knevel in zijn mond kreeg.

"Vooruit slaven! De lift in!" riep een wachter.

Quinn had het nog steeds moeilijk om de kettingen gewoon te worden. Hij strompelde toen de wachters hem in de lift duwden. Brandon, die al jaren ervaring had met het stappen met kettingen kwam wat gemakkelijker vooruit. Hij keek naar zijn jonge meester en schudde zijn hoofd. Hij begreep niet wat er gaande was, waarom Quinn aandrong om ook gestraft te worden. Brandon was al slaaf sinds zijn achtste, hij verwachtte geen medelijden van zijn meesters. Brandons brein kon het gedrag van Quinn niet begrijpen. Hij wou zijn straf zeker niet delen met Quinn. Het enige wat de straf wat draaglijk zou maken was het feit dat hij het zou doormaken in afzondering, of met een andere slavenjongen die hij nooit meer zou terugzien. Er zouden heel wat mensen toekijken, maar achter glas. Nu zou zijn meester bij hem zijn, in de strafruimte. Hij zou hem zien wenen, hem horen huilen, hem horen smeken. Het moest nog tot hem doordringen dat ook Quinn zou wenen, huilen en smeken even luid als hij.

***

"Mr. Van Doorn," zei een jonge slaaf, alleen gekleed in een grijze onderbroek en een paar werklaarzen, tot Greg. "Uw slavenjongens zitten in zaal negen, dat is aan het einde van de gang."

De jongen was misschien enkele maanden ouder dan Quinn en eigendom van de staat. Hij was slank en goed gebouwd en onbehaard, natuurlijk of kunstmatig. Zijn blonde haar was kor tegen zijn huid afgeknipt. Het zegel van de staat stond op een band op zijn onderbroek en het woord SLAAF was permanent getatoeëerd in zwarte letters over zijn gladde en goed gespierde borstkas en ook op de zijkant van zijn rechterbeen. De bult in zijn onderbroek vertelde dat hij goed voorzien was.

De staat bezat een steeds groeiend aantal slavenjongens, in hetzelfde uniform. Ze werden tewerkgesteld voor het onderhoud van de wegen, sanitaire installaties en grondwerken. Blijkbaar waren er ook enkele aangeduid als stewards in het straf- en disciplinecentrum.

De jongen was mooi en beleefd en Greg glimlachte naar hem als hij voorbij stapte. Hij keek even om om een glimp op te vangen van zijn jonge tienerkontje dat tussen de riempjes van zijn onderbroek gekneld zat. Een stukje van een kontplug, geleverd door de staat was zichtbaar, alsook de striemen van een recente geseling op zijn rug. Dit zou ook het lot geweest zijn van Brandon, als de Van Doorns hem niet hadden gekocht na de dood van zijn ouders.

Greg nam de pas die van de bediende gekregen had en zoemde zich door een deur naar de observatieruimte 9. Als eigenaar van de twee jongens die in deze ruimte gestraft gingen worden, zat Greg alleen op de voorste rij. Hij keek door het venster en zag de machine. Er waren er twee. Identiek. Een voor elke jongen.

Het was een stevig metalen frame, rechthoekig, dat op een stalen platform stond, enkele decimeters boven de vloer. Aan de vier hoeken zaten boeien voor enkels en polsen. Die boeien konden verplaatst worden naargelang de grootte van de jongens in de leeftijd tussen 8 en 16. In het midden van het platform hing een brede lederen riem aan een horizontale buis. Die was duidelijk bedoeld om rond de torso van een jongen te gaan, om hem te immobiliseren. Een aantal kettingen en boeien hingen nog op enkele andere plekken op het frame. Er hing ook een set van twee kettingen voor aan de machine waar de slavenhalsband aan vast moest, zodat de jonge slaaf zijn hoofd niet zou kunnen bewegen tijdens zijn straf.

Aan de rechterkant van het frame zat een complexe robotarm vast et een aantal aanhangsels, zoals aan de robotarmen in een autofabriek. Het kon in drie richtingen bewegen en kon de taken met hoge precisie uitvoeren. Eenmaal geactiveerd zou het zijn taak zonder medelijden uitvoeren. Het zou de jongen op een efficiënte manier folteren, minuten of uren, naargelang het ingestelde programma. Het zou niet stoppen, het zou niet aarzelen. Het was immuun voor het gekrijs van pijn en angst van de jongen

Greg merkte een hele reeks buizen, tubes en pijpen, van verschillende dikte aan de robotarm. Sommige maakten duidelijk deel uit van de complexe deel dat de hydraulische arm voedde, andere hadden een ander sinister uitzicht en functie.

Dicht boven het frame stond een grote douchekop aan een dikke zwarte buis. Onder het stalen platform waar de jongen op moest, zaten een aantal brede goten. Dit alles om de lichaamsvloeistoffen weg te spoelen die uit de jongen konden komen tijdens zijn straf.

Heel de ruimte was wit geverfd, van vloer tot zoldering, wat het een steriel klinisch uitzicht gaf. Er was maar een ingang, net naast de observatieruimte. Terwijl de minuten wegtikten, kwamen er nog enkele andere toeschouwers bij. Hij kende geen van hen of zij hadden geen enkele connectie met de familie. Ze waren alleen maar nieuwsgierig, of ze brachten hun eigen zonen of slaven mee om hen te tonen wat er kon gebeuren als ze zich niet behoorlijk gedroegen. Greg voelde zich onzeker, daar alleen op de voorste rij, maar hij was de eigenaar van Brandon, hij had dus het recht. Iedereen zou aannemen dat hij ook de eigenaar was van Quinn en hou zou niets doen om die misvatting te Verbeteren.

Om stip twee uur werd het licht in de strafruimte helderder en dimden de lichten in de observatieruimte. De deur van de ruimte ging open en Greg zag hoe de jongens onder bewaking binnen kwamen, nog steeds aan elkaar geketend met hun halsbanden. Buiten het nummer op zijn borst zag Brandon er nog net uit zoals hij hem vanmorgen had achtergelaten in de kooi. Natuurlijk was het Quinn die vooral zijn aandacht opeiste. Zijn 12-jarige zoon was vastgeketend, met halsband, en gekneveld, met zijn piemeltje opgesloten in een klein kooitje. Hij had ook een nummer op zijn borst. Quinn zag er helemaal uit als een slavenjongen. Naast het feit dat Brandon groter was, was er weinig verschil tussen de twee.

Het was duidelijk dat Quinn steeds angstiger werd. De angst deed zijn piemeltje in zijn kooitje groeien. Het was duidelijk dat als het niet opgesloten was, zijn piemel stokstijf zou staan. Brandons slavenpietje bleef slap in zijn kooitje.

Enkel toeschouwers feliciteerden Greg met zijn mooie en fitte slavenjongetjes en wat een mooi stel ze vormden.

"Zijn het broers?" vroeg een man. Hij had zijn eigen 9-jarig slaafje meegebracht om hem te tonen wat hem te wachten stond als hij zich misdroeg. Het ventje was een knap kereltje met zuidoost Aziatisch uiterlijk. Hij was naakt en had een zilveren halsband aan die paste bij de ring die rond zijn bruine genitaliën zat. Dit was het enige wat hij aan had.

"Hmmm ja ja. Zo is het." antwoordde Greg, beseffend hoe iemand zich kon vergissen.

"Lijkt wel dat de jongste een grotere lul heeft," merkte de man lachend op. "Ze zijn wel een interessant stel. Ik wed dat u wel heel wat pret met die beestjes beleeft."

Even voelde Greg zich geraakt in zijn privéleven door die vreemden die het over zijn zoon hadden, en over Brandon, alsof ze niets anders waren dan een stuk vlees. Maar zo werden dan ook meestal slaven beschouwd en het was van het grootste belang dat Quinn als slaaf werd gezien.

Greg gaf de man een toegeeflijke glimlach en een begrijpend knipoogje. Hij hoopte dat dit volstond. De hint van de vreemdeling dat hij beide jongens gebruikte voor seks was helemaal normaal en voor Brandon was dat ook waar. De 14-jarige was een expert pijper geworden en hij neukte de jongen minstens enkele keren per week sinds hij 10 jaar was. Hij wist dat Quinn ook met Brandon experimenteerde, maar vader en zoon spraken hier nooit openlijk over met elkaar.

"Ik vraag me af of Quinn hem ook neukt?" dacht Greg bij zichzelf. "Met zijn leuke lul zou dit best kunnen."

Quinn kon zijn angst niet verbergen en hij en Brandon werden van elkaar gescheiden. Ze moesten op de kleine platformen gaan staan voor de strafframes. Zijn gevoelige blauwe ogen gingen heen en weer, omhoog en omlaag om de angstaanjagende machine, waaraan hij ging vastgemaakt worden, goed te bekijken. Binnen enkele seconden werden ze door elektronische ogen onderzocht en ween ze gewogen, gemeten, bodymass berekend en vitale functies gecontroleerd. Al deze gegevens werden ingebracht in het systeem dat de robotarm van de machine bestuurde. Brandon had een meer stoïcijnse blik toen hij daar op zijn platform stond. Hij keek wat trager rond, meer vastberaden en liet dan zijn ogen vallen op zijn meester Greg. Er stond geen woede op zijn gezicht. De jongen was hier niet toe in staat. Er was echter ook geen teken van tegenkanting. Hij liet zijn blik snel zakken en keek niet meer op.

Quinn wist dat zijn vader zat te kijken, maar hij durfde hem niet te bekijken uit angst dat hij zich zou verraden als vrije jongen.

Met alle fysische gegevens in de computer, werden de jongens op handen en knieën gedwongen en ze moesten in het frame kruipen. Polsen en enkels werden vastgemaakt. De wachters hadden ervaring en waren goed getraind. De jongens stonden vrij snel op hun respectievelijke plaatsen aan de strafmachine. Quinn sloot zijn ogen toen hij voelde hoe de lederen riem rond zijn torso werd aangespannen zodat hij wat naar de machine toe getrokken werd. Dan werd zijn halsband vastgemaakt. Quinn kon helemaal niet meer bewegen. Zijn schouders nog een beetje en hij kon met zijn vingers wiegelen en met zijn tenen, maar dat was het enige wat toegelaten was tijdens de duur van de straf. Brandon werd op dezelfde manier vastgemaakt. Ze konden hun hoofd niet meer bewegen, ze konden mekaar dus niet meer aankijken. Ze zagen alleen nog maar het koude stalen platform waar ze op wachtten, op handen en knieën tot hun straf begon. Als hij zijn hoofd zo ver mogelijk naar beneden boog, kon hij tussen zijn benen kijken. Zijn lulkooitje hing daar. Zijn opgesloten piemel was pijnlijk gezwollen en er hing wat voorvocht aan het uiteinde. Quinn had dikwijls Brandons lul in die toestand gezien, maar hij was er zich nooit van bewust dat die zo wreed was om de penis van een jongen op te sluiten zodat hij niet stijf kon worden.

Als de jongens vastgemaakt waren gingen de wachters weg. De deur gleed dicht. De hele sessie was nu geprogrammeerd. In noodgevallen was er een operator in een centraal controlecentrum die het programma kon stopzetten, maar dat gebeurde heel zelden. Een goed articulerende maar duidelijk artificiële stem sprak door de luidspreker. Ook de getuigen in de observatieruimte konden dit horen.

'Van Doorn, Brandon. Slaaf. Veertien jaar oud. Je bent hier om gestraft te worden. Je wordt niet van het frame losgemaakt voor je straf ten einde is. Van Doorn, Quinn. Slaaf. Twaalf jaar oud. Je bent hier om gestraft te worden. Je wordt niet van het frame losgemaakt voor je straf ten einde is. Er is geen plaats voor medelijden. Wat volgt is voor jullie eigen goed. Leer uit jullie lijden en word een betere dienaar voor jullie meesters. Jullie straf begint als de teller op nul staat.'

In de vloer, onder het stalen netwerk, konden de twee jongens een smalle digitale timer zien aftellen van 60 seconden, ondertussen konden ze horen, niet zien, hoe de robotarm zichzelf klaarzette voor het eerste deel van hun straf. De klok telde snel af naar nul.

'Deel 1. Straf-darmspoelingen.'

Brandon liet een hoge schreeuw en trok wild aan zijn boeien toen de grijper aan de robotarm zijn kontplug greep en hem in een beweging er uit trok. Omdat Quinn geen plug in had, had hij geluk en werd hij bespaard van het eerste pijnlijke voorproefje.

Greg keek toe van achter het glas toen de twee robotarmen zich in beweging zetten en hun grijpers naar de voorgeprogrammeerde Tuiten reikten aan het uiteinde van de zwarte buizen. Brandons tuit was merkbaar groter dan die van Quinn, maar zelfs dan zou het voor Quinn geen pretje zijn. Een tweede arm bracht een klein beetje smeermiddel aan op de rectums van de jongens en dan werden de tuiten snel naar binnen geduwd.

Brandon kreunde klagend. Hij was het gewoon dat er dingen in zijn kont gestoken werden, het was dus niets verschrikkelijks nieuw. Quinn krijste van angst, hij beet hard in de rubberen knevel toen het ding in een beweging helemaal naar binnen geduwd was. De 12-jarige begon onmiddellijk te huilen en zijn jonge lul werd zelfs nog harder dan hij al was. Hij werd tegen de tralies van zijn lulkooitje geperst, de ring met spijkers drong diep in de schacht van Quinns mannelijkheid.

Eenmaal de tuiten in de kont van de jongens staken, begonnen ze zich op te blazen om ervoor te zorgen dat ze er niet uitschoven. Ze werden dikker en dikker en drukten nog meer op de nog niet rijpe prostaten van de jongens. Quinn en Brandon voelden zich alsof ze in twee gescheurd gingen worden en beiden hadden ze een piemel waar voorvocht uitdroop. Quinn was aan het snikken. Brandon had tranen in zijn ogen, maar was vastberaden om niet te huilen. De enige waardigheid die naakte slavenjongens hebben is het niet tonen van emoties, sterk te zijn en moedig en te lijden in stilte.

De tuiten pasten net, de buisjes bengelden nu uit de kontjes van de jongens. De eerste darmspoeling begon. IJskoud en zeperig, bedoeld als marteling en pijnlijk. Als het water begon te vloeien, voelde Quinn eerst vrijwel niets. Hij snakte naar adem en klemde instinctief zijn billen samen, maar verder was er geen reactie. Toen echter zijn darmen zich begonnen te vullen begon de 12-jarige meer en meer druk te voelen, en voelde hij zich meer en meer ongemakkelijk. Zijn lichaamstemperatuur begon te dalen en hij begin te bibberen. Dan sloegen de eerste krampen toe. Dit duurde niet lang met de zeepmassa in zijn darmen. Hij gromde in zijn knevel en schreeuwde toen kramp na kramp zijn 40 kg wegende lichaam teisterde.

En het water bleef vloeien. De ingewanden van de jongens werden tot barstens toe gevuld. Toen het eindelijk stopte hadden Quinn en Brandon uitgezette buiken en ze kreunden en zuchtten in hun knevels. De buisjes vielen weg door de automatische sluitingen, de opgeblazentuiten bleven in hun kont zitten en hielden de zeepmassa in hun lijf. De digitale klokken lichtten opnieuw op en telden af vanaf vijf minuten. Quinn had nog nooit zoveel pijn gehad in zijn jonge leven. Brandon had het nu ook moeilijk. De tranen vloeiden rijkelijk uit zijn bruine ogen.

Greg kon de jongens horen kreunen en snikken door de luidsprekers.

Toen de timer op 0 sprong, draaide de robotarm om de pluggen te verwijderen. Bovenaan sprong het douchesysteem aan en sproeide lauw water over de jongens hun rug. Brandon, die al ervaring had met darmspoelingen, kon zijn water nog enkele tellen ophouden toen de tuit er uit kwam. Quinn verloor onmiddellijk de controle. Een vloed van donkerbruin vocht spoot uit zijn kont door de krachtige straal water die door de buizen kwam. Drie, vier, vijf keer lieten zijn darmen zich gaan, vergezeld van een gegrom en angstaanjagend gekerm van de 12-jarige jongen. Brandon verloor het nu ook van zijn darmen. Het water bleef hen schoon spoelen tot al de viezigheid weg was. Dan werden de tuiten terug ingebracht, de buisjes terug aangesloten en een nieuwe ronde begon.

Ze kregen elk nog drie darmspoelingen, allemaal even zeperig, lang en koud zoals de eerste keer. Aan het einde waren ze beiden snikkende, wenende wrakken. Brandon had het opgegeven om te doen alsof hij moedig en stil kon zijn en hij jammerde en huilde even luid als Quinn.

Een laatste uitstoot van de douches liet de naakte jongens druipnat, bibberend wachten op het tweede deel van hun straf, die onmiddellijk zou beginnen.

Tweede deel, de rammeling.

Voor het pak slaag begon werden de robotarmen naar een opslagruimte gedraaid waar ze twee identieke kontpluggen uitkozen voor de twee snikkende knapen. Ze waren van latex, penisvormig en heel dik, zelfs aan de punt waar de kleine ringetjes van de jongens zich moesten rondklemmen. Die van Quinn was roze alhoewel hij hem niet kon zien. Die van Brandon was meer traditioneel zwart. Brandon was het gewoon, sinds zijn achtste, om geneukt te worden door zijn oudere meesters en om regelmatig een plug in zijn kont te krijgen. Zijn enige reactie toen het brede strafwerktuig in hem gestoken werd, was een diepe zucht. Zijn lulletje spande zich binnenin zijn lulkooitje.

Quinn, als vrije jongen, had nog nooit iets in zijn kont gehad. Zijn eerste kontplug was vergezeld van hartverscheurende schreeuw van de 12-jarige. Quinns vader moest even opzij kijken, omdat hij zijn naakte zoon niet kon zien kronkelen en vechten tegen zijn boeien. Hij probeerde zich niet te concentreren op de meelijwekkende kreten van zijn zoon. Hij focuste zich dan maar op Brandon. Voor Brandon voelde hij niet hetzelfde schuldgevoel en bezorgdheid als voor Quinn tijdens deze beproeving. De jongen was een slaaf en moest dringend gecorrigeerd worden. Een volgroeide tiener nu, Brandon zou vast beginnen om zichzelf in moeilijkheden te brengen als vanaf nu zijn zelfdiscipline niet regelmatig begeleid werd. Greg wist dat Brandon een goeie jongen was, dat slecht gedrag vooral het resultaat was van zijn puberteit en zijn hormonen, maar dat waren geen excuses, zeker niet voor een slaaf. Terwijl zijn zoon bleef schreeuwen als de machine de plug in zijn nauwe maagdelijke gaatje duwde keek Greg toe hoe Brandon de zijne ontving met alleen maar een huivering. Hij zag hoe hard het piemeltje van de slavenjongen in zijn kooitje was en hoe het drupte. De grote plug gleed naar binnen en Brandons sluitspier sloot zich er omheen, het paste net. De plug was dikker dan Brandon gewoon was en zijn ringetje werd pijnlijk uitgerokken.

De artificiële intelligentie die het programma afwerkte kwam in een impasse bij Quinn. Het was klaar dat zo'n grote plug onmogelijk in zo'n klein ventje naar binnen kon, voor eentje dat nog maagd was. Na een korte tijd, een eeuwigheid voor de comouter, zwaaide de arm rond, zette hij de eerste plug weg en koos hij een andere, kleiner, en iets dunner, ook roze van kleur. Deze ging er relatief gemakkelijk in, alhoewel arme Quinn nog altijd schreeuwde en in zijn boeien schudde. Brandon was het gewoon om geplugd te worden en soms vond hij het zelfs prettig. Quinn vond het helemaal niet prettig, zeker niet in het begin, als de plug zich uitzette in zijn poepgaatje, boven zijn natuurlijke elasticiteit. Het scheurde hem open en de druk in zijn darmen was overweldigend. Hij had een brandend gevoel diep in zich en het kriebelde in zijn 12 jaar oude balletjes.

Quinn begon te hijgen. Het zweet droop van zijn licht sproetengezicht. Hij wist dat zijn lul steeds dikker werd en werd gehinderd door het kooitje zodat hij niet stijf kon worden. Het deed pijn, maar het geilde hem ook op. Hoe harder zijn piemel werd, hoe meer hij tegen de tralies van het kooitje drukte en hoe meer die lelijke spijkers in zijn jonge penisschacht drongen, en hoe harder zijn penis nog wou worden. Hij werd gekwetst en vernederd, maar hij was geiler dan ooit in zijn 12-jarige leven.

Brandon was ook geil, maar dat was hij altijd, en altijd zonder hoop op verlichting. Alleen de regelmatige melkingen door zijn meester, en een occasionele nachtlozing (waar hij steeds voor gestraft werd) gaf hem een beetje respijt voor zijn aanhoudende drang om klaar te komen. Zijn lul en zijn ballen waren klein voor zijn leeftijd, maar het waren die van een gezonde 14-jarige knaap. Ze waren altijd vol en steeds klaar om geledigd te worden.

Als de beide jongens geplugd waren, zwaaide de robotarm nog eens rond en koos hij het volgende ding voor het uitvoeren van de straf. Twee identieke aluminium peddels met gaatjes in om de weerstand van de lucht tegen te gaan. De machine kon de slagkracht en de snelheid van een supermens uitvoeren.

Deze keer was er geen timer om de jongens te verwittigen. De enige indicatie dat de rammeling zou beginnen was het geluid van de hydraulische armen. De gespecialiseerde rammelingarmen op de machines bewogen zonder moeite achter de hulpeloze en uitgestoken achterwerken van de naakte jongens.

Als ervaren slaaf voelde Brandon instinctief wat er ging gebeuren. Hij sloot stevig zijn bruine ogen en spande zijn lichaam op voor de eerste slag. Hij gromde om zijn jonge meester een hint te geven.

Brandon, die de voor zulke dingen de onschuld zelve was, deed dit niet. De eerste slag kwam volledig synchroon neer op hun beider gladde, perfecte jonge billen. Brandon gromde even en spande zijn spieren nog wat meer. De kracht van de slag duwde hem wat naar voor in het frame, maar zijn boeien trokken hem terug op zijn plaats. Quinn schreeuwde zichzelf bijna hees bij de eerste slag. Hij zag lichtjes opflitsen voor zijn stevig gesloten ogen. De pijn schoot door zijn lijf, van aan zijn middel, verder langs zijn ruggengraat.

"Nnnneeeee!" schreeuwde hij opnieuw in zijn knevel, maar iedereen hoorde alleen maar een erbarmelijke schreeuw die meer leek op een dierengeluid.

In de observatieruimte, ging Greg achteruit zitten in zijn stoel en hij probeerde te relaxen. De rammeling ging stevig zijn, en op het einde zou Brandon drie slagen krijgen met de stok die permanente littekens zouden achterlaten op zijn kont, als levenslange herinnering aan de straf voor zijn ongehoorzaamheid. Greg had getwijfeld over deze beslissing. Brandon was een goeie kerel en een prima slaafje, meestal, maar hij vond het nodig om de jongen een verwittiging te geven die hij niet zou vergeten. Hij kwam op een gevaarlijke leeftijd en zijn manier om Quinn te manipuleren was problematisch. Greg wist dat Brandon het niet met opzet deed, maar hij was haast twee jaar ouder dan Quinn en de gewone rangorde bij jonge knapen zorgde er dus voor dat de jongere Quinn, een meester, dikwijls ondergeschikt zou zijn aan zijn tiener slavenjongen. Oude slaven kunnen hun jonge meester nog al eens in de problemen brengen. Voor dit zou gebeuren, moest Brandon er aan herinnerd worden welke plaats hij in huize Van Doorn bekleedde. Dit was voor iedereen het beste en vooral voor de jonge Quinn, die waarschijnlijk niet echt sterk genoeg was om Brandons meester te zijn.

Dat was de redenering van Greg, en dit leek logisch. Totdat Quinn hevig had aangedrongen om Brandons straf te delen en zelf mee te maken wat een slavenjongen moest doorstaan. Nu, terwijl Greg de twee jongens bekeek, had hij de onprettige gedachte dat hij nu twee jongens had die zaten af te zien in die koude, steriele kamer, eerder dan Brandon en zijn zoon.

Door het doorkijkvenster bleef de rammeling doorgaan. Brandon en Quinn waren alle twee aan het schreeuwen en het huilen bij elke slag, dan jammerden ze tijdens het wachten op de volgende slag. Het was alsof bij beide jongens hun kont in brand stond. Die van Brandon was al helemaal paars. Die van Quinn, die bleker van vel was, was felrood. Er begonnen als striemen te verschijnen op hun kontjes. Elke derde of vierde slag was gericht op hun kontplug of op hun afhangende onbehaarde balzakjes. Deze slagen waren minder hard, maar niet minder pijnlijk, op hun meest tedere delen.

"Aaaaiiiggh!" gilde Quinn toen zijn ballen opnieuw geraakt werden.

"Gggghhhh!" gromde Brandon. Zijn stem sloeg een octaaf over toen zijn zwierende balzak dezelfde behandeling kreeg.

De rammeling duurde zo'n 20 minuten. Aan het einde waren beide jongens buiten hun zinnen. Ze schokten doorheen hun tranen, het snot droop uit hun neus, en er hing duidelijk zichtbaar een sliert voorvocht uit hun opgesloten lulletjes.

Quinn was uitgeput. Als hij niet de brede leren riem rond zijn lijf had zou hij zijn eigen gewicht niet kunnen dragen. Brandon geraakte ook aan het einde van zijn krachten. Ongelukkig genoeg voor beiden was het einde van hun beproeving nog niet bereikt. Quinn moest nog drie slagen krijgen van een solide houten peddel, toegebracht met grote kracht. Voor Brandon was er nog de stok. Drie slagen. En drie permanente littekens op zijn tienerkont om hem eraan te herinneren wat de prijs was voor zijn ongehoorzaamheid.

De jongens kregen een ogenblik rust terwijl de armen van de machines de juiste voorwerpen namen voor hun respectievelijke martelingen, en de computer berekende de maximum veilige kracht waarmee de achterkant van de jongens ging bewerkt worden.

Er kwam vijf tellen afteltijd op de timers. Brandon spande zich op. Hij had nog nooit stokslagen gekregen. Meester Greg en meester Quinn gebruikten meestal een rijzweepje op zijn kont en op zijn billen en hij veronderstelde dat dit wel bijna hetzelfde zou aanvoelen.

Quinn had al snel zijn lesje geleerd en spande zich nu ook op om de drie laatste slagen in ontvangst te nemen. Hij slaagde erin om zijn hoofd zover te draaien dat hij Brandon in zijn ooghoeken kon zien. De jonge slaaf keek naar de grond, zijn ogen stevig dicht, en hij beet hard in zijn kevel. Quinn besloot de oudere knaap na te doen en beet even hard toen hij het geluid van de hydraulische machine hoorde.

"Hier komt het." dacht hij.

Zijn kont deed al zoveel pijn en was zo warm en tingelde en was gekneusd en bijna gevoelloos, dat hij de eerste slag haast niet registreerde het eerste moment. Wat hij wel registreerde was het fluitend geluid van de stok die op Brandons kont terecht kwam en Brandons hartverscheurende schreeuw onmiddellijk daarna.

Quinn had Brandon nog nooit zo'n geluid horen maken. Het was verschrikkelijk. En de pijn van zijn eigen peddel schoot nu ook doorheen zijn ruggengraat en dreef hem naar voor in zijn boeien.

Er gingen seconden voorbij. De machines zoemden opnieuw toen ze de tweede slag bezorgden. Deze keer voelde Quinn de impact van de pedel onmiddellijk. Zijn kont stond nu in brand en de kracht van de slag benam hem even de adem.

Brandon liet weer een pathetisch klinkende kreet. Zijn stem brak toen de stok over zijn 14-jarige kont zoefde. Hij had nog nooit zoveel pijn gevoeld, zo snel, zo diep, zo perfect toegebracht, in heel zijn leven. De jongen wist dat hij er nog een niet meer zou kunnen verdragen. Hij begon te roepen en te smeken doorheen zijn knevel, maar de geluiden die hij maakte waren onverstaanbaar. Hij zag haast niets doorheen de waas van tranen in zijn ogen.

Er was weer een kleine pauze toen het systeem zich klaar maakte voor de laatste serie slagen. Quinn wiegelde en jammerde in zijn boeien, hij probeerde los te komen, zo erg dat de computer moest ingrijpen om hem stil te houden. Dat deed het door een korte elektrische stroom door het frame te jagen. De artificiële stem klonk door de luidsprekers.

'Van Doorn, Quinn. Slaaf. Twaalf jaar oud. Je moet stil blijven. Je krijgt twee slagen extra voor bewegen."

Een wraaklustige computer. Wat een ongelooflijk slim idee. Quinn schreeuwde en beplaste zichzelf toen de elektrische schok hem raakte en hij plaste nog steeds oncontroleerbaar toen de derde slag simultaan op de twee jongens hun gekneusde kont terecht kwam. Quinn schreeuwde en jammerde. Brandon, overmand van pijn van de laatste slag, verloor even het bewustzijn.

'Van Doorn, Quinn. Slaaf. Twaalf jaar oud. Je hebt geürineerd zonder toelating. Je krijgt twee extra slagen voor urineren."

Als hij niet zo'n pijn had, zou Quinn boos geworden zijn voor dit onrecht. Hij zette zich schrap voor de vier extra slagen die hij verdiend had. De machine gaf ze hem snel na elkaar. Ze waren niet zo hard als de vorige om de jongen niet permanent te beschadigen. De machine zuchtte toen het hydraulisch systeem uitgeschakeld werd en de robotarmen in hun neutrale stand gezet werden.

Brandon was nog steeds buiten bewustzijn toen de douches terug begonnen te sproeien en de jongens onder het koude water terecht kwamen. Hij werd wakker met een angstige kreet toen het ijskoude water over zijn naakte lichaam stroomde. Het water was zo koud dat toen het in contact kwam met hun gekneusde en afgeranselde kontjes, er een nieuwe vloed van pijn door hen heen ging. Even wist Brandon niet waar hij was en wat er met hem gebeurde. Dan kwam alles terug en begon hij te wenen. Hij had nochtans zichzelf beloofd om, hoe erg alles ook werd, hij niet zou beginnen te huilen als een baby. Maar hij was nu toch aan het snikken en snotteren. Hij gaf er uiteindelijk aan toe en liet zichzelf gaan. Het had geen nut meer om dapper proberen te zijn. Het bracht hem niets op. De douche bleef vijf minuten. De jongens bibberden hevig en hijgden en snoven als het water stopte. Er werd hen geen verdere rust gegund. De eindfase van hun straf ging beginnen.

Derde fase: Melken

Quinn wist natuurlijk niet wat dit betekende. Brandon wist het wel en daarom weende hij nog harder.

Quinns vader was een jaar geleden begonnen met het melken van Brandon, toen er haar begon te groeien boven zijn piemeltje. Nu, om de twee weken, werd Brandon aan de vloer van de kelder geketend, op handen en voeten, terwijl meester Greg een lange dikke dildo in zijn kont stak. Dan werkte hij hem in en uit, in en uit, traag, methodisch. Brandon kreunde dan en zuchtte, hij voelde ondanks alles plezier, tenminste in het begin. Het steeds aanwezige, tintelende, brandende gevoel dat er steeds was op zekere hoogte, dank zij zijn kontplug. Maar als hij gemolken werd, was het sterker, dieper, slechter en zelfs een beetje beangstigend. Meester greep dan voorzichtig zijn gekooide genitaliën vast en dan trok hij eraan. Brandons slavenpiemeltje was dan altijd stijf en pijnlijk gezwollen in zijn enge kooitje. Het duurde dan amper enkele minuten tot de jongen een flinke hoeveelheid voorvocht begon te lekken. Het opwekken van zijn tienerzaad zonder ejaculatie duurde soms wel een halfuur of meer. Dit resulteerde dan in een jongetje dat absoluut een wrak was, emotioneel en fysisch. Hij had geleerd om dit in stilte te ondergaan. Er ontsnapte slechts een licht gekreun uit zijn keel.

Greg deed zijn taak methodisch en afgemeten. Hij draineerde de jongen zijn tienerballen op regelmatige basis en dat was belangrijk voor Brandons gezondheid. Maar het melken mocht in geen geval prettig voor hem zijn, en Greg lette er goed op dat Brandon geen orgasme kreeg. Door proberen en mislukken had Greg geleerd dat twee weken de optimale tijdsduur was tussen twee melkbeurten, er voor zorgend dat de knaap steeds seksueel gefrustreerd bleef, maar dat de natte dromen tot een minimum beperkt bleven. Toen Brandons sperma eindelijk uit zijn piemeltje begon te druppelen was dat steeds vergezeld van een grommend keelgeluid. Voor een jongen met eerder kleine genitaliën, kon hij een enorme hoeveelheid vers ruikend, melkwit jongenssap produceren. Greg kreeg normaal vijf of zes ladingen zonder plezier uit de jongen voor hij volledig droog stond. De laatste waren altijd wat pijnlijk voor de jonge slaaf, en balletjes jeukten dan. Brandon kreeg dan zijn plug terug in, zijn ketenen werden losgemaakt en hij werkte zijn taken van die dag af. En twee weken later begon de beproeving opnieuw. Nu stond Brandon voor een nieuwe melkbeurt, deze keer door een machine. Hij had er geen idee van hoe dit zou gebeuren. Maar hij was er zeker van dat het vreselijk zou zijn. En hij had gelijk.

Hij en Quinn schreeuwden toen hun kontplug met strafafmetingen uitgetrokken werd. Hun lege kontgaatjes werden onmiddellijk gevuld door twee identieke anale staven, die van Quinn misschien iets kleiner dan die van Brandon. De staven waren voorgevormd om het mogelijk te maken om er mee te draaien, buigen en bewegen en zelfs uit te zetten in het lichaam van de jongens. Dit voorwerp kwam direct tot de zaak, niet zoals het melken dat bij hun meesters gebeurde. Ze vonden onmiddellijk de prostaat van de jongens en begonnen hen snel te masseren, duwend, glijdend. De staven gingen ook naar binnen en naar buiten in de 12- en 14- jarige goed gesmeerde en goed geopende rectums. Brandon werd al sinds zijn tiende regelmatig geneukt en was heel wat losser dan Quinn. Hij voelde weinig pijn toen de staaf hem verkrachtte. Quinn daarentegen, met zijn nauwe, maagdelijke anale ring, was aan het schreeuwen en rukte aan zijn boeien. Elke stoot van de staaf veroorzaakte flitsen voor zijn ogen en stuurden steken van pijn doorheen zijn 40 kg wegende lijf.

De machines waren snel en efficiënt, zoals ze ontworpen waren, toen ze hun taak uitvoerden. Het was maar een kwestie van minuten voor de eeuwig geile Brandon begon te grommen en te kreunen en zijn zaad verspilde op de stalen plaat van het platform. Het kwam uit zijn lichaam met lange roomachtige gulpen. Er was zelfs geen blijk van orgasme of niet de minste schijn van genot. Brandon snikte meelijwekkend toen zijn jonge ballen pijnlijk en grondig gedraineerd werden.

Quinn die zich eerder die ochtend afgerukt had, was voor de machine een wat moeilijker object. De melkende staaf ging door met wroeten en draaien en stoten. Hij was onvermoeibaar. Quinn begon een vreemd gevoel binnenin zijn lichaam te krijgen, precies in zijn buik, maar toch weer niet. Dan hapte hij naar adem van pijn toen een kleine hoeveelheid van zijn pre-tienerzaad traag doorheen zijn gekooide penis sloop en naar buiten drupte.

"Wat nu?" dacht Quinn toen hij tussen zijn benen keek en zijn jongenssap eruit zag komen. Geen zaad. Geen genot. Niets dan dat vreselijke schuren en branden in zijn jonge balletjes. "Is het dit wat papa doet bij Brandon? Geen wonder dat hij me smeekte om zijn lulkooi uit te doen 3; oh man 3; er komt er nog meer uit 3;" Quinn slaakte een hoge kreet toen een volgend straaltje jongenssperma uit zijn piemel druppelde. Deze keer zag het er heel erg wit uit en heel dik en het voelde aan alsof het vanuit diep in zijn lichaam naar buiten getrokken werd. Hij begon te wenen. Deze sensatie was net iets te veel voor het brein van een 12-jarig jongetje om te verwerken.

Tien minuten later waren Quinn en Branden allebei leeggemelkt.

"Straf beëindigd."

De machine stopte. De staven werden eruit getrokken. De kontpluggen werden er onmiddellijk terug ingeduwd. Opnieuw begonnen de douches te lopen om het zaad weg te spoelen dat de jongens tegen hun wil verspild hadden. De deur ging open en de wachters kwamen naar binnen. De ellendige, geslagen, bevende jongetjes werden uit hun boeien bevrijd en moesten op hun wankele benen gaan staan. Ze waren alle twee uitgeput, met rode ogen van het wenen. Brandon was nog duizelig van de pijn op zijn met stokslagen overdekte rug. Quinn was nog verward door de emotionele en fysische pijn van gemelkt te worden. Gewoon stappen was al moeilijk voor ze, maar de wachters toonden geen medelijden.

De jonge slaaf en zijn jonge meester werden opnieuw aan elkaar geketend bij hun halsband en stapten de kamer uit, terug naar de stinkende kooi waar ze zouden klaargemaakt worden om terug aan hun meester gegeven te worden.

Greg bleef nog even in de kijkruimte toen de andere toeschouwers naar buiten gingen. Hij trachtte alles wat hij gezien en gevoeld had bij het bekijken van zijn twee jongens, zijn zoon en zijn slaafje, die gestraft werden, op een rijtje te zetten. Het was verschrikkelijk en hartverscheurend, maar tegelijkertijd ook opwindend en uitdagend. Hij zag ze binnenkomen, naakt en aan elkaar geketend, knevels in de mond, hun piemeltjes in een kooitje (die van Quinn zoveel groter dan die van Brandon, zelfs al was hij jonger), met nummers op hun borst geschreven, kettingen aan hun voeten. Zijn zoon en zij slaafje, ze geleken zo op elkaar. Zo gelijk.

Hij hoorde hun jongensstem schreeuwen, hun stemmen kraakten terwijl ze hees werden van het gillen en smeken. Hij zag hun naakte lichamen, overdekt met zweet, of druipend van het ijskoude water van de douche. Hij zag ze beven en schokken en aan hun boeien rukken, hun jonge spieren trekkend en zich opspannend. Hij zag hoe hun beminnelijke teentjes zich opkrulden toen de pluggen, staven en buisjes meedogenloos in hun kontjes geschoven werden. Hij zag hoe de jongens gemelkt werden en hoe Quinn dit voor de eerste keer in zijn leven moest doorstaan, hoe zijn jongenszaad zo aarzelend onvrijwillig uit zijn rijpe, 12- jaar oude ballen getrokken werd. Hij zag wat een geweldige voorraad sperma Brandons kleine genitaliën geproduceerd hadden.

Hij hield van deze jongetjes, elk op hun eigen manier, maar het was simpelweg het heetste wat hij ooit al gezien had. De erectie bonsde in zijn broek De mond van Brandon zou hier wellicht een oplossing voor brengen als ze thuis kwamen 3; of misschien wel die van Quinn? Of samen? Dat was een interessante gedachte 3;