Istari

vertaald door Dick Vertaal

Gladiatorjongens Wereldwijd

Hoofdstukken 11-15

Hoofdstuk 11

Op zijn beurt poogde David kleinere stappen te maken zodat Josh het tempo kon bijhouden, maar hij vergat dat constant en trok vooruit tot de ketting tussen de halsbanden van de jongens strak ging staan. Josh struikelde dan onmiddellijk, viel soms en werd een paar stappen meegesleept, soms nam hij David mee in zijn val en bleef er van de twee jongens een pijnlijke en zwetende hoop slanke verwarde ledematen over.

De achter hen aan rijdende trainers stopten dan en wachtten totdat de jongens weer op hun voeten stonden, voordat ze hen opnieuw verder dwongen gaan. Josh had al weer tien strafpunten gekregen omdat hij vijf maal gevallen was. David had er vier gekregen, wat hij zeer oneerlijk vond omdat de valpartijen van de jongere knaap hem beide keren hadden laten struikelen. Het parkoers was bochtig en ongelijk en leidde door de dicht beboste gebieden van het eiland. De jongens verwelkomden de schaduw wanneer ze onder bomen doorgingen, maar dat deed weinig om ze af te koelen.

"Ik begin moe te worden," zei Josh terwijl hij zo snel liep als de kettingen tussen zijn enkels toestonden. "Hoe lang zouden we nog moeten blijven hardlopen?"

"Ik weet niet het," antwoordde David. Hij pakte de arm van de jonge knul en hielp hem over de onverharde weg. "Houd je benen in beweging. Ik sleep je niet helemaal over het eiland. En we krijgen vandaag geen strafpunten meer, begrepen, maat?"

"Begrepen," schreeuwde Josh. Hij had die morgen al tien strafpunten gekregen voor zijn erectie, nu had hij er tijdens het hardlopen nog tien bijgekregen. Hij rekende het in zijn hoofd uit terwijl zij weer in het vlammende tropische zonlicht terugkwamen. "Verdomd! Ik heb al twintig strafpunten!"

"Juist, maat, en ik heb er zes. Ik wil aan het eind van de week niet de laatste zijn."

"Ik ook niet!"

Gladiator Eiland zou als klein beschouwd kunnen worden als het een onafhankelijke Caraïbische staat was, maar als privé-landgoed was het echter uitzonderlijk groot. Het speciaal ontworpen parkoers van de marathon op jongensformaat ging over elke vierkante kilometer ervan. Met zijn net iets meer als 32 km slingerde het tussen de tropische bomen die het midden van het eiland beschaduwden en langs het witte zand van het strand, passeerde op het meest noordelijke punt het privé-herenhuis van William Durand op zichtafstand en slingerde daarna terug naar het wedstrijdcentrum. Op de helft van het parkoers liepen de jongens rond de arena en daarna erinn, hun trainers achter hen in hun terreinwagen. David en Josh maakten twee ronden over de arenavloer en keken omhoog naar de lege tribunes. Over minder dan twee weken zouden die stoelen door dolle toeschouwers worden gevuld, die een hoop geld betaalden om te kijken naar tien naakte jongens die allerlei beproevingen, kwellingen en uithoudingstesten ondergingen.

De jongens liepen opnieuw buiten en begonnen aan de tweede helft van hun parkoers, die hen door het westelijk deel van het eiland zou voeren, waar heuvels en een rotsachtige kustlijn op hen wachtten. Ondanks hun jeugd en hun onervarenheid in het lange-afstands lopen maakten David en Josh een uitstekende tijd. Beide jongens waren fantastische atleten, maar omdat het parkoers zwaarder werd, begon de spanning op hun jonge lichamen zichtbaar te worden. Toen ze al twee uur aan het rennen waren begon vooral Josh het moeilijk te krijgen.

"Kop op, Josh, blijven lopen," zei David in een poging aanmoedigend te klinken. Zijn eigen benen brandden.

Achter hen jaagden hun trainers hen dicht achter de hielen op.

"Opschieten met die voeten, jongens," schreeuwde Hannah. "Ik wil die kleine kontjes zien bewegen. Sneller!" Zij versnelde een beetje tot zij bijna tegen hen aan reed. Bang om te worden overreden, slaagden de veertien- en elfjarige erin wat extra energie te vinden.

Toen ze ongeveer drie moeilijke kilometers verder waren, blies Hannah op een fluitje en gaf opdracht om stil te houden. Michella klikte de stopwatch in haar rechterhand en riep hen naar de terreinwagen. Zo snel mogelijk adem halend liepen de jongens haastig naar hun trainers. Dubbelgebogen met hun handen op hun knieën stonden ze daar met de slingerende ketting tussen hun halsbanden.

"Rechtop staan," zei Michella. "Handen achter je hoofd."

Met vermoeide zuchten gehoorzaamden de jongens. De twee vrouwen keken een ogenblik kritisch naar de jongens. Het zweet glinsterde van top tot teen op hun jonge gladde lichamen. Het blonde haar van Josh was zo vochtig dat het in donkerbruin veranderd was. David zag eruit alsof hij net uit het zwembad kwam.

"Niet slecht, jongens," zei Hannah. Zij pakte twee flessen water uit een koeler achter haar en wierp ze naar David en Josh. "Langzaam drinken," waarschuwde zij.

De jongens draaiden de dop eraf en brachten de flessen naar hun lippen. Het was zo koud en ze waren zo dorstig. Het was moeilijk om het bevel op te volgen en niet alles direct op te slokken, maar beide jongens waren ervaren jonge atleten en kenden de juiste manier om vloeistoffen in te nemen.

"God, dat is koud," zei Josh tegen zijn partner.

"Ja, maat. Dat had ik nodig."

"Dankuwel, mevrouw," zeiden ze allebei tegelijk tegen trainers.

De twee vrouwen glimlachten naar hun beleefde kleine jongens.

"Hoe doen we het, mevrouw?" vroeg David zacht.

Michella controleerde haar chronometer. "Net iets meer dan twee uur. Omdat van jullie geen van beiden hardlopers zijn, is dat heel goed."

"Hoe ver hebben we gelopen?" vroeg Josh die tussen een paar slokjes door. Het koude water voelde zo goed in zijn mond.

"Jullie zijn nu op 17,5 km."

"Wow!" zei Josh verbaasd met wijdopen ogen. "Ik wist niet dat ik zo ver kon hardlopen."

Hannah glimlachte een beetje snaaks. "Dat is goed voor jou. Maar word niet verwaand, kleine man. Je hebt nog bijna vijftien kilometer te gaan."

"Dat was genoeg water voor nu," vertelde Michella hen. De jongens gaven gehoorzaam de flessen terug. "Later krijg je meer. Nu stil staan. Jullie beginnen allebei rood te worden. Wij willen niet dat je helemaal verband op de camera komt."

Hannah knikte dat ze het er mee eens was. "We gaan jullie met wat zonnebrandolie insmeren."

De trainers stapten uit hun terreinwagen gingen voor hun jongens staan met flessen olie in hun handen. Hannah en Michella waren ongeveer even lang. Ruim 30 cm langer dan David, en meer dan 45 cm dan jonge Joshua. Zij verwijderden de ketting tussen de halsbanden van de jongens en lieten die op de grond vallen.

Josh keek omhoog naar Hannah met een mengsel van vrees en vastberadenheid. Hij wilde winnen. Hij won altijd. Hij haatte om te verliezen, vooral van zijn broer. Hij was bang van zijn trainer en met goede reden nadat hij de vorige avond een paar uur met haar in de trainingsruimte had doorgebacht, maar hij wist ook dat zij er was om hem helpen zijn uiterste best te doen.

"Ik ga je opdrijven, Nul-Twee," vertelde ze hem de vorige avond, vlak voor Josh zijn eerste geseling ontving. "En je gaat alles nemen wat ik je geef. De meeste andere jongens zijn ouder en groter en sterker dan jij, maar dat is geen verontschuldiging. Ik zal geen mislukking tolereren."

"Ik ook niet " had Josh gezegd, zijn tanden knarsten toen de eerste slag op zijn rug landde. Na een luide schreeuw draaide hij zijn hoofd om naar haar. "Ik haat om te verliezen."

"Dat is dan één ding dat wij gemeenschappelijk hebben," had Hannah gezegd

Nu deed zij zacht de koele olie op zijn naakte lichaam. Haar handen waren een stuk zachter dan hij dacht en zij was helemaal niet ruw met hem. "Doe je armen langs je zijden." Zij bedekte zijn rug en wreef de olie over zijn schouders. Zij masseerde het zachtjes in zijn borst. "Je hebt aardige kleine spieren, Nul-Twee."

Hij glimlachte naar haar. Zo bang als hij van haar was, wilde hij ook dat zij hem aardig vond. Zij werkte langzaam omlaag over zijn maag. Josh begon een prikkeling te voelen onder zijn kuisheidsgordel. Hij voelde dat zijn penis omhoog tegen de metalen plaat begon te zwellen, die zijn jonge geslachtsdelen strak en permanent buiten bereik hield. Toen Hannah de olie in zijn dijen begon te werken kon hij niet helpen maar liet een zacht gekreun van genoegen vlucht zijn lippen.

Hannah lachte. "Probeert die paardenlul van jou hard te worden daar binnen?" vroeg zij met een vinger tegen metaal tikkend.

"Ja, mevrouw."

"Je bent een stoute jongen, Nul-Twee."

"Ja, mevrouw," zei Josh. Hij genoot nogal van het gevoel dat hij had. Zijn penis wilde hard worden, maar kon het niet. Het voelde vreemd en bedwelmend, wetend dat kon hij zichzelf niet aan kon raken. Hij werd bijna duizelig. Hij wilde dat Hannah zijn benen zo zou blijven aanraken, maar ze was al klaar. Hij zuchtte van teleurstelling.

"Maak je niet ongerust, mijn veulentje," vertelde Hannah hem, "Je krijgt je kans om je lul te oefenen als je later vandaag je medisch onderzoek krijgt. Vooruit, ga daar onder die boom zitten. Je hebt tien minuten voordat je weer moet hardlopen."

Josh liep naar de boom en keek omlaag over zijn lichaam, waar nu een fijne glans van olie op lag. Het leek zijn jonge spieren er nog duidelijker uit te laten komen. Hij hield van de manier waarop het eruit zag en het rook ook nog lekker. Hij glimlachte in zichzelf en ging met zijn rechterhand over de metalen bedekking van zijn kuisheidsgordel. Zijn penis was enigszins zacht geworden, maar tintelde nog helemaal. Hij ging met zijn benen over elkaar in het gras in de schaduw van de boom zitten. Hij keek omhoog naar de wolkenloze blauwe hemel. Het was hier echt heet, maar het was mooi. Hij wilde dat hij de oceaan in mocht. Dat zou fijn zijn. In de verte kon hij de golven horen.

David kwam een paar minuten later. Josh kon zien dat de penis van de oudere jongen in zijn kooi spande. De veertienjarige had dezelfde dromerige blik in zijn gezicht die Josh zojuist ook had gehad.

"Jij ook, hé maat?" vroeg David toen hij zijn lange benen onder zich vouwde en ging zitten.

"Ja."

"Het is rot dat het niet is toegestaan een stijve te hebben," meende de jonge Aussie.

"Zeker, kerel."

"Ik denk die twee hartstikke heet zijn!" zei de veertienjarige met een zenuwachtige gegiechel.

Josh schudde zijn hoofd. "Ik vind ze eng."

"Ja, ja, ze zijn ook eng, een beetje."

"Ik ben blij dat we mochten stoppen," gaf Josh kalm toe. "Ik was echt moe."

"Dat merkte ik."

"Oh, alsof jij niet moe werd."

David bekeek hem vriendschappelijk. "Ik bedoel er niets mee, maat." Hij reikte naar Josh en tikte hem op zijn been. "Ik ben al drie jaar ouder dan jij, niet waar. Heb langere benen, weet je. Dit is makkelijker voor mij. Ik vind het echt cool dat jij blijft hardlopen. Jij hebt de ballen, maat."

"Ja, dat denk ik ook?"

Hannah blies haar fluitje toen de pauze voorbij was. De twee jongens waren snel op hun voeten en gingen in de houding staan voor de twee jonge vrouwen.

"Niet meer praten," zei Michella terwijl Hannah de ketting tussen de halsbanden van de jongens weer vastmaakte. "Jullie hebben nog bijna vijftien kilometer voor de boeg en we willen dat je die snel doet. Wij zitten jullie de hele tijd direct op jullie achterste. Als je vertraagt, krijg je met de prik," zij trok de lange stok tussen de zetels vandaan. "Geen pauzes. Als je moet pissen, dan doe je dat maar terwijl je loopt."

Opnieuw blies Hannah op haar fluitje en de twee jongens begonnen net als ervoor hard te lopen met hun trainers in de terreinwagen dicht op hun hielen. Zij waren het eerste paar op het parkoers en hun trainers verwachtten van hen een goede eerste tijd. De vier andere paren zouden volgen vóór de dag voorbij was.

Ondertussen zat William Durand in het hoofdgebouw aan het ontbijt met Jason Sanborne en verscheidene leden van de filmploeg, met inbegrip van de regisseur Michael Brussard. Brussard had meegewerkt aan de meesten van de vroegere klappers van XB1, met inbegrip van het nog steeds populaire "In Slavernij".' Lara Tomlinsin, die pas een paar dagen later op het eiland aan zou komen, nam deel via een videoverbinding vanuit het hoofdkantoor van het netwerk in New York.

"Zo, Bill," zei Lara, die nu haar werkgever met zijn voornaam aansprak, "wat denk je van ons projectje tot dusver?"

"Eenvoudig briljant, mijn beste," zei de ervaren media tycoon en hief zijn glas naar haar op. "De faciliteiten hier op het eiland zijn buitengewoon en de staf en de filmploeg konden niet van betere kwaliteit zijn."

"En de jongens?"

"Prachtig. Zij zijn allemaal aanbiddelijk, allemaal gespierde kleine goden. Zorg ervoor dat je recruteringsteam een extra bonus krijgt omdat ze hen gevonden hebben. Nog problemen met de contracten?"

"Helemaal niet, meneer. Elke jongen, of ten minste zijn ouders, heeft welwillend getekend. Geen enkele familie vroeg meer dan de aangeboden vijf miljoen."

"Dus we zijn binnen de begroting gebleven."

"Een beetje eronder, meneer" rapporteerde Lara trots.

"Heel goed. Nu ik dacht dat je een paar andere punten op de agenda had."

"Ja, meneer. Wat minder belangrijke kleine details die geregeld moeten zijn voor we veel verder zijn."

"Zoals?"

"Goed, allereerst moeten wij ervoor zorgen dat iedereen de veiligheidslimieten begrijpt die wij voor de jongens hebben vastgesteld. Zij zijn bedrijfsbezit en vormen een grote investering in tijd en geld." Terwijl ze sprak keek ze hoofdzakelijk naar Jason Sanborne. Als hoofdtrainer was het zijn verantwoordelijkheid om toezicht op de jongens te houden en ervoor te zorgen dat alle trainers en de overige staf volgens de regels werkten.

"Je hoeft je niet ongerust te maken, Lara," zei Jason, naar haar beeld op het scherm kijkend.

"Dat verwacht ik ook niet, maar meer dan een paar van onze trainers kunnen een beetje te enthousiast zijn, als je snapt wat ik bedoel. Ik wil ervoor zorgen dat wij hier allemaal op de zelfde golflengte zitten. Behalve het duidelijke economische verlies, moeten wij eraan denken dat deze jongens onder contract staan. De ICSC in Genève heeft richtlijnen uitgevaardigd betreffende hun algemene behandeling en wij zijn wettelijk verplicht die na te komen. Contractjongens hebben geen rechten zoals vrije jongens, maar er is een bepaalde bescherming die moet worden gewaarborgd. Geen verminkingen. Geen slagen op het hoofd. Geen bestraffingen buiten de vastgestelde straf- en disciplineprocedures. Vernedering is in welke vorm dan ook is volkomen aanvaardbaar en wordt zelfs aangemoedigd, maar de jongens mogen geen permanente verwondingen krijgen."

"Ik ben me volledig bewust van de regels, Lara," zei Jason, "en dat zijn mijn trainers ook. Wij hebben deze discussie al gehad. Niemand wil dat deze jongens gewond raken, ten minste niet op die manier." Hij verplaatste blik naar William Durand. "Ze zijn volkomen veilig en we houden ze in topvorm en volkomen fit om elke dag aan wedstrijden deel te nemen. U heeft mijn woord daarop."

"Dat is voor mij goed genoeg. Wat heb je nog meer voor ons, Lara?"

"Goed, meneer, ik weet dat wij hierover tijdens onze eerste planningszittingen niet gesproken hebben, maar wij moeten de jongens wat onderwijs verstrekken. Hun contractstatus vereist dat we minimaal acht uur scholing per week aan jongens van dertien en ouder verschaffen. Zestien uur per week is vereist voor die van twaalf en jonger. Ik heb de vrijheid genomen om een privé-leraar in te huren. Hij zal begin volgende week aankomen, als het eerste wedstrijdweekend voorbij is. Zijn kwalificaties zijn onberispelijk. Wij kunnen gemakkelijk een ruimte in het trainingsgebouw aanpassen voor gebruik als klaslokaal."

Durand knikte dat dit hem een verstandig plan leek. Het bedrijf had zeer veel speelruimte in de behandeling van zijn tien jonge slavenjongens, maar er waren internationaal afgesproken regels die geëerbiedigd moesten worden. Het was eenvoudig goed voor de zaken om dit te doen.

"Wat denk jij, Mike?" vroeg de XB1-baas zich richtend tot de regisseur toen Lara haar rapportage had beëindigd.

"Gladiators wordt een ernorme klapper. Ik heb al stukken van de ruwe film bekeken die we gisteren opgenomen hebben. De jongens zijn ongelooflijk leuk en laten zich allemaal goed on beeld brengen. Een paar van hen schijnen zich een beetje bewust te zijn van de camera's. We moeten ze trainen om ons te negeren. We willen niet dat het publiek thuis de verkeerde indruk krijgt dat er iets van te voren voorbereid is of dat de jongens toneelspelen."

"Zodra we met de wedstrijden begonnen, zal dat je geen zorg meer geven," zei Jason. "De jongens zullen veel te druk bezig zijn om zelfs maar op te merken dat er camera's zijn. Worden ze eigenlijk geïnterviewd?"

"Ik weet het nog niet, Jason," zei Mike. "Ik denk niet het wenselijk is dat de mensen zich te veel met deze jongens verbonden gaan voelen. We doen tenslotte nogal wat verschrikkelijke dingen met ze. De show kan lagere kijkcijfers krijgen als één of twee van hen zich tot sterren ontwikkelen."

"Dat ben ik niet met je eens, Mike," zei Durand. "Ik denk dat de kijkers in deze jongens moeten investeren. Hoe meer ze vinden dat zij ze kennen, hoe heftiger de show zal worden, vooral zodra het voor onze kleine gladiatoren echt moeilijk begint te worden. En als enkelen van hen sterren worden, dan is dat nog veel beter. Als er geen wedstrijden zijn, kunnen wij de jongens overal ter wereld voor publiek laten optreden."

"Dat is wel goed," zei de regisseur, "ik ben alleen bang dat de mensen te veel sympathie gaan voelen als zij ze te goed kennen."

"Ik denk niet dat wij ons daar erg ongerust over hoeven te maken, Mike," zei Lara zorgvuldig. "Deze jongens waren alle kampioensatleten in hun eigen sport. Ze zijn niet gewend om te verliezen. En je weet hoe concurrerend jongens op die leeftijd kunnen zijn. Ze lijken nu allemaal vriendschappelijk met elkaar om te gaan, maar zodra de inzet hoger wordt en de prijs voor het verliezen meer en meer pijnlijk, zullen we zien dat deze jongens in kleine beesten veranderen. Vertrouw me, ze zullen geen medelijden met elkaar hebben, en ik denk niet dat het publiek veel medelijden met hen zal tonen."

"Goed dan. Wij zullen er interviews in opnemen. In elk geval krijgt het publiek dan een kans de lichamen van de jongens van dichtbij te zien. Dat is een gemakkelijke manier om ze in opwinding te brengen, wat een paar extra punten in de kijkcijfers waard zou moeten zijn."

"Ik heb morgen een vergadering met onze marketingafdeling om teasers in de lucht te laten komen," verklaarde Durand. "Mike, kun je me een beetje film bezorgen?"

"Geen probleem, baas."

"Uitstekend. Ik denk dat we een grote klapper hebben."

Terug in het hospitaal waren Chris en Alexei nog steeds vastgemaakt aan de melkmachine. Het duurde al bijna vijfenveertig minuten en de twee jongens snikten allebei stil terwijl de machine hun jonge prostaten bleef stimuleren en meer en meer sperma uit hun testikels ontlokte. De beide jongens hadden niets wat maar een beetje op een orgasme leek bereikt. Ze bleven hopeloos en hulpeloos geprikkeld en gefrustreerd en zeer beschaamd om aan die machine vastgehaakt te zijn en te kijken naar hun melkachtige witte spermastroom door de heldere plastic buizen.

Tot nu toe had geen van de twee jonge tieners zelfs maar geweten dat het mogelijk was om een jongen zijn sperma te laten spuiten zonder hem te laten ejaculeren, maar nu ervoeren zij dat uit de eerste hand. Christophers ballen begonnen pijn te doen alsof iemand hem tussen zijn benen had geschopt. Zijn lul was nog half-hard en deed ook pijn, op de manier zoals het voelde als hij zich thuis te vaak had afgerukt, hoewel hij nu helemaal niet was afgerukt.

De pluggen in hun kontjes bleven met variërende snelheden trillen, maar de stroom door de scheden rond hun penissen was al tien minuten geleden gestopt. Hun prostaten waren inmiddels zo overgestimuleerd dat er geen stimulatie van hun penissen nodig was om een voortdurende stroom jongensvloeistof te produceren.

Chris voelde zijn armen moe worden en liet zijn hoofd op de metalen tafel rusten. Daar was hij nu, met zijn kont hoog in de lucht, zijn grote dertienjarige ballen los en laag bengelend tussen zijn haarloze benen, zijn lul opgesloten in de metalen schede. Op dat moment merkte hij de cameraman voor het eerst op.

"Hoe lang is die al binnen?" vroeg hij zich af. Hij vond het niet leuk dat mensen hem zo zouden zien, met die plug in zijn kont, zijn neerhangende ballen en al het andere, maar hij wist dat hij geen keus meer had. Maar het meest van al wilde hij van die afschuwelijke tafel af en zo ver van die machine weg als mogelijk was.

Na nog eens vijf minuten begon de vloeistof die uit hem kwam helder te worden. De machine maakte een hevig lawaai en de zuigkracht verhoogde dramatisch, net als de elektrische stroom die naar de kontplug werd verzonden.

"Oh, jeezus 3;" kreunde Chris. Het voelde alsof de machine hem binnenste buiten probeerde te zuigen. "Doe hem uit! Aaaaghh! Doe hem uit, alstublief 3; ! "

"Je bent bijna klaar, Nul-Zeven," zei de dokter. "Wij moeten ervoor zorgen dat je droog bent. Nog maar een paar minuten."

Die paar minuten bleken er meer dan twintig, zo lang bleef de machine de heldere vloeistof uit het lichaam van de jongen trekken. Tot slot bereikte Chris iets wat gelijk stond aan een droog orgasme, net als diegene die hij had toen hij negen of tien was en die hij zich nauwelijks kon herinneren. Hij hijgde en voelde alle spieren in zijn buik spannen. Het raakte hem hard, maar natuurlijk was het niet het orgasme dat hij wilde, alleen maar dat hevig kwellende tintelende gevoel dat zijn hele lichaam deed schudden en bijna even pijnlijk als plezierig was. Hij uitte een gepijnigde snik en zakte plat op zijn buik.

"Blijf op je handen en knieën totdat het je wordt verteld," berispte Terri hem met een scherpe klap op zijn billen.

Met een vermoeide kreun kwam Chris in die vernederende positie terug en zag gelijk dat de camera nu direct op zijn gezicht gericht was en de tranen die uit zijn ogen stroomden registreerde. Hij wilde de camera wegslaan, maar hij was bang wat er met hem zou gebeuren als hij dat deed. In plaats daarvan legde hij enkel zijn hoofd opnieuw op de tafel en sloot zijn ogen.

Naast hem, hoewel jonger en minder goed begiftigd, produceerde Alexei niettemin nog een actieve stroom sperma. Hij schreeuwde en smeekte om de machine te laten stoppen. Anna streek licht over het haar van de Russische jongen en sprak zachte woorden van aanmoediging tot hem. Het duurde nog eens vijf minuten voordat ook hij het huiveringwekkende droog orgasme ervoer.

De machine werd stil. Dokter Trench zette hem uit. "Stil blijven liggen, jongens. Wij doen je scheden af en halen je pluggen eruit. Ik wil geen woord van jullie horen."

Chris voelde Terri tussen zijn benen werken om de leren riemen los te maken die de lulschede op zijn plaats hielden. Zij trok hem er daarna langzaam af en onthulde de nu slappe, tien centimeter lange penis van de dertienjarige jongen.

"Goed zo, jongen," zei zij, teder over de achterzijde van zijn dijen wrijvend. "Houd hem nu zacht."

"Ja, juffrouw."

"Ik ga nu de plug uit je anus halen. Doe je benen wat verder uit elkaar."

Chris deed wat hem werd verteld.

"Haal nu een paar keer diep adem voor me, o.k., en probeer je te ontspannen."

"Ja, juffrouw," zei Chris, zijn stem op dat ogenblik beschamend hoog en kinderlijk. Hij haalde diep adem en voelde dat Terri aan het eind van de plug begon te trekken.

"Probeer het eruit te drukken. Niet te hard 3; zo is 't goed 3; hier komt-ie 3;"

"Aaaahhhh!" schreeuwde Chris toen de plug met een luide slurp uit zijn kont kwam. Eén laatste klodder sperma druppelde op hetzelfde ogenblik uit zijn lul en viel op de metalen tafel.

"Zo, het lijkt alsof we toch niet alles eruit gekregen hebben " zei Terri geamuseerd. "Ik zal het niet aan de dokter vertellen als jij het ook niet doet."

"Nee, juffrouw."

Terri verdween een ogenblik en keerde met een warm vochtig washandje terug. Zij maakte de geslachtsdelen van de jonge tiener zachtjes schoon. Chris zuchtte gelukkig toen de warme doek zijn penis raakte. Hij dacht terug aan de laatste keer dat zijn moeder hem in bad had gedaan toen hij zeven was. Hoe goed het toen voelde als zij zijn kleine twee-en-een-halve centimeter piemeltje waste. Hoe hij lachte en giechelde en het rare prikkelende gevoel tussen zijn kleine benen kreeg. Natuurlijk kreeg hij een kleine stijve. Zijn moeder had geglimlacht en die kleine harde stok tussen de benen van haar zoon genegeerd. Sedertdien had niemand zijn lul meer voor hem gewassen.

"Dat voelt fijn, juffrouw," fluisterde hij terwijl hij opnieuw zijn hoofd op de tafel liet rusten.

"Je houdt hem zacht," prees Terri hem. "Het lijkt alsof je wat zelf-controle begint te leren."

"Goed, jongens," zei de dokter, de prettige bedieningen onderbrekend, "wij gaan je temperatuur opnemen. Stil blijven zitten."

Terri haalde een thermometer uit de zak van haar laboratoriumjas en duwde hem in Christophers kont. Anna deed hetzelfde bij Alexei. Het was ijzig koud. Chris rilde en uitte een klein kreetje van protest. Het was zo beschamend. Zijn temperatuur was niet meer op die manier opgenomen sinds hij vier jaar oud was.

"Rectale thermometers geven altijd nauwkeurigere resultaten," verklaarde Trench aan de vernederde jongens. "Je kunt er beter maar aan wennen."

De thermometers bleven er ongeveer twee minuten inzitten. Terri trok hem er snel uit en las het aantal af. "37,17 graden, dokter. Hij is een beetje warm."

"Dat is te verwachten na het melken."

De temperatuur van Alexei was 37,22 graden.

"Hij is jonger en kleiner, en moest daarom wel een beetje warmer worden," verklaarde Trench aan haar jonge medewerkers. "Nu, doe hun kuisheidskooien weer aan."

De dokter hielp Terri de ring rond de bengelende geslachtsdelen van Christopher krijgen. "Meet zijn penis voor me, mijn beste, voor wij de kooi eromheen doen."

"Ja, dokter." Terri greep snel een flexibel meetlint en begon getallen te roepen die de dokter op de kaart noteerde. "Hij is 10 centimeter lang, iets breder dan 2,5 cm, de omtrek is 3; bijna 7,5 cm."

"Goed. Wij moeten ervoor zorgen hij de juiste dosering in zijn pillen krijgt. Wij willen dat zijn penis 17,5 cm lang is voor hij veertien wordt. Kun je de kooi aankrijgen zonder mijn hulp, m'n beste?"

"Ik denk van wel, dokter," zei Terri vol vertrouwen.

"Uitstekend."

Terri had helemaal geen problemen met Chris. De jongen bleef volkomen stil terwijl de metalen kuisheidskooi weer rond zijn penis werd geplaatst. Hij voelde de punten van de spijkers net in het vlees van zijn jongensdeel drukken. De kooi voelde nauwer dan voorheen en hij dacht dat ze misschien verwisseld waren en hij Alexei's kleinere kooi op zijn veel grotere lul kreeg. Terri scheen de zorg van de jongen op te merken en stelde hem gerust.

"Je penis is nog een beetje gezwollen van de machine. Over een paar uur is hij weer normaal."

"Ja, juffrouw."

Het hangslot werd opnieuw door het gat in de post gestoken die het apparaat samen hield. Chris hoorde het definitief klikken en wist dat zijn penis weer opgesloten en verboden gebied geworden was.

"Dames," kondigde dokter Trench aan, "wij moeten de permanente anaal-pluggen voor hen nog uitzoeken, hen hun pillen geven en de laatste van hun afmetingen registreren. Wij hebben vandaag nog acht jongens meer te doen, dus laten we hen snel afmaken."

Zij lieten de jongens op de tafels achter, nog steeds op handen en knieën, en volgden de dokter naar een muurkast. Trench opende het en haar jonge medewerkers bekeken de inhoud.

"Het geplugd houden van een jongen, vooral wanneer zijn penis in een kuisheidsapparaat is gesloten, is een zeer efficiënte methode van controle, dames," instrueerde zij hen. "Zijn prostaat zal constant gestimuleerd worden met als gevolg een constante seksuele prikkeling, die de jongen natuurlijk niet kan volbrengen. Hij zal veel gehoorzamer zijn en zich meer concentreren op de taken die hij moet doen. Terri, kies er één uit voor Nul-Zeven. Anna, Karin, jullie moeten er één voor Nul-Vier uitzoeken."

Alle pluggen waren van metaal, maar de grootte varieerde sterk. Terri koos een zeer grote en zware voor Christopher.

"Weet je dat zeker, m'n beste?" vroeg Trench. "Die is nogal groot voor een jongen van zijn grootte."

"Hij zal er aan wennen, niet waar?"

"Ja, maar ik ben bang dat wij hem beschadigen als we die proberen erin te krijgen. Neem één maat kleiner en je bent er."

Terri selecteerde een iets kleinere plug, die direct de goedkeuring van de dokter kreeg. Anna en Karin kozen er één die aanzienlijk kleiner was voor Alexei. "Hij zal over niet al te lange tijd een grotere nodig hebben," adviseerde de dokter, "maar die is aanvaardbaar voor in het begin. Breng een glijmiddel aan en doe ze in in de jongens ' rectum. Ik zal in hun dossiers noteren dat Nul-Zeven een maat vijf plug is gegeven, en Nul-Vier een maat drie."

De jongens waren helemaal niet gelukkig toen zij hoorden dat zij altijd kontpluggen in moesten hebben. Alexei, wiens kont nog steeds erg zeer deed van de machine, begon te huilen en smeekte het niet te doen. Hij kreeg twee minpunten voor zijn wangedrag. Chris bleef stil terwijl Terri de grote plug in zijn kleine dertienjarige jongensgat begon te dwingen. Hij knarste zijn tanden en gromde en uitte tenslotte een luide schreeuw. De plug was slechts half binnen en scheurde hem pijnlijk open.

"Ontspan, jongen," waarschuwde Terri hem. "Hij moet erin en hij gaat erin of je het leuk vind of niet."

Chris deed zijn benen nog verder uit elkaar breder en probeerde om zijn spieren daar achter te ontspannen. Terri bleef duwen en tenslotte gleed de plug helemaal naar binnen tot de basis direct tegen zijn billen aanzat. Chris' penis zwelde onmiddellijk binnen de kuisheidskooi, zodat de spijkers in de buis jongensvlees gedreven werden.

"Laat ze eraf komen en op de weegschaal gaan staan," beval dokter Trench.

Chris en Alexei ontdekten snel dat lopen met een metalen plug in je kont een nogal ongemakkelijke aangelegenheid was. Beide jongens stapten eventjes rond om aan het gevoel te wennen. De plug in het rectum van de dertienjarige Christopher paste een constante druk op die speciale plek daarbinnen toe. Elke stap die hij maakte resulteerde in een kleine massage van zijn tienerprostaat.

"Hoe voelt de plug?" vroeg Terri hem. Zij was echt nieuwsgierig en had werkelijk geen ervaring hoe jongensslaafjes normaal werden behandeld.

"Het is o.k., denk ik," antwoordde Chris eerlijk. Het gevoel dat hij had was zeer verwarrend. Het deed geen pijn. In feite was het een soort fijn gevoel. "Ik voel daar helemaal vol. Het drukt op iets binnen in me, diezelfde plek die de machine bleef aanraken."

"Dat is je prostaat."

Chris had dokter Trench dat woord horen zeggen, maar hij had het nooit eerder gehoorde en wist werkelijk niet waar ze het over had.

"Mijn wat?"

"Je prostaat. Alle mannen hebben er een. Het is een deel van je voortplantingssysteem. Het is een kleine klier binnen je kont."

"Het voelt bizar."

Terri glimlachte toen zij de jongen op de weegschaal zette en zijn gewicht en lengte registreerde. "Je begint net met de puberteit. De prostaat van een jongen is in die tijd erg gevoelig. Wanneer iets het raakt, zendt het signalen naar je ballen en je penis en geeft je een erectie. Je penis probeert op dit ogenblik hard te worden, is het niet?"

"Een klein beetje maar," gaf Chris toe. Hij kon zijn lul een beetje voelen zwellen binnen de kooi, maar niet genoeg om de volledige steek van de spijkers te voelen.

"Je zult waarschijnlijk een paar uur zo blijven, maar na een tijdje zul je aan die plug beginnen te wennen. Het zal nog raar blijven voelen, alsof je echt moet spuiten, maar het zal je lul niet altijd hard houden."

"Net als de machine."

"Slimme jongen!" zei zij hem prijzend toen hij van de weegschaal stapte. "Dat is precies hoe we je lieten spuiten zonder je te laten ejaculeren. Ik denk dat de wetenschappelijke term ervoor prostaatorgasme is. Hoewel ik dat aan de dokter zal moeten vragen."

"Dat was niet erg fijn," zei Chris.

"Dat is ook niet de bedoeling. Je geslachtsdelen zijn er niet voor jouw genoegen. Nu je een slaaf bent zijn ze eigenlijk tamelijk nutteloos. We moeten alleen je ballen af en toe leegmaken zodat hebt je geen gezondheidsproblemen krijgt. Er is geen aanleiding voor om een jongen als jij ooit een orgasme te laten hebben."

"Nooit?"

"Wanneer verloopt je contract?"

"Niet voordat ik zestien ben," zei Chris met een sombere uitdrukking.

"Wel, dan neem ik aan dat je tot dan er geen zult krijgen," zei Terri zakelijk. Zij overhandigde toen een systeemkaart met de afmetingen van Chris aan de dokter.

Allison Trench voerde de informatie in de computer. "Zo, Nul-Zeven, je bent iets boven de gemiddelde lengte voor een jongen van jouw leeftijd, en je bent iets te licht, maar dat is normaal voor een zwemmer, is het niet zo?"

"Ja, mevrouw. Ik wil niet meer dan 50 kilo wegen. Als ik daarboven kom zou ik echt langzamer worden."

"Terwijl je hier bent zul je niet veel zwaarder worden, dat kan ik je bijna garanderen," vertelde zij hem. "Maar wij zullen je wel helpen wat meer spieren te krijgen."

"Dat zou ik fijn vinden, mevrouw."

Zij liep naar de medicijnkast, keek even naar de inhoud en kwam met twee flessen terug. Zij schreef er keurig de volledige naam en nummer van Chris op. "Je moet elke ochtend er één uit elke fles innemen. Je trainer zal daarvoor zorgen voor je de barak verlaat."

"Wat zijn het, mevrouw?" vroeg Chris, die de namen van de twee medicijnen niet uit kon spreken.

"De eerste is een endorfine/adrenalineverhoger. Dat helpt je lichaam de calorieën efficiënter te gebruiken. Je zult sneller spiermassa opbouwen, je zult heel wat meer energie hebben en je raakt niet zo erg vermoeid."

Chris trok zijn neus op en keek haar donker aan. Hij was weliswaar dertien maar hij was een ernstige atleet. "Is dat niet valsspelen? Ik bedoel 3; is dat spul niet onwettig?"

"Niet voor slaven. We mogen je elk middel toedienen wanneer we maar willen als je maar niet verslaafd wordt. En valsspelen is het niet omdat alle andere jongens ook nauwkeurige de dosis krijgen die op hun leeftijd en fysieke ontwikkeling gebaseerd is. Tevreden?"

"Ja, mevrouw."

"Die andere," zei ze nogal geamuseerd glimlachend, "is bedoeld om je hypofyse te dwingen meer groeihormonen naar je penis te sturen. Je lichaam blijft normaal groeien, maar je penis zal een stuk sneller groeien en langer worden dan normaal."

"Hoe 3; hoe groot gaat hij worden?" vroeg de dertienjarie omlaag kijkend naar zijn forse lul opgesloten in zijn metalen kooi.

"Ik zou zeggen minstens 17,5 cm zacht," antwoordde Trench met een glimlach. "Wij stoppen de dosering als hij dat formaat heeft.

"Wow," zei Chris. Dus hij zou een reusachtige 17,5 cm lange lul ronddragen en niet eens worden toegestaan hem te gebruiken. Dat ging absoluut rottig worden.

Alexei kreeg ook zijn pillen en de jongens werd bevolen hun eerste dosis onder het waakzame oog van de dokter in te nemen. Chris was blij dat hij dit keer geen problemen had de pillen in te nemen in tegenstelling tot de vorige avond in de trainingsruimte met Jason.

"Je zult je aanvankelijk een beetje licht in je hoofd voelen," verklaarde de dokter, "en daarna zul je de adrenaline binnen voelen stromen."

Christophers hoofd begon al te draaien toen Jason en Natasha hem en zijn twaalfjarige partner kwamen halen.

"Hebben zij zich gedragen?" vroeg Jason.

"Grotendeels wel," antwoordde dokter Trench. "Nul-Vier krijgt twee strafpunten voor een beetje teveel jammeren. Behalve dat waren zij gehoorzame jongelieden."

Natasha sloeg Alexei op de achterkant van zijn hoofd. "Je moet dat weer in orde maken, jongen. Ik wil niet hebben dat jij deze eerste week als laatste eindigt. De wedstrijden zijn zelfs nog niet begonnen en je bent al achter."

"Het spijt me, mevrouw."

"Begin je naar je leeftijd te gedragen of je zult het spijten."

Chris was blij dat hij geen strafpunten had gekregen. Hij keek omhoog naar Jason en kreeg een klein privé-glimlachje van hem.

"Goed dan, jongens, laten we gaan. Wij gaan naar de renbaan om je te trainen met de strijdwagens."

De jongens stonden in de houding, armen langs hun zijden, terwijl hun trainers de boeien rond hun polsen en enkels sloten. De zware ketting werd weer tussen hun halsbanden vastgemaakt en ze werden uit het hospitaal geleid. "Wanneer moet U ze weer melken, dokter?" vroeg Natasha.

"Om te beginnen elke twee weken, voor beide jongens."

"Wij zullen het in hun trainingsroosters verwerken."

"Tot ziens, jongens," zei de dokter met haar glimlachtende medewerkers naast haar. Noch Chris noch Alexei verheugden zich erop hen opnieuw te zien.

Hoofdstuk 12

"Ik vond die machine niet leuk," fluisterde Chris tegen zijn nieuwe vriend.

"Ik ook niet," zei de twaalfjarige. Hij voelde nog steeds alsof hij moest spuiten en de kontplug maakte het nog erger. Hij was een klein beetje jaloers op Chris' veel grotere penis, maar herinnerde dat hij het was die de meeste vloeistof geproduceerd had, alhoewel zijn ballen ook nog kleiner waren. Hij was daar een beetje trots op. "Ik versloeg je, weet je 3;"

"Huh?"

"Ik heb meer spul dan jij gemaakt."

Chris had dat opgemerkt, maar vond niet dat het zo veel te betekenen had. "Het zoog waarschijnlijk niet zo hard aan die van jou als aan die van mij," zei de dertienjarige, "ik bedoel, de mijne is een stuk groter."

"O.k., jongens, genoeg gepraat," waarschuwde Jason hen.

Chris en Alexei waren direct stil. Zij liepen voorbij de arena en langs de buitenzijde van tribune die het zwembad omringde. Zij zagen Illya en Ian staan bij de rand van het zwembad met hun trainers achter hen die hen bevelen gaven. De jongens waren ontdaan van hun halsbanden en boeien. Illya's kuisheidskooi was ook verwijderd, zodat de haarloze uitzonderlijk grote penis van de dertienjarige vrij tussen zijn benen mocht slingeren. De elfjarige Ian was nog in zijn leren kuisheidsgordel gesloten, waarvan het metalen dek zijn geslachtsdelen strak inpakte en zijn testikels naar binnen forceerde en zijn kleine lul permanent omlaag gericht hield.

Zijn hoofd opzijdraaiend terwijl ze erlangs liepen zag Chris dat Illya's trainer Sergei verscheidene loden gewichten om de voorarmen en kuiten van de jongen vastbond. Sergei was een lange, blonde, zeventienjarige Russische gymnast die opmerkelijk op een oudere versie van Illya leek. In feite was Sergei de oudere broer van Illya, iets dat toevallig alleen Sergei, Illya en Jason Sanborne wisten. Ians bruine trainer Anthony deed dezelfde soort gewichten om de armen en benen van de kleine Australische jongen en een andere set ging om zijn middel.

"Wat doen zij, meneer?" vroeg Chris, in de richting van het zwembad wijzend.

"Uithoudingsvermogen in het water, Nul-Zeven. Jij krijgt later vanmiddag je kans om te laten zien hoe goede een zwemmer je echt bent."

Met een luide plons gingen Illya en Ian in het water. Hun uitdaging was tien rondes in het zwembad te zwemmen met bijna de helft van hun eigen gewichts aan hun lichamen gebonden.

Toen Chris en Alexei de renbaan naderden zagen ze Miles en Philippe het gebouw met hun trainers verlaten. De veertienjarige Philippe was bedekte met stof en vuil en verse blauwe plekken en zag eruit alsof hij totaal uitgeput was. Zijn knie was provisorisch verbonden en hij hinkte merkbaar. De tienjarige Miles was een stuk schoner en nog steeds vol energie. Chris was benieuwd waarom zij er zo verschillend uitzagen.

Zij gingen de renbaan op via een tunnel onder de tribune. De hard aangestampte baan was heet tegen de naakte voeten van de jongens. Hun trainers leidden hen over de baan naar het paviljoen in het midden. Er stonden daar zeven verschillende strijdwagens, sommige wat groter, andere wat kleiner, elk met het XB1-embleem aan de zijkanten geschilderd.

Jason liet de jongens eromheen lopen om ze vertrouwd te raken met de tweewielige strijdwagens. Natasha zorgde ervoor dat al noodzakelijk materiaal voor de trainingssessie in orde was. "Elke strijdwagen is een beetje anders, jongens," legde Jason uit. "Je kunt zien dat ze niet even groot zijn, maar ook het gewicht is verschillend. De grote zijn niet altijd de zwaarste."

De jongens stonden voor de grootste en samen duwden zij er tegen. Hij rolde tamelijk gemakkelijk en bleek vrij licht. Zij glimlachten naar elkaar en gingen naar de strijdwagen ernaast. Die was kleiner, maar veel moeilijker in beweging te krijgen.

"Vandaag oefenen wij met één menner, één pony."

Chris dacht aan de rondleiding van gisteren. Die man Durand had hen verteld dat er helemaal geen paarden zouden zijn, maar dat de jongens de strijdwagens zelf zouden trekken. De reden voor de vuile gekneusde verschijning van Philippe werd ineens duidelijk, net zoals het vrijwel vlekkeloze lichaam van de kleine Miles.

"Ik ben zeker de pony, meneer?" vroeg Chris starend naar de rij strijdwagens.

"Correct, Nul-Zeven," zei Jason terwijl hij de ketting tussen hun halsbanden verwijderde. Hun boeien werden eveneens verwijderd. "Als jullie als team deelnemen, dan trek jij en zal Nul-Vier mennen. Jij bent groter en ouder dan hij, dus is het jouw werk."

"Ik zal mennen?" vroeg Alexei, opgewekt bij het idee en ook blij dat hij niet de pony hoefde te zijn. Want dat klonk niet alsof het heel erg leuk was.

"Jij bent de menner. Het is jouw werk om je pony te controleren en hem zo snel te laten lopen als hij kan. Ik zal je leren wat je moet doen. Luister nu goed, Nul-Zeven," Jason keek naar Chris, "alles wat jij moet doen is snel lopen en niet vallen. Je denkt niet. Je praat niet. Je doet helemaal niets dan wat Nul-Vier je zegt te doen. Dat begint op dit moment. Geef mij het bit, alsjeblieft, Natasha."

Natasha overhandigde hem enthousiast een dik in leer gewikkeld houten bit. Jason liet Chris zijn mond open doen en bond het strak op zijn plaats met riemen achter het hoofd van de jongen. "Over een paar minuten doen we je een borsttuig en leidsels aan. Ga naar de baan en geef me drie ronden. Je moet wennen aan het lopen op hete grond. Ik heb een paar instructies te geven aan Nul-Vier."

Chris keek eventjes naar zijn twaalfjarige partner en liep daarna het paviljoen uit de baan op. Het was heet onder zijn voeten, vooral als hij te lang op één plaats bleef. Hij begon te rennen en voelde onmiddellijk de kontplug binnen hem zijn speciale plek aanraken. Zijn lul zwelde op in de kuisheidskooi. Het was echt ongemakkelijk, elke stap zond een tinteling door zijn lichaam en de stop bleef aan zijn binnenkant drukken. Chris besloot dat hij zich uitsluitend moest concentreren op het rennen over de baan en niet moest denken wat er in zijn kont en tussen zijn benen gebeurde. Dat leek makkelijker gezegd dan gedaan voor een dertienjarige jongen.

"Hier komen, Nul-Vier," zei Natasha in het Russisch. Haar twaalfjarige pupil voerde dat bevel onmiddellijk uit. Zij bevrijdde zijn polsen van hun boeien. Die rond zijn enkels bleven zitten. Ze gaf hem een paar dikke leren handschoenen en hij moest die aandoen.

"Die zullen voorkomen dat de leidsels je handen verbranden," verklaarde Jason.

Alexei deed de handschoenen aan en hield zijn handen vooruit terwijl Natasha de riemen voor hem aanhaalde. In de handschoenen waren gaten gesneden waar zijn vingers doorheen konden steken zodat hij toch een goede stevige greep kon hebben. Natasha deed hem kniebeschermers aan en daarna een paar elleboogbeschermers. "Voor als je eraf valt," zei zij. De jongen keek toen Jason één van de strijdwagens vooruit rolde. Hij was zwart met rode en witte versiering, het XB1-embleem op het linker zijpaneel, het Romeins cijfer IV aan de rechterkant. De voor- en zijpanelen hadden in leer gewikkelde handgrepen. De twee wielen waren gemaakt van een of andere stevige kunststof en zilver geschilderd om op metaal te kijken. De strijdwagen scheen precies de juiste grootte voor hem te hebben.

"Klim erop, jongen," beval Natasha terwijl Jason hem stil hield.

Alexei moest een grote stap nemen om op het platform van de menner te komen. Hij merkte dat hij ongeveer 45 cm boven de grond stond. Een paar centimeter onder de de anderhalve meter lang, stond de twaalfjarige plotseling oog-in-oog met zijn trainers. Dat was best een goed gevoel. Terwijl Jason de strijdwagen nog stabiel hield, bewoog Alexei zich rond om zijn balans een beetje te testen.

"Let op, Nul-Vier," zei Jason. De jongen stond rechtop en stil. "Als jullie tweeën als team rennen, ben jij de menner. Nul-Zeven is jouw pony. Dat betekent dat jij voor hem verantwoordelijk bent voor de tijd bent jullie samen de renbaan opkomen totdat de wedstrijd voorbij is. Als hij snel loopt en al jouw bevelen uitvoert, dan doe je het goed. Als hij langzaam loopt en jouw leiding niet volgt, zul je verliezen. Je moet ervoor zorgen hij jou altijd gehoorzaamt, begrijp je?"

Alexei kinkte. "Da. Ik begrijp het, meneer."

"Als hij het laatst eindigt, eindig jij het laatst," zei Natasha tegen hem in hun eigen taal, "en ontvangen jullie allebei dezelfde straf. Hij doet al het rennen en al het trekken, maar jij doet al het denken. Je moet elke centimeter van deze renbaan kennen."

De twaalfjarige knikte. Hij had een blik van ernstige concentratie op zijn gezicht. Natasha zette een helm op zijn hoofd, die eruit zag als degene die gedragen werden door de antieke wagenmenners. Alexei was er erg blij mee en vond dat hij er inderdaad als een gladiatorjongen uit zag. "Ik ben klaar," kondigde hij dapper aan.

Jason riep Chris terug naar het paviljoen toen de jongen zijn derde ronde beëindigde. De jonge tiener moest toch even glimlachen toen hij Alexei in de strijdwagen zag staan met die grappige helm op zijn hoofd. Hij wilde zijn vriend vertellen hoe dwaas hij eruitzag, maar met dat bit in zijn mond kon hij niet praten.

"Voorzijde en midden, Nul-Zeven," beval Jason scherp.

Chris stond voor de strijdwagen en keek nog omhoog naar Alexei.

"Tijd om je op te tuigen," zei zijn trainer. "Blijf stil staan."

Jason selecteerde één van de speciaal-gemaakte borsttuigen en hield het met een kritisch oog voor de dertienjarige. "Dit zou je aardig en strak moeten passen," zei hij. Het borsttuig was gemaakt van leer en Chris dacht het tamelijk zwaar was toen het eerst over zijn schouders werd geplaatst. Jason verstelde de brede schouderriemen, die bij een centrale ring op het midden van de borst van de jongen samenkwamen. Aan de ring zat een andere paar riemen die van voor naar achter rond zijn bovenlichaam gingen. Jason trok deze strak zodat het borsttuig niet rond Chris' lichaam kon bewegen, maar niet zo strak dat de jongen moeilijk zou kunnen ademen zodra hij begon te rennen. Daarna ging er een dikke leren riem rond het middel van de jongen en werd vanachteren strak getrokken. Het rustte net boven de slanke heupen van de jongen.

"Wij gaan je nu aan de strijdwagen ketenen, Nul-Zeven. Gezicht vooruit. Niet bewegen behalve als het je gezegd wordt."

Chris draaide zich om. Zijn rug was nu naar Alexei gericht en hij stond ruim een meter van de strijdwagen. Naast hem waren de twee lange houten balken van het inspan die uit de voorzijde van de tweewielige kar staken. Hij hoorde en voelde maar zag de reeks kettingen niet die door de diverse ringen op zijn borsttuig en riem werden gevoerd en aan de voorzijde van de strijdwagen werden vastgemaakt. Het borsttuig had vier aanhechtingspunten, twee aan de schouders van de jongen en twee in het midden van zijn rug. De riem rond zijn middel had drie verdere aanhechtingspunten. Na een paar minuten van aantrekken en een tamelijk ruwe behandeling van zijn trainer was Chris strak aan de kar bevestigd.

"Neem de balken op," zei Jason hem.

De dertienjarige zag dat de twee houten balken op ongeveer 15 cm van het eind met zachte leren stroken was omwikkeld. Hij boog omlaag en plaatste zijn handen om de handgrepen. De strijdwagen schommelde lichtjes toen Chris weer rechtop ging staan, hij kreeg voor het eerst een idee van zijn gewicht. Dit werd niet gemakkelijk.

"Nu de leidsels," zei Jason. Hij maakte twee lange leren riemen aan de einden van het bit in Christophers mond vast en gaf ze aan Alexei. De twaalfjarige nam ze in zijn handen en keek omlaag naar de rug van zijn dertienjarige partner. Chris was zo strak aan de strijdwagen gebonden dat hij zich onmogelijk om kon draaien zonder zijn kettingen in de war te brengen. De leidsels waren vrij lang. Alexei draaide ze om zijn handen om ze strak te trekken. Chris voelde de zachte maar aanhoudende druk die zijn hoofd naar achteren dwong.

"Goed zo, Nul-Vier," zei Natasha. "trek zijn hoofd een beetje meer naar achteren, houdt zijn ogen voorwaarts gericht."

Alexei trok een beetje harder. Chris stond zo rechtop als hij kon en boog zijn rug. Jason verbond ondertussen een serie draden tussen de riem van de pony-jongen en de strijdwagen.

"Zie je dat kleine knopje voor je?" vroeg hij aan Alexei.

De jonge Rus keek omlaag en zag een heel kleine doosje dat aan de voorzijde van de strijdwagen was gemonteerd. Er zat een kleine zwarte knop op. "Da. Ik zie het."

"Druk erop."

Alexei had gezien dat de draden aan de riem van Chris werden vastgemaakt. Hij had een goed idee van wat er zou gebeuren als hij op die knop drukte. "Ik wil dat niet," zei hij zacht.

"Natuurlijk wil je niet, malchik," vertelde Natasha hem, "maar zodra de wedstrijd begint, moet je wel."

Chris verstrakte zijn greep op de palen en dacht 'Doe het maar, Alexei. Je zult het hoe dan ook moeten doen.'

Alexei liet zijn vinger een paar seconden boven het knopje hangen, drukte er toen op en hield het omlaag.

Chris rukte aan de kettingen en schreeuwde in zijn bit. De elektrische stroom werd gedempt door het leer tegen zijn huid, maar was nog scherp en deed zeer. Zolang Alexei de knop ingedrukt hield werd het sterker. Wanhopig om het op te laten houden, trok Chris en bewoog de strijdwagen een paar meter vooruit, bij elke stap kreunend en schreeuwend. Jason en Natasha moesten uit de weg stappen omdat ze anders overreden werden.

"Los laten!" beval Jason. Alexei liet de knop los. Chris stopte, liet de palen vallen en stond te janken en te hijgen en verrast naar zijn trainer te staren. Jason negeerde het ongemak van de oudere jongen en concentreerde zich op zijn instructie aan Alexei. "Als hij een fout maakt of te langzaam beweegt, gebruik de knop om hem aan te sporen. Hoe langer je het ingedrukt houdt, hoe sterker de schok. Hij wil dat niet al te vaak voelen, dus hij moet echt hard proberen, of niet soms, Nul-Zeven?"

Chris knikte snel en veegde zijn lopende neus af met de rug van zijn hand.

"Keer in positie terug," droeg Jason hem op. De dertienjarige Chris greep de palen weer in zijn handen en stond stil rechtop.

Jason ging door met de les. "Wanneer hij aan de strijdwagen is geketend, moet hij altijd klaar staan en op jouw bevelen wachten. Laat hem nooit de balken laten vallen. Als hij dat doet, dan weet je wat te doen."

"Da," zei Alexei. "Ik druk op de knop."

"Zo is het. Als wij vinden dat je te gemakkelijk met hem bent, dan kunnen wij altijd nog jou in zijn plaats aan de strijdwagen ketenen."

Alexei schudde zijn hoofd en fronste. Vooraan glimlachte Chris in zijn bit. Dat idee stond hem wel aan. Het leek nogal oneerlijk dat hij elke keer de pony-jongen moest zijn, alleen maar omdat hij een jaar ouder en een klein beetje groter was. Maar hij wist ook dit een wedstrijd was en als deze bepaalde wedstrijd aan de beurt was, dan zouden hij en Alexei samen winnen of samen verliezen. Hij was sterker en hij wist dat hij de strijdwagen beter zou kunnen trekken dan Alexei. Hij verstrakte zijn greep op de palen en trok de tweewielige kar en zijn twaalfjarige bestuurder een beetje vooruit.

"Het lijkt alsof het paardje klaar is om te lopen," merkte Natasha op.

"Wanneer je wilt dat bij gaat bewegen," verklaarde Jason, "geef je een tikje met zijn leidsels. Wanneer je wilt dat hij stopt, trek je ze hard naar achteren. Trek naar links voor een bocht naar links, en naar rechts voor rechts."

Alexei luisterde zeer zorgvuldig. Hij wilde ervoor zorgen hij dit goed snapte.

"Wanneer je een bocht in gaat, kun je hem helpen door je gewicht in de tegenovergestelde richting te verplaatsen. Dat zorgt ervoor dat je niet omvalt en maakt het hem gemakkelijker zijn snelheid te houden."

"Hoe snel zullen wij gaan, meneer?" vroeg Alexei.

"Een menselijk wezen kan op een vlakke baan zestien kilometer per uur halen in een snel tempo. Jongens van jullie leeftijd kunnen een beetje sneller gaan dan dat, voor korte periodes althans. Natuurlijk wegen jij en de strijdwagen samen over de 70 kilogram, plus zijn uitrusting, voeg daaraan voor de riem en de kettingen nog eens 7 toe. Het wordt ongetwijfeld niet Duindigt, maar jongens zijn veel interessanter dan paarden."

"In de race gaat er wellicht niet om wie het snelst is, malchik," vertelde Natasha hem in het Russisch. "maar welke menner zijn jongen het beste in de hand heeft 3; dat is het winnende team."

"Laten we ze op de baan zetten," zei Jason, "en laat Nul-Zeven tonen wat hij kan."

Alexei tikte met de leidsels. Naakt en opgetuigd gromde Chris en trok de strijdwagen voorwaarts. Dit ding in beweging krijgen leek het moeilijkste onderdeel te zijn.

"Leidt hem naar de baan, Nul-Vier," droeg Natasha haar jonge gladiator op.

Alexei trok aan de leidsels en Chris draaide de strijdwagen langzaam naar rechts, verliet de schaduw van het paviljoen en trok hem op de hard aangestampte aarden baan. De startlijn was een lange strook van wit beton in de aarde. Hij stopte daar met zijn tenen er net achter. Terwijl hij daar zo aan de strijdwagen geketend stond was het oppervlak van de baan kokend heet onder zijn voeten. En dat was nog meer aansporing om zijn sterke tienerbenen zo snel als hij kon in beweging te brengen.

"Een ronde is 1200 meter. Vier rondes," beval Jason. "Start langzaam totdat je je evenwicht hebt."

Nogmaals sloeg Alexei met de leidsels, dit keer harder, met een schreeuw van "ga, Chris!" op zijn lippen. Chris schuifelde een ogenblik zijn voeten om ze in te graven, beet hard op zijn bit en trok met een luid gekreun de tweewielige race-kar vooruit. De snelheid nam met elke stap toe. Ondanks het gewicht ontdekte de jongen dat de strijdwagen vrij licht reed. Hij merkte snel dat als hij een beetje naar voren leunde het niet zo veel inspanning kostte om zijn benen in beweging te houden.

In evenwicht blijven was het moeilijkst voor Alexei. Zelfs op de lang rechte stukken schommelde de strijdwagen met elke stap van Christopher naar voren en weer terug. Toen zij bij de eerste bocht kwamen, trok de twaalfjarige aan de leidsels maar vergat om zijn gewicht te verplaatsen. Chris struikelde en de kar viel bijna om. Alexei uitte een vloek in zijn Russische moedertaal en trok de teugels terug om Chris te laten inhouden.

Terwijl de jongens in hun eerste ronde de slag te pakken probeerden te krijgen, kwam de cameraploeg samen met de directeur aan. Zij zetten snel alles op in een open stuk langs het zuidelijke rechte stuk, enthousiast om hun eerste beelden te krijgen van de leuke naakte dertienjarige getuigd en geketend aan de strijdwagen, die moeizaam vooruit kwam zo snel als hij kon, terwijl zijn even naakte twaalfjarige partner hem vooruit dreef.

Michael Brussard, een veteraan van de programmering van XB1 was nogal verheugd over wat hij zag. De oudere jongen worstelde en trok, zijn jonge spieren waren fantastisch en zijn volkomen gladde en haarloze lichaam glinsterde in de ochtendzon. De vastberaden blik op zijn gezicht was er één die publiek onmiddellijk voor zich zou winnen. De kleinere jongen op de strijdwagen begon zijn rol als meester van de oudere jongen onder de knie te krijgen en trok hard aan de leidsels als dat nodig was en schreeuwde bevelen naar de jonge tiener in het tuig alsof hij maar een dier was, wat hij wettelijk gezien natuurlijk ook was.

"Wij zullen dit in de teaser opnemen die morgenavond de lucht in gaat," zei Brussard aan zijn team. "Zorg ervoor dat je hun gezichten hebt. Die uitdrukkingen zijn onbetaalbaar."

Zijn twee cameralieden waren het direct met hem eens. Brussard bekeek op zijn monitor de directe beelden. "Prachtig. De oudere jongen is nummer Nul-Zeven. Geef me een close-up. 3; begin bij zijn voeten en dan omhoog, langzaam 3; goed zo. 3; stop bij zijn middel, laat zijn lul zien in de kuisheidskooi 3; goed. 3; nu weer omhoog, geef me een paar seconden op zijn buik. 3; die jongen heeft buikspieren om gek van te worden 3; o.k., nu het gezicht, dichterbij 3; goed 3; goed 3; perfect."

Noch Chris noch Alexei waren zich bewust van de camera's toen zij er voorbijgingen. Zo geconcentreerd waren ze allebei in hun rollen. Na de eerste twee rondes werd Alexei een beetje moediger en Chris leerde spoedig dat zijn nieuwe vriend niet aarzelde om de knop te gebruiken als hij iets verkeerd deed of langzamer ging om op adem te komen. Chris schreeuwde in zijn bit toen de stroom hem schokte. Het was maar een korte stroomstoot, maar het kreeg zijn aandacht.

"Dichter naar de binnenkant," beval Alexei, voor de tweede keer aan de leidsels trekkend. "Wij gaan daar sneller, niet?"

Chris kreunde een instemming.

"En volgende keer opletten!" schreeuwde Alexei naar hem.

Chris bewoog zich over de baan en ging vlak langs de binnenrand lopen. Zij beëindigden hun derde en vierde rondes in bijna de helft van de tijd van eerste twee.

"Goed, jongens, zeer goed," zei Jason terwijl Alexei hard aan de leidsels rukte en Chris liet stoppen. "Jullie hebben de slag al te pakken."

Natasha gooide een fles water naar Alexei. Jason maakte de riem die Chris' bit op zijn plaats hield wat losser en liet het bit op de borst van de jongen vallen. Hij hield een fles aan de lippen van de jongen.

"Giet het maar over mijn hoofd, meneer," zei Chris met een vermoeide glimlach. Het was nog beschamend om naakt te zijn en een halsband en zo te dragen, maar dit strijdwagending was op een bizarre manier eigenlijk wel een soort pret. Hij voelde zich trots te weten dat hij het kon. Hij ging echt snel op de rechte delen van de baan.

"Drink eerst een beetje," zei Jason ook met een grijns naar de jongen.

Chris nam vijf mansgrote slokken. Jason volgde daarna gedienstig het verzoek van de jongen en goot de rest over het hoofd van de jonge tiener. Daarna dwong hij het bit weer terug in Chris' mond en haalde de riemen aan de achterzijde aan. Hij controleerde het borsttuig en de riem om zich te verzekeren dat zij nog strak zaten. "O.k., jongens," zei hij, Chris een tik op zijn billen gevend, "een volledige race is vijftien rondes. Wij willen zien hoe jullie het doen op de volledige afstand. Nul-Vier, haal alles eruit. Ik wil hem de hele weg op volle snelheid zien draven, begrepen?"

Alexei glimlachte en knikte en liet zijn rechterhand op de knop rusten, alleen voor het geval hij Chris eraan moest herinneren dat hij de leiding had. Hij klikte de leidsels en zij startten opnieuw op de baan.

Brussard en zijn bemanning filmden nog een paar minuten en vertrokken toen. De eerste jongens van het marathonparkoers zouden gauw binnenkomen en hij wilde erbij zijn om de uitputting op hun gezichten op te vangen en elke centimeter van hun gekneusde en zwetende en kwetsbare naakte lichamen te filmen.

Hoofdstuk 13

Toen zij de arena bereikten blies Hannah op haar fluitje. De jongens stopten abrupt en vielen bijna voorover over hun geboeide voeten. Joshua's benen konden hem niet meer dragen en viel snakkend naar adem op handen en knieën. David boog voorover en greep zijn knieën met zijn handen. De zware ketting die de twee jongens samenbond slingerde tussen hen in.

"Aardig gelopen, jongens," zei Michella en klikte haar chronometer op de eindtijd af. "Wij zullen ervoor zorgen dat je morgen meer oefening krijgt."

Josh en David keken elkaar ongelovig aan.

"Ik .. kan het 3; niet 3;. opnieuw 3;. doen, " zei Josh tegen de oudere jongen tussen zijn ademteugen door.

"Ik denk niet dat ik het ook nog een keer kan," gaf David toe.

"Oh, maar jullie moeten," vertelde Michella hen, "en jullie zijn dan drie minuten sneller zijn, zelfs al moet je Nul-Twee op je rug dragen."

"Hij hoeft me niet 3; me niet te dragen, mevrouw," zei Josh. Hij zat nog op handen en knieën en probeerde nog op adem te komen.

Hannah knielde voor hem en greep een vuistvol van het haar van de jongen en dwong zijn hoofd omhoog om haar aan te kijken. "Kijk naar me, jongetje. Heb ik je aandacht?"

"Ja, mevrouw."

"Niet slecht. Je bent een sterk diertje. Dat is goed. Maar wij moeten aan je ademhaling werken. Je werd de laatste kilometers echt slordig. Dat zou je de kop gekost hebben als dit een echte wedstrijd was geweest."

"Ik 3; Ik hield David bij 3;" protesteerde Josh.

"Alleen omdat hij voor jou langzamer ging lopen. Als hij dat opnieuw doet wordt hij gestraft. En als ik morgen weer zie dat jij zo rondzwabbert, dan krijg jij ook straft."

"Ja, mevrouw. Ik probeer het echt hard, mevrouw."

"Dat weet ik. Daarom doe ik je nu een lol. Ik zal je leren wat je moet doen. Het is jouw werk om het te leren."

Josh glimlachte naar haar. Hannah kon het niet helpen maar glimlachte terug. Dat jongentje was zeker charmerend en heel leuk, dat kon zij toch niet ontkennen.

"Sta op. De regisseur wil met je praten."

Nog aan elkaar geketend door hun halsbanden stonden de jongens op en zagen de regisseur naar hen toekomen met een cameraman vlak achter hem aan.

"Kijken naar mij, jongens, niet naar de camera," zei Brussard en gaf David en Josh hun eerste les in reality-tv. "Kijk nooit in de camera tenzij iemand je dat zegt. Snap je?"

"Ja, meneer," zei David met zijn knetterende puberstem.

"Ja, meneer," herhaalde Josh met zijn hoge jongensachtige sopraan.

"Goed. Jongens, zodra de wedstrijd volgende week begint zal ik jullie interviewen. En een of twee keer per maand doen wij speciale gesprekken met jullie. De regels zijn eenvoudig en ik wil dat jullie die op dit moment leren. Beantwoord alleen de vragen ik je stel. Geen 'hallo' zeggen tegen je vrienden thuis, of je mams. Je moet beleefd en respectvol zijn en je mag geen lelijke woorden gebruiken als je voor de camera bent. Er wordt verondersteld dat jullie allemaal goede nette jongens zijn, en ik verwacht dat je daar naar handelt. Kleine jongens die als een ketter vloeken zijn slecht voor de waarderingcijfers. Je mag wel glimlachen als je wil, dat laten we aan jullie over. Begrijp je dat tot dusver?"

De jongens knikten hevig.

"Nu, laten we eerst beginnen met dat kleine kereltje. Zeg je voornaam en je nummer."

Josh grijnsde, dacht eraan niet in de camera te kijken en wees op zijn naakte borst. "Ik ben Josh. Jongen Nul-Twee."

"Wat betekent jouw nummer, Nul-Twee?" vroeg de regisseur.

"Ik ben hier de op één na jongste jongen, meneer," antwoordde Josh met gemakkelijke vrijmoedigheid. "Ik ben elf."

"En hoe oud is je partner?"

"Ik ben veertien, meneer," zei David. "Ik ben David. Jongen Eén-Nul." De veertien jaar oude grijnsde een beetje van trots. "Dat betekent ik dat ik de oudste ben."

"Waar komen jullie vandaan, jongens?"

David nam het natuurlijk over van zijn jongere partner over en antwoordde eerst. "Brisbane, Australië," antwoordde hij. Een jeugdige glimlach verhelderde zijn gezicht toen hij aan huis dacht.

"En ik ben van Bowie, Maryland. Dat is in de V.S.," viel Josh in.

Michael Brussard grijnsde tevreden. Deze twee jongens hadden een natuurlijke aanleg voor de camera. Brede glimlachen en innemende persoonlijkheden. Hopelijk zouden de andere acht ook zo charmerend zijn. En deze twee waren een aanbiddelijk paar, hun jonge lichamen perfect gevormd en aangepast voor de door hen gekozen sporten. David lang en mager, Josh klein en gespierd. Brussard wist zelfs zonder in de dossiers te kijken dat Eén-Nul een zwemmer moest zijn en zijn jongere tegenhanger een worstelaar. Hij ging wat achteruit en bewonderde hun leuke ernstige gezichten en aantrekkelijke atletische jeugdige bouw.

"Jij moet de broer van Nul-Zeven zijn," merkte Brussard op terwijl zijn cameraman inzoomde voor een close-up van de jonge Josh.

"Ja, meneer," zei de elfjarige enthousiast. "Wij hebben allebei een brief gekregen! Chris was er niet zo zeker van, weet U, maar ik wilde hierheen en gladiator worden en zo," zei de jongen, gemakshalve vergetend dat het feitelijk zijn oudere broer was die hem overgehaald had het de doen.

"Dus jij bent de dapperste?"

Josh bloosde en wilde niet op een leugen betrapt worden. "Uh 3; ja, misschien wel. Ik ben niet bang, zeker niet. Hé, heeft U Chris vandaag gezien?"

Brussard knikte. "Jazeker. Hij trok een strijdwagen toen ik bij hem wegging."

Joshua's ogen werden groot. "Een strijdwagen? Met een paard en zo."

"Chris was het paard," zei Brussard met een ondeugende lach.

"Wow!"

"Voor de dag voorbij is krijgen jullie ook je beurt op de renbaan," verklaarde de regisseur, "ik zal ervoor zorgen dat ik er ben om het te filmen." Hij zag al voor zich hoe Eén-Nul er getuigd en aan de strijdwagen geketend uit zou zien terwijl zijn energieke kleine partner op de kar in zijn helm en handschoenen stond, leidsels in de hand. David was oudste gladiatorjongen, zoals duidelijk te zien was aan zijn tamelijk dikke bos bruin schaamhaar, maar hij was in geen geval de grootste of de sterkste. Zijn beste onderdelen zouden die zijn waar pure snelheid en behendigheid nodig was. Hij zou absoluut alle mogelijke moeite hebben om de strijdwagen te trekken.

"Veel geluk, jongens," zei Brussard met een vriendschappelijke zwaai toen hij en zijn cameraman naar hun terreinvoertuig terugkeerden en naar de arena reden waar het lijf-aan-lijfgevecht op de agenda stond.

"Welke jongens zijn er in de arena, baas?" vroeg zijn cameraman, terugstarend naar de twee naakte jonge gladiatoren waarvan hij zojuist het plezier had gehad ze te filmen.

"Op het rooster staat Nul-Vijf en Nul-Zes. Zij zijn allebei twaalf zodat het een gelijke strijd zou moeten zijn." Hij controleerde snel zijn overzicht dat die ochtend nog bijgewerkt was. "Nul-Vijf is een worstelaar, dus hij heeft een licht voordeel." "Dat is de roodharige, niet waar?"

Brussard glimlachte. "Yep, die is 't. Danny O'Hanlon. Hij komt met dat haar duidelijk uit, hè?"

"Zeker."

"Houd jij van roodkoppen, Jack?"

"Ik kan zeggen niet dat ik daar zo bijzonder op val. Maar ik herken een knappe jongen wanneer ik hem zie."

"Hij is Canadees, weet je," merkte Brussard nonchalant op. "Uit Hamilton, trouwens. Ik ben het die hem voor deze kleine productie uitgezocht heb."

"Ik denk dat ik dan weet wie er het best op zal komen."

De regisseur wierp zijn partner een blik van voorgewende verrassing toe. "Het is mij niet toegestaan om op welke manier dan ook enige voorkeur te tonen. We kunnen hier geen lievelingetjes hebben, niet waar?"

Op de arenavloer was Daniel O'Hanlon bezig om zijn partner voor de vierde keer op de grond te drukken. Gabriel Shelton spande zich in om los te breken, maar behalve de onsportieve optie om zijn knie in Danny's ballen te stoten, wist hij dat hij opnieuw vastgezet was. De lampen schenen op de twee gespierde jonge knapen terwijl zij worstelden. Door de holle lege tribunes die hen omringden zij ze wel verkleind. De kettingen en boeien waren van de twaalfjarigen afgenomen. Alleen hun ijzeren slavenhalsbanden zaten nog rond hun slanke nekken. Hun kuisheidskooien waren eveneens verwijderd, zodat hun geslachtsdelen vrij rond stuiterden terwijl zij elkaar vastgrepen en met elkaar worstelden.

De beide jongens waren besneden, maar de penis van jonge Gabriel was aanzienlijk groter dan Daniels, langer, wezenlijk dikker en verfraaid met het een lichte zweem schaamhaar. De roodharige Daniel was nog volledig kaal en zijn penis kon slechts als uiterst klein voor een jongen van zijn leeftijd worden omschreven. De twee twaalfjarigen vertoonden beiden aardige mollige ballen die door de hitte en hun intense fysieke inspanning laag in hun zachtroze haarloze zakken hingen.

Gabriel had op dit ogenblik een volledig erectie, maar Daniel scheen dat niet op te merken.

"Ik heb je opnieuw, Gabe," zei hij zei vrolijk toen hij op de borst van de worstelende Engelse knaap zat. "Je doet dit echt rot, hè?"

"Ik heb nog nooit eerder geworsteld," zei de jonge Shelton als verdediging. Hij glimlachte, maar er was een boze blik in zijn ogen. Hij haatte het om te verliezen. "Wacht maar tot ik je op het voetbalveld tref, dan zullen wij zien wie het rot doet."

"Hah! Ik denk niet dat er voetbal op het programma staat, ha, maar daarbij zou ik je ook verslaan!"

"Ja de ballen! Laat me nu opstaan."

Danny sprong op en ging wijdbeens boven het middel van zijn iets oudere partner staan. Toen pas bemerkte hij Gabriels gezwollen erectie. Hij lachte en wees er naar.

"Hé, je lul is hard. Ik wist niet dat je zo van me hield!"

"Waarom staar je daarnaar?" grijnsde Gabriel en ging op zijn ellebogen omhoog zitten. "Wil je eraan zuigen of zo iets?"

"Absoluut niet!" schreeuwde Daniel, zelfs hoewel hij in het geheim benieuwd was hoe dat zou zijn. Hij voelde zijn eigen kleine lul trillen, alleen al door erover te denken.

De aandacht van de jongens werd snel afgeleid van hun misdragende lullen toen hun trainers op hun fluitjes bliezen. Gabriel was toegewezen aan Roger Bramley, een voormalige ster van Manchester en waarschijnlijk het grootste idool van de jonge Gabe. De twaalfjarige was zowel opgewonden als angstig om die grote krachtige voorhoedespeler als zijn trainer te hebben. Daniel was de pupil van Calvin Mayfair, een Olympische tienkamper die Daniel al op een streng en uitputtend regime van fysieke training had gezet, dat hij ontworpen had om het al topfitte stevige lichaam van de twaalfjarige nog verder te versterken. Calvin eiste dat Daniel overal waar ze gingen hard liep. Dat betekende dat Gabe en Danny het enige paar jongens was dat niet uit routine samengeketend werd.

De jongens hadden al op de moeilijke manier geleerd onmiddellijk op de fluitjes van hun trainers te reageren en stonden direct naast elkaar in de houding, ogen vooruit, voeten uit elkaar, handen achter hun hoofden. Roger sloeg Gabriel op zijn billen.

"Ik denk dat we wel weten dat jij geen worstelaar bent, niet waar?" vroeg hij met een strenge uitdrukking.

"Ja, meneer," antwoordde de jongen enigszins beschaamd omdat hij van zijn partner verloren had.

"Laat eens zien of je het beter doet met de pommel."

Calvin overhandigde elke jongen een 1,20 meter lange staaf met een ronde rubberen bal aan elk eind. Danny en Gabe hielden ze voor hun lichamen. De staven waren gemaakt van een flexibele kunststof en waren zeer lichtgewicht. De twaalfjarigen zouden geen problemen hebben ermee te handelen.

"Jullie twee zijn bijna even groot, daarom zijn jullie staven ook van dezelfde grootte," verklaarde Bramley.

"Ik denk mijn staaf groter is, meneer," zei Gabriel met een schalkse grijns. Daniel stootte zijn pommel in Gabe's zij.

"Heel grappig, Nul-Zes," antwoordde Bramley. "Ik zou niet zo trots zijn op dat kleine ding te als ik jou was. En hij is nog half hard. Doe hem omlaag en gedraag je zelf."

"Ja, meneer. 't Spijt me, meneer."

Naast een zeer berouwvolle en nog steeds half-harde Gabriel giechelde de jonge Daniel blij. Dat was precies wat Gabe verdiende voor zijn gekheid om hem.

"Wat moeten wij met deze dingen doen, meneer?" vroeg Gabe.

"Gebruik je verbeelding," zei Roger. "De eerste jongen die de grond raakt is de verliezer. Er is maar één plaats op je lichaam die verboden is."

De jongens hadden geen verdere verklaring nodig. Daniel verspilde geen tijd en maakte een ruime zwaai naar Gabe's borst. Gabe blokkeerde de slag en plaatste er snel één van hem op Daniels dij.

"Ouch!"

Danny ontdekte snel dat de harde rubberen ballen aan de uiteinden van de staaf een nogal pijnlijke klap gaven.

Gabriel, iets langer en iets sterker dan zijn jongere partner glimlachte naar hem. "Ik denk ik dit leuk ga vinden 3; heel leuk!" Nog twee snelle harde slagen werden gegeven met al Gabriels twaalfjarige kracht, één op Danny's schouder, de ander raakte hem in de zij.

"Dammit!" vloekte de jonge roodharige en probeerde wraak te nemen maar werd altijd geblokkeerd.

De jongens waren ongeveer vijftien minuten bezig toen Brussard met zijn cameraman binnenkwam. Danny had het zeker het slechtst, hij was bedekt met blauwe plekken, tweemaal had hij zijn pommel laten vallen en moest hard weg lopen terwijl Gabriel hem door de arena achtervolgde, wild schreeuwend en met zijn eigen staaf zwaaiend als een oude Saksische krijger.

"Nou dat noem ik nu eens gladiatorjongens," zei Brussard.

Chris kreunde bij elke stap terwijl hij de strijdwagen achter hem aantrok. Alexei had hem al door de eerste vijftien rondes gedreven toen hun trainers er nog tien meer eisten. Het was heet en plakkerig. Het zweet droop uit zijn haar in zijn ogen. Het bit in zijn mond maakte het moeilijk goed te slikken zodat er een constante stroom van kwijl en spuug omlaag op zijn borst droop. De dertienjarige had aanvankelijk geprobeerd het te beheersen, maar merkte gauw dat dat onmogelijk was. Door het bit kon hijn zijn mond niet dichtdoen, dus hij zetter er alleen maar zijn tanden in en liet de natuur verder haar gang gaan. Zijn naakte lichaam was vuil. Hij had niet gedacht dat hij met enkel zijn naakte voeten en twee wielen achter hem zoveel stof en vuil zou opwerpen, maar van zijn middel naar beneden was hij bedekt met een fijne laagje geel gruis en vuil. De baan voor hem was wazig door het stof in de lucht en omdat hij er steeds meer van inademde, begon zijn neus te lopen. Hij was ellendig. Hij was smerig. Hij was ook verrassend snel en sterker dan hij ooit had gedacht.

De eerste vijftien rondes had hij goed gedaan, zijn benen bleven in een snel tempo bewegen. De plug in zijn kont maakte het erg beschamend en heel ongemakkelijk, maar hij begon er al aan te wennen. Hij had het nog wel moeilijk om te wennen aan het effect dat de plug op zijn penis had. Hij lekte nu zelfs meer dan voordat hij werd gemolken. Zelfs terwijl hij aan de strijdwagen trok met Alexei aan de leidsels rukkend, moest Chris denken aan zijn lul en de kuisheidskooi waarin die nu was opgesloten.

Alexei had de de knop tijdens de eerste vijftien ronden maar één maal gebruikt, naar Chris schreeuwend dat hij moest versnellen en harder moest gaan lopen. Nu, tijdens de tweede serie rondes, begon Chris echt vermoeid te worden en Alexei meer en meer veeleisend.

"Kom op, Chris," schreeuwde hij van de strijdwagen, dringend met de leidsels slaand, "wij moeter er nog vijf. Looppas of ik zal je zappen!"

'Wat is door voor 'wij'-gelul?' dacht de dertienjarige bij zich zelf. Een beetje geërgerd rukte hij scherp vooruit, proberend om Alexei van zijn platform te laten vallen.

"Hé!" schreeuwde de twaalfjarige naar Christopher en trok aan zijn leidsels. "Dat deed je expres." Alexei verspilde geen tijd. Hij drukte op de knop en hield hem omlaag.

Chris gilde toen de elektrische stroomstoot door de riem in zijn lichaam kwam. Hij piste en voerde het tempo als een gek op, alsof hij de elektriciteit op een of andere manier kon ontlopen. Tevreden over het resultaat en nogal genietend van zijn controle over de oudere, grotere jongen, diende Alexei de ene schok na de andere toe totdat Chris gillend en hysterisch schreeuwend over de baan scheurde. Alexei hield zich met al zijn twaalf jaar oude kracht staande en verplaatste zijn gewicht om de strijdwagen niet te laten omvallen.

"Jaaa! Blijven rennen, Chris!" schreeuwde Alexei, die een prachtige tijd had als waaghals-piloot van dit jongen-aangedreven voertuig.

"Fuck jou, Alexei!" gromde Chris terug, maar natuurlijk waren zijn woorden niets meer dan onbegrijpelijk gegrom door het bit dat stevig op zijn plaats om zijn hoofd was vastgebonden.

Het eindresultaat van dit alles was dat de tweede serie rondes van de jongens sneller was dan hun eerste. In feite kon Chris niet meer stoppen met rennen toen Jason hen uiteindelijk terug naar het paviljoen riep. Alexei moest hard aan de leidsels trekken om Chris' voeten te laten stoppen.

"Ik denk dat je nu mag stoppen," zei de jonge Rus.

Chris gromde en sleepte zich van de baan en trok de strijdwagen langzaam onder het dak van het paviljoen. De schaduw voelde zo goed. Hij stond daar verbijsterd en uitgeput terwijl Alexei van de tweewielige kar sprong en de gelukwensen van hun trainers ontving. Zij lieten Chris geketend aan de strijdwagen, het bit nog op zijn plaats gebonden, terwijl zij alles doorliepen wat Alexei goed gedaan had en de vele dingen die hij fout had gedaan.

"Maar wij waren snel, hè?" vroeg de jongen hoopvol.

"Heel snel," zei Natasha. "Het meest door je pony," zij wees naar de ingetuigde jongen. "Hij is heel sterk. Als jij kunt leren om hem beter te mennen, zullen jullie nog sneller zijn. Maar je deed het goed. Geen minpunten voor jou."

Alexei straalde. Hij had al punten verloren door zijn erectie die ochtend en nog meer strafpunten gekregen voor zijn gedrag in het ziekenhuis, zodat het een kleine overwinning was dat hij niet verder achterop was geraakt.

"Het is jouw werk om hem af te tuigen," vertelde Jason hem. "Begin met de riem, daarna de kettingen. De rest kun je wel raden. Je bent voor hem verantwoordelijk totdat wij de renbaan verlaten. Wanneer de wedstrijd volgende week begint zullen die tribunes vol zitten. Zij zullen niet stoppen met kijken alleen maar omdat de race voorbij is. Tussen de races moet je hem in zijn bit en tuig houden. Je kunt hem aan één van die palen binden." Jason wees naar zes houten palen net buiten het paviljoen waar de pony-jongens tot hun volgende race moesten wachten. "Nu haal je alleen maar alles van hem af."

Alexei volgde Jasons aanwijzingen, verwijderde de leren riem van Chris' middel en maakte de kettingen los van zijn tuig. Chris wist dat hij eigenlijk heel kwaad op Alexei zou moeten zijn omdat hij die knop zo vaak op hem gebruikt had, maar hij was zo moe dat het hem echt niet meer kon schelen. Hij voelde zich ook vreemd trots dat hij zo snel gelopen had. Alles leek zo verward. Hij was een contractslaaf. Hij had het document zelf ondertekend. Waarom heeft hij ook zo iets stoms gedaan? En zijn ouders hadden met hem meegedaan. Hij was duizenden kilometers vanaf huis. In feite wist hij niet eens waar Gladiator Eiland was. Niemand had hem dat verteld. Niemand. Hij droeg een ijzeren halsband en die afschuwelijke kooi om zijn lul. Volgende week zouden mensen over de hele wereld hem naakt zien en hem allerelei gevaarlijke en pijnlijke dingen zien doen. Als hij het verknoeide werd hij gestraft en hij had al een idee gekregen hoe erg dat zou zijn. Het was allemaal vreselijk, de ergste nachtmerrie van een jongen, maar op de een of andere manier was Chris over alles ook echt opgewonden. Het ging een groot avontuur worden. Een kans om zichzelf te testen en zich te bewijzen tegenover al deze andere jongens en tegenover alles en alles wat Gladiator Eiland hem zou laten doormaken. "Zijn we nog steeds vrienden, ja toch?" vroeg Alexei stilletjes. Hij begon zich een beetje beschaamd te voelen over zijn gedrag.

"Da," zei Chris, het enige Russische woord dat hij tot dusverre op had kunnen pikken. Het voelde fijn om uit zijn tuig en niet meer aan de strijdwagen geketend te zijn. Hij was verbaasd hoe zwaar al die spullen waren en hoe snel hij geleerd had om het allemaal te dragen. De derrtienjarige rekte zijn armen boven zijn hoofd uit en spande zijn rug. Hij was al pijnlijk en vermoeid en het was nog ochtend. Zijn maag gromde.

'Het moet bijna lunchtijd zijn,' dacht hij voordat hij zich herinnerde dat hij slechts twee keer per dag werd gevoed. Zijn volgende maaltijd was nog uren en uren weg. Hij wreef over zijn buik met een zielige blik in zijn ogen.

"Je moet eraan wennen je hongerig te voelen, jongen," vertelde Jason hem toen hij hem en Alexei weer aan elkaar ketende. "Maar maak je niet ongerust, je zult niet verhongeren. Alhoewel het de meeste tijd wel zo zal voelen."

"Bedankt voor de mededeling," antwoordde Chris gevat.

Jason gaf de jonge tiener een felle klap op zijn leuke naakte kontje. "Wijsneus. Laten we gaan. Nu is het zwembad aan de beurt."

Chris zou daarover blij geweest kunnen zijn, maar hij had Illya en Ian met die gewichten om hun middels, polsen en enkels al gezien. Dit zwemmen zou iets zijn dat de jongen nog nooit eerder had gedaan. Op de een of andere manier leek het hem niet dat hij er veel van zou genieten.

Hoofdstuk 14

Gabriel had zijn slechte prestaties bij het worstelen meer dan goedgemaakt. Hij was maar 8 cm langer dan Daniel, maar hij was sterker en absoluut onvermoeibaar. Hij was gewend om 90 minuten lang op volle snelheid over een voetbalveld te rennen. De twaalfjarige was niet eens buiten adem en behalve een blauwe plek op zijn dij waar Danny's eerste en enige klap terecht was gekomen, was er helemaal niets te zien op het magere atletische jongenslijf.

"Stop er toch mee, Danny," zei Gabe toen hij zijn pommel op de achterkant van de dij van de jonge roodharige terecht liet komen. "Zij laten me niet ophouden je te slaan totdat je opgeeft."

Daniel kroop opnieuw weg. Hij wist dat Gabe gelijk had, maar hij was niet bereid om het toe te geven. Hij kon niet begrijpen hoe hij in deze knoeiboel terecht gekomen was. Toen ze met z'n tweeën aan het worstelen waren, had Gabe geen enkele snelheid of behendigheid getoond, was hij langzaam en onhandig geweest en had alleen maar uit armen en benen bestaan. Daniel kon zich onmogelijk voorstellen dat dat kwam door het het feit dat zijn partner nog nooit eerder geworsteld had. Daar had hij nog nooit van gehoord. Worstelen was tenslotte zijn leven. Iedereen wist toch hoe dat moest? Uitgaande van deze onschuldige jongensachtige ideeën was het een grote schok toen Gabriel zo handig bleek met de pommelstok. In de enkele seconden die het duurde om hem deze belangrijke les te leren, werd hij al weer op de hielen gezeten.

Aan het andere eind van de stok was Gabriel nogal tevreden met zichzelf. Hij had het bij het het worstelen zo slecht gedaan, dat hij zijn trainer en verder iedereen echt moest laten zien dat hij precies zo'n zelfde gladiatorjongen was als zijn partner. Hij was hier de enige voetbalspeler. Er waren drie worstelaars, drie zwemmers, een duiker, een gymnast, en de kleine Miles, zijn mede-Engelsman, was een uitstekende jonge hardloper. Gabriel was de enige jongen die een teamsport speelde en enige die geen dozen met prijzen met zijn naam erop had. Hij had zich daar een beetje onzeker over gevoeld. Dit was tenminste één ding waar hij goed in was: andere jongens helemaal kapot slaan.

Hij raakte Daniel opnieuw, dit maal in de ribben. De klap deed de twaalfjarige worstelaar op zijn zij vallen. Daniel probeerde niet weg te kruipen. Hij was voorbij en hij wist het.

"O.k., o.k.! Ik geef op," zei hij.

Gabriel gebruikte zijn voet en rolde Daniel op zijn rug. Hij liet één van de ronde einden van pommel op de borst van de Canadese jongen rusten en stond daar triomfantelijk.

"Jij wint, Gabe," zei Daniel het bloed van zijn neus afvegend.

Hun trainers waren snel bij hen. Tot nu toe hadden zij eenvoudig toegekeken en de jongens laten vechten en weinig meer dan aanmoedigingen schreeuwend.

"Goed gedaan, Nul-Zes," zei Roger. "Vijf bonuspunten voor een goed gevecht."

"En wat jou betreft," Calvin fronste en keek omlaag naar zijn overwonnen en bebloede jongen, "ga op je knieën zitten." Daniel gehoorzaamde onmiddellijk en knielde voor de twee trainers en de overwinnende jongen. Hij liet zijn hoofd beschaamd hangen en verwachtte minpunten te krijgen omdat hij zich zo vreselijk op z'n donder had laten geven.

"Je hebt verloren, maar je bent er niet precies mee opgehouden," liet Calvin weten. "Geen minpunten voor jou, maar hier in de arena worden jongens die verliezen gestraft."

"Ja, meneer," mompelde Daniel zacht.

Calvin richtte zijn blik op Gabriel die de staaf nog vasthield. "Geef zijn ballen een goede klap, Nul-Zes."

"Wat, meneer?"

"Je hebt me gehoord. Hij moet de prijs voor het verliezen betalen."

"Maar hij verloor bij het worstelen," zei Daniel naar Gabriel starend, zijn stem was plotseling heel hoog. Hij keek naar hen omhoog met angst in zijn ogen. Dit was absoluut oneerlijk.

"Nul-Zes is niet mijn verantwoordelijkheid," zei Calvin en sloeg Danny op de achterkant van zijn hoofd. "Jij wel. En jij wordt elke keer als je verliest gestraft."

Gabriel was niet zeker van wat hij moest doen. Danny had gelijk. Hij had verloren, heel erg verloren, toen zij tweeën worstelden, maar er was niets met hem gebeurd. Hij keek naar zijn eigen trainer, niet zeker of hij zijn partner moest verdedigen of niet.

"Voor jou heb ik iets anders in gedachten, Nul-Zes," zei Roger Bramley streng. "Nu doe je wat je is gezegd 3; of ik zal jouw ballen een goede klap geven."

Jonge Gabriel keek omlaag naar zijn mede-twaalfjarige. Daniel had een heel kleine lul, maar zijn ballen waren gemiddeld van grootte voor een jongen van zijn leeftijd, twee druif-grote bollen die kwetsbaar in een zachte haarloze zak bengelden. Die zouden zeker een gemakkelijk doelwit zijn. "Het spijt me, Danny," zei Gabriel.

"Ik denk dat ik degene ben die het gaat spijten," antwoordde Daniel.

"Hoe 3; hoe hard moet ik hem raken, meneer?" vroeg Gabriel zijn trainer.

"Geef de pommel maar een goede zwaai, jongen."

"O.K."

Gabriel ging zo staan dat hij met zijn zijde in de richting van Daniel stond. In deze positie zou het erg lijken op het zwaaien van het slaghout bij cricket, een spel waarmee hij tamelijk vertrouwd was maar niet zeer goed. Danny's ogen waren de hele tijd op hem gericht.

"Hier komt-ie 3;"

Hij zwaaide licht en gemakkelijk. Het eind van de pommel maakte contact met Danny's bengelende zak, maar het was nauwelijks een tikje, net genoeg om de ballen van de twaalfjarige tussen zijn benen te laten slingeren. Danny gilde de longen uit zijn lijf, eenvoudig van angst.

"Dat was niet goed genoeg, Nul-Zes," zei Calvin met een bijna koude onverschillige houding, "en jij kunt ophouden met gillen, jongen, hij raakte je nauwelijks. Doe het opnieuw."

"Ja, meneer," zei Gabe zacht. Er was geen manier om er onderuit te komen, voor geen van beiden, dus kon hij het maar beter doen. Danny keek naar hem en zijn uitdrukking liet weten dat hij hetzelfde dacht als zijn partner.

"Sla erop, Gabe. Ik kan het aan. Ik ben gladiator, nietwaar?"

Gabriel hield het eind van de pommel tegen Danny's ballen. Danny's borst ging op en neer met zijn snelle zenuwachtige ademhaling, de spieren in zijn strakke magere bovenlichaam waren gespannen. Hij beet op zijn lip en sloot zijn ogen. Gabriel beet ook zijn lip en trok de pommel terug. Hij aarzelde een paar seconden. Als voetbalspeler van Liverpool had hij zeker in zijn aandeel in vechtpartijen gehad, en hij had geschopt en was geschopt door meer jongens dan hij kon tellen, maar dit was anders. Hij had Danny al geslagen, heel goed geslagen. Dit te moeten doen terwijl de andere jongen alleen maar op zijn knieën zat, leek hem niet juist.

Maar hij ook wilde geen strafpunten krijgen voor ongehoorzaamheid aan zijn trainer. Hij mocht hier niet aardig zijn. Hij moest hier winnen.

Hij zwaaide de pommel dit keer hard en sloeg hem tegen de weerloze bengelende ballen van zijn mede twaalfjarige.

Danny's bruine ogen schoten open. Zijn mond viel open, maar aanvankelijk maakte hij geen geluid. Een fractie van een seconde later vond hij zijn stem terug en gilde van ontzettende pijn. De hoge schreeuw van de jongen weergalmde in de lege arena. Daniel greep zijn ballen en viel kronkelend op de arenavloer, met zijn handen wanhopig tussen zijn benen grijpend. Hij bestreed de drang om te huilen. Dat was het laatste wat hij wilde doen, vooral voor zijn trainer. Calvin knielde naast hem neer en fluisterde iets in zijn oor en liet zijn hand zacht door het rode haar van de jongen gaan. Daniel ging langzaam weer op zijn knieën zitten en stond daarna op, nog met zijn handen tussen zijn benen. Zijn ogen waren nat, maar hij had niet gehuild.

"Wat is het volgende?" vroeg hij, proberend te doen alshof het niet uitmaakte hoeveel pijn het deed.

"De strijdwagen," antwoordde zijn trainer. "Jij krijgt je kans op revanche als jullie twee op de racebaan zijn."

Roger blies zijn fluitje en de twee twaalfjarigen stonden snel in de houding, handen achter hun hoofden, de benen apart wijd uitgespreid. Hun trainers deden de jongens hun kuisheidskooien weer aan en deden ze op slot. Daniel protesteerde zachtjes.

"Maar mijn ballen doen nog zeer, meneer," zei hij toen Calvin het hangslot dichtklikte.

"Laat me eens zien," antwoordde zijn trainer, neerknielend liet hij Daniels testikels in de palm van zijn hand rusten. Het scrotum van de jongen was vurig rood, maar dat scheen de hele schade te zijn. Calvin liet de ballen van de twaalfjarige zacht tussen zijn vingers rollen. Daniel hijgde en siste en ging op zijn tenen staan, maar het was eigenlijk niet al te erg. "Zij zullen vanaf nu heel wat pijn gaan doen, Nul-Vijf, dus je kan er beter maar aan wennen. Je gaat er niet aan dood. Haal een paar keer diep adem, zoals ik je gezegd heb. Dan voelen ze snel beter."

Zij voelden eigenlijk al beter. Daniel had eenvoudig gehoopt dat hij wat langer zonder zijn kuisheidskooi mocht blijven. Dat geluk had hij niet. De roodharige jongen werd bevolen om naar de renbaan te rennen en daar op hen te wachten.

"Jij kunt dit keer met hem meerennen, Nul-Zes," zei Roger Bramley. "Jullie twee gaan op jullie erewoord. Ga er rechtstreeks heen en hang niet rond."

De twee jongens stonden zij aan zij en glimlachten naar elkaar. Een paar korte ogenblikken van vrijheid zonder dat iemand naar hen schreeuwde of vertelde wat ze moesten doen.

"Wedstrijdje?" daagde Gabriel uit.

Daniel klikte langzaam. "Op drie."

Gabriel groef zijn voeten in, klaar voor een snel begin. "Klaar."

"Een 3; twee 3;" Danny rende plotseling in een flits weg. "Drie!" schreeuwde hij naar achteren toen hij de arena uitrende op zijn bevallige goedgevormde benen.

"Jij bent er geweest, bedrieger!" siste Gabriel toen hij struikelend de achterstand in wilde lopen.

Roger en Calvin glimlachten over hun twee enthousiaste jonge gladiatoren. Geen van beiden was de grootste, of de snelste, of de sterkste, maar zij waren slim, en zowel woeste als onverschrokken vechters. Met discipline en training zouden zij het allebei best wel doen.

Toen de twee mannen op hun gemak naar de renbaan liepen vergeleken zij hun opmerkingen over de prestaties van de jongens. "Heb je gemerkte dat Daniel geen enkele erectie had toen de kuisheidskooi af was?" merkte Roger op.

"Ja, dat zag ik," antwoordde Calvin, die er zelf ook enigszins nieuwsgierig was. "Vanochtend was hij ook niet hard. Als enige, eigenlijk."

"Gabriel was de hele tijd stijf bij het worstelden. Zag je hoe de lul van die jongen lekte? Kleine geilaard."

"Jonge Danny schijnt helemaal niet geil te worden. Hij vertelde me vorige nacht dat hij niet masturbeerde."

"En je geloofde hem?" lachte Roger ongelovig.

"Eigenlijk wel. Ik denk dat hij een zeer late bloeier is. Hij is nog volledig prepuberaal voor zover ik weet. En zijn penis is nogal klein."

"Misschien zou je hem in zo'n kuisheidsgordel moeten doen zoals de jongere jongens dragen. De lulkooi lijkt een beetje groot voor hem."

"Dat zou zeer vernederend voor hem zijn. 3; bij de kleintjes te horen."

"En is dat erg dan? Het is de bedoeling dat deze jongens zo veel mogelijk vernederd worden. Het idee staat me wel aan."

Calvin glimlachte snaaks. "Ik doe het. Ik zal de omwisseling vanavond in de barak doen zodat iedereen het kan zien."

In de medische afdeling zat Philippe Dulac op zijn handen en knieën. Hij snikte van ellende toen de machine weer een andere dikke klodder sperma uit zijn pijnlijke gefrustreerde veertienjarige penis trok. De Franse jongen had niet zo veel tussen zijn benen als de andere jonge tieners in de groep, een zachte 7,5 cm die opbloeide tot een aardige licht gebogen 12,5 cm erectie. Het was een gevoelig en prachtig gevormd aanhangsel waarvan de groei eenvoudig de rest van hem niet had kunnen bijhouden. Zijn ballen waren een heel andere kwestie. Groot, mollig en zwaar, de grootste van alle jongens en momenteel de oorzaak van het gekweld gekreun van de jonge Philippe omdat zij laag tussen zijn benen bengelend methodisch en wreed door de meedogenloze machine werden leeggezogen.

De lul van de tienerjongen was in de melkschede vastgebonden en de grootste van de vibrerende pluggen was stevig in zijn kont gestopt. In het begin hij hij er nogal van genoten. De machine had een forse erectie bij de jongen veroorzaakt, en net als Chris vóór hem, veronderstelde hij snel een fantastisch extatisch orgasme zou hebben. Het besef dat hij dat niet zou krijgen en niet kon cummen, dat de machine dat niet toe zou laten, daagde zeer langzaam. Natuurlijk had niemand van de jongens ooit de ervaring van het melken gehad of zelfs begrepen wat dat was totdat zij werden gedwongen het te ondergaan. Philippe was deze les nu aan het leren, extreme ongemakkelijk en ellendig.

"Ah, god," zei hij in gebroken Engels, "waarom kan ik niet 3; aaggh 3; oh nee, niet opnieuw. 3;"

Weer een andere hoeveelheid zuiver wit zaad van de tienerjongen spoot uit zijn nu maar half rechtop staande penis en werd meedogenloos de doorzichtig plastic buis in gezogen. De vibrerende plug in zijn anus vertraagde net genoeg om de vloeistof van de jongen uit zijn lul te laten stromen zonder een spontane ejaculatie te veroorzaken. Een paar seconden later begon het opnieuw snel en hevig te pulseren en de al overactieve prostaat van de puber stimuleren.

"Alstublieft, juffrouw," jammerde hij naar Karin die naast hem stond, "laat het alstublieft ophouden. Ik kan er niet nog een hebben 3; Ik kan het niet 3;"

Zijn Engels met Frans accent was zo aardig. Karin was eigenlijk best wel ingenomen met het knappe kereltje. Hij had een innemende glimlach, donkere gevoelige ogen die hem haast exotisch leken te maken, en natuurlijk een mager en speels jong lichaam. Hij was nu helemaal glad, zijn eens zacht en sprieterig bosje schaamhaar was voor altijd verdwenen. Het was het enige haar dat hij ooit had gehad op zijn slanke 1,60 m lange lichaam.

"Wij moeten door blijven gaan, Nul-Negen," zei Karin teder. "Wij moeten al die vieze sperma uit je krijgen. Zal het niet veel beter voelen," ging zij verder, zacht over de ballen van de jongen strelend, "als deze dingen netjes leeg zijn zoals het hoort?"

"Ja, juffrouw," ging Philippe niet van harte accoord.

Op de tafel naast Philippe zat de tienjarige Miles Harris ook op zijn handen en knieën, op de zelfde manier verbonden aan de jongens-melkmachine. Zijn ervaring bleek echter nogal verschillend te zijn en, als dat mogelijk was, veel erger.

De machine had een speciale instelling voor prepuberale jongens die nog niet konden ejaculeren. In tegenstelling tot Philippe die niet werd toegestaan om zelfs maar één enkel orgasme te krijgen, werd de jonge Miles gedwongen om uitputtende droge orgasmen te krijgen, de een na de andere, vaak zo snel achter elkaar dat het onmogelijk was te onderscheiden wanner de laatste eindigde en de volgende begon. De kleine metalen schede die penis van de naakte tienjarige omsloot was nauwelijks vijf centimeter lang. De vibrerende plug in zijn leuke kontje was de kleinst beschikbare maat meer dan groot genoeg om de onrijpe prostaat van de jongen te stimuleren.

Miles had eigenlijk nooit gedacht dat er iets in zijn kont zou kunnen worden gestopt. In de seksueel onschuldige gedachten van de tienjarige kwamen er alleen dingen uit dat bepaalde gat. Hij wist natuurlijk niets van die uiterst kleine klier binnen zijn lichaam en hoe gemakkelijk die kon worden gebruikt om hem deze krachtige duizelig makende dingen te laten krijgen, die ze orgasmen noemden. De eerste die hij op deze tafel kreeg was gelijk de eerste die hij in heel zijn leven had gekregen. Hij was verbaasd en angstig toen het de eerste keer gebeurde, hij gilde en schreeuwde en begon te huilen omdat hij dacht dat er zeker iets vreselijk verkeerd ging diep binnen zijn kleine lichaam. Maar toen, nadat de angst verdwenen was en hij een snelle geruststellende les in jongensanatomie van dokter Trench gekregen had, begon hij ervan te genieten, op zijn minst in het begin. Het is algemeen bekend dat een droog orgasme ervaren door prepuberale jongens ondanks het immens genoegen buitengewoon kwellend is. Wanneer een prepuberale jongen wordt gedwongen om er verscheidene te hebben binnen een korte tijdsperiode, kan dat voor hem gemakkelijk een marteling worden.

Dat was wat de jonge Miles op dit ogenblik onderging. Een genoegen zo intens, zo verblindend, zo verdovend, en zo zonder uitlaat en verlichting, dat het eigenlijk vreselijk was. Miles Harris werd methodisch gemarteld door zijn eigen orgasmen. Zijn jonge lichaam probeerde wanhopig tot een climax te komen, maar zijn testikels sluimerden nog, zijn kleine penis klopte en bonsde en spande zich, hij hijgde en snakte naar adem en elke spier in zijn lichaam spande zich onbeheersbaar, en daarna begon het allemaal opnieuw. En zo huilde hij en jammerde en snikte, niet in staat om te begrijpen hoe iets zo ongelooflijk goed tegelijkertijd zo afschuwelijk slecht kon voelen.

"Hoeveel orgasmen heeft Nul-Eén het laatste uur gehad, Anna?" vroeg dokter Trench toen de jongen een nieuwe serie hysterische gillen en razende schreeuwen liet horen.

"Dat is moeilijk met zekerheid te zeggen, dokter," antwoordde de jonge assistent. "Ik zou zeggen minstens twaalf. Is dat veel?"

"Als wij hem met de hand stimuleerden, ja. Maar voor tienjarigen aan deze machine, helemaal niet. Eigenlijk is het echte aantal nu waarschijnlijk dichter bij de twintig. Verscheidene ervan zijn zo snel achter elkaar voorgekomen dat ze niet te onderscheiden waren."

Anna staarde met verbazing naar de kleine naakte tienjarige. Twintig orgasmen. Hoe kon dit jongetje nog bij bewustzijn zijn?

"Controleer zijn polsslag, alsjeblieft," instrueerde de dokter. "Wij willen niet dat zijn kleine hartje het opgeeft. Het is feitelijk mogelijk dat een prepuberale jongen aan deze machine sterft."

"Werkelijk?"

"Ik ken twee gedocumenteerde gevallen. Allebei de jongens waren natuurlijk slaafjes, allebei onder de leeftijd van elf. Wij kunnen ons met hem op gevaarlijk terrein begeven."

Met haar vinger aan de binnenkant van Miles' pols deed Anna een snelle controle van zijn pols. Miles staarde haar met verglaasde ogen aan. "Het gaat heel snel, dokter. En zijn ademhaling begint onregelmatig te worden."

"Zet de machine in een lagere stand, liefje," instrueerde Trench. "Laat hem langzaam verminderen."

De tienjarige kon niet zien dat de aanpassingen gemaakt werden, maar hij voelde bijna onmiddellijk de resultaten. Het pulseren van de metalen schede om zijn penis hield eindelijk op. Zijn leuke kleine 5 centimeter stijve, die hij het laatste uur had gehad, begon uiteindelijk zacht te worden. Het vriberende ding in zijn kont ging ook langzamer. Miles haalde diep adem en slaakte toen een zucht van verlichting. Anna reikte onder hem en maakte de riemen los die de schede op zijn plaats hielden. Een nieuwsgierige blik naar zijn jongensdelen tussen zijn benen wagend, zag Miles dat zijn kleine piemel weer zacht en slank was. Alleen was hij heel rood en zeer pijnlijk. En zijn ballen, die normaal dicht bij zijn lichaam waren opgetrokken, bengelden momenteel in zijn zachte kleine zak, twee uiterst kleine amandelen in een dunne vlezige zak.

"Haal diep adem, snoes," zei Anna hem toen zij de vibrerende plug uit de kont van de tienjarige jongen begon te trekken.

Miles hijgde scherp en liet een zacht klein gepiep van protest horen. Het eruithalen deed bijna even veel pijn als het erin stoppen.

De jongen op zijn handen en knieën houdend deed Anna hem de kuisheidsgordel weer om, ervoor zorgend dat zijn kleine penis behoorlijk vast zat binnen de metalen plaat zodat hij geen erectie kon hebben. Zij trok de riem strak rond zijn slanke middel, deed de riem onder zijn benen door en door zijn aanbiddelijke kleine bilspleet en maakte toen de twee hangsloten vast. De geslachtsdelen van de tienjarige waren weer opgesloten, ze konden gezien noch aangeraakt worden door hun ongelukkige eigenaartje.

Bij de andere tafel legden Karin en de dokter de laatste hand aan Philippe, ze verwijderden de vibrerende prostaatsonde en sloten hem in zijn kuisheidskooi. De veertienjarige was druk bezig de tranen uit zijn ogen te wrijven. Hij was vernederd en beschaamd dat hij gehuild had, maar hij was zeker niet de eerste tienerjongen die aan de melkmachine in huilen uitbarstte, en zou ook zeker ook de laatste zijn.

"In orde," zei de dokter tegen haar enthousiaste jonge assistenten, "vier jongens gedaan, nog zes te gaan. Laten we deze twee hun pluggen en medicijnen geven en dan kunnen ze weg."

Tegen de tijd dat de jongens in de barak voor hun avondmaaltijd waren teruggekeerd, hadden ze allemaal hun eerste bezoek aan de medische afdeling gebracht en hun eerste uur aan de melkmachine ervaren. Elk team had de marathon gedaan, hun rondes gelopen op de renbaan, de gruwelijke uitdaging in het zwembad overleefd (behalve de jonge Miles die zijn eerste zwemles nog moest krijgen), en hun partners meedogenloos geslagen in de arena. Zij waren vermoeid, gekneusd, pijnlijk, vuil en compleet ellendig Toch was de barak een levendige plaats terwijl zij aan de lange tafel zaten te eten.

Elke jongen had een kontplug in, die ervoor zorgde dat ze allemaal ongemakkelijk op hun krukken zaten te draaien. Niemand van hen was erg gelukkig met die dingen die in hun kont gestopt waren. Voor Miles en Josh, die nog niet konden ejaculeren, en Daniel en Ian, die nog maar uiterst kleine hoeveelheden helder sperma produceerden, waren de pluggen vrijwel uitsluitend een vernederende ergernis, een pijnlijke herinnering aan hun nieuwe status als slaaf. Zij voelden misschien een lichte opwinding door de constante stimulering van hun nog onrijpe prostaten, maar de meeste tijd voelden zij zich alleen vol en beschaamd.

Voor de oudere jongens was het nogal anders. De pluggen in hun kont, gecombineerd met de kuisheidskooien die hun nu volkomen haarloze geslachtsdelen omsloten, resulteerden in zes zeer lekkende jongenslullen en zes zeer gefrustreerde jonge tieners. Het melken had zeer weinig gedaan om de heftige puberale seksuele behoeften van de jongens te verlichten.

Toen ze allemaal net weer in de barak terug waren kregen de minder ontwikkelde jongens er wat plezier in om de oudere te plagen en te bespotten over het verlies van hun schaamhaar. David, Philippe, Chris, Alexei, Gabe en zelfs de kleine elfjarige Ian, waren die ochtend allemaal wakker geworden met haar rond hun lul. Nu was het weg en waren hun jonge lichamen volledig haarloos. De afwezigheid ervan was bijzonder opvallend bij de twee veertienjarigen die op het eiland aangekomen waren met een vrij dikke bos tussen hun slanke welgevormde benen. Josh had een hoop lol in het wijzen naar Christophers gladde naakte pubis. Hij was eerst bijzonder nieuwsgierig geweest en daarna bijzonder jaloers toen daar bij Chris de eerste dunne haren ontsproten toen hij twaalf was. Chris op zijn beurt had er een tamelijk grote zaak van gemaakt en plaagde zijn broertje dat hij nog een klein kind was terwijl hij, duidelijk, al een man was. 'Mannen hebben haar,' liet hij Josh eens weten, 'en jongens niet. Dus wat ben ik?'

'Weetniet. Een klootzak met haar?'

Natuurlijk had Josh daarna het volgende half uur door het huis gerend met zijn broer achter hem aan. Nu waren de twee broers weer gelijk, op zijn minst in die bepaalde afdeling.

"Nu lijk je weer op mij, Chris!" tjilpte Josh gelukkig toen Chris, door zijn halsband aan de twaalfjarige Alexei geketend, naar de barak werd geleid.

"Hou je mond, kleintje," zei Chris. Na de aanvankelijke vernedering dat het verwijderd was, begon de jongen nu eigenlijk wel ervan te genieten hoe het voelde om opnieuw glad en haarloos te zijn. Het leek zijn lul en ballen groter te maken en dat was zeker een plus naar de menig van de dertienjarige. Maar hij zou niet toestaan dat zijn broertje hem op dat punt hem een moeilijke tijd zou geven.

Van alle jongens werd alleen Illya Casparev niet geplaagd. De dertienjarige had een reusachtige lul, een lange vette 15 cm lange buis van jongensvlees die komisch tussen zijn benen slingerde toen hij nog niet in de kuisheidskooi was opgesloten, maar hij had nog helemaal geen schaamhaar ontwikkeld. Dus werd hij niet geplaagd voor het verlies ervan, noch plaagde hij hen die dat wel hadden omdat hij niets had om mee te beginnen. Hij zat stil aan tafel en at snel en liet zijn lichtbruine ogen rond de tafel gaan.

Het gesprek onder de jongens kwam bij de melkmachine. De meesten van hen huiverden onwillekig alleen al bij de gedachte eraan.

"Absoluut rot, maten," zei David aan de anderen. "Ik bedoel ik wilde zo erg spuiten. Ik wilde dat 't kon 3;" De knappe veertienjarige kreeg van iedereen bijval en volledige overeenstemming, behalve van Miles en Josh. Hun ervaring op de machine was vrijwel het tegenovergestelde geweest.

"En ik wilde dat ik kon stoppen met die orgasmes!" riep Josh uit.

"Ja," voegde Miles toe, die niet wilde dat het gesprek hem oversloeg. Het was niet gemakkelijk om in elk opzicht de jongste en de kleinste te zijn en hij wilde dat ze niet zouden vergeten dat hij er ook was. "De dok zei dat ik wel tweeëntwintig organismen had voor zij het uitzette."

"Orgasmen," zei Gabriel met rollende ogen en gaf de tienjarige een por in zijn ribben.

"Dat zei ik."

Josh gaf Miles een kameraadschappelijk blik. Hij was geëindigd met achttien hallucinerende droge orgasmen tegen de tijd dat de machine uitgezet werd. Hij had nooit geweten dat zijn lichaam daartoe kon worden gedwongen, of dat iets dat zo goed voelde kon veranderen in iets zo vreselijks. De elfjarige had besloten dat zelfs als zijn gordel op dit ogenblik afgedaan zou worden, hij zijn lul niet aan zou durven raken.

"Ik dacht dat dat ding mijn ballen door mijn lul naar buiten zou zuigen," zei Chris en kreeg een rondje luid jongensachtig gelach als bijval.

Er werd over gediscussieerd welke wedstrijd, tot dusverre, het moeilijkst was. Daniel, Josh en Ian stemden voor het zwemmen. Behalve Miles, die niet had gezwommen, waren zij de drie kleinste en lichtste jongens, zodat het zwemmen van al die rondes met loden gewichten om hun armen, dijen en middel gebonden zeer onplezierig en een beetje angstaanjagend was geweest. Natuurlijk kozen de vijf jongens die de strijdwagen hadden moeten trekken eenstemmig de renbaan als het ergst. Alexei had de marathon niet erg fijn gevonden, vooral omdat het het laatste was dat hij en Chris hadden gedaan en hij al uitgeput was voor zij zelfs maar begonnen. Miles had ook voor de marathon gestemd, omdat hij daarbij door Philippe van de ene kant van het eiland naar de andere kant was gesleept.

"Je beloofde dat je me bij zou houden," zei de Franse jongen die zich nogal schuldig voelde over de afstraffing die het kleine jongetje tijdens hun marathon die middag had gekregen.

"Ik probeerde het," antwoordde de energieke tienjarige ter verdediging. Natuurlijk had hij de gelegenheid tot wraak aangegrepen toen hij de strijdwagen mende en de oudere jongen over de renbaan moest drijven. Hij had er nogal van genoten om op de knop te drukken en te kijken naar Philippe die hulpeloos getuigd en aan de wagen geketend, schreeuwde en vooruit strompelde.

De trainers keerden terug terwijl de jongens de tafel afnamen en de vloer veegden. Het schoonhouden van de barak schoon was hun verantwoordelijkheid.

"Goed, jongens," riep Jason Sanborne, "in een rij. Tenen op de zwarte streep." Hij wees naar een lange zwarte lijn die op de vloer was geschilderd.

Tien gladiatorjongens draafden een paar seconden in het rond maar vormden snel een rechte lijn tegenover het grote scorebord aan de voorzijde van de ruimte, hun leuke jongensvoetjes precies op de zwarte streep. De naakte jongens gingen in de al goed-geoefende houding staan, hun handen achter hun hoofden gevouwen en hun voeten wijd uit elkaar. Zij stonden stil te wachten, hun ogen vooruit.

Het scorebord was er al toen de jongens de vorige dag voor het eerst in de barak kwamen, maar toen was het leeg. Nu was het elektronische bord actief en toonde de nummers en namen van elke jongen in verlichte letters. De namen van enkele jongens waren in blauw, enkelen in geel en de meeste in rood. Sommige jongens hadden positieve getallen achter hun naam, anderen negatieve getallen en een enkele had de letter 'E'.

"Bekijk het bord, jongens," beval Sanborne. "Dit zijn jullie scores tot dusver. Gladiatorjongens Wereldwijd begint volgende week pas officieel, maar wij zijn begonnen met het bijhouden van de score op het ogenblik dat jullie het vliegtuig uitkwamen. De jongens in blauw hebben positieve punten."

Gabriel Shelton en Illya Casparev waren de enige twee die op dat ogenblik in die categorie zaten. Zij glimlachten allebei.

"Jongens in geel staan op dit moment gelijk."

Dat waren Chris, Gabriel en David, die alledrie opgelucht leken te zijn dat ze niet onderaan stonden.

"De jongens in rood staan negatief."

Josh, Miles, Alexei, Daniel en Philippe zagen allemaal hun namen in rood. Tot zijn wanhoop was Josh met 15 negatieve punten de allerlaagste.

"Man, ik ben al laatste en de dag is nog niet eens voorbij." Het kwam vooral door de tien punten die hij 's ochtends wegens zijn erectie had verloren.

De andere jongens grinnikten, maar de scores lagen dicht bij elkaar. De jongens op de eerste plaats konden gemakkelijk nog de laatste worden.

"Ik geef jullie jongens wat advies," ging Jason door. "De enige tijd dat jullie je over dit scorebord ongerust moeten maken is aan het eind van de week. Als je probeert bonuspunten te krijgen of probeert geen strafpunten te krijgen zul je alles alleen maar verknoeien. Doe je best. Iemand zal elke week de verliezer zijn. Dat is een feit. Vroeg of laat ben jij dat. Nu, vorm je paar."

"Ja, meneer!" schreeuwden de jongens eenstemmig. Zij vonden snel hun partners en bleven in de houding staan terwijl ze samen werden geketend. Hun trainers leidden hen uit de barak. De avond op het eiland was niet onplezierig. De zon scheen nog, maar had zijn broeiende middagsterkte verloren. Er blies een wind vanaf de oceaan. De jongens ademden allen diep in. Zij werden naar de arena gebracht en naar beneden in de wachtruimte. Daar werden de kettingen verwijderd en kreeg elke jongen een paar knie- en elleboogbeschermers en een zachte rubberen mondbeschermer. De jongens bonden de beschermers snel vast op hun plaats renden de trap op door de jongensingang en bevonden zich op de arenavloer.

De lichten stonden laag. De trainers waren nergens te zien, maar verspreid op de vloer lagen pommels, netten, zware rubberballen en knotsen, leren zwepen, touwen en kettingen. De jongens stonden allemaal zwijgend en onzeker wat er van hen werd verwacht.

Plotseling vlamden de schijnwerpers feller op en zetten de arenavloer in een hel licht. Een stem dreunde van boven. "Mêlée! De laatste jongen die staat krijgt twintig punten! Toon geen genade!"

Hoofdstuk 15

Uiteindelijk was het Josh die besliste dat hij beter iets kon doen. Hij wilde niet meer strafpunten van zijn trainer krijgen voor het niets doen. Hij rende van de andere jongens vandaan en pakte één van knotsen op. Het was eenvoudig een kortere versie van de pummels die ze al op elkaar gebruikt hadden, met een met leer omwikkelde handgreep aan de ene kant en een gemeen uitziende rubberen bal aan de andere. Helemaal rondom de bol zaten afgeronde metalen punten. Hij zou niet in de huid van een jongen doordringen, maar zou hem wel zwaar kneuzen. Josh hield van het gewicht ervan en van zijn lengte. Het kon veel gemakkelijker met die knots omgaan dan met de lange pummelstokken. Hij slingerde hem heen en weer en hield toen op, één hand op zijn heup, zijn hoofd op een aanbiddelijke manier gebogen.

"Waarom staat iedereen maar te staan?" vroeg hij. "Laten we dit doen!"

Chris, die niet door zijn broertje overtroffen wilde worden, pakte één van de pummels, waarmee hij tegen Alexei vrij goed was geweest. De andere jongens volgden snel en elk pakte een wapen voor zich. De elfjarige Ian vertoonde een wat ongelukkige aarzeling en moest het met één van de twee netten doen omdat alle andere zaken al weg waren tegen de tijd dat hij moed gevonden had.

"Wat voor de hel moet ik hiermee doen?" schreeuwde hij naar de anderen.

Het eerste wat hij moest doen was duiken en weglopen toen Josh hem met zijn knots in elkaar probeerde te slaan. Het tweede wat hij deed was erachter komen dat zijn net voorzien was van kleine loden gewichten. Hij slingerde het naar Josh en wikkelde het rond de knieën van zijn mede-elfjarige. Het derde ding wat hij deed was er zo hard als hij kon aan trekken.

Josh raakte de grond hard met zijn benen verward in het net.

"Koel!" verklaarde Ian. Plotseling vond hij zijn keus van bewapening niet zo slecht. Josh draaide en rolde en slaagde er onmiddellijk in om zich vrij te krijgen, maar Ian en zijn verraderlijke net vormde een voortdurende bedreiging voor alle jongens.

Alhoewel ze minder dan achtenveertig uur samen op het eiland waren, had er zich onder de jongens al een onuitgesproken hiërarchie ontwikkeld. Zij waren alle vreselijke goede atleten, allen hadden schitterende jonge lichamen in topvorm en elk had een meer dan gemiddelde intelligentie, maar zij schenen een instinctief inzicht te hebben wie van hen het sterkst zou blijken te zijn en wie, minstens potentieel, het zwakst waren. Onder de vijf oudste jongens werden Chris en David beschouwd als de taaiste concurrenten, zeker zagen de beide zwemmers elkaar al op die manier. Bij de jongere jongens werden Josh (ondanks al zijn strafpunten) en Gabriel door hun leeftijdsgenoten als de grootste bedreiging gezien. Als een duiker, zij het één van bijna-olympisch kaliber, werd de jonge Philippe door anderen grotendeels afgewezen, evenals Illya, die ondanks zijn mans-grote lul, toch een gymnast was, wat door de meeste jongens als een meisjessport beschouwd werd. Niemand van de jongens nam de tienjarige Miles ernstig.

Het was daarom geen verrassing dat David, Chris, Josh en Gabriel al snel en vaak het doelwit waren van de andere zes jongens, en meestal in die volgorde. Er was aanvankelijk geen echte coördinatie, slechts een zwijgend begrip dat die vier jongens snel uitgeschakeld moesten worden als de andere zes een kans wilden hebben om de laatste te zijn die op zijn voeten stond. In het verloop van de mêlée werd het duidelijk dat Josh één of andere soort van jongensachtige privé-overeenkomst had gesloten met Ian en Miles, wat hem twee hoognodige bondgenoten tegen de oudere jongens gaf. De drie pre-tieners waren zwijgend overeengekomen elkaar niet aan te vallen maar in plaats daarvan hun energie gezamenlijk te besteden aan hun grotere, sterkere tegenstanders, terwijl ze elkaar verdedigden.

De dertienjarige Illya was de eerste jongen die zij afmaakten. Ian gooide zijn net over hem heen, Josh en Miles sloegen hem ongenadig met hun pummels, totdat hij hen smeekte te stoppen. Maar alle jongens wisten inmiddels dat niets op Gladiator Eiland ophield tot het degenen die het bevel hadden schikte. Illya was keurig voorzien van lelijke kneuzingen toen de luide stem van boven opnieuw klonkt.

"Jongen Nul-Acht. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."

Pijnlijk en uitgeput, en nogal angstig over welke straf hem boven het hoofd hing omdat hij als eerste uitgeschakeld was, sleepte Illya zich op zijn voeten en marcheerde zo dapper als hij kon naar de wachtruimte onder de arenavloer. Daar werd hij van zijn knie- en elleboogbeschermers ontdaan. Zijn kettingen werden opnieuw vastgemaakt aan de boeien rond zijn polsen en enkels. Een bal-knevel werd in zijn mond gestoken en strak rond zijn hoofd vastgebonden. Jongens spraken niet in deze bijzondere ruimte. Hij werd toen naar de ranselpost gevoerd en met zijn handen boven zijn hoofd vastgemaakt. Tien harde zweepslagen op zijn rug kreeg hij voor zijn mislukking. Met stille tranen die over zijn wangen omlaag stroomden, werd de jongen toen zonder plichtplegingen in één van de wachtkooien gezet. Zijn trainer, die ook zijn oudere broer was, ketende de halsband van de dertienjarige vast aan de tralies en sloot de deur.

Op de arenavloer ging de chaos verder. Gabe en Philippe wisselden slagen met pummels, elk vastbesloten om de andere jongen te verslaan. Er was slechts een paar centimeter verschil in hun lengte ondanks de bijna twee jaar die ze scheelden. De veertienjarige Philippe was echter bijna vijf kilo zwaarder dan de twaalfjarige Gabe. Het duiken had de Franse tiener lenig en behendig gemaakt met een superieur evenwicht en coördinatie Het was alleen de woeste vechtersmentaliteit van de jonge Gabe waardoor hij stand kon houden tegen de oudere jongen. Zij waren zo op elkaar geconcentreerd dat geen van beide jongen merkte dat het jonge trio Ian, Josh en Miles hen insloot. Miles pakte twee rubberballen op die tot dusver door iedereen waren genegeerd. Met een gemene grijns gooide hij de eerste tegen Philippes borst, en tweede tegen Gabriels benen.

"Ouch! Dammit!" Gabriel schreeuwde toen de bal tegen zijn dij aankwam. Van verrassing liet hij zijn pummel vallen en haastte zich weg uit de hinderlaag.

Een moment ademloos door de heimelijke aanval stond de jonge Philippe weerloos met open mond en probeerde erachter te komen wat er net gebeurd was. Ians net zat een fractie van een seconde later rond zijn slanke middel. Het volgende wat de tienerjongen wist was dat hij op zijn rug lag met een drietal pretieners bovenop hem, die hem met gebalde vuisten sloegen.

Gabriel wist dat hij bondgenoten nodig had en wel heel snel. Hij rende naar de plaats waar Chris en David aan het vechten waren met de rubberen knotsen. Davids neus bloedde. Chris' lip gescheurd. De naakte jongens stonden aangezicht tot aangezicht, hun voeten wijd gespreid, knotsen in hun hand, en omcirkelden elkaar langzaam, elk wachtend tot de ander een ogenblik van zwakte vertoonde. De twaalfjarige Gabriel ging direct tussen hen in staan, zijn handen opgeheven voor een kortstondig bestand.

"De kleintjes," zei hij zei tussen ademteugen door, " werken samen 3;"

De officiële stem klonk opnieuw uit de lucht. "Jongen Nul-Negen. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."

De troep prepuberalen liet toe dat de geslagen en huilende Philippe op zijn handen en knieën ging zitten. Zij dwongen hem om op die manier naar de trap te kruipen en bespotten en schopten hem. Het feit dat Philippe zijn partner was deed de kleine Miles zelfs geen ogenblik genade geven. Hij bedacht dat zij allemaal even brutaal met hem zouden zijn als hij werd uitgeschakeld, zodat hij evengoed nu zo veel mogelijk klappen kon geven als hij kon.

"Pak aan, kaasetende aap!" schreeuwde Miles toen hij genadeloos de enige jongen op het eiland schopte die erin geïnteresseerd zou kunnen zijn om een beetje voor hem uit te kijken. Dat soort denken was echter een beetje te hoog gegrepen voor een naakte tienjarige die in een woeste de-winnaar-krijgt-alles strijd van sterkte en moed verwikkeld was.

Chris en David hadden ondertussen de waarschuwing van Gabriel ter harte genomen. Het meedogenloze drietal had zijn aandacht inmiddels op Alexei gericht, die nu snel als hij kon wegliep.

"Die kleine klootzakkies!" zei Chris.

David knikte dat hij er ook zo over dacht. De gedachte om te verliezen van Chris, of Illya of zelfs Philippe was onplezierig genoeg, maar de gedachte om te verliezen van één van de kleintjes absoluut ondraaglijk. "Zij zijn er helemaal geweest. Op dit ogenblik."

"Werken wij samen, kerels?" vroeg Gabriel die er heel wat voordeel in zag om vrienden met deze twee oudere jongens te worden.

Chris en David knikten, maar dachten allebei bij zichzelf dat ze Gabriel af zouden maken zodra ze die kleine ventjes een lesje gegeven hadden.

"Josh is voor mij!" schreeuwde Chris toen de drie overgebleven oudste jongens naar de plaats renden waar de jonge Alexei door Josh en Ian met zijn voeten vooruit naar het open trapgat werd gesleept.

David zette zijn zinnen op Ian, zijn mede-aussie. Gabriel pakte onderweg zijn pummel weer op en bedacht dat het niet zo moeilijk zou zijn om Miles daarmee een goed pak op zijn donder te geven.

Mike Brussard keek van achter de camera. "Hier komen ze," zei hij tegen zijn filmploeg door zijn koptelefoon. "Dit wordt goed. Zorg voor close-ups. Ik wil hun gezichten zien."

De filmploeg had de camera's 's middags opgezet. Er waren er twee op de arenavloer zelf en nog vier meer op diverse plaatsen rond de tribunes, plus een grote eenheid op een hengel die boven het centrum van de actie hing, zodat er goede close-ups van elke actie die de regisseur eiste gemaakt konden worden. "Geef me geluid," beval Brussard toen de twee groepen jongens in botsing kwamen. "Nu! Ik wil hun stemmen horen."

'Ik hoop echt dat de baas hiernaar kijkt,' dacht hij bij zichzelf.

William Durand keek inderdaad, vanuit zijn comfortabele werkkamer in zijn privélandhuis op het noordelijkste deel van het eiland. De XB1-baas was zeer gelukkig met wat hij zag. Hij zou volgende week nog gelukkiger zijn, als de momenteel lege tribunes maximaal gevuld zouden zijn met enthousiaste, rijke en invloedrijke toeschouwers. Elke stoel was al verkocht voor de eerste life-uitzending, en de lijst van VIPs was inderdaad indrukwekkend. Drie staatshoofden, verschillende industrie- en media-baronnen en fors aantal van de voornaamste beroemdheden zouden in het publiek zitten. Er was een tijd, nog maar nauwelijks een decennium geleden, waarin dergelijke hooggeplaatste individuen zich nooit bij een dergelijk schouwspel zouden durven laten zien, hun belangstelling voor dit soort zaken moest toen absoluut geheim blijven. Dat was allemaal veranderd met het aannemen van het Verdrag over de Kinderslavernij. Dit eenvoudige kleine globale verdrag was echt de katalysator van een dramatische sociale en culturele revolutie geweest en het had enkele van XB1's meeste succesvolle programma's mogelijk gemaakt. Gladiatorjongens was geen uitzondering en terwijl hij mêlée zich zag ontwikkelen, was Durand er nog zekerder van dat hij een enorme klapper in handen had.

Hij leunde achterover in zijn fauteuil en genoot van het gezicht van deze knappe jonge knapen op het scherm. Het hoofd van het grootste media-imperium van deze planeet reeg zijn vingers wat hij altijd in zijn nadenkende, introspectieve momenten deed. Hij staarde naar de klok op de muur. Het was net half acht geweest. Hij glimlachte in zichzelf toen hij het zachte geklets van naakte voeten op de hardhouten vloer hoorde.

"Je bent twee minuten te laat, Trevor," zei hij in zijn fauteuil omdraaiend.

Een jongen van veertien wachtte in de deuropening, zijn hoofd gebogen, en een dienblad met koffie in zijn slanke armen. De persoonlijke huisjongen van William Durand was naakt op een zwarte leren slavenhalsband en een zwarte thong om zijn middel na. Dat was zijn gewone uniform als hij in het huis werkte. Hij was bijna 1,60 meter lang, dichtbij de lengte van de oudste gladiatoren, maar hij had een dunne, fijne bouw met slanke smalle heupen. Zijn huid was parel-wit en volkomen onberispelijk. Zijn haar was donker kastanjebruin en hing op zijn schouders. Verder was zijn lichaam volledig haarloos. Merkwaardigerwijs was er geen opbollende tienerzwelling onder de krappe zwarte thong.

"Het spijt me, meneer," zei hij met een hoge ongebroken stem die van een elfjarige geweest zou kunnen zijn.

"Het zal je spijten als je niet onmiddellijk hierkomt."

Durands stem was streng, maar de bedreiging was grotendeels loos en de jongen leek dat te weten. Toch haastte hij zich zo snel als hij kon met het dienblad in zijn armen. Hij was een bevallig jong schepsel. Geen druppel van de het koffie werd gemorst. Hij plaatste het dienblad op de tafel naast de stoel van zijn meester en schonk plichtsgetrouw het eerste kopje in.

"Dank je, Trevor," zei Durand en tikte de jongen zacht op zijn naakte dij.

"Is dit de nieuwe show, meneer?" vroeg Trevor en riskeerde een korte blik op het scherm. Hij mocht over het algemeen geen televisie kijken, maar hij wist al aardig wat over Gladiatorjongens Wereldwijd, want hij was een slim en aandachtig slaafje en was nooit ver van de zijde van zijn meester.

"Niet precies," antwoordde Durand, "maar het zal hier heel wat op lijken."

De jonge tiener keek opnieuw naar het scherm. De jongens droegen allemaal halsbanden zoals hij, dus zij waren ook allemaal slaven. Allemaal waren ze ook zeer leuk. Trevor kreeg dat grappige tintelende gevoel tussen zijn benen. Het was niet zoals andere jongens hadden, dat wist hij. Maar het was prettig, maar maakte hem ook een beetje gek. Hij haalde diep adem en richtte zijn ogen naar zijn voeten.

"Je bent toch niet nog steeds boos dat ik je niet deel liet nemen, hè?" vroeg Durand.

De jongen bloosde, beschaamd dat zijn gevoelens altijd zo transparant waren voor zijn meester. "Ik denk 't zo. Een beetje. Ik ben sterk 3; en echt snel. Ik kan het grootste deel van die jongens verslaan. Dat weet ik zeker."

"Ik heb nooit gezegd dat jij het niet kon, mijn beste," zei William, teder met het haar van de jongen worstelend. "Maar als jij beschadigd raakt, dan kan ik dat eenvoudig niet verdragen."

De veertienjarige keek zorgvuldig naar de Gladiatorjongens en voelde slechts een spoortje jaloersheid. Hij merkte op dat de jongensdelen van allemaal in kuisheidsapparaten waren opgesloten. De gordels rond de middels van de jongste jongens waren onmiddellijk vertrouwd. "Sommigen van hen dragen dezelfde gordels als ik vroeger," zei hij.

"Ja, dat klopt," antwoordde Durand. "Weet je nog dat ik je de kuisheidsgordel aandeed? Het was je eerste nacht met mij."

De jongen knikte. "Ja, meester."

"Je kleine penis was zo hard dat ik hem bijna niet aan je kon krijgen." Hij liet zijn hand zacht over de voorzijde van de jongen z'n thong gaan en voelde de uiterst kleine vrijwel niet-aanwezige geslachtsdelen tussen de benen van de veertienjarige. Trevor liet een zacht zucht en stapte dichterbij, genietend van het gevoel wanneer zijn meester hem daar aanraakte. "Ben je niet blij dat wij jouw penis en ballen zo fijn en klein hebben gemaakt, zodat je er niet meer ongerust over hoeft te zijn?"

"Ja, meester," antwoordde Trevor, niet helemaal zeker enkel hoe dankbaar hij zou moeten zijn. Zijn meester had hem bezeten sinds hij tien jaar oud was. Hij was met de injecties begonnen toen Trevor elf was. Tegen de tijd van zijn dertiende verjaardag waren die dingen tussen zijn benen, zijn kleine-jongensdelen, tot bijna niets verschrompeld. Zijn strak besneden penis was nauwelijks 2,5 centimeter lang. Zijn testikels waren niet veel groter dan knikkers en werden dicht tegen zijn lichaam gehouden door zijn strakke gladde scrotum. Hij had nooit erecties. In feite was Trevors penis in meer dan drie jaar niet hard geweest. Nog steeds kreeg hij elke week de injecties die ervoor zorgen dat zijn geslachtsdelen klein en sluimerend blijven. De procedure zelf deed geen zeer. Het pijnlijkste deel waren de injecties zelf, rechtstreeks in zijn penis en testikels.

Castratie werd natuurlijk algemeen uitgeoefend op jongensslaafjes. Het fokken van slaven, met opzet of bij toeval, was nog steeds onwettig, zodat het een natuurlijke voorzorgsmaatregel was die door vele eigenaars van ongelukkige jonge mannelijke slaven werd verkozen. Het verschrompelen of vernietigen van de geslachtsorganen van een jongen was echter een zeldzaamheid. En hoewel het een modeverschijnsel was in de hoogste sociale kringen, bleef het toch nog een bepaalde air van decadente nieuwigheid houden. William Durand behoorde bij de eersten die een dergelijke jongen hadden en pronkte trots met de jonge Trevor op feesten en bijeenkomsten.

Voor het grootste deel wist Trevor echt niet wat hij verloren had. Hij was nog prepuberaal toen het proces begon. Hij wist hij niet meer als andere jongens was, maar hij had slechts een vaag begrip van wat dat echt betekende. Hij had nooit een andere jongen als hem ontmoet, hoewel zijn meester hem verzekerde dat er anderen op de wereld waren.

"Jij zult nooit meer een kuisheidsgordel hoeven dragen, Trevor," zei Durand. "Zolang je elke week je injecties krijgt." Hij streelde het leuke kontje van de veertienjarige en drukte stevig op de plug in het gat van de jongen. Trevor had natuurlijk nog zijn prostaat, en met veertien jaar was die overactief en hoogst gevoelig. Hij was sinds hij twaalf was altijd van een plug voorzien. Hij kon nog die geheimzinnige heldere vloeistof lekken, in feite zelfs in grote hoeveelheden. Een natte vlek ontwikkelde zich snel op thong van de jongen toen zijn meester die speciale plaats diep binnen hem bleef stimulereen. Trevor rolde zijn hoofd naar achteren en likte zijn lippen, zacht kreunend.

"Dit is alles wat je nodig hebt, niet waar, jongen?" vroeg Durand.

"Ja, meester," antwoordde Trevor zacht.

"Opschieten dan. Maak je werk af, dan gaan wij wat zwemmen."

Trevors ogen lichtten op. "Ja, meneer!" en haastte zich weg om zijn dagelijks werk van schoonmaken en schrobben te voltooien. Het huis hier op het eiland was reusachtig. Veel groter dan het penthouse van zijn meester in de stad. Het kostte al een hele dag om het te stofzuigen. Maar het prachtige strand en het blauwe water maakte dat allemaal lonend.

Op de vloer van de arena bleven de jongens afvallen. Gabriel had een vluggertje van kleine Miles gemaakt door hem even bewusteloos te slaan met een toevallige slag op de achterkant van zijn hoofd. Twee leden van de filmploeg sleepten de kleine tienjarige snel weg zodat de andere jongens hem niet zouden vertrappen. Zeer tot de verbazing en verrassing van David leverde Ian een goed gevecht na zijn net ten gunste van een knots te hebben ingeruild. Davids neus bloedde nog van het nog onvoltooide gevecht met Chris. Hij moest eraan denken om door zijn mond te ademen, wat hem nogal afleidde. Ian slaagde erin om een scherpe slag op de heup van de oudere jongen neer te laten komen, gevolgd dooe een vierkant tegen de borst van de veertienjarige. David draaide weg in een poging zijn positie te herwinnen, maar werd alleen maar opnieuw geraakt, dit keer tussen de schouders. Die laatste klap sloeg de adem uit zijn longen en hij viel op de grond. Hij pakte zijn borst en probeerde adem te krijgen.

David kon waarschijnlijk in een paar seconden weer verder gaan, maar de uitspraak in de arena was snel en definitief.

"Jongen Eén-Nul. Je bent uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."

David was pissig, maar er was niets wat hij eraan kon doen. Nog nauwelijks in staat om te ademen, wankelde hij op zijn voeten en verliet de vloer. Dus bleven Ian en Gabriel, en Chris en Josh achter om met elkaar te vechten. Chris wist dat er een goede kans was dat de drie jongere jongens als een troep op hem af zouden komen, dus hij besloot dat hij de strijd beter wat eerlijker kon maken.

"Nemen wij die kerels samen, Josh," zei hij, zelfs terwijl hij de laatste slag van zijn broer blokkeerde.

"Waarom zou ik jou helpen?" vroeg de elfjarige achterdochtig terwijl de jongens teen aan teen stonden, "zodat je mij later kunt verslaan."

"Jij zou mij kunnen kunnen slaan," stelde Chris voor.

"Ik heb je nooit verslagen, bij helemaal niets," snauwde Josh terug. "Geen overeenkomst! Kom op jongens!" schreeuwde Josh naar Ian en Gabe. "Pak hem!"

En dat deden zij. Klap na klap. Chris was waarschijnlijk de sterkste van de jongens, maar de atletische dertienjarige was geen gelijke voor drie pre-tieners wiens enige doel op dit ogenblik was hem van zijn voeten te slaan. Zij omcirkelden hem, alle drie met hun pummels klaar om te slaan.

Chris slaagde erin om ongeveer vijf minuten op zijn benen te blijven staan, maar er was geen manier dat één jongen er drie kon afweren. De meute pre-tieners porde hem, bespotte, speelde met hem, en putte hem uit. Tenslotte vielen ze aan, en raakten hem voor en achter, hoog en laag, met hun pummelstokken. Chris wist hij verslagen was, maar hij zou niet alleen naar beneden gaan. Met zijn linkerhand zwaaide hij woest met zijn pummel en raakte de achterkant van Gabriels knieën met een scherpe slag. Chris raakte de harde grond en Gabriel viel bovenop hem. Op datzelfde moment, richtte een zeer slimme Josh zicht tot Ian en deed een spervuur van slagen op de borst en maag van de Australische jongen neerkomen. Ian werd uit evenwicht geslagen en viel achteruit over Chris en Gabe, zodat er een stapel van drie jongens op de grond lag, met hun vlotte magere lidmaten kronkelend en worstelend.

"Jongens Nul-Zeven, Nul-Zes en Nul-Drie. Jullie zijn uitgeschakeld! Verlaat de arena en ga naar beneden."

Gekneusd en vermoeid, en nogal geschokt hoe snel hun strategieën zich ontwikkeld hadden, ontwarden de drie jongens zich en gingen langzaam weg. Josh werd achtergelaten en stond daar alleen in het midden van de arenavloer. Het duurde een paar seconden voor hij realiseerde wat dat betekende.

"Ik heb gewonnen! Oh, ja. Wie is de beste? Ik ben het, ik ben het, oh ja. Ik heb gewonnen!" schreeuwde Josh, en deed met zijn vuist omhoog een rondedansje.

Een hoge prepuberale stem weergalmde door de lege ruimte. "Nee, dat heb je niet."

Josh keek verrast rond. Daniel O'Hanlon stapte uit de schaduw van de trainersingang, pummel in zijn hand.

"Dat is niet eerlijk!" schreeuwde de elfjarige. "Jij bedriegt de boel. Jij hebt met niemand gevochten."

"Zij hebben niet gezegd dat we met iedereen moesten vechten," zei Daniel, vooruit lopend en lui met zijn pummel slingerend. "Zij hebben gezegd dat wij de laatste jongen zouden moeten zijn die staat. En ik zal de laatste zijn 3; want jij gaat eraan."

"Dat had je gedacht."

Josh was verwaand, maar hij was ook uitgeput geraakt. Pas toen ze van aangezicht tot aangezicht naar elkaar stonden te kijken, realiseerde Josh hoeveel kleiner hij was dan zijn tegenstander. Het enige voordeel in grootte dat hij over Daniel had was zijn ongebruikelijk grote penis, waarmee hij snel al enigszins legendarisch was geworden onder de jongens, maar wat hem nauwelijks zou helpen deze wedstrijd te winnen. Elke worstelaar weet hoe kritiek lengte en gewicht kunnen zijn, en Josh wist hij een probleem had. Hij bedacht dat zijn enige kans was Daniel bij verrassing te nemen. Hij schoot vooruit en wilde het botte eind van pummel in de maag van andere jongen drijven.

Daniel had echter wat geleerd van de vernederende afstraffing die Gabriel hem eerder op de dag gegeven had. Hij blokkeerde de slag van Josh en schopte de benen van de elfjarige onder hem uit.

"Shit!" schreeuwde Josh toen hij op zijn kont viel. Hij sprong direct weer op want hij wilde niet uitgeschakeld worden, maar Daniel stond klaar voor hem, hij stormde op hem af en pakte hem. Met opzij gesmeten pummels worstelden de twee jongens voor de overwinning en die kostbare bonuspunten. Zij waren allebei in hun element. Worstelen was even natuurlijk voor deze twee jongens als ademen. Josh was sneller, maar Daniel was sterker en ervarener. Na tien minuten vastgrijpen, vergezeld van jongensachtig gegrom en gekreun, begonnen de voordelen van de twaalfjarige zich te vertonen. Josh had Daniel op zijn rug. Hij dacht dat hij hem nu elk moment vast kon zetten. Jammer genoeg onderschatte hij de sterkte van Daniels benen. De oudere jongen kon zijn lichaam naar boven buigen, sloot zijn armen rond de nek van Josh en liet hen samen omrollen, zodat hun posities omgekeerd werden.

"Verdomme!" gromde Josh.

Daniel vloerde hem een seconde later en hield hem omlaag door zijn rechterknie op de borst van Josh te drukken.

"Jongen Nul-Twee. Je bent uitgeschakeld!. Jongen Nul-Vijf. Jij bent de kampioen. Twintig bonuspunten."

Nu was het Daniel die een rondedansje deed. Josh liet daar liggen, boos en verward over hoe deze zekere overwinning weggegaan was.