Dux

Meiden

Hoofdstuk 1
Ceremonieel

Een druk geroezemoes maakte Emmy duidelijk dat er zich nogal wat mensen achter de openstaande deur bevonden. Het huis was groot genoeg – erg groot in feite, ze had nog nooit zo'n groot huis gezien – maar dit waren wel heel veel stemmen. Zoals je die in het theater kunt horen, voordat de voorstelling begint. Met één verschil dan: dit waren allemaal vrouwen- en meisjesstemmen. Ze keek achterom naar haar moeder maar die was nog druk in gesprek met de gastvrouw bij de deur. In de garderobe waren een zevental meisjes van allerlei leeftijden bezig zichzelf toonbaar te maken. Alsof ze niet uren voor de spiegel hadden gezeten en alleen maar een klein eindje hadden gelopen en/of gereden. Hun moeders praatten met elkaar.

Er hing een zeer ontspannen sfeer zoals wanneer je heel goede vrienden bezoekt. Alleen: onderhuids was er ook spanning voelbaar. Voor wat zou komen. Afwachting. Maar dan van iets leuks.

Haar moeder had alleen haar hier vandaag mee naartoe willen nemen. Ze had haar verteld dat dit iets was wat ze moest zien, ook al waren ze dan thuis nog niet zover. En nee, haar zusje was te klein. Het zou te laat worden maar ze zou het ook niet goed kunnen begrijpen.

Nou, daar was Emmy niet veel duidelijk van geworden. Het zou een vrouwending zijn, zoveel was duidelijk. De jongens werden er ook totaal niet in gekend, zoals ze in zoveel niet gekend werden sinds ze hierheen verhuisd waren. Carla en zij waren duidelijk veel belangrijker geworden in huis, maar dat zat hem nog vooral in het krijgen van informatie, niet in het doen van dingen. Mama had gezegd dat ze het te zijner tijd allemaal duidelijk zou maken. Als het moment daar was, de tijd rijp. Maar tot het zover was moesten de meisjes gewoon doen wat ze hen vroeg. En vanavond was dat dit voor Emmy.

Mama had verteld dat er voor twee jongens een ceremonie zou zijn. Ze zou wel zien wat er gebeurde als het zover was maar ze hoefde niet te schrikken. Alles was goed, alles was zoals het hoorde. Dus alsjeblieft geen gegil of zoiets. Gewoon rustig kijken en alles in je opnemen. Nou, dat had ze zich dan ook beslist voorgenomen.

Eindelijk was haar moeder uitgepraat en liepen ze samen naar de deur. Emmy hield haar adem in toen ze naar binnen kon kijken. Het was inderdaad een heel grote ruimte. In het midden van de ruimte stond een met leer beklede tafel. Daar omheen was genoeg bewegingsruimte voor een paar personen en daar weer omheen zat het publiek. Inderdaad: alleen maar vrouwen en meisjes, allemaal opgepoetst alsof ze naar een feestje gingen. Allemaal prachtige jurken, chique mantelpakjes, mooie rokjes. Geen broek te zien. Emmy begreep nu waarom ze haar jurk had moeten aantrekken en waarom haar moeder gister een nieuwe had gekocht.

Hier in de ruimte was de sfeer nog iets opgewondener. Er werd iets te druk gepraat en de blosjes op veel wangen kwamen niet van make-up. En het gelach was al helemaal iets te luid hier en daar. Ze begon zich nu toch echt af te vragen wat er zou gaan gebeuren.

In de rijen vooraan zaten de meisjes en daar drukte haar moeder haar ook op een stoel. Tussen een zeer vreemd kind waarmee ze geen woord zou wisselen en een cheerleader-type dat waarschijnlijk geen woord met haar zou wisselen. Je wordt bedankt ma, zei ze in gedachten, terwijl ze haar moeder naar één van de achterste rijen zag verdwijnen, maar dat was niet vreemd zag ze nu, want daar zaten haar twee nieuwe vriendinnen. Emmy keek rond en localiseerde al gauw de bij de vriendinnen behorende dochters, met wie ze wel aardig op kon schieten.

"Hallo, ben je nieuw hier?" Emmy viel bijna van haar stoel toen de cheerleader zich ineens tot haar wendde. Het meisje keek haar vriendelijk en belangstellend aan dus besloot Emmy het maar te wagen: "Ja. Inderdaad. We wonen hier nog niet zo lang. Het gaat hier niet zoals thuis dat weet ik wel, maar hoe het precies anders gaat dat weet ik nog niet. Zoals ik ook niet weet wat hier gaat gebeuren, maar volgens mijn moeder moest ik maar gewoon goed opletten. Ik hoop maar dat het niet al te saai is."

"O wat heerlijk, een newbie. Ik wou dat ik de hele ontdekkingsreis nog eens opnieuw kon maken, met alle verbazing en verrassing die erbij hoort. Geweldig. Nou, dan ga ik je niet wijzer maken, maar ik kan je verzekeren dat je het niet saai zult vinden. No way. En mocht je er nog eens over willen praten – en ze stak haar hand uit – ik ben Alice van Doorne en ik woon in die dikke-villa-wijk, op nummer 234. En hier is mijn telefoonnummer – Emmy kreeg een briefje – en dat mag je echt altijd bellen. Het is mijn eigen lijn, dus je krijgt niemand anders."

Emmy was met stomheid geslagen, maar slaagde er na een veel te lange tijd in iets bedankends te mompelen. Maar Alice deed of ze het niet opmerkte en keek geconcentreerd het gezelschap rond.

Het geroezemoes verstomde onmiddellijk toen aan de andere kant van de ruimte een deur open ging en twee vrouwen binnen kwamen. Beiden niet alleen knap, maar ook stijlvol en gracieus. Rechte ruggen, lopend als een ballerina. Kleding die een vermogen had gekost, om over de sieraden nog maar niet te spreken.

De oudste van de twee deed bij de stoel aangekomen haar handen bij elkaar en keek de kring rond als iemand die gewend is dat het op zulke momenten stil wordt. En dat werd het ook. Er gleed waarempel iets tevredens heel vluchtig over haar gezicht, maar dan toch niet langer dan een fractie van een seconde.

"Dames, meisjes, wat geweldig dat jullie hier in zo grote getale aanwezig zijn. Wat heerlijk voor degenen die hoofdpersoon zijn in deze feestelijke gebeurtenissen. Zij weten zich door jullie aanwezigheid gesteund door hun zusters, steeds meer zusters. Onze gemeenschap wordt alsmaar groter, groeit en groeit en zal weldra dit hele stadje omvatten. Het heeft ons toegelaten, het heeft ons verwelkomd en nu assimileert het met ons. Ik kan slechts raden naar wat er daarna nog komt maar weet al wel zeker dat de groei hier niet zal stoppen. Hier zullen wij ervaring kunnen opdoen met onze manier van leven, maar weldra zal de wereld naar ons kijken en zien dat veel van hun problemen niet meer bij ons voorkomen. Omdat al die problemen te maken hebben met geweld en dus met mannen en met testosteron. En daar hebben wij mee afgerekend, dat die twee nog langer problemen kunnen veroorzaken!"

Tijdens de speech was een paar keer geroezemoes, maar nu werd er wel heel veel instemmend geluid gemaakt. De vrouw wachtte volmaakt kalm totdat het weer stil was.

"Goed. Ik hoef u verder geen dingen te vertellen die u al weet. Het wordt tijd dat we overgaan tot de ceremoniële gebeurtenissen zelf. Tenslotte wil ik het geduld van de meisjes hier vooraan ook niet te zeer op de proef stellen." Ze glimlachte even bij de opgewonden instemming die ze kreeg.

"Wel. Ceremonie één. Zo meteen zal binnenkomen Paul, dertienjarige zoon van Anita, hier aanwezig. Ja, sta maar even op Anita, dat ieder je kan zien. Paul is ook de oudere broer van Cynthia. Die kunt u daar naast haar moeder zien glimmen. Welnu, gewoonlijk zien wij dit pas vaak gebeuren als de jongen in kwestie wordt weggegeven aan zijn Bezitster – die dan vaak om hygiënische redenen de ingreep graag verricht ziet of simpelweg omdat ze het mooier vindt – maar in dit geval is het zijn zus die graag wil dat haar broer besneden wordt. En ze heeft haar moeder zo ver gekregen dat die het goed vond, hetgeen bewijst dat dit een doortastende dame is. Ze is slechts twaalf jaren oud, dus we zullen ongetwijfeld nog wel eens van haar horen.

Natuurlijk is de besnijdenis voor een jongeman een prachtig moment waarin hij de verhoudingen voor eens en voor altijd kan zien zoals ze zijn. Een vrouw beslist dat het gebeurt, een vrouw verricht de handeling, een vrouw kan achteraf genieten van een penis zoals die hoort te zijn en zoals vrouwen die ook het liefste zien. En wanneer kan dat beter gebeuren dan in de puberteit, wanneer de jongen zich volledig bewust is wat er gebeurt, dit nog eens versterkt door het weglaten van elke vorm van verdoving. Met deze pijn mag de jongen zich beschikbaar weten voor de Vrouw. Een grote eer.

Waarom zijn zus dit graag ziet gebeuren weet ik niet, maar dit zal ze vast vertellen als ze straks als de Hoofddame dat stukje huid zal wegsnijden. Maar eerst, zoals u weet, zal de jongen nog éénmaal het gevoel worden gegeven zoals dit voorheen altijd was. Zodat hij over enkele weken des te beter zal weten hoeveel mooier het is geworden.

Deze taak zal worden waargenomen door Irene, zijn twee jaar jongere buurmeisje. Ik heb me laten vertellen dat zij de afgelopen jaren veel met Paul heeft gespeeld en erg gek met hem is. Hij vindt haar nog altijd te jong, maar ja, wie vindt dat belangrijk? Waarschijnlijk is wel dat Irene kandidaat zal willen zijn over enkele jaren zijn Bezitster te worden.

OK, laten we beginnen!"

De deur aan de andere kant van de ruimte ging opnieuw open en een jongen kwam aarzelend binnen. Slungelig zoals jongens dat kunnen doen. Schijnbaar veel te grote voeten, dus struikelend, schijnbaar veel te lang, dus krom gebogen, etcetera. Het prototype van de puber die zich met zijn lijf en zijn houding geen raad weet. Verder was hij trouwens best knap. Mooi gebouwd, flink gespierd, bruin en gezond. Een knap gezicht ook en een mooi kapsel, modern en bij de tijd. Gel, stekels, alles erop en eraan. Vrijwel geen puistjes. Diverse meisjes namen zich voor het Irene bij haar kandidaatstelling nog lastig te gaan maken. Andere meiden vonden hem vooral geschikt voor een paar leuke spelletjes. Maar al met al maakte hij wel wat bij de meiden los.

Emmy vond hem ook leuk, erg leuk. Zo leuk zelfs dat ze alweer vergeten was aan haar buurvrouw te vragen wat besnijdenis was. Uit het verhaal had het wel geleken of het iets met zijn plasser te maken had.

Maar wat ging hij nu doen?

Met zijn ogen beschaamd neergeslagen (hij was er duidelijk nog altijd niet aan gewend geraakt, ongelofelijk toch dat dat bij jongens nooit overgaat) begon Paul zich uit te kleden. Langzaam, maar niet te langzaam. Zijn shirt, zijn broek, zijn sokken. Toen hij alleen nog zijn onderbroek aan had keek hij zijn zus aan. Die keek even rond en wees op een zeer jong meisje, zo ongeveer recht tegenover Emmy. Daar liep Paul heen en tot Emmy's verbijstering trok het kleine meisje met een geroutineerd gebaar de jongen zijn onderbroek uit.

Emmy keek met ogen als schoteltjes toe en sloeg haar hand voor haar mond toen de jongen zich omdraaide en ze zijn blote piemel zag. Emmy had vroeger, lang geleden, het piemeltje van haar kleine broertje wel eens gezien, maar dit was toch wel iets anders! Even keek ze naar haar moeder maar die lachte naar haar en knipoogde. Emmy begreep er helemaal niets van maar liet zich de gelegenheid niet ontnemen.

Maar het werd nog veel gekker. De jongen deed zijn handen op de rug en ging niet ver van Emmy voor een meisje in de kring staan. Het leek wel of hij zijn piemel aanbood! En het meisje aarzelde geen moment en greep zijn piemel enthousiast vast!! Wat gebeurde hier toch allemaal?

Met stijgende verbazing maar ook opwinding was Emmy er getuige van hoe de jongen de kring rond ging en alle meiden die maar wilden in de gelegenheid stelde zijn piemel vast te pakken, er aan te trekken, in te kneden, enzovoorts. Zijn ballen werden gekneed en gerold, maar bovenal werd het vel dat de voorzijde van zijn piemel soms wel en soms niet bedekte belangstellend bekeken en onderzocht. De jongen onderging het bepaald niet gelaten, nee hij had een hoofd als een boei. Niet in de laatste plaats omdat de meiden geen gelegenheid onbenut lieten hem te vernederen, verlegen te maken en te bespotten. Maar hij vond het ook niet alleen erg, want zijn piemel stond schuin omhoog en stuiterde in kennelijke pogingen nog hoger te komen.

Emmy stelde zich voor hoe ze daar zelf zou staan. Helemaal bloot, in een kring van jongens die al haar geheime plekjes zouden bekijken en betasten. Allemaal grijpgrage handen die overal aan zouden komen, haar binnen zouden dringen, haar natheid zouden voelen. En dat alles met een dikke saus van neerbuigend commentaar over hoe klein haar tieten waren en hoe vreemd haar kut er uit zag. Emmy huiverde onwillekeurig – alleen die woorden al – en voelde meteen een arm om haar heen geslagen worden.

Alice trok haar naar zich toe en zei zachtjes in haar oor: "Rustig maar meisje, het komt allemaal goed. Jij mag straks ook even voelen. Ja, ik weet dat je dat niet durft, maar doe het toch maar, al is het maar met één vinger. Je zult er later nog zó vaak aan terug denken."

En dus deed Emmy dat even later. Eerst met één vinger maar toen ze de jongen in de ogen keek had ze ineens zoiets van: jij kijkt veel te brutaal, ik zal je een lesje leren want je bent van mij, van alle vrouwen hier. Ze had geen idee hoe ze erbij kwam, het kwam zomaar in haar op, maar ze voelde dat het juist was. En dus greep ze zijn piemel stevig vast en kneep, kneep hard. Ondertussen keek ze hem strak aan en pas toen hij zijn ogen neersloeg richtte ze haar blik op dat stuk vlees dat ze vast had. Ze wist dat jongens er apetrots en heel zuinig op zijn, maar eigenlijk vond ze het maar een dom ding. Helemaal omdat het ding wat leek te stuiteren in haar hand en uit het plasgaatje een straaltje slijm liep. Nee een bijzonder raar ding. Ze voelde nog even aan zijn ballen – ze had nog wel een béétje opgelet bij biologie – en trok toen haar hand terug ten teken dat hij wat haar betreft wel verder mocht.

Emmy ving de blik van haar moeder en zag dat die breeduit naar haar lachte en geluidloos applaudisseerde. Emmy raakte wat verlegen door die aandacht maar zeker ook door de complimenten. Ze begreep helemaal niets van wat hier aan de hand was.

In hun vorige huis, toen papa nog thuis woonde, was alles geweest zoals het overal is. Ooit had ze een afspraakje gehad met een jongen en ze herinnerde zich maar al te goed hoe bezorgd haar moeder was geweest. Duizend raadgevingen had ze gekregen dat ze vooral niet moest toestaan dat de jongen haar aanraakte. Emmy was er zo zat van geweest dat ze bijna juist daarom de jongen zijn gang zou hebben laten gaan, maar ze waren eigenlijk alleen maar naar de film gegaan en de jongen had haar veel te vroeg alweer thuis afgeleverd. Stomme loser.

Maar papa was nu weg en mama was het al vrijwel direct helemaal anders gaan doen. De jongens kregen steeds meer klussen in huis en deden inmiddels alles behalve het wassen van het vrouwenondergoed. Daar moesten ze afblijven. Maar ze deden boodschappen, kookten, ruimden en wasten af, maakten alles schoon, inclusief de kamers van de meiden, kortom: deden alles in en om het huis. Bovendien moesten ze de vrouwen altijd met respect aanspreken en behandelen. Het had een hele hoop gemopper, gedreig, geruzie, gedoe en gestraf gegeven, maar inmiddels wisten de jongens hun plaats: onderaan de ladder. Vrouwen nemen beslissingen, mannen volgen slechts.

En ergens had Emmy het vermoeden dat er meer zou volgen. Ze wist dat de twee vriendinnen die ze inmiddels had gemaakt dingen voor haar verborgen hielden, dingen die naar ze vermoedde te maken hadden met de gebruiken thuis. Ze had er natuurlijk naar gevraagd maar als antwoord gekregen dat ze vertrouwen moest hebben en dat het als de tijd daar was allemaal heel duidelijk zou worden. Een totaal onbevredigend antwoord natuurlijk, maar ze had het er mee moeten doen want de meiden waren onwrikbaar geweest. Vriendelijk, o ja, maar onverzettelijk.

De jongen was inmiddels de kring rond, zag ze, en hij schuifelde nu in de richting van de tafel. Zijn piemel was weer zacht geworden zag ze. Vreemde dingen, echt waar. Je zult maar met zo'n stom ding rond moeten lopen!

Rechts van haar was Irene opgestaan, had haar jurk glad gestreken en kwam nu op haar Paul afgelopen.

"Wil je liggend, zittend of staand? Vandaag mag jij het zeggen! Fijn he? Alleen voor deze ene keer hoor!" Irene's heldere stem was voor iedereen duidelijk verstaanbaar, iets wat Paul nog weer wat meer ineen liet krimpen. Hij wilde maar één ding: weg!

Wat Paul zei was onverstaanbaar maar werd duidelijk doordat hij met zijn rug tegen de tafel ging staan. Irene vond het klaarblijkelijk prima, want toen ze bij hem was keek ze hem van zeer dichtbij in de ogen en pakte de piemel van de jongen stevig vast. Hij werd rood en zij grijnsde en begon haar hand op en neer te bewegen over zijn piemel.

Emmy had het nooit gezien maar vermoedde, ja wist eigenlijk wel zeker, dat het meisje de jongen aftrok. Ze had zich er nooit zo in verdiept want het interesseerde haar niet, maar dat moest het toch wel zijn.

Opnieuw vroeg ze zich af hoe dit voor deze jongen moest zijn. In je blootje moeten staan, terwijl je kleine, onuitstaanbaar veel jongere buurmeisje je aftrekt in een grote kamer, geheel gevuld met vrouwen en meisjes, die allemaal ademloos toekijken. Maar in tegenstelling tot de vorige keer toen ze eigenlijk alleen maar empathie had gevoeld, ervoer ze nu ook andere sensaties. Opwinding, maar ook een gevoel van suprematie, van macht. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze ook wel graag een jongen zo zou willen vernederen. Ze schrok er zelf van maar het was toch echt zo. Zo voelde ze het.

De jongen stond nu duidelijk zichtbaar in het open bloesje van het meisje te kijken. Het was ook duidelijk dat ze hem de inkijk doelbewust gaf. Er was nog niet veel te zien, maar een man heeft niet veel nodig. De aanzet van een borst, een kantje of bandje van een bh, de kleine bloemetjes op die bh, overal haalt een man zijn opwinding vandaan. Maar het meisje deed alsof ze het niet zag en concentreerde zich op de behandeling die ze de jongen gaf. Duidelijk niet voor het eerst, duidelijk zeer bekwaam. Ze voelde zich zichtbaar op haar gemak, genoot van het moment maar was toch ook niet van plan de toeschouwers al te lang te laten wachten. Vandaar dus dat bloesje.

Maar eigenlijk deed ze zichzelf tekort want haar handelingen waren zeer professioneel. Binnen de kortste keren begon de jongen dan ook te verstijven, werd zijn gezicht roder en roder, werd zijn ademhaling moeizamer. Zijn rug kromde en hij leek zijn lul wel steeds dieper in de hand van Irene te willen steken. Onwillekeurig begon hij met zijn heupen stotende bewegingen te maken.

De meisjes in de kring schoven wat naar voren om maar niets te hoeven missen. Ze kwijlden nog net niet maar dat was dan ook het enige decorum dat ze nog wisten te bewaren. Niet dat Paul daar veel van merkte, die naderde zijn hoogtepunt.

Waar Irene anders zeker zou zijn gestopt om hem te plagen – dat had ze vaak genoeg gedaan en hij had haar elke keer wel kunnen villen – ging ze nu onverminderd door. Op en neer, in een stevig tempo, in een stevige greep.

En toch nog plotseling en onverwacht riep de jongen luid: "Ik kom!!!" En hij verstijfde totaal en uit zijn lul spoten stevige klodders, de één na de ander, de eersten ver maar de volgenden allengs dichterbij. Voor de kenners was duidelijk dat Paul lange tijd was droog gezet voor deze avond. Zijn ballen hadden overvol gezeten. Een enthousiast applaus was zijn deel. Hoewel, er werd natuurlijk voor Irene geklapt.

Emmy wist niet meer hoe ze het had. Die naakte jongen wond haar op, wat met hem gedaan werd nog meer, maar bovenal was het die overweldigende macht die hier getoond werd die haar broekje vochtig maakte. Ze moest zich beheersen om niet even tussen haar benen te tasten. Enkele meisjes deden het en het zag er wat ordinair uit, maar Emmy kon het ze niet kwalijk nemen. Ze had nog niet lang geleden de genoegens ontdekt die ze kon opwekken door daar te wrijven en ze verlangde hevig naar dat geweldige gevoel dat ze dan kreeg.

En nog eens een keer was het verbijsterend om te zien hoe haar moeder glimlachend naar haar keek.

Irene verdween ondertussen met een triomfantelijke grijns weer naar haar zitplaats. Ze nam daar vele sympathiebetuigingen in ontvangst en ze genoot van allemaal.

Ondertussen ging de bekende deur weer open en er kwam een vrouw binnen met een witte doktersjas aan. Het was een wonderschone vrouw die binnenkwam met een air van zelfvertrouwen, alsof ze er van overtuigd was dat alle aanwezigen haar voeten zouden kussen als ze maar één wenkbrauw optrok. Een zelfvertrouwen gebaseerd op overwicht, uitstraling en ervaring overigens en niet op misplaatste verwachting. De vrouw vulde gewoon de hele ruimte met haar persoonlijkheid. En toch was ze niet afstandelijk of zo. Nee, ze lachte vriendelijk en deelde hier en daar een knikje uit.

Bij Paul aangekomen keek ze hem even diep in de ogen en bestudeerde daarna kort zijn lul. Dat was nu nog maar een armzalig wormpje. Nu de lust voorbij was kwam het besef van de komende pijniging en vernedering als een mokerslag bij hem binnen. Paul zag er tegenover de vrouw uit als de kanarie die een kattenkop vlak voor de spijlen van zijn kooi ziet verschijnen. De veel te dunne spijlen, lijkt wel ineens. Hij sloeg zijn ogen neer en begon te schuifelen. Diverse meisjes keken openlijk bewonderend toe hoe Paul zo terloops werd geïntimideerd, ja, door wat eigenlijk?

"OK" sprak de vrouw. " We hebben hier deze jongeman die voor de vrouwen in deze ruimte hun superioriteit zal gaan belijden. Hij zal zijn zeggenschap over zijn allerliefste bezit volledig uit handen geven. Zijn penis is niet van hem, het is slechts een stukje speelgoed waarover vrijelijk door elke vrouw kan worden beschikt. De ultieme vorm van die beschikking zal hij vanavond gaan beleven. Zijn zus heeft te kennen gegeven dat ze hem besneden wil hebben. Waarom wil je dat eigenlijk, jongedame?"

Cynthia stond op, keek naar haar broer en sprak met krachtige stem: "Omdat ik het KAN."

Een uiterst subtiel glimlachje streek even over de mondhoek van de vrouw. "Een uitstekend antwoord. Ik heb begrepen dat je ook de Begeleidster bent, dus dat is dan duidelijk. Wie is zijn Bezitster?"

Anita stond ook op en zei: "Dat ben ik."

"En u stemt in met deze maatregel?"

"Jazeker. Cynthia wil het nou eenmaal graag. Ik gun haar het pleziertje."

Paul werd van al deze woorden steeds bleker.

"Mooi, mooi, nou dat waren dan de formaliteiten. Ga maar op de tafel liggen jongen!"

En Paul deed timide wat hem gezegd werd. Klungelig klom hij op de tafel en ging op zijn rug liggen.

"Welnu, wie het graag van dichtbij wil zien mag dichterbij komen hoor. Ja kom maar, ik wacht wel even 3;"

Enkele tientallen meisjes kwamen naar voren en dromden om de tafel heen. Paul kroop nog maar wat dieper in de tafel weg.

"Voor iedereen: dit ding gaat straks over de ontblote eikel, waarna de voorhuid er weer zo ver mogelijk overheen wordt getrokken. Daarna zal Cynthia door het gleufje in dit apparaat met een scalpel de incisie maken, helemaal rondom, totdat het hele velletje is verwijderd en Paul zich niet meer voor ons kan verbergen. Eigenlijk stelt het helemaal niks voor. Ik maak nu eerst de boel even steriel en dan mag Cynthia wel naar voren komen."

En terwijl zij met doekjes en alcohol in de weer ging kwam Cynthia met een kamerbrede grijns aangelopen. Ze keek haar broer strak aan, zoals de slang het konijntje aankijkt voordat hij zich er aan tegoed doet. Lust, macht en victorie vochten om een plek op haar gezicht. Het was duidelijk dat ze er intens van genoot straks een stukje van de piemel van haar broer te kunnen afsnijden, alleen omdat ze er zin in had, en dat hij geen enkele andere keuze had dan het haar te laten doen en dan ook nog hier, in het totale openbaar, met elke mogelijke vrouw en elk meisje om zich heen die hij maar enigszins kende.

Terwijl de vrouw het bel-vormige ding over zijn eikel schoof boog Pauls zus zich over hem heen en fluisterde iets in zijn oor. Terwijl hij bleek als een doek werd begon hij over zijn hele lichaam te rillen. De vrouw zag het met genoegen aan.

"Zo meisjes, goed gezien? Er helemaal overheen en strak aangetrokken. Wil er nog iemand even voelen?"

Dat wilden er wel een paar. Cynthia haalde ondertussen het scalpel uit de steriele verpakking en trok een paar handschoenen aan.

Paul beefde steeds harder en zweette inmiddels ook flink. Zijn ogen schoten heen en weer en hij moest vechten om niet weg te rennen. Dat had gekund, want hij was niet vastgebonden, maar de schande en vernedering zouden totaal zijn. Hij zou er zijn hele verdere leven voor moeten boeten, telkens weer, dat wist hij. Als het jongetje dat bang was voor een klein, maar eervol sneetje en niet wist wat zijn plaats was en hoe dankbaar hij daarvoor moest zijn. O nee, ondenkbaar, maar wat was het duivels moeilijk.

Cynthia zette met een gebaar of ze nooit anders had gedaan het mes op haar broers meest geliefde plekje en keek hem voor de laatste maal aan. Een strakke blik was het, ontdaan van alle zachtheid. Een blik van een vrouw die gaat nemen wat ze wil, omdát ze het wil.

En heel langzaam drukte ze het mes in zijn vlees. Ze sneed nog niet, drukte alleen nog maar, om de pijn voor hem te vergroten. En pijn had hij – of was het alleen angst? – want hij liet terstond zijn plas lopen. Maar de vrouw was ervaren en stond klaar met een doekje. Cynthia liet niet los ondertussen, maar wachtte tot ze verder kon. En terwijl alle meisjes en alle vrouwen ademloos toekeken sneed ze tergend langzaam zijn velletje rondom van zijn piemel. Alles sneed ze los, behalve het frenulum. Toen ze daar aan toe was en de voorhuid alleen daar nog vast zat gaf ze het scalpel aan de vrouw en keek geïnteresseerd toe hoe die daar het weefsel vakkundig wegsneed zoals het hoort.

Paul had niet geschreeuwd maar het zweet liep hem in stralen van zijn lichaam en hoofd.

Alle meisjes waren blijven staan en niet één was zelfs maar bleek geworden. Hun moeders waren trots op hun kracht, zo trots als een pauw.

En nu het voorbij was en de vrouw de snede begon te verzorgen ging er een siddering van genot door de ruimte. Een daverend applaus weerklonk, terwijl Cynthia triomfantelijk de voorhuid van haar broer omhoog hield en voluit naar haar vriendinnen grijnsde, die maar al te graag deelden in haar victorie. Zeker toen Cynthia schaterend het velletje een kusje gaf voordat ze het in het potje met conserveringsmiddel liet vallen dat voortaan een ereplekje in haar kamer zou hebben. Nogmaals probeerde ze haar broer aan te kijken, triomfantelijk deze keer, maar die was helaas een beetje teveel over zijn toeren om het echt te merken. Nou ja, dan maar niet, die kans zou ze nog vaak genoeg krijgen.

Emmy wist ondertussen echt helemaal niet meer hoe ze het had. Wat was dit voor gemeenschap? Waar een meisje kan willen en beslissen dat er een stukje van de piemel van haar oudere broer wordt afgesneden? Waar dat meisje dat bovendien nog in het openbaar en in een feestelijke, volledig vrouwelijke omgeving kan doen? Waarin er over die jongen wordt gepraat alsof hij er niet toe doet?

Opnieuw keek ze naar haar moeder, die alert alle uitdrukkingswisselingen op het gezicht van haar dochter had gevolgd en na schrik, walging, verbijstering en ongeloof – en nog vele uitdrukkingen meer – nu toch ook de glimp zag verschijnen die elke nieuwelinge hier uiteindelijk liet zien. Eerst nog in de vorm van: hmm, als dat hier zo is kan ik er maar het beste van profiteren. Maar als de meiden eenmaal zover waren zagen ze ook al snel de mogelijkheden. Tot genot. Tot botviering van hun lusten. Machtswellust kwam al snel daarna. Wreedheid. Sadisme. En uiteindelijk werden ze vrijwel allemaal wat ze moesten zijn: een Vrouw, superieur, leidend, sterk, lust nemend waar ze wil, met strakke hand haar man(nen) dwingend haar in alles te gehoorzamen. O, het was zo mooi om dat telkens weer te zien gebeuren.

"OK, dat was dit deel van de voorstelling. U kunt nu buiten bij het zwembad een drankje gaan halen en dan komen we met een klein uur hier weer terug voor de volgende ceremonie. En dat zal er één worden die we niet dikwijls zien. Wees op tijd dan dus."

Een luid gesnater barstte los en alle vrouwen en meisjes begaven zich naar de verfrissingen, ondertussen druk besprekend waar ze net getuige van waren geweest. Niemand, maar dan ook niemand keek achterom naar Paul, die zelf maar moest zien hoe hij van de tafel kwam. En toen hem dat eindelijk gelukt was kwam hij tot de ontdekking dat zijn kleren er niet meer waren en dat er voor hem niets anders op zat dan met een vers besneden piemel spiernaakt huiswaarts te gaan, makkelijk slachtoffer voor wie hij dan ook maar zou tegenkomen. Het zouden dus drie lange kilometers worden, temeer daar zijn piemel verschrikkelijke pijn deed.

Hoofdstuk 2
Meer ceremonieel

Ondertussen kan er het één en ander worden geleerd over de gemeenschap waarin Emmy terecht is gekomen en de gewoonten daar.

Alice stelde Emmy in de pauze aan een aantal van haar vriendinnen voor. Zonder uitzondering knap, rijk en slim, dus Emmy wist toch zeker dat ze normaliter lucht voor ze zou moeten zijn. Hoe kwam het dan dat deze meiden (eigenlijk alle meiden hier) zo vriendelijk waren? Geen jaloezie, geen gemene streken, gewoon vriendschappelijkheid. Wonderlijk, maar Emmy genoot er maar van zo lang het nog zou duren. Er zou nog wel een 'maar' komen. Er is altijd een 'maar'.

De 'dokter' stond al bij de tafel te wachten toen de laatste vrouwen hun plek weer opzochten. Met een nauwelijks waarneembaar lachje hoorde ze de hernieuwde opwinding aan.

"Mooi dames, prachtig op tijd. Ik leid er uit af dat u graag wilt zien wat er met David zal gebeuren."

Met het klinken van die naam opende de deur zich weer en opnieuw kwam een jongen binnen. Dit leek geen puber, althans niet in zijn houding en gedrag, maar zijn gezicht corrigeerde dat beeld weer wat. Hij liep zonder te struikelen, mooi rechtop. Ook dit was een knappe vent, blond in tegenstelling tot de vorige, groot en zwaar, maar zonder vet.

Maar de stakker had een hoofd als een boei. Knalrood was hij, zijn hoofd kon wel ploffen. Daardoor was ondanks zijn schijnbaar ontspannen houding maar al te duidelijk hoe zenuwachtig hij was.

Met gebogen hoofd kwam hij vlak voor de dokter tot stilstand. Hij schutterde als een schooljongen die betrapt is bij het naar binnen gluren in de meisjeskleedkamer.

De dokter stak een wijsvinger uit en tilde het hoofd aan de kin omhoog. "Kijk me aan" sprak ze, behoorlijk ijzig.

De jongen deed wat hem gezegd werd, althans probeerde het. Maar hij kon zijn ogen niet stilhouden. Ze schoten alle kanten op en het lukte hem niet haar aan te kijken.

"Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat je heel wat op je geweten hebt. Maar ik weet beter, je bent een brave jongen. Dus kleed je maar uit."

De jongen deed onmiddellijk wat hem gezegd werd en stond binnen de kortste keren in zijn witte degelijke onderbroek.

De arts streek even met een vinger langs de vorm van zijn penis en wees toen weer een meisje in de kring aan. Opnieuw was ze heel jong en al even gretig. Deze rende naar voren en rukte de slip in één keer omlaag. De behoorlijk stijve penis stuiterde flink in het rond, iets wat de jongere meisjes behoorlijk aan het giechelen maakte en de jongen nog maar weer een paar tinten roder.

"Wat zal er met hem gebeuren? Ik zei al: het gebeurt niet vaak, maar het is op zich eigenlijk een volkomen logische actie. De jonge vrouw die komende maand zijn Bezitster zal worden toont hiermee visie en daadkracht en zoals we weten zijn dat goede vrouwelijke eigenschappen. Misschien wil je er even bij komen staan, Bianca?"

Uit één van de buitenste rijen kwam een leuke, frisse meid. Goed in vorm met een enthousiaste uitstraling en een brede, spontane lach. Prachtige witte tanden had ze, maar eigenlijk nog mooiere vaalgroene ogen. En aangezien ze ook nog een lijf had dat elders elke man achter haar aan zou trekken kostte het niet veel verbeelding te concluderen dat David het met haar maar zou treffen. Ze leek beslist niet wreed dus misschien mocht hij wel gaan dienen als haar lustslaafje. Daarmee zou je meer mannen mogen straffen 3;.

"Vertel eens Bianca wat je gedaan wilt hebben."

"Nou Ria" (dat ze de dokter bij naam kende en ook nog zo aansprak liet een geroezemoes door de ruimte gaan) "dat is eigenlijk heel eenvoudig. Ook al ben ik nog maar net zestien: voordat ik hier kwam wonen heb ik wat vrijerijtjes gehad en eigenlijk zijn die allemaal de reden dat ik zo dolgraag hierheen kwam. Kerels denken alleen maar met hun lul en zijn dan ook nog onmiddellijk uitgedacht op het moment dat ze klaarkomen. Dat wil ik dus niet meer. Mannen hebben best leuke eigenschappen maar het is gewoon absoluut noodzakelijk de sex uit de man te halen. Wat je dan overhoudt is een zachtaardig en gedienstig wezen, dat je maar al te graag pleziert en eigenlijk nauwelijks meer aan zichzelf denkt, laat staan aan zijn noden. Welnu, hoe doe je dat? De sex uit de man halen? Ik heb meer dan eens gezien hoe het moet en hoe het werkt. Door hem te castreren. Alles eraf, ballen en zak, zodat hij alleen nog een slurfje overhoudt om mee te plassen. Voor iets anders is het na korte tijd niet meer geschikt. Maar, dames en meisjes, een tong heeft hij dan nog wel 3;"

Er was behoorlijk wat opwinding geweest bij dat woord castreren, maar bij het woord tong lagen alle vrouwen weer op één en dezelfde koers.

"Heel goed gezegd Bianca, ik had het niet beter kunnen samenvatten. Zijn huidige Bezitster kon hier vanmiddag helaas niet zijn wegens droeve omstandigheden, maar ze heeft mij verzekerd dat de ingreep haar volledige instemming heeft. Maar, Bianca, je hebt gezegd: voordat de boel eraf gaat, wil je nog één lading gezond sperma, voor het geval je in de toekomst nog eens zou overwegen dat zijn genen wel geschikt zouden zijn om een mooie dochter voor je te produceren. Dus, dames en meisje, zal er opnieuw een jongeman van zijn vunzige lichaamssappen moeten worden ontdaan. Vunzig inderdaad, maar helaas nu toch even op te vangen en te bewaren. Ik heb inmiddels al rondgekeken naar een geschikte melkster en mijn keuze is gevallen op JOU."

En ze wees recht naar Emmy.

Haar moeder, die dat in de pauze met niet eens zoveel moeite had bedisseld, want vrouwen in deze gemeenschap hadden nu eenmaal een zwak voor nieuwkomsters, keek een beetje gespannen maar ook beslist met vertrouwen naar haar dochter. Ze had vanavond veel over zich heen gekregen en er zou de komende tijd nog veel meer komen, maar ze had al geweten dat Emmy een krachtige, verstandige meid was, met voldoende afstand van het gebeuren om er niet van in de war te raken, maar met ook voldoende vrouwelijkheid om de mogelijkheden snel te zien. Ze had al gezien dat Emmy na een eerste natuurlijk achteruit deinzen nu alweer naar voren kwam en gretiger werd. Prachtig, echt prachtig. Een meid om trots op te zijn. Die zou het hier nog ver kunnen schoppen.

Emmy was ondertussen al wijzend op zichzelf naar de dokter gelopen.

"Ja hoor, jij bent het." zei die. "Aan jou de eer deze jongeman te leiden in zijn inspanningen zijn zaad aan zijn komende Bezitster met gepaste eerbied en nederigheid aan te bieden. Dat klinkt moeilijk, maar is het niet. Jij zult hem straks met je hand zoveel stimuleren dat hij zich tenslotte voor zijn Bezitster op zijn knieën kan laten vallen en zichzelf tot zijn allerlaatste orgasme mag masturberen. Mocht die laatste gedachte hem wat teveel afleiden dan is het wederom jouw taak hem op gang te helpen. Ik verwacht echter niet dat dat nodig zal zijn want ik heb begrepen dat hij al zes weken geen toestemming meer heeft gehad zichzelf tot orgasme te plezieren. Dat zou dus wel moeten lukken. Nog vragen, meisje?"

Emmy schudde van nee.

"David, kus haar voeten en de hand die je zal leiden."

David deed uiteraard nauwgezet wat hem werd opgedragen. Enkele meisjes achter hem giechelden toen hij helemaal naar de vloer ging om de voeten te kunnen en de dametjes recht bij hem naar binnen hadden kunnen kijken, als zijn anus opengestaan zou hebben.

Emmy ervoer wederom dat machtsgevoel toen de oudere jongen voor haar knielde en boog.

"Kom hier." zei ze. Ze rechtte haar rug en keek op hem neer, hoewel hij veel groter was. "Knielen. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin dat vieze ding van jou op dit moment aan te pakken. Laat me maar eens zien wat je doet als je een vies jongetje bent dat weer eens niet van zijn plassertje af kan blijven. Het is gewoon pathetisch, dat gefriemel aan dat ding."

Als Emmy tijd had gehad zou ze zich hebben afgevraagd waar ze deze superieure houding en niet te vergeten die uitgesproken tekst vandaan had gehaald, maar dan zou ze alleen maar hebben geconstateerd dat dat er geen mallemoer toe deed en dat ze gewoon wist, zo maar ineens WIST, dat dit de manier was om mannetjes te behandelen. En dat ze dat vanaf nu zou gaan doen ook. Overigens zou ze wel moeten toegeven dat ze in de pauze meer van sex en jongens en de gang van zaken hier had geleerd dan ongetwijfeld de bedoeling van de meiden was geweest, maar die gingen zo op in hun roddels dat ze zorgeloos werden. Emmy had er met vuurrode oortjes bij gestaan.

"Vooruit, niet zo verlegen, want we weten allemaal hoe vaak je dat zou doen als we je je gang zouden laten gaan." En ze ging met de armen over elkaar staan kijken hoe David zijn piemel vastpakte, hooghartig alsof ze dit al duizenden malen eerder had gedaan en altijd al had geweten dat dit de natuurlijke gang der dingen is. Maar ze voelde haar kutje krampen toen hij aan de slag ging. En dat had ze nog niet eerder zo gevoeld.

David begon met al die vrouwen-ogen op hem gericht aan de moeilijke taak een erectie te bereiken en daarna ook nog voldoende opwinding. Hij pakte zijn lul stevig vast en begon te pompen. Hij was al besneden (nog niet eens zo lang geleden, ook hier) en had het liefst glijmiddel gehad in plaats van het speeksel waar hij zich nu mee redde. Het kwam niet eens in hem op erom te vragen, al moet eerlijkheidshalve gezegd worden dat de kans niet groot zou zijn. De dokter mocht mannen nou eenmaal graag zien lijden.

Wat ook niet echt hielp was dat voortdurend door zijn hoofd tolde dat dit de laatste keer in zijn leven was dat hij dit lekkers zou doen. De gedachte was te verschrikkelijk om te bevatten maar was wel allesoverheersend. En dan nog de pijn die hij zou moeten lijden terwijl al die vrouwen geamuseerd toekeken en er misschien zelfs nog opgewonden van raakten. Maar idioot genoeg wond hem dat ook nog wel weer ergens op.

"Kom, laat mij eens even. Ga staan. Handen op de rug." Emmy pakte zijn piemel stevig vast en begon te kneden. Te masseren. Alles ging ze langs. Zijn ballen, zijn schacht en zijn eikel, waarvan ze gewoon wist dat die net zo gevoelig moest zijn als het knopje dat ze zelf had. Stevig wreef ze er met de palm van haar hand overheen, met draaiende bewegingen in onverwachte bochten. En het mannetje vond het lekker want zijn piemel werd hard als een plank. Maar Emmy ging door want het vuur was aangestoken. Ze vond het heerlijk dat ding vast te houden en daarmee het kereltje te manipuleren. Haar kleine, niet erg krachtige meisjeshand, die moeiteloos deze beer van een vent in bedwang hield en hem liet doen wat ze wilde. O, het ding zelf boeide haar eigenlijk niet zo maar de macht die erachter zat – waarvan ze nooit had kunnen vermoeden dat die erachter zat – die maakte dat het wel leek of ze ontwaakt was. Al het voorgaande was leuk geweest, maar dit was het echte leven. Dit was haar Bestemming, dit was waar het om ging. Mannen aan haar onderwerpen, met ze spelen, hen laten doen wat ze zou willen. Heerlijk. En ze keek even naar haar moeder. Niet om steun te zoeken maar om haar te danken dat ze hier waren, in deze stad, in deze zaal. Dat haar moeder haar meegenomen had en haar dit op deze manier liet ervaren. Dat haar moeder haar de weg had gewezen en Thuis gebracht had.

Haar moeder zag meteen dat haar dochter een vrouw geworden was deze avond, ja haast helemaal in het laatste half uur. Misschien zelfs wel een Vrouw. Het zelfvertrouwen spatte eraf. Ze kon zich er slechts over verwonderen maar het maakte haar ook dankbaar en trots. Haar meisje, hier, in het midden, in deze rol. En die rol vertolkend alsof ze nooit anders had gedaan en zo overtuigend dat zelfs volwassen vrouwen hier met enige afgunst toekeken. Maar dan in de trant van: o, dat zou ik ook graag zo kunnen, want negatieve afgunst was hier iets dat iedereen bestreed als het de kop op stak.

Emmy ondertussen had uitgevonden hoe je een man moet aftrekken alsof het straf is, alsof je hem wilt vermorzelen. Niet zozeer ruw was dat maar indringend, némend in plaats van gevend. De vrouw rukt aan die penis omdat ze daar toevallig zin in heeft, omdat ze dat wil. Niet om die kerel een lekker gevoel te geven. Integendeel, die moet het niet wagen daar zondige gedachten van te krijgen. Hij houdt het maar tegen, hij vecht er maar tegen, desnoods. Dus Emmy's bewegingen waren zwaar en indringend. Als ze naar beneden bewoog, dan leek het wel of ze die lul in zijn buik wilde drukken. Ze rukte het vel zowat los. En op de weg naar omhoog nam ze eerst de eikel een heel eind mee en vervolgens scheurde ze weer zo hard aan zijn vel dat het wel leuk alsof ze het van zijn buik los wilde rukken. Hele intensieve bewegingen waren het, weloverwogen, doordacht en door hun traagheid ook nog zo voorspelbaar. Als haar hand naar beneden ging had hij nog alle tijd om zich te realiseren wat nog zou komen. En omhoog tilde hij zijn billen maar vast op in een futiele poging haar manipulaties te verzachten. Maar uiteraard hinderde dat haar geen moment.

Om haar mond speelde een flauwe glimlach en haar blik was intens. Haar ogen gingen heen en weer van zijn gezicht naar zijn lul, maar waren het meest op zijn ogen gericht. En bij elke verkramping van zijn gezicht reageerde haar mondhoek even. Ironisch, geamuseerd, triomfantelijk ook een beetje. Ze vermaakte zich opperbest en hij ook, dat wist ze want zijn pik werd alsmaar harder.

Het publiek keek ademloos toe want het zag iets bijzonders. Wat een vrij jong en zeker onervaren meisje had geleken ontpopte zich hier als een Domina eerste klas. En als iets hier hoog in aanzien stond was het wel een echte Domina, een Vrouw met een hoofdletter, een Vrouw die mannen weet te bespelen alsof het niets voorstelt. Er waren er hier niet veel van, en in deze ruimte waren er twee. Dat was ook duidelijk en bekend, want Domina was een titel die je moest verdienen. En hoewel dat niet nodig was want ieder wist het toch wel hoorde er ook een ereteken bij. Dat was een gouden speld met het biologieteken van vrouwelijk, maar dan met het kruis omhoog, in plaats van naar beneden. En de pijl die in de biologie mannelijk aanduidt zat er ook in verwerkt maar wees niet naar rechtsonder als een soort piemel, maar bevond zich binnen in de cirkel, onder het kruis en wees naar beneden. Er waren natuurlijk allerlei verklaringen bij deze symboliek mogelijk, maar de meestgehoorde was nog wel dat de vrouwelijkheid daarin boven de mannelijkheid uittorende en het mannelijk geslacht zich gedroeg zoals het hoort: hangend naar beneden. De laatst genoemde opvatting was echter allesbehalve algemeen waar het de realiteit betrof want er waren heel wat vrouwen die het juist als een blijk van respect beschouwden als de piemels in haar nabijheid naar haar wezen en maar al te bereid waren te straffen als een jongen of een man met het niet hebben van een erectie bewees dat zij niet het allerhoogste doel van heel zijn wezen was.

Een Vrouw had net zo'n merkteken, maar dan van zilver. Ook Vrouwen waren zeer wel in staat een mannetje te krijgen waar ze hem hebben wilden, alleen ze konden het niet zo achteloos laten lijken en straalden ook niet die allesverzengende macht uit die mannetjes bij voorbaat het zwijgen kon opleggen en hem alles liet doen. Ook hadden ze minder kennis dan de Domina's.

Gewone vrouwen waren er in drie categorieën: Bezitsters, Begeleidsters en vrouwen/meisjes.

Een Bezitster was iemand aan wie de jongen of man toebehoorde. In de jeugd was dat de moeder of stiefmoeder, later was dat degene die aangegeven had de jongen of man te willen Bezitten. Dat kon voor allerlei doeleinden zijn. Genot, maar ook omdat hij klusjes of het huishouden moest doen of bijvoorbeeld omdat ze een man wilde om die te kunnen pijnigen. Een vrouw deed daartoe aan de huidige Bezitster een verzoek en dat kon al dan niet ingewilligd worden, maar het was gebruikelijk dat een verzoek als het even kon werd gehonoreerd. Een eenmaal ingewilligd verzoek was definitief, maar Bezit was niet altijddurend. Een Bezitster kon haar jongen of man weer aanbieden, of verzoeken van anderen krijgen. Maar zo lang de jongen of man bij haar bleef was zij gehouden hem goed te verzorgen. Raakte zij hem niet meer kwijt dan was dat tot de dag van zijn dood. Deze bepaling zette afdoende een rem op het maar raak claimen van mannen. Want Bezit van meer dan één man of jongen was uitstekend wat de wetgeving betreft. Wie wilde die mocht.

De jongen of man werd in de onderhandelingen uiteraard niet gekend en merkte pas wat er was besloten als hij werd meegenomen. Wel wist hij soms dat er iets kon gebeuren omdat hij werd bekeken en/of gekeurd, of soms zelfs uitgeleend.

De wisseling van Bezitster geschiedde ceremonieel. De jongen of man verscheen naakt voor zijn nieuwe Bezitster die vervolgens een kettinkje aan zijn lul vastmaakte en hem aan dat kettinkje zoveel mogelijk over straat naar zijn nieuwe verblijf voerde.

Een Begeleidster was een vrouw die een jongen of man dagelijks onder haar hoede had, hem leiding gaf.

En dan waren er zoals gezegd nog de "gewone" vrouwen en meisjes. Die waren nieuw, of minder handig of te geremd of gewoon niet geïnteresseerd in al dat gedoe met mannen. Prima natuurlijk.

Emmy was nog geheel onwetend van dat alles maar deed wat ze moest doen, deed ook wat ze zou doen als ze het allemaal wel had geweten. Maar eigenlijk hoefde ze al niet meer zoveel te horen. Ze begreep het al goed genoeg, al was ze natuurlijk nieuwsgierig naar sommige details. Maar nu even niet want dat stuk mannenvlees in haar hand werd almaar harder en roder en nog teisterde ze het naar grotere hoogten. Die ene lul in haar hand symboliseerde als het ware al haar komende macht over alle mannen en jongens die haar pad nog zouden kruisen. Haar greep op die lul leerde haar alles wat ze moest weten over mannen en hun onvolkomenheden, over de vrouwelijke superioriteit, over de natuurlijke gang der dingen waarin de vrouw de zaken regelt en het werk aan de mannen overlaat. Dat alles voelde ze door die ene lul want die jongen aan haar voeten had die lul aan haar gegeven omdat dat vanzelfsprekend en goed was. En ze had die daarom ook aangenomen.

Alle meisjes om haar heen waren nog maar wat verder naar het schouwspel toegebogen. Gebiologeerde blikken boorden zich in het tafereel, borstkassen pompten moeizaam zuurstof door de tengere lijfjes, maar het bloed was niettemin zuurstofrijk genoeg om fraaie blosjes op de wangen te toveren. Ze hielden de zoom van hun jurk stevig vast en knepen in de hand van hun vriendinnen. Dicht tegen elkaar aan gekropen waren ze, hun opwinding niet meer verholen maar zonder enige gene getoond. Hun knieën waren niet meer altijd keurig bij elkaar, hun benen bewogen soms zelfs heen en weer, en daardoor toonden ze de binnenkant van hun dijen, ja soms zelfs tot bovenaan toe. Niet dat dat niet vaker gebeurde. Vrouwen toonden soms even een glimp van hun slipje als ze iets gemakkelijk gedaan wilden krijgen, verzet wilden breken of eenvoudig het mannetje onder hun handen wat sneller naar zijn hoogtepunt wilden laten komen omdat ze zat van het spelletje waren maar hem wel een orgasme hadden toegestaan of zelfs beloofd. Gelukkig waren mannetjes op deze simpele wijze kinderlijk eenvoudig te bespelen.

David zag het al niet meer, die was te ver heen. Hij had zijn ogen gesloten en verkeerde in hoger sferen. Die harde hand om zijn lul was niet langer pijnlijk of bezittend, maar voerde hem nu met elke intense beweging sneller naar het doel: zijn laatste zaad te plengen voor zijn Bezitster. Hij begreep totaal niet waarom ze hem wilde en al helemaal niet waarom ze zijn waarde wilde verminderen, maar als het was wat zij van hem verlangde dan had hij het maar te doen. En eigenlijk vervulde haar vraag hem ook met grote trots want straks zou hij definitief van Haar zijn.

Hij was wat achterover gegaan en liet zich in feite schaamteloos en respectloos aftrekken. Bijna alsof de situatie andersom zou zijn: dat hij de macht had en deze vrouw hem bediende. En ze bediende hem goed. Zijn lul was nog nooit zo hard geweest en hij nog nooit zo geil. Gedachtenloos liet hij zich meevoeren naar de ontlading.

Maar Emmy was hem voor. "Het lijkt me dat je nu maar op je knieën moet voor Bianca. Daar,er ligt al een matje klaar. En er staat een schaaltje waarin je je prutje mag deponeren." Ze verbaasde zich opnieuw over haar woorden maar het was alsof de tekst vanzelf in haar hoofd kwam en ze die alleen nog maar hoefde na te zeggen. En dat hij ging klaarkomen kon ze na de vorige voorstelling zelf prima zien.

David kwam rechtop en liep met potsierlijk heen en weer zwabberende lul naar Bianca, waar hij knielde en haar voeten kuste. Diverse meisjes giechelden en anderen hadden graag die lekkere lul gepakt maar David deed dat zelf al. Hij leunde achterover op één hand, tilde zijn heupen ietwat omhoog, keek haar strak maar onderdanig in de ogen en begon te trekken. Het was een bijzonder erotisch gezicht, zowel voor Bianca als alle andere vrouwen. Hoewel velen al talloze malen mannen zich voor haar hadden laten aftrekken had dit tafereel iets bijzonders. Het was moeilijk de vinger erachter te krijgen. De jongen was mooi, zijn Bezitster was mooi, de Hoofddame zeer bijzonder en bekwaam. Allemaal waar maar waarschijnlijk was het echte afrodisiacum de wetenschap dat dit zijn laatste orgasme was, dat zij daar bij konden zijn en dat hij daarna het voor een man meest gevreesde offer zou brengen. Voor haar. Omdat zij het wilde. Zonder verzet.

Dat maakte bijna alle meiden daar bloedgeil. Er zaten er zelfs al een paar met de hand tussen de benen zogenaamd wat te krabben, maar in werkelijkheid streelden ze zichzelf. Het kwam niet vaak voor dat dat zo in het openbaar gebeurde, maar op David na waren er geen mannen in de buurt dus meenden sommigen dat ze zich wel een piepklein beetje konden laten gaan. En dat zagen dan weer anderen en die werden daardoor op een idee gebracht 3;..

Alleen het soppende geluid al dat die hand bij het op en neer gaan maakte was nogal stimulerend. De muskusachtige zweetgeur die de hard werkende jongen steeds meer verspreidde ontging ook niemand. De devotie die hij uitstraalde, de toewijding, de afhankelijkheid.

En dan zij, zittend op haar troon, leek het wel. Ze keek op hem neer met een mengeling van amusement, dominantie en eerlijk gezegd toch ook wel een tikje opwinding. Ze bekeek de voor haar masturberende jongen ook met de almaar beter voelende verwachting dat hij binnenkort van haar zou zijn. Ze had al zo lang een jongen willen bezitten, voor haar alleen willen hebben. Ze had al zo lang DEZE jongen willen bezitten. Maar om allerlei redenen kon dat nooit, maar nu, nu kon het wel en nu deed ze het ook. Ze mocht het ook want ze had geen broers en dan was het geoorloofd al op jongere leeftijd een jongen bij je in huis te halen.

Straks, beroofd van al zijn geilheid, van al zijn testosteron, ja van alles wat een man zo'n ergerlijk wezen maakt, zou hij haar dienaar zijn. O, ze zou 's ochtends willen ontwaken met zijn tong op haar clitje. En als ze daar genoeg van had zou hij ontbijt voor haar maken, haar gedienstig helpen met baden en door de dag heen tal van klusjes voor haar doen en al haar wensen vervullen. Hihi, hij zou zelfs haar kutje en billen weer schoon moeten likken als ze van het toilet gebruik gemaakt had. Voor haar geen ruw papier meer.

Al vanaf het allereerste moment dat ze hem voor haar huis langs had zien lopen wilde ze hem. Hij was naar later bleek ruim twee jaar jonger dan zij, maar dat leek hij niet. Hij was gewoon begeerlijk. Het was gewoon begeerte op het eerste gezicht eigenlijk. Zijn haar, zijn gezicht, zijn lijf, zijn manier van lopen. Haar moeder had nog maar eens gezegd dat dat soort gevoelens elders verliefdheid werden genoemd maar dat vrouwen daar hier anders mee om gingen. Alsof ze dat niet wist. Maar ze was nog wat te jong geweest volgens haar moeder en later was er altijd wel iets. Studie, ziekte, verhuizing, verhuizing terug, het ging maar door. Maar natuurlijk had ze eindeloos gezeurd om hem te krijgen. Volhouden bracht je altijd wat je wilde hebben.

Natuurlijk had ze in die tijd vaak genoeg met hem gespeeld. O, ze had het altijd zo heerlijk gevonden om hem op te dragen bij haar te komen en zich voor haar uit te kleden, zodat ze zich kon vermaken met zijn heerlijke pik. Ze was dol op pikken in het algemeen, kon daar eindeloos mee spelen. Maar ZIJN pik, hangend aan ZIJN lichaam had nog zoveel meer aantrekkingskracht op haar. Ze had zelfs meer dan eens zijn sperma geproefd, iets wat weliswaar niet verboden was, maar toch zeker ook niet aangemoedigd werd. Ze likte graag aan hem, alsof het een lollie was. Maar dat was nu geweest, hij zou andere taken krijgen en haar op veel subtielere manieren gaan verwennen. Veel leuker eigenlijk. En als ze een enkele keer een pik wilde dan waren die er genoeg te vinden.

O, wat zou ze heerlijke dingen met hem gaan doen. Als hij nu maar een beetje opschoot want ze wilde nu toch wel door, eigenlijk.

Davids hand werkte geroutineerd door. Zijn eikel was vuurrood en dik gezwollen en penis pulseerde. Hij had de hele tijd dat hij rukte al een orgasme-gevoel. Zijn eerste greep had al die heerlijke tinteling gegeven en die was alleen nog maar toegenomen. Het was gewoon hemels, hij had dit nog nooit eerder meegemaakt. Elke beweging lekker, elke volgende nog weer iets lekkerder. Zijn geest versmolt met de beweging van zijn hand en dreef weg over een zee van verrukking. Steeds sneller pompte hij. Hij kon niet anders, wilde wel dit heerlijke zo lang mogelijk rekken, maar de toenemende lust dwong zijn hand in almaar hoger tempo. De schaamte over het tonen van zijn lichaam was hij lang en breed voorbij, al die starende en genietende vrouwenogen deerden hem niet meer. Hij merkte niet dat enkele meisjes opstonden en bij hem kwamen staan om maar vooral niets te missen. Hij had er geen last van dat er ook vrouwen waren die afkeurend naar hem keken. Omdat ze een hekel hadden aan mannen, aan lullen, aan sperma, aan rukken, aan het feit dat hij aan zijn eigen orgasme werkte en niet aan dat van een vrouw. Er waren zoveel redenen, maar hij zat er niet mee. Hij genoot van zijn laatste toegestane orgasme, van het feit dat hij dat hier en voor haar mocht doen. Ja natuurlijk, ook al had hij zich geschaamd, daarom besefte hij nog wel dat hij het als een eer moest beschouwen. Hij had nog wel wát geleerd op school.

Want al die uren die hij bij Bianca had doorgebracht hadden hem natuurlijk wel veel tijd bij zijn vrienden en op school gekost. Dat eerste was natuurlijk helemaal niet van belang, maar het tweede eigenlijk ook niet. In een samenleving waar jongens maar hadden te gehoorzamen als een meisje of vrouw iets van hen verlangde, konden scholen natuurlijk niet verwachten dat er nooit werd verzuimd en door de meer populaire jongens zelfs vaak werd verzuimd. Maar dat maakte eigenlijk toch niet zoveel uit, want het lesprogramma voor jongens was maar elementair. Lezen en schrijven, wat eenvoudig rekenen, eenvoudige biologie (voornamelijk over de plaatsen waar een vrouw het beste kan worden verwend), huishouden natuurlijk, klussen in en om het huis, tuinieren, en vaardigheden die in eenvoudige baantjes van pas zouden kunnen komen. En dat was het wel zo'n beetje. Meer leerden ze eigenlijk niet, veel meer zouden ze ook niet doen later. Jongens hadden geen idee van aardrijkskunde bijvoorbeeld en wisten dus ook niets van de wereld, ook al omdat ze ook geen geschiedenis kregen, of maatschappijleer of recht. TV, film of internet waren hier niet, dus wat ze niet op school leerden, leerden ze niet.

Die dingen leerden meiden allemaal wel. Hun onderwijs stond op zeer hoog niveau. Tenslotte zouden zij toch ook de zakelijke ondernemingen moeten draaien waarop deze gemeenschap leefde. Maar het was natuurlijk niet allemaal ernst. De biologielessen van de meiden bijvoorbeeld waren uiterst leerzaam maar vooral amusant. Werkelijk alles om een mannetje op te geilen, dan wel te pijnigen leerden ze. Ze leerden van hun eigen lichaam en hoe mannen dat konden dienen. In theorie, maar ook in tal van praktijklessen. Niet zelden was een klas zo opgewonden dat ze toestemming kreeg verlossing te zoeken door even te vingeren. Bij zichzelf of bij elkaar. O ja, dat laatste ook zeker, want waar mannetjes zulke minderwaardige wezens zijn wordt het logischer dat vrouwen warmte op gelijkwaardig niveau bij elkaar gaan zoeken. Vrijwel alle vrouwen hadden in elk geval éénmaal iets met een andere vrouw gehad, maar de meeste vrouwen vrijden op meer reguliere basis met een sexegenote.

Een belangrijk probleem was nog wel dat er ook jongens van buiten kwamen, die de andere jongens hier veel te wijs maakten. Er was nog niemand die daar een oplossing voor had bedacht. Geen jongens meer toelaten was uiteraard belachelijk want van groei moesten ze het hebben. De 'eigen' jongens meer leren al even belachelijk. Ze verbieden met elkaar om te gaan tot mislukken gedoemd. Nee, goed opletten en waar mogelijk bijsturen was voorlopig het enige.

"Mammie, kijk! Hij gaat steeds sneller! Volgens mij gaat hij zo spuiten!" Het kleine meisje dat zowat het dichtstbij zat kon de spanning bijna niet meer verdragen. Ze keek snel achterom naar haar moeder om bevestiging te krijgen en daarna nog sneller weer naar de hand die nu toch echt als een razende op en neer ging. Ze hield erg van het spelen met plassers en vond het eigenlijk jammer dat het niet haar hand was die pompte. Het allerleukste spelletje dat er bestond. Vooral omdat die jongens en mannen het zo erg leken te vinden dat ze aan ze zat. Hihi.

Emmy had een stoel gepakt en was er bij gaan zitten. Soms moest je weten wanneer je even op de achtergrond moest blijven en dit was zo'n moment. Vooral de laatste minuten. David had zijn ogen weer geopend en keek Bianca aan. Onderdanig, onderwerpend, maar ook liefhebbend. Hij gaf zichzelf aan haar. En zij, zij keek zoals alleen de echte Vrouw dat kan. Goedkeurend, een beetje bemoedigend, maar tegelijk ook eisend. En altijd een ondertoon van: toe maar, je kunt nu eenmaal niet anders, je mag nu wel even.

En David verdronk in die ogen. Hij was er thuis, hij was er geborgen.

Een prachtig schouwspel voor wie het zag. Maar de meesten zagen slechts die hand. Die hand die nu vertraagde maar niet vanwege vermoeidheid. Omdat het zover was.

"Ik kom!" riep David zoals hij dat verplicht was uit. Luid, de bescheidenheid voorbij.

Hij vergat helemaal dat zijn zaad uiteindelijk in een potje terecht zou moeten komen. Als Emmy niet had ingegrepen en de opvangschaal niet had gereed gehouden had hij gewoon om zich heen gespoten. Want nu, in de roes van zijn eerste orgasme in lange tijd, was hij heel even los van Bianca, heel even in hoger sferen. Ze vergaf het hem.

Klodder na klodder produceerde hij, tot grote tevredenheid van Bianca en tot groot genoegen van zoveel vrouwen en meisjes om hem heen. In zo'n gezamenlijke bijeenkomst, in hun midden, was het toch altijd weer anders. Specialer, leek het wel. Opwindender zeker. En dus keken vele ogen toe hoe David tenslotte de laatste druppels op de schaal smeerde.

De dokter nam de schaal van Emmy aan en gaf hem door aan een andere vrouw die er mee wegliep. "Dank je wel, lieve, je hebt het voorbeeldig gedaan!"

En enigszins blozend ging Emmy weer terug naar haar plek in de kring.

De dokter keek Bianca even vorsend aan en wisselde wat stilzwijgende informatie met haar uit. Ze werden het eens want de dokter deed een stap opzij, keek naar de uithijgende David en zei: "Genoeg pret, jongen. Tijd voor je offer!"

En ze keek met groot genoegen toe hoe David lijkbleek werd.

Hoofdstuk 3
Het ultieme offer

David zat op een soort snijplank. Dit alleen al joeg hem veel angst aan. Zwetend keek hij toe hoe zijn scrotum met alcohol werd gereinigd. Zwetend zag hij ook hoe de dokter een extra schort aan trok (zou het zo gaan bloeden?) en een paar operatiehandschoenen.

Toen ze klaar was ging ze formeel bij de tafel staan en keek Bianca aan. "Zeg het maar."

En Bianca sprak met duidelijke en beheerste stem: "Ik Bianca, zestien jaar oud en dus wettelijk oud genoeg, ben van plan binnenkort deze jongen tot mijn eigendom te nemen. In ons gezin is er geen zoon, dus ik heb het recht daar toe. Maar voordat ik dat doe wil ik dat hij gecastreerd wordt, zodat hij mij beter zal bevallen. Zijn huidige Bezitster is daarmee akkoord. Ik wil de castratie volledig, dus alles eraf, behalve de penis. En ik verlang het nu!" En na deze formele verklaring ging ze weer zitten in haar stoel, die haar een uitstekend uitzicht bood op de scrotum in kwestie.

"Dan doen we dat." zei de dokter en draaide zich naar David. "Zeg maar dag tegen je balletjes!"

En terwijl Bianca en Emmy en al die andere vrouwen en meisjes met nauw verholen opwinding toekeken zette de dokter het scalpel losjes op het scrotum. Midden onder de penis, dat was de plek waar ze begon. Ze trok de huid wat naar zich toe zodat die los kwam van de onderliggende huidlaag en maakte de eerste snede. David zoog met kracht zijn adem in en begon te beven. De dokter keek hem even aan en in een voor haar zeldzame bui van empathie besloot ze de procedure niet onnodig te rekken. Met een handige beweging sneed ze de huid door, naar rechts, en vervolgens naar het midden van de onderkant. Maar waar ze boven en opzij de huid kort afsneed ging ze aan de onderkant wat naar voren zodat daar straks een flapje huid zou ontstaan dat ze kon gebruiken om de wond weer te dichten.

"Kan iedereen het goed zien?" informeerde ze zorgzaam. Instemmende geluiden waren het antwoord en ze zette zich weer aan haar taak. Goed geconcentreerd, maar niettemin goed doordrongen van de situatie. Ze had het al diverse malen gedaan maar elke keer kwam ze er weer achter dat er niets was dat haar geiler maakte. Een man zijn ballen afsnijden. Gewoon, omdat je daar zin in had. Ze werd er zo ontzettend drijfnat van. Penissen afsnijden had ze ook wel gedaan en het moment zelf was nog veel geiler, maar direct daarna kwam altijd het besef dat dat toch wel een beetje zonde was. Want zo'n na een castratie nutteloos piemeltje waarmee de man elke dag van zijn leven verder moest, ach, dat was de ware macht. En macht maakt geiler dan wat ook.

Met uiterste precisie werkte ze nu de linkerkant los. David stond op het punt van flauwvallen maar hield zich nog overeind. Het zweet droop van zijn hele lichaam. Bianca zoog het hele tafereel in zich op. Elk detail, elke beweging, elk geluid. Ze zou er nog vele malen op klaarkomen, dat wist ze nu al.

Toen de hele huid loskwam ging er een zucht door de zaal. De dokter toonde het aan iedereen die het wilde zien en mikte het toen in een potje met vloeistof. Op het plankje lagen nu Davids onbeschermde ballen. Een beetje wit-blauw met smeren bloed er aan. En van de ballen liepen naar zijn buik de strengen. Meer en dikker dan je zou verwachten eigenlijk. David keek een paar keer even vlug, maar kon het niet aanzien.

De dokter ging aan de slag en bond beide strengen af. Vlak bij het lichaam deed ze dat, heel vlakbij. Het duurde niet lang of ze kwam alweer overeind.

De volgende vraag hoefde ze niet te stellen want Bianca was dichterbij gekomen en stond te wachten op het moment van de finale handeling. Lang hoefde ze trouwens niet te wachten want de dokter reikte haar een nieuw scalpel aan en zei: "Aan jou de eer, natuurlijk."

Zonder aarzelen zette Bianca zich tussen de benen van David en plaatste het scalpel bij de linker streng. Ze keek David strak aan en zei: "Je bent van mij. Je zult me dienen zonder zelfzuchtigheid. Omdat mij dienen een eer en genoeg genot voor je zal zijn."

En met die laatste woorden sneed ze de streng met een krachtige beweging door. De tranen liepen over Davids wangen en hij trilde onbedaarlijk maar hij bleef manmoedig trachten haar in de ogen te blijven kijken.

Maar Bianca hield niet van getreuzel en had het mes alweer klaar staan. "Je bent van mij. Dit is niet het eerste dat ik met je doe en het zal ook niet het laatste zijn. Maar wat ik met je wil doen, dat zal ik met je doen!" En met een flitsende beweging verdween Davids mannelijkheid. Werd hij speelgoed en dienaar van Bianca. Voor altijd.

En hij begon te huilen als een klein jongetje.

Daarom bekommerde zich niemand. Alle aandacht ging naar de op het plankje liggende ballen. Wie wilde mocht ze even vasthouden en er waren er wel een paar die dat wilden. Menigeen zou zich er het liefst mee over haar clitje hebben gewreven en ongetwijfeld zou er weinig wrijven nodig zijn geweest. In de hele ruimte hing een atmosfeer als vroeger in een porno-bioscoop waar net na de grote finale het licht is aangegaan. Hevige geilheid, die niet kan worden verlicht. Er renden dan ook diverse dames en dametjes richting de toiletten.

De dokter ondertussen hield met een half oog de ballen in de gaten en hechtte met de rest van haar aandacht erbij de wond weer dicht. Ze had een bijna perfect flapje overgelaten. Slechts hier en daar moest er nog een klein randje af, iets wat David niet leuk vond. Maar ja, het hechten was ook al geen pretje.

Met vrijwel niet te volgen bewegingen, zoals chirurgen dat kunnen doen, legde de dokter haar knopen. In een kleine tien minuten was ze klaar. Ze scande de ruimte, vond de ballen en hield haar hand op. Ze kwamen vlot haar kant op en ze verdwenen in een tweede potje met vloeistof. Ze stond op, overhandigde beide potjes aan Bianca en zei: "Het was me een genoegen. Veel plezier met je speeltje!"

En voor ook maar iemand het goed en wel in de gaten had was ze tussen alle vrouwen door geslalomd en had ze de ruimte verlaten.

Maar dat kwam natuurlijk ook omdat iedereen druk bezig was Davids zakloze lichaam te bekijken. Sommigen met de neus er bovenop, mateloos nieuwsgierig. David vond het vreselijk, maar wat kon hij doen?

Bianca ondertussen nam gelukwensen in ontvangst en oogste bewondering voor haar moed, doortastendheid en aanpak.

Heel wat jongens gingen een heftige tijd tegemoet omdat hun zussen de vanavond hier opgebouwde energie weer kwijt zouden moeten en ze bovendien fantasieën hadden opgedaan en opgebouwd die allemaal nog een uitweg zouden moeten vinden. Sommige van die meiden hadden nu haast om thuis te komen, anderen vijlden de tanden van hun plannen nog wat scherper, daarbij enthousiast geholpen en geadviseerd door hun vriendinnen.

Gaandeweg verlieten steeds meer aanwezigen de ruimte en gingen huiswaarts. Er viel nog wel wat na te praten in de hal en op de stoep, maar steeds stiller werd het.

Emmy wachtte stilletjes op haar moeder. Ze had genoeg te overdenken dus merkte ook niet dat het lang duurde.

Maar Alice kwam bij haar staan. "Zin even met mij en een paar vriendinnen naar mijn huis te gaan? Kunnen we mijn broertjes wat gaan plagen."

Emmy's moeder hoefde de vraag niet eens te horen toen haar dochter haar aankeek. "Toe maar." beduidde ze. Ze had dit gehoopt en daarom wat getreuzeld 3;

In de toch al imposante villawijk – Emmy had nog nooit een wijk gezien waar je alleen door een poort en langs bewaking in kon rijden – was het huis van Alice waarschijnlijk nog één van de grootste ook. Waarschijnlijk, want maar weinig huizen waren zichtbaar, maar het moest wel want het was enorm. Wit, zuilen, marmer, vleugels, dubbele deuren, de begane grond een meter of twee boven het maaiveld en eronder nog allemaal ruimte voor personeel en zo, alles zat erop en eraan. Weer vroeg Emmy zich af wat Alice toch met haar moest. Ze haatte zichzelf om die gedachten want Alice verdiende beter. Ze had immers alleen nog maar echt aardig tegen haar gedaan?

Ze gingen niet de enorme trap aan de voorkant op – die werd alleen gebruikt als er geïmponeerd moest worden – maar via een deur in de zijkant die toegang gaf tot twee trappen. Een brede omhoog en een smallere omlaag. Alice leidde hen uiteraard omhoog. De trap kwam uit op een hal van een omvang van een basketbalveld. Marmer op de vloer, duidelijk dure dingen aan de wand, maar toch warm en smaakvol en niet protserig.

Later zou Emmy leren hoe het kwam dat het hier aan geld niet ontbrak. Alice's vader was een zeer bekwaam chirurg, vermaard tot in het buitenland. Maar het echt grote geld kwam van haar moeder die aan de leiding stond van een enorm familiebedrijf in voor Emmy onduidelijke dingen, die echter duidelijk zeer goed verkoopbaar waren. En wat het knappe was van deze twee mensen: ze waren erin geslaagd hun kinderen van die weelde te laten genieten zonder ze tot verwende alleswillers te maken. Ze kregen alles wat ze nodig hadden en vaak meer, maar niet op het moment dat zij het wilden. Als ze er aan toe waren, als ze er mee om konden gaan, als ze niet langer van mening waren dat ze er 'gewoon' recht op hadden. En geen seconde eerder.

Aan de rechterkant ging een deur open en een man kwam binnen. Grijzend, maar slank en gespierd. Dat was goed zichtbaar want hij was poedelnaakt op een paar slippers na. Hij zag er goed uit voor zijn leeftijd.

"Dag Alice," zei hij en hij gaf zijn dochter een zoen. "Dag meiden. Welkom! Fijne avond gehad?"

En terwijl alle meiden hem in meer of mindere mate antwoord gaven op die vraag werd hij door een stuk of zes meiden betast. Vooral de jongere waren het, de meiden nog zonder borstjes, de meiden van een jaar of tien, elf, twaalf. Van die meiden die hun vader nog net als een geweldige man zien.

Grijpgrage handen namen de man zijn penis tussen de vingers, trokken zijn voorhuid terug, onblootten zijn eikel, maakten masturberende bewegingen, speelde met zijn ballen. De man raakte er niet van overstuur want hij praatte gewoon door. Maar het deed hem wel wat want zijn piemel werd stijf in een oogwenk.

"Kom meiden, we gaan naar mijn kamer. Pappa komt straks wel even voor jullie masturberen. Ja toch, pap?"

"Als jullie dat graag willen zal ik dat doen hoor. Natuurlijk!"

En met die woorden liep hij weg. Vrijwel alle meiden bestudeerden zijn smalle mannelijk kontje, gespierd en smakelijk. Bijzonder smakelijk.

Alice's kamer was al even enorm als het huis. Een imposante zithoek, een spiegelwand met veel verlichting waarin ze zich kon opmaken en aankleden, een formidabele inloopkast, een eigen badkamer, van echt alle gemakken voorzien (tot een sauna aan toe) en een halfopen aangrenzende ruimte waarin een bed stond waarin je wel met zijn tienen kon liggen. Emmy wist niet wat ze zag.

De andere meiden wisten het allemaal al wel en ploften her en der in banken en stoelen, trokken hun benen onder zich zoals meiden dat dan kunnen doen, en ontspanden zich. Al snel klonk een luid gekwebbel.

Dat niet ophield toen de deur na een duidelijke maar bescheiden klop openging en drie bedienden binnenkwamen met drinken en hapjes. Twee vrouwen waren het, beiden in zo'n Frans-dienstmeisjes-kostuum, maar dan wel met een decente roklengte. En een man, jong, knap, gespierd en serieus interessant voor de meiden. Hij had duidelijk zijn lul even gepoetst voor hij binnenkwam want zijn erectie zwabberde heen en weer bij elke stap die hij deed. Ook hij werd zo af en toe betast maar dan door de wat oudere meiden. Die al heel goed wisten wat ze in een man aantrekkelijk vonden. En de gedienstige wijze waarop hij hun gefriemel toeliet stond hen wel aan.

Plots werd duidelijk dat hij niet zelf zijn lul had stijf gemaakt maar dat de beide vrouwen dat waarschijnlijk hadden gedaan. En natuurlijk hadden ze hem daarbij tot op de rand van orgasme gebracht voordat ze hem naar binnen duwden.

En dus had hij nu maar weinig aandacht nodig om weer zover te komen. Hij stond al snel op zijn tenen te wiebelen, zijn lul ver vooruit gestoken. Zich in te houden. Want voor een personeelslid was klaarkomen ten overstaan van de familie natuurlijk helemaal not done.

Maar er was geen houden aan voor de arme jongen. Zeker niet toen zijn kwelgeesten het door kregen en er een schepje bovenop deden. Eén trok hem geroutineerd en in hoog tempo af, één masseerde zijn ballen en een derde bevingerde zijn billen en ging daar soms met haar vingers zelfs tussen.

Dus hij kon niet anders dat het verplichte "Ik kom! " roepen en verloor zich toen en een lange reeks van spasmen en klodders sperma die alle kanten op vlogen. Zijn vrouwelijke collega's lieten allebei een minzaam glimlachje zien terwijl ze gedienstig hun glazen uitserveerden en de meiden lieten aan de ene kant genietende geluiden horen maar toonden tegelijkertijd hun afkeur voor dit meer dan ongepaste gedrag.

De drie plaaggeesten molken de laatste druppels eruit en wezen toen op de vloer. Het bleef toch altijd een heerlijk gezicht een man zijn klodders sperma te zien oplikken, zeker als ze zo verspreid waren als nu en zorgvuldig opgezocht moesten worden. Want elk vergeten kloddertje leverde flinke klappen op. En dus viel er altijd uitgebreid te genieten van die omhoog gestoken billen en niet zelden kreeg dan de anus nog wel het één en ander te verduren.

"OK Jacob, dat mag dus niet en dat weet je ook wel. Je stelt me teleur. Ik moet constateren dat je je nog altijd niet kunt beheersen. Wat kan daar in hemelsnaam nou toch zo moeilijk aan zijn? Ik zal je direct straffen, dan vergeet ik dat ook niet. Je krijgt vijfentwintig tikken op je piemel, de plek mag worden bepaald door degene die je straft. De tikken krijg je met de houten lineaal. Ga daar maar tegen de kast staan."

De man deed timide wat hem gezegd werd. Hij stond nu voor iedereen zichtbaar, zijn benen wat uiteen, zijn handen op zijn rug. Hij wist al dat het erg zou worden want een lul die net is klaargekomen is zoveel meer gevoelig. Hij trok al wat bleek weg, want pijn was iets waar hij nooit aan zou wennen.

"Wie wil de straf uitvoeren? Jullie, die niet eens met hem konden spelen zonder dit geklieder? Nee? Iemand anders? Niemand? Prima. Dan doe jij het Anneke. En denk erom: flinke tikken."

Anneke, het ene dienstmeisje, pakte de lineaal van Alice aan. Anneke was een beetje een Scandinavisch type. Hoogblonde, lange haren, die nu natuurlijk keurig waren vastgezet. Een perfect zandloperfiguurtje. Een mooi gezichtje. Duidelijk een meiske dat zich elders de heer des huizes moeizaam van het lijf zou moeten houden. Maar voor de goede kijker vielen haar ogen wat uit de toon. Donkere poelen waren het, geen gevoel in te zien. Hardheid wel, meer dan genoeg. Heel jammer.

Zeker voor haar slachtoffer nu. Het was haar idee geweest hem flink af te trekken voordat ze naar binnen gingen en het plan had wonderwel gewerkt. Ze was weliswaar maar van het personeel en had dus in dit gedeelte van het huis haar niet geringe beperkingen, maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat je niet door slimme plannetjes wat pret kon maken. En hem door Alice gesanctioneerd op zijn lul meppen was meer dan ze ooit gehoopt had. Ze had aangenomen dat één van de meiden dat wel zouden willen doen maar die waren kennelijk moe of dronken liever wat. En dus kon zij haar gang gaan. De jackpot dus. Heerlijk, ze was nu al soppend nat.

Ze posteerde zich naast haar collega en zei luid en duidelijk: "OK, eerst maar eens tien op je eikel. Vooruit, velletje terug en hou dat ding goed bereikbaar vast. Denk om je vingers want ik moet er toch niet aan denken dat ik je daarop zou slaan. Dat kan nog gemeen zeer doen!"

Dat had een hele hoop gegiechel tot gevolg. Tsjonge, wat een goede grap was dat. De man werd nu ondanks zijn bleekheid rood en kromp wat in elkaar. Maar hij deed wat hem gezegd werd.

TAK! Een vlammende pijn schoot door zijn eikel.

TAK TAK!! Nog voordat hij zich de eerste tik volledig realiseerde kwamen er nog twee. Hard. Ze sloeg hard.

TAK TAK TAK!!! Nog sneller, nog harder. Hij schreeuwde niet, hij wist wel beter maar verloor bijna het bewustzijn. Alleen de grijns van Anneke hield hem op de been. Hij gunde haar gewoon niet dat ze hem zou breken.

TAK TAK. Nog twee snerpende slagen, gevolgd door een paar schijnbewegingen die hem hevig deden bewegen, zo bang was hij. O, maar dat vonden Anneke en de meeste meisjes nog bijna het leukst. Die piemel pijnigen was leuk, maar de kleinzerigheid van jongens onder de loep nemen was nog veel leuker.

"Vooruit, nog twee." TAK!!! Gruwelijk hard. TAK!!! Misselijkmakend hard.

Hij was het liefst in foetus-houding op de grond gezakt maar wist met vlijmscherpe helderheid dat hij nog niet eens op de helft was.

"Zo, dat was het makkelijke gedeelte. De vijftien laatste op je ballen. Grijp je zak in je volle vuist en presenteer je ballen, zodat ik ze goed kan raken."

En trillend deed hij wat hem gezegd werd. Er waren meisjes die het nu pas echt opwindend begonnen te vinden. Diverse handen gleden tussen diverse benen, waarbij handen en benen ook nog eens niet altijd noodzakelijk tot dezelfde persoon hoorden. Hete clitjes hadden aandacht nodig.

Jacob zweette nu uitbundig, maar presenteerde wel zijn ballen aan zijn gretige collega. Die bekeek ze eens misprijzend en deed toen een duidelijk afkeurend stapje achteruit. "Hmm, het zal niet meevallen dat te raken."

Maar dat bleek niet uit haar daden. Vijf keer flitste de lineaal, twee keer op de linkerbal en drie keer op de rechter. Jacob werd nu lijkbleek.

De toekijkende meisjes kwamen nu pas echt op stoom, vooral de wat oudere. Waar het eerst reuze lollig is om alle jongens te kunnen vragen zich uit te kleden en daarna lol te hebben met zijn 'private parts', is het al gauw nog leuker om wat meer gevorderde dingen met hem te doen. En pijnigen stond bij heel wat meisjes bovenaan het lijstje met leuke spelletjes. En waar kon je een jongen dan het beste pijnigen? Juist, met zijn ballen, die uiterst gevoelige dingen die zo makkelijk bereikbaar en uitnodigend hangen Dat blijkt dan extreem geilmakend, echt kletsnat geilmakend.

Dus ook nu vloeiden de sappen rijkelijk. Bij de meesten was de gene wel verdwenen en dus waren de benen wijd gespreid en het broekje naar opzij of naar beneden geschoven.

Dat vond Jacob eigenlijk nog het ergst: dat die meiden geil werden van zijn ziekmakende pijn. Naakt moeten zijn tussen geklede vrouwen is al eng maar dit was wel zo verschrikkelijk vernederend. Geen mens te zijn, maar een lustobject.

Anneke gaf hem er nog vijf, harder, veel harder dan de eerste vijf. De slagen lieten vuurrode striemen na, maar uiteraard waren het niet die huidblessures die de pijn veroorzaakten. Die teistering van zijn ballen, door elke slag diep ingedeukt, zo diep dat hij haast bang was dat ze zouden breken. Voor zover hij kon denken dan want zo'n pijn als nu had hij nog nooit geleden. En dat alleen voor klaarkomen, waaraan hij ook nog eens niets kon doen. Er werd niet naar gevraagd en dat was toch wel zo oneerlijk. Het leek wel slavernij.

Op Anneke's gezicht verscheen nu een zodanig boosaardige uitdrukking dat Alice even overwoog om in te grijpen. Straf was prima, maar de man moest wel een beetje heel blijven, en in staat zijn werk te doen.

Maar ze kreeg de tijd niet. Met volle kracht, met alle kracht die ze in zich had sloeg Anneke voor de vijf laatste keer op de weerloze ballen.

En nu viel Jacob wel flauw.

Niet dat iemand daar mee zat. De straf was uitgedeeld, de lol beleefd en hier en daar was een orgasme genoten en daar ging het om. Zijn collega's (waarvan één hem dus bewusteloos had geslagen) moesten zich maar met hem redden. Dat deden ze. Ze sleepten hem niet bepaald fijngevoelig de ruimte uit. Buiten beeld was het beste want de meiden waren klaar met hem en hoefden dus ook niet meer aan hem herinnerd te worden.

Het werd daarna ook nog een gezellige avond. Er werd nog even met de vader van Alice gespeeld, evenals met haar twee broers (één ouder, één jonger) maar dat was eigenlijk gerommel in de marge. Verder was het vooral meiden onder elkaar, thee drinken en chocola eten, roddelen, teuten en genieten.

Hoofdstuk 4
Pret

"Goedemorgen mam!"

"Dag lieverd. Lekker geslapen? Fijne avond gehad met eeeeh Alice? Leuk toch he, dat je direct al vriendinnen maakt."

"Het was heel gezellig mam en leerzaam ook. Het lijkt hier wel het paradijs. Mam, ben je hier gaan wonen om mij een plezier te doen? Want dat is je dan gelukt hoor!"

"Nou Emmy, ik vind het zelf ook wel leuk hoor. Een maatschappij waarin je niet bang hoeft te zijn voor mannen maar er mee kunt spelen zoals je wilt. Het is ook een groot genoegen om meiden zoals jij of zelfs nog jongere meisjes er mee om te zien gaan. Dat enorme plezier heb je als volwassen vrouw niet meer, dat is wel heel erg jammer."

"Betekent dat dat we blijven?"

"Als jij dat graag zou willen 3;"

"Wat? Ik zou niets liever willen. Maar de jongens dan?"

"Hun mening is niet belangrijk. Ze hebben maar te doen wat wij zeggen. Na jouw inwijding gisteravond heb ik thuis nog lang met ze gesproken en ze verteld hoe het hier zit. De vrouwen en meisjes leiden, de jongens en mannen gehoorzamen. In alles en direct. Hun lijf is niet meer van hen maar voor het genoegen van de vrouw. Ik heb het allemaal verteld, maar ik geloof dat ze de woorden wel hebben gehoord maar de strekking bepaald nog niet hebben begrepen."

"Maar bedoel je nou dat ik met Willem en Kees kan doen wat ik wil? Ze ook kan laten doen wat ik wil?"

"Ja Emmy, dat bedoel ik. Net als met elke andere man en jongen hier. Natuurlijk heb je je verantwoordelijkheid. Je mag ze niet in gevaar brengen, je mag hun gezondheid en lichaam niet schaden. Dat soort dingen. Je begrijpt ze wel als je nuchter nadenkt. Ook moet je altijd ook oog hebben voor hun belangen, hoe onbetekenend die ook voor je kunnen lijken. Ze moeten zich ook wel eens kunnen ontspannen bijvoorbeeld, kunnen niet altijd voor jou op scherp staan. En zo zijn er wel meer dingen, maar die vertel ik je wel als je er tegenaan loopt."

"Wat dan bijvoorbeeld?"

"Het is leuker als je dat zelf ontdekt, echt waar."

"Nee toe nou, ééntje 3;"

"Nou vooruit. Je zult ontdekken dat klaarkomen voor een jongen ontzettend belangrijk is. Niet alleen psychisch, maar ook lichamelijk. Dat sperma moet er toch uit. Dat is natuurlijk een leuk gegeven om mee te spelen. Als echte vrouw zul je al snel ontdekken dat als je hem verbiedt met zijn piemel te spelen hij in no time wanhopig wordt en alles wil doen voor het voorrecht om maar klaar te mogen komen. Ook als dat is je kamer opruimen, je was doen of je hondje uitlaten. Maar waarschijnlijk snap je nu ook waarom ik zeg dat het leuker is dat soort dingen zelf te ontdekken. Maar goed, zou ik merken dat je het hem verbiedt dan zal ik je er op zeker moment wel op gaan wijzen dat het niet goed is om het te lang te verbieden. Om allerlei redenen."

Emmy moest deze woorden eventjes herkauwen. Maar onderwijl werd haar grijns wel steeds breder.

"Je weet zeker dat ik mijn gang kan gaan met de jongens? Ik vraag het nog maar even voor alle zekerheid 3;"

"Je kunt je gang gang en ik wens je er alle plezier mee. Hoewel ze het vast niet leuk zullen vinden zullen ze er straks betere burgers door worden."

Hierna hadden ze beiden de nodige tijd nodig voor hun gedachten en knabbelden ze afwezig aan met licht beleg besmeerde halve toastjes.

Tot Willem kwam.

Hij gromde iets dat op een groet moest lijken, liet zich op een stoel vallen en begon vier boterhammen tegelijk te smeren, terwijl hij een vijfde alvast droog opat. Zoals het een bijna zestienjarige slungel betaamt.

Emmy keek hem eens vorsend aan en deed haar openingszet.

"Vermaak je je een beetje op school hier Willem? Ik wel, maar jij ook?"

"Gaat wel."

"O, wij leren leuke dingen hoor, vooral bij vakken als biologie. Zo leerden wij deze week onder andere dat jongens heel vaak masturberen, velen zelfs dagelijks. Wist je dat?"

Willem verslikte zich in een hap brood en moest drinken om weer wat lucht te krijgen. Hij had een knalrood hoofd maar of dat nou kwam van dat verslikken of iets anders was niet te zeggen.

Maar Emmy drukte door.

"Hoe zit dat eigenlijk bij jou Willem?"

Opnieuw verslikte Willem zich en toen hij eindelijk weer wat bijgekomen was keek hij smekend naar zijn moeder. Maar die keek hem stoïcijns aan.

"Doe even normaal Em, wat gaat jou dat aan?"

"Heel veel Willem, vanaf dit moment heel veel. En ik wil antwoord!"

"Mam!"

Ingrid schraapte haar keel, zette haar vingertoppen tegen elkaar en zei: "Na gisteravond zeg ik het nu nog één keer tegen je Willem. Jij hebt te doen wat elke vrouw of elk meisje in dit land je opdraagt, en ook nog op het moment dát ze het je opdraagt. Anders volgen er straffen en ik kan je verzekeren dat die van zeer pijnlijk al heel snel ontzettend pijnlijk worden. Ik zou je niet aanraden het uit te proberen maar ik geef je de verzekering dat je na één keer je lesje geleerd zult hebben. En Emmy zul je nog meer moeten gehoorzamen dan wie ook."

"M 3;m 3;maar 3;" Maar Willem zweeg na een dreigende blik van zijn moeder.

"Ik wacht nog steeds Willem."

"Nou, eeeeh, dat valt wel mee." mompelde Willem, maar nauwelijks verstaanbaar.

"Zo, de allereerste vraag die ik je stel, en gelijk al liegen. Wanneer was de laatste keer, meneer de Brave Hendrik?"

"Mam! Laat haar ophouden!! Dit slaat toch helemaal nergens op? Ze zijn hier allemaal hartstikke gek. Ik wil weer terug naar huis en 3;" Zijn geschreeuw hield op toen zijn moeder opstond en van achter de kast een bamboe stok pakte.

"Wat ga je daarmee 3;"

"Zwijg. Ik zal het nog één laatste keer spellen. Jij bent een worm die moet doen wat hem gezegd wordt. Je schreeuwt niet, je stribbelt niet tegen, je pruilt zelfs niet. Je gehoorzaamt. Het is ook afgelopen met 'je' en 'jij' als het gaat om vrouwen. Het is 'u'. En ik ben 'moeder' en Emmy hier is juffrouw Emmy. Heb je dat gesnapt? Je krijgt nu van mij tien tikken voor je billen en hard ook. Omdat het de eerste keer is mag je je broek aan houden. En ik waarschuw je: de volgende keer dat ik denk dat je straf nodig hebt – en dat kan heel gemakkelijk gebeuren – dan bel ik de politie en komen een paar struise dames je halen en zul je door hen gestraft worden. Dat kan op elke manier die zij wenselijk achten, inclusief in het openbaar en het zal niet alleen gaan om slaag met een rietje, dat verzeker ik je. Sommige straffen zullen meer op marteling lijken. Ik maak geen grap jongeman, dus kijk uit. Bukken nu!"

En voordat Willem goed en wel gebukt stond had hij al tien vlijmscherpe slagen te pakken.

"Aaaaauuuuwwww!!!!!"

"Stel je niet aan, ga zitten en geef Emmy antwoord."

Het bleef nog heel even stil. Willem moest voor de laatste keer aan het idee wennen dit soort vragen van Emmy te moeten beantwoorden.

"Ik eeeeh, nou, gisteravond, juffrouw Emmy."

"Is dat zo? En de keer daar voor?"

"Gistermiddag."

"Een paar uur daarvóór? Mijn hemel, het is nog erger dan ik dacht. Hoe vaak, Willem?"

"Meestal wel een paar keer per dag, juffrouw Emmy." Hij keek even schuin naar zijn moeder maar leerde snel en wist dat hij dit niet winnen kon.

"Wat is een paar keer? Twee, drie of – ik moet er toch niet aan denken – nog vaker?"

"Meestal zo twee of drie keer, soms wat vaker, een enkele keer veel vaker." Willem was zo langzamerhand roder dan rood, wat niet beter werd door de steeds diepere frons van zijn moeder. En – een ramp komt zelden alleen – toen kwamen ook nog Kees, zijn twaalfjarige broertje, en Carla, zijn tienjarige kleine zusje, binnen. Waar hij zijn dertienjarige zus Emmy al nooit serieus had genomen hadden deze twee al helemaal nooit meegeteld. En ze zouden er nu getuige van zijn hoe hij door Emmy in de tang werd genomen. Hoe moest hij ooit weer zo ver boven hen staan als hij altijd gestaan had?

Wat hij gelukkig voor hem niet wist was dat zijn moeder ook die twee al helemaal had bijgepraat.

Maar dat werd al snel duidelijk.

"Wat doet hij veel vaker?" wilde Carla weten.

"Jongens en zeker jongens van de leeftijd van Willem kunnen maar niet van hun plasser afblijven. Ze spelen er de hele tijd mee. En hebben er de meest rare gedachten bij. Dat is ook zoiets dat hier veel beter geregeld is. Als een jongen hier meent aan zijn plasser te moeten zitten moet hij daarvoor toestemming vragen aan een vrouw of meisje. Doet hij dat niet en wordt hij betrapt dan wordt hij streng, zeer streng bestraft."

"Wat stom! Jongens zijn zo stom. Wat voor rare gedachten hebben ze dan?"

"Hou je vast Carla. Jongens denken dan aan blote vrouwen en aan wat ze daar wel niet allemaal mee willen doen. Hele rare spelletjes soms. Vrouwen zijn voor jongens niets meer dan speeltjes. Het is werkelijk verschrikkelijk. Bah, vaak walg ik van ze!" Ingrid werd er werkelijk boos van.

Emmy sloeg nog maar eens toe. "Hoe zit dat bij jou Willen? Waaraan dacht je gisteravond?"

Willem keek haar even ziedend maar tegelijk radeloos aan en koos toen eieren voor zijn geld.

"Ik dacht aan Nadia, van mijn klas. Ik kleedde haar uit en speelde met 3; haar lichaam. Ze maakt me altijd zo 3;"

"Bah! Ik ben benieuwd wat Nadia daarvan vindt als ik haar dat vertel."

Willem werd wit als een doek. "Dat doe je toch zeker alsjeblieft niet? Pleeaaase?"

"Natuurlijk doe ik dat wel. Daar heeft ze recht op. En waag het niet dit soort dingen om die reden voor me te verzwijgen. Wat is hetgene waaraan je het vaakst denkt?"

"Dat kan ik niet zeggen, juffrouw Emmy. Echt niet. Alsjeblieft 3;"

"Nu!!!!!"

Willem boog het hoofd, zuchtte diep en verzamelde geruime tijd alle moed die hij kon gebruiken.

"Ik eeeehhh, nou, ik denk vaak aan die keer dat ik u in het badhokje bij het omkleden heb gezien. Het spijt me 3;"

"Varken! Heb je me zitten begluren? En daarmee zit je je nog altijd op te geilen? Je bent nog een groter zwijn dan ik dacht. Kleed je uit! Nu!!"

Willem was steeds kleiner geworden bij haar woorden maar bij die laatste schoot hij overeind, om te checken of ze dat echt meende. Maar dat deed ze, dat zag hij ontegenzeggelijk.

En dus begon hij aan zijn kleren te frunniken. Kleine Carla begon terwijl hij vorderde steeds breder te grijnzen en daarna zelfs onbedaarlijk te giechelen en Kees probeerde nog iets onzichtbaarder te worden dan hij al had getracht te zijn.

Toen Willem uiteindelijk zijn donkerblauwe onderbroek uitdeed sprong zijn erectie tevoorschijn.

"Moet je dat nou toch zien! Zit hier met een stijve piemel! Dit windt je nog op ook? Vanaf nu ben je thuis naakt, heb je dat begrepen? Zodat ik kan controleren wat meneer zich allemaal in zijn hoofd haalt. Nee, kop dicht, je bent naakt, maakt niet uit wie er is of wat er gebeurt. Afgelopen, geen discussie mogelijk. En nu wil ik dat je ons laat zien hoe jij met jezelf speelt. Dit zal de laatste gratis keer zijn. Elke keer hierna zul je moeten verdienen. Zuur moeten verdienen zelfs. Vergis je daar niet in en klooi daarin niet met me want dat zul je duur betalen. Gesnopen?"

Ingrid wist niet dat Emmy zo dreigend kon zijn.

Willem ook niet, maar de boodschap kwam luid en duidelijk over.

"Ja, juffrouw Emmy."

En daarna pakte hij aarzelend zijn piemel en begon de huid aarzelend op en neer te schuiven.

"We hebben niet de hele dag! Opschieten, voor ik van gedachten verander en je verbied verder te gaan. Daar zul je daarna al heel snel spijt van krijgen."

Hier knipoogde Emmy even naar haar moeder, die verbaasd maar trots naar de verrichtingen van haar meisje zat te kijken. Hoe was het toch mogelijk. Altijd zo'n bescheiden, vriendelijk kind, nog behulpzaam en vol verantwoordelijkheidsbesef ook, en moest je dit nu toch zien! Geweldig!

Carla zat helemaal voorover gebogen om maar niets te missen.

"Toe maar Carla, zet je stoel maar wat dichterbij, zodat je alles goed kunt zien. O, dat doet me denken: wil je ondertussen misschien met de plasser van Kees spelen?"

Carla's mond zakte open en ze kon niets uitbrengen

"Ik zie het al. Kees, ga voor haar staan en doe je broek naar beneden!"

Kees keek met tranen in zijn ogen naar zijn moeder, maar die trakteerde hem op dezelfde blik als waarmee ze Willem duidelijk had gemaakt dat hij moest doen wat Emmy zei.

Dus terwijl de tranen over zijn wang biggelden liep Kees naar zijn zusje toe en friemelde zijn broek open. Zijn uiteraard haarloze piemeltje stak fier vooruit en Carla greep het dingetje gretig vast. Ze begon enthousiast te kneden en te trekken en vond het ook maar al te leuk dat haar broertje hiervan zo overstuur raakte. Grappig dingetje, daar niet van, maar waarom huilen? Wat maakt het uit? Maar ze had er altijd al wel eens aan willen zitten, al vanaf dat ze als kleine kinderen samen douchten. Dat had ze nooit gedurfd en ook nooit durven vragen en nu zou ze het zo vaak kunnen doen als ze wilde. Zelfs bij Willem! Nu snapte ze ook beter waar de meisjes in haar klas al die tijd zo giechelig over hadden gedaan. Ze had begrepen dat ze iets niet mocht weten zolang ze niet was voorgelicht en ingewijd, maar ze had toch zeker nooit kunnen denken dat het zoiets leuks zou zijn.

Zonder het te beseffen ging ze mee in het ritme dat Willem in de tussentijd gevonden had.

Willem had moeite zijn piemel zelfs maar stijf te houden. Hij schaamde zich wel zo allesverzengend dat hij aan niets anders kon denken dan in een heel diep gat in de grond verdwijnen. Te meer daar hij zag dat zijn zus en moeder nauwelijks aandacht hadden voor zijn hand, maar veel geïnteresseerder waren in zijn gezicht, zijn gedachten, zijn gevoelens. Die twee zwelgden in zijn ontreddering en dat vond hij haast nog het ergste. En dan Carla nog Kees zien pesten terwijl ze ondertussen steeds blikken op hem wierp, het was eigenlijk teveel.

Maar ineens kwam er leven daar van onderen. Hij begreep eerst niet waarom, maar de tinteling werd steeds sterker. Pas veel later zou hij beseffen dat het de vernedering was geweest die hem opwond. Dat begreep hij toen natuurlijk ook weer niet en het kostte hem veel tijd om het te accepteren en er mee om te gaan.

Maar nu kwam zijn piemel omhoog en werd stijf als een naald. Het ontging Emmy en Ingrid natuurlijk ook niet en beiden gniffelden om deze ontwikkeling. En toen Willen binnen de kortste keren zijn zaad om zich heen spoot keken ze elkaar eens even doordringend aan. Zij begrepen er aanzienlijk meer van dan hij, al moet gezegd dat Emmy de afgelopen 24 uur wel de nodige hulp had gehad bij het ontwikkelen van dit soort inzichten.

"Wat een gesmeer. Zie je dat Carla? Stom he? Heb je ooit iets raarders gezien? Jongens zijn zo verschrikkelijk raar!"

Carla had met open mond zitten kijken. De extase van Willen, zijn gekromde rug, zijn flitsende hand en toen nog die rare klodders. Ze zag haar grote broer ineens heel anders. Zeker niet meer als haar grote broer, dat stond wel vast.

En van de weeromstuit was ze helemaal vergeten aan dat piemeltje van Kees te frunniken. Maar eigenlijk had ze daar nu ook even geen zin meer in. Ze gaf even een pets tegen de onderkant, als om hem te zeggen dat hij wel een stap achteruit kon zetten en was verbaasd toen hij ineenkromp van pijn.

"Ja, Carla, zijn balletjes zijn erg gevoelig. Dat is erg handig. Geef een jongen of man daar een tik of schop, of knijp er flink in, en ze zijn weerloos. Toe, probeer nog maar eens." Ergens kon Ingrid zelf niet geloven dat ze haar dochter permissie, ja zelfs opdracht gaf haar broertje te pijnigen maar een ander deel van haar vond het ook maar al te leuk en eigenlijk zelfs ook wel een beetje opwindend.

Ja, ze werd echt een beetje nat toen Carla de balletjes greep en voluit kneep. Kees krijste, Carla zette nog eens extra aan en Emmy genoot.

Maar Emmy wist ook haar plicht. "Vooruit Willem, opruimen die kledderboel. Lik het maar op, dat lijkt me het beste!"

Dit werd Willen toch echt vreselijk te dol en even had hij de bijna onbedwingbare neiging om iets te zeggen maar hij slaagde erin zich te bedwingen. Hij knielde en boog zich diep, daarmee Emmy een ongehinderd uitzicht op zijn anus gunnend.

Dat gaf haar natuurlijk een idee.

Ze wachtte even to hij klaar was en zei: "Blijf zo maar zitten, kont iets verder omhoog, nog verder, ja zo." En ze stond op en liep naar de kast.

Ze kwam terug met een rode kaars en een doosje lucifers.

"Het is hier wat donker en ook ongezellig. Daar zullen we wat aan doen."

Zonder pardon zette ze de niet al te dikke kaars op zijn sterretje en oefende druk uit. Toen hij overeind probeerde te komen greep ze hem bij zijn ballen.

"Gebukt blijven jij. Waag het niet omhoog te komen."

En ze bleef druk uitoefenen. Ze kon natuurlijk nog niet weten dat die jongens gisteravond dit soort dingen hadden geleerd te verdragen, maar dat de anus van een onervaren jongen stijf op slot zit en dat het zo is dat hoe harder je duwt hoe meer weerstand je zult ondervinden. Dat is iets dat die jongens ook maar zeer moeilijk kunnen leren te bedwingen.

Ingrid wist dat wel. "Willem, doe maar net of je moet poepen, zet er maar druk op. Je zult merken dat het dan beter gaat. Je moet dit toch leren want meisjes vinden dit zowat het allerleukste spelletje dat bestaat als het gaat om het plagen van een jongetje."

Het duurde even maar uiteindelijk gleed de schacht zeer voorzichtig een eindje naar binnen en daarna ging het steeds gemakkelijker.

Toen Emmy tevreden was zei ze: "Zo houden." en stak de kaars aan.

En begon daarna onbedaarlijk te lachen toen ze ging zitten en eens goed te zien kreeg wat ze had gedaan.

Dat bracht Carla er toe toch nog maar even dat piemeltje van Kees vast te pakken. Die was met al dat gedoe vergeten zijn broek weer aan te trekken en ze vond het ineens toch wel weer een grappig dingetje.

Tot haar moeder roet in het eten gooide. "OK, genoeg pret voor nu. Tijd voor school. Daar staan ongetwijfeld nog veel meer leuke dingen op jullie te wachten. Maar nog één ding. Ik heb hier een briefje voor jullie. Daarmee ga je naar de conciërge en die zal jullie van een geheim merkteken voorzien. Geheim in die zin dat jongens niet weten welke tekens er voor meisjes en vrouwen zijn. Uiteraard weten meisjes wel welk teken er is om een ingewijde jongen te markeren. Zodra jullie dat teken hebben zullen jullie volwaardig aan alles deel kunnen, mogen, ja – en dat geldt voor jullie, jongens – móeten nemen. En ik waarschuw jullie maar vast jongens: waag het niet dingen te weigeren, tenzij jullie gezondheid of veiligheid in gevaar komt, want niet alle vrouwen en meisjes zijn zo geduldig als wij. Als je heel veel geluk hebt zul je te zien krijgen hoe een jongen kan worden gestraft voordat het jezelf overkomt. Ik weet wel zeker dat je het daarna voorgoed uit je hoofd zult laten. Maar mocht je het uit willen proberen: ga vooral je gang, maar vraag daarna mij niet om hulp want die kan en zal ik je niet geven. En wat die gezondheid en veiligheid betreft: dat is een rekbaar begrip en ook niet aan jongens om uit te maken. Wees dus ook voorzichtig daarop een beroep te doen. Goed, veel plezier vandaag allemaal." En met een kloek gebaar trok ze de kaars tussen Willems billen vandaan.

"Aaaaauuuuwwww!!!!"

"Stel je niet aan. Hup, douchen en aankleden."

"En niet meer zelf aan je piemel zitten, zelfs niet om te plassen. Denk erom!" voegde Emmy er nog aan toe.

"Maar hoe moet dat dan op school bijvoorbeeld?"

"Normaal ben je ook niet zo dom. Dan vraag je dus een meisje om je te helpen. Zoals nu, ik zal je even laten oefenen. Carla, ga maar even met hem mee, dan kan hij hier beneden plassen. Dan is dat maar weer klaar." Emmy was eigenlijk veel liever zelf meegegaan, zeker met die eerste keer, maar Willem blootstellen aan de vernedering dit van zijn kleine zusje te moeten verdragen was een verleiding die ze niet kon weerstaan. "Je redt je wel met hem he, Carla? Hij mag zelf nergens aan zitten."

Carla kwijlde bijna.

Willem wist inmiddels niet meer hoe hij het had. Boos, vernederd, in paniek, verdrietig, hij was het allemaal al wel geweest. Nu was hij vooral radeloos en helemaal in de war. Teveel in de war zelfs om te protesteren, maar hij zag maar al te helder hoe zijn kleine zusje naar zijn piemel staarde en niet kon wachten om die vast te grijpen.

Dat deed ze dan ook in de wc. Haar kleine handje greep hem stevig vast en zelfs dacht ze er aan zijn piemel een beetje te richten. Maar ja, hoe kon hij zo plassen? Onmogelijk.

"Loslaten. Dat wordt niks zo."

"Emmyyyyyyyy. Hij wil dat ik hem loslaat!"

Emmy moest al bij de deur gestaan hebben, zo snel was ze er, en zo snel had ze hem ook bij zijn ballen.

"Je bent wel bijzonder traag van begrip, jongetje. Of je bent een lastpak. Eén van tweeën. Wat is het? Zeg het eens."

"Ik zei het misschien wat kort, maar ik bedoelde eigenlijk dat ik niet kon plassen zolang ze me zo vasthield." hakkelde Willem.

"Dat is jouw probleem. Zij doet met dat dingetje wat ze wil en jij leert maar om daarmee om te gaan. Heb je dat nou eindelijk gesnapt? Dit is echt de laatste keer!!"

"Ja juffrouw Emmy." kwam er heel zachtjes uit.

"Dat hoop ik dan maar." En met een superieur glimlachje liet ze hem los en liep weg.

Carla had hem alweer vast, of eigenlijk was die zijn ding eens goed aan het bekijken. Ze draaide zijn slurfje alle kanten op en ontdekte gaandeweg ook nog dat het velletje op en neer kon. Dat vond ze bijzonder grappig.

"Ik moet nu plassen." fluisterde Willem ineens en gelukkig begreep ze wat hij bedoelde en richtte zijn piemel richting pot. Ze moest erg giechelen van het gevoel van zijn stroom onder haar vingers, maar niet zozeer dat ze niet ook nog tijd overhield om haar naam in de plas in de pot te schrijven. Grappig hoor, zo'n ding om mee te plassen, al leek het haar de rest van de dag behoorlijk lastig, al die boel in haar kruis. Nee, dat moest maar niet.

Ze pakte een stukje toiletpapier en droogde zijn puntje zorgvuldig af.

"Zo. Klaar."

Daarmee het met afstand ergste gebeuren in Willem's leven afsluitend.

Maar het zou niet lang die status houden.

Hoofdstuk 5
In het diepe

Hij wilde ze aanraken maar dat ging niet. Hij had geen handen. Maar zij hadden wel monden. En ze schaterden van de pret om zijn hulpeloosheid.

Die voorste, dat leek Emmy wel. Wat moest Emmy hier? Dat wilde hij helemaal niet.

En dan ineens verdwenen alle kronkelende gewaden en Emmy bleef over. In haar gewone kleren. Op een stoel. Kijkend naar hem.

Hij schoot overeind omdat hij merkte dat hij naakt was. Dat niet alleen, hij herinnerde zich dat gister al zijn lakens en kleren achter slot en grendel verdwenen waren. Dat zijn moeder en Emmy zijn slaapkamerdeur hadden verwijderd. Dat hij voortaan moest slapen zonder bedekking en zonder deur. Wie het maar wilde kon hem zien en naar hem toe.

Zijn computer was ook verwijderd. Geen toegang meer tot het Net en al zijn filmpjes en zijn plaatjes. Hij had zich helemaal kapot geschaamd toen Emmy er zonder moeite wat van vond en het aan haar moeder liet zien.

Moeder had hem er van langs gegeven met een oude leren riem en uitgeroepen dat ze niet wist dat ze met zo'n geperverteerd misbaksel onder één dak had geleefd. Nooit meer zou hij de kans krijgen vrouwen op zo'n lage manier tot een lustobject te maken. En toen hij had gesnikt dat vrouwen dat hier net zo goed met jongens en mannen deden had ze hem helemaal afgeranseld. "Als je niet al te dom bent zul je binnenkort begrijpen dat dat alleen maar is om jongens en mannen op te voeden tot keurige burgers waar je wat mee kunt en die niemand lastig vallen."

Terwijl hij had liggen uitsnikken (waarbij Carla, die zijn hele pak slaag had gezien en ervan had genoten ook, ondertussen ook nog aan zijn piemel had zitten frunnikken) hadden mam en Emmy ook nog de deur van de kleine badkamer verwijderd. Die zou voortaan voor de mannen zijn. De grote, aan het einde van de gang, ging op slot en was uitsluitend nog toegankelijk voor vrouwen. Privacy was voor hem iets van vroeger, van voorbij.

Terwijl hij Emmy voorzichtig aankeek probeerde hij zijn ochtendstijve piemel nog iets beter te bedekken.

"Doe geen moeite Willem, ik heb het net op mijn gemak allemaal kunnen bekijken. Als je er tenminste niet mee speelde want dat doe je zelfs in je slaap. Is dat nou zo lekker? Wat zul je dan gaan genieten zeg. Meisjes zullen er eindeloos mee spelen. Ach, het is een grappig dingetje maar ik heb al wel mooiere gezien hoor. Kom eens hier, laat me eens kijken of je het heel hebt gelaten 3;"

En tot Willems onuitsprekelijke afgrijzen pakte ze gewoonweg zijn piemel vast en trok hem naar zich toe. Ze ging er eens goed voor zitten en bekeek zijn plasser van alle kanten, trok eraan, kneedde ermee, trok zijn voorhuid op en neer en krabde een paar keer op zijn eikel.

"Niet zo kleinzerig Willem. Ben jij nou een kerel? Dat komt van dat velletje, daardoor ben je veel te gevoelig daaronder. Ik heb van de week gezien dat dat eraf kan, het stelt helemaal niks voor. Misschien moet ik dat bij jou ook laten doen. En waarom is dat plassertje nou zo stijf?"

"Omdat ik nodig moet plassen Emmy. Dan wordt ie hard. Ik kan er niks aan doen."

"OK, ik was even bang dat je het lekker vond als je zusje aan je piemel zit. Weet je zeker dat dat het niet is?"

En met haar inmiddels ervaren handen begon ze hem sensueel af te trekken. Op en neer bewoog haar hand over zijn schacht. Zo af en toe wreef ze even zijn eikel, en dan ging ze weer verder. Willem was nog nooit zo lekker afgetrokken. Hij was zelfs nog nooit door een meisje afgetrokken. Sinds hij het ontdekt had had hij het ontelbare malen zelf gedaan, maar dit was 3; heel anders. Onuitsprekelijk veel lekkerder.

Zonder het zelf te merken ging hij op zijn tenen staan en begon hij tegen haar beweging in te bewegen. Zijn lulletje was knalrood en stond recht omhoog. Zijn ballen stonden op springen.

Pas toen hij steeds nadrukkelijker begon te hijgen hield ze plotseling op. Op de absolute rand van zijn orgasme hield ze er mee op.

Krampachtig probeerde hij zijn lul te pakken en het dan maar zelf af te maken. Maar hij kreeg een keiharde pets over zijn vingers.

"Niks ervan. Genoeg voor nu. Klaarkomen moet je bij mij verdienen. Hup, plassen, douchen en dan aankleden. Hier liggen je kleren." En ze wees naar een stapeltje op het kastje.

Uiteraard liet ze hem niet alleen gaan. Ze hield hem vast bij het plassen en waste zijn intieme delen grondig. O, hoe vreselijk vond hij het om diep gebukt te staan zodat ze zijn kont kon poetsen.

Zijn piemel deed ze met de nagelborstel, vooral zijn eikel. Eindeloos schrobde ze erop en hij gilde van de pijn.

Hun moeder kwam nog even kijken en hij zag haar als een reddende engel, maar ze keek even, zag dat het goed was, glimlachte en vertrok week. Waarop Emmy nog even zijn pisgaatje flink schrobde.

Terug in de slaapkamer zag Willen dat bovenop de kleding een roze meisjesonderbroekje lag. Hij stak er een vinger in, hield het omhoog en zei: "Wat moet ik hier mee?"

"Aantrekken, wat anders? Het is een mooi nieuw onderbroekje van Carla, dus een hele eer voor jou om te mogen dragen."

Willem had al geleerd haar strakke blikken te respecteren dus hij begon het broekje aan te trekken. Het was behoorlijk te klein voor hem, maar zou qua elasticiteit nog wel gepast hebben als zijn pik niet stijf was geweest."

"Tja, die zul je dus nog naar beneden moeten zien te krijgen. En anders laat je hem er maar overheen hangen. In elk geval blijft het onderbroekje aan, dan hebben de meisjes vandaag ook wat te lachen."

"Emmy, toe, dat kun je niet menen, ik loop helemaal voor gek."

"Dat is de bedoeling ook Willem. Binnenkort zul je er nog innig naar verlangen dat je een onderbroekje aan mag, maakt niet uit welk. En dit is nou de tweede keer dat je me Emmy noemt. Zo lang we met zijn tweeën zijn mag je dat doen zo lang ik het je niet verbied, maar doe het niet waar anderen bij zijn. Gesnopen? Want anders zal ik je moeten straffen. Ik hou helemaal niet van onopgevoede jongetjes."

Willem snapte helemaal niet dat zijn kleine zusje zo tegen hem praatte en dat hij het nog pikte ook. Daar schaamde hij zich eigenlijk nog het meest voor. Maar wat kon hij doen?

Toen Willem samen met zijn broertje richting de bus liep waren Emmy en Carla al vertrokken. Dat was nog nooit gebeurd, maar die twee waren ineens erg close geworden. Zusters in het kwaad leken ze wel.

Willem ging achterin zitten, zijn zussen zaten voorin. Hij zag Emmy druk kwekken en als in een golf die in zijn richting kwam steeds meer achter haar zittende hoofden naar zich omdraaien. En die hoofden leken hem wel te keuren of hadden duidelijk ergens pret om. Willem werd er ongemakkelijk van. En hij kon toch al zo slecht zitten, met dat strakke broekje om zijn kont 3;

Hij vermoedde dat zijn lieve zusje iedereen die het maar horen wilde vertelde dat vanaf vandaag zijn piemel vrij beschikbaar was. Zo af en toe kon hij haar brede grijns even zien. Het serpent! Ooit zou ze daar voor gaan boeten. Reken maar.

Toen hij de bus uitstapte stonden vrijwel alle meiden nog bij de deur. Stuk voor stuk keken ze hem even nadrukkelijk aan, lieten hun ogen afzakken naar zijn kruis en keken dan weer in zijn ogen. Waarna ze begonnen te grijnzen. Willem voelde zich als een kanarie die een asiel vol katten wordt binnengeduwd. Wat wat dit voor wereld? Waar was hij terecht gekomen?

Schoorvoetend liep hij even later de school binnen en ging op zoek naar de kamer van de conciërge. Dat bleek niet moeilijk. Achteraf was hij er al heel wat keren langs gekomen.

Hij klopte schuchter aan, deed de deur open en stapte naar binnen.

Het was een vrij grote kamer met een buro, wat kasten, een sleutelrek, kopieer- en andere apparaten en een zitje. Netjes maar eenvoudig.

Achter het buro zat een gemakkelijk maar toch vrouwelijk geklede vrouw van een jaar of vijfendertig. Niet dat Willen dat kon schatten. Voor hem was iedereen boven de begin twintig oud. Ze had haar haar opgestoken, was subtiel opgemaakt en keek hem over een laag brilletje niet onvriendelijk aan, maar wel met een blik van: ik ben hier de baas. Willem kon niet weten dat zijn moeder haar net al had gebeld. Hij kon al helemaal niet weten dat ze daarbij wat gedachten had geuit over de behandeling van haar zoon, waarin trouwens de conciërge zich maar al te goed kon vinden.

Verder bevond zich een meisje van een jaar of twaalf, dertien in de ruimte. Ze was bezig een leeg gehaalde kast weer netjes in te richten. Ze deed wel erg ijverig haar best, vond Willem.

"Zeg het eens, jongeman." De conciërge ving hem in haar blik op een manier die hem wat deed rillen. Hij wist niet wat hij hier kon verwachten maar vreesde zo langzamerhand het ergste.

"Ik eeeeeh ik kom me melden voor eeh, nou ja 3;" Hij kon het niet uit zijn strot krijgen.

"Waarvoor jongen? Voor de draad ermee! Ik heb niet de hele dag." Haar stem was ineens wel een tiental graden gedaald.

Willem pakte al zijn moed bij elkaar, wat nog niet meeviel omdat hij uit zijn ooghoek zag dat het meisje inmiddels bijzonder belangstellend naar hem keek. "Eeeeh, mijn moeder heeft me gister geleerd hoe het hier gaat en me eeeeh opgedragen me vandaag hier te melden zodat ik, nou ja, zodat ik eeeh 3;" En na een dreigende blik perste hij het er in één adem uit: "Zodat ik beschikbaar word."

En met een hoogrode kleur overhandigde hij haar de envelop die zijn moeder hem had meegegeven. Hij durfde haar niet meer aan te kijken. Hij schaamde zich helemaal kapot.

Terwijl de conciërge een briefopener pakte en de papieren ging bekijken liep het meisje op hem af en begon de bovenste knoopjes van zijn shirt open te maken.

"Zeg, ben jij betoeterd, wat denk je dat je aan het doen bent?" Hij keek haar woedend aan en wilde haar wel een oplawaai verkopen.

"Jongeman!" De conciërge keek hem nu boos aan en hij wist dat hij met haar geen ruzie moest krijgen. "Ik weet zeker dat je moeder je gister verteld heeft hoe het hier geregeld is. Ik weet ook zeker dat je zusje je al het één en ander gedemonstreerd heeft. Je hebt al geleerd dat dat is hoe het hier gaat. Lieneke hier heeft de eer de eerste vreemde te zijn die je duidelijk maakt dat vanaf nu iedere, ik herhaal iedere vrouw met je kan doen wat ze wil. Ik raad je aan dat goed tot je door te laten dringen en niet meer te vergeten. Ik weet ook vrijwel zeker dat je moeder je gister een paar keer gewaarschuwd heeft. Dat zal vanaf nu niet meer gebeuren. Ieder protest, ieder tegenstribbelen, ieder verzet zal op passende wijze worden bestraft. Is dat duidelijk jongeman!!????"

Willem werd duizelig en misselijk van ellende. Hoe hij zijn hoofd ook pijnigde, er was geen weg hieruit. Zijn leven was naar de kloten. Totaal.

"Ja mevrouw" zei hij met trillende knieën, terwijl het meisje alweer met zijn shirt in de weer was.

"Ik hoop het voor je. Trouwens, je hebt daar niets wat niet iedereen hier al ontelbare malen heeft gezien en waarschijnlijk is het nog kleiner ook. Niets om zo preuts over te doen. Jongetjes met hun schaamte, het is me wat."

Het meisje had inmiddels zijn shirt uit en betastte op haar gemak zijn spieren.

"Even zien. Willem de Koning, over iets meer dan twee maanden zestien jaar, woonachtig, juist ja, ok, mooi, alles is compleet zie ik. Dan kunnen we zo je merkteken gaan geven. Maar ik zal even Lieneke hier de kans geven je te bekijken. Ook al is ze hier op corvee omdat ze wat uitgespookt heeft dan wil dat nog niet zeggen dat ze niet even van een kakelvers jongetje mag genieten."

Op dat moment trok Lieneke net zijn broek naar beneden en begon te schateren om het roze onderbroekje. Ook de conciërge kon haar lachen nauwelijks de baas.

"Haha, die mag je vandaag aanhouden. Dat zullen de meiden leuk vinden!"

Willem kon wel door de grond zakken van ellende.

"Kijk! Zijn piemel steekt er bovenuit. Even kijken hoor 3;"

En daar ging ook zijn roze onderbroekje naar beneden. Lieneke verloor met haar ogen het contact met zijn zwabberende piemel geen moment .

De conciërge boog zich naar hem toe en bekeek nadrukkelijk zijn apparaatje. Een beetje misprijzend ging ze weer rechtop zitten.

"Inderdaad, ik dacht het al, niet erg indrukwekkend. Wat jij Lieneke."

"Nee mevrouw, inderdaad. Maar het is wel een grappig plassertje." Zonder het uiteraard te weten herhaalde ze vrijwel de mening die gister Emmy ook al had geuit. Willem wilde bijna kijken wat er dan zo grappig aan was, als niet het meisje hem uitgebreid was beginnen te betasten en bekijken. Binnen de kortste keren stond zijn piemel trillend omhoog. Hij had zich desondanks nog nooit zo geschaamd. Hier te staan, helemaal bloot, terwijl een vrouw toekeek hoe een meisje met zijn lul speelde. Wel ver#@#$#@!

"Hmmm, hij werkt wel naar behoren, tenminste, nu dan." De conciërge keek goedkeurend toe hoe Lieneke zijn voorhuid terug trok en zijn hypergevoelige eikel begon te betasten met haar droge koele vingers. Willem kromp in elkaar van ellende.

"Niet zo aanstellen." De eerste keer dat Lieneke tegen hem sprak en wat een toon had die meid! Jemig, waren al die meiden hier zo?

Ze ging rustig door met het plagen van zijn gevoeligste plekje, net zo lang tot hij zich wat rustiger kon houden.

"OK. Even wat vragen." zei de conciërge. "Heb je allergieën of andere lichamelijke dingen waarmee we rekening moeten houden?"

"Nee mevrouw."

"Mooi." En ze maakte een aantekening in een klein boekje. "Sinds wanneer masturbeer je al?"

Willem keek schichtig naar het meisje, dat dat verwacht had en hem met een glimlachje in de ogen keek. "Ik was net geen dertien mevrouw." O, bij deze twee te moeten toegeven dat hij masturbeerde!

"En hoe ontdekte je dat je dat kon doen?"

"Ik eeeeh, ik, moet ik dat echt zeggen?"

IJzige stilte.

"Ik deed een computerspelletje, een schietspel, en ik schoot een paar vrouwen dood en toen voelde het ineens erg vreemd daar maar wel lekker." Hij ratelde het er supersnel uit, zo schaamde hij zich, maar ook vreesde hij voor de reactie op die dode vrouwen.

"Zo, dus dat je vróuwen doodschoot liet je klaarkomen? Daar komen we nog op terug, geloof dat maar. Niet te geloven. En daarna ben je in je bed maar eens gaan friemelen en van het één kwam het ander?"

"Ja mevrouw." Hoe wist ze dat?

Het antwoord kwam al snel. "Jullie zijn ook allemaal hetzelfde. Bah. En hoe vaak masturbeer je nu?"

"Een paar keer per dag mevrouw. Maar het mag niet meer. Van Emmy."

"Emmy is je zus zie ik. Verstandig van haar. Hoe vaak is een paar keer?"

Willem had geleerd gisteravond. "Soms twee keer, soms wel vaker. Wel eens zes keer."

De mond van Lieneke zakte een eind open. Ze keek op en neer van de piemel in haar hand naar het gezicht van de jongen. Zes keer! Dat was toch niet normaal meer? Wat mankeerde die jongen?

"Het record tot nu toe staat op zeven, dus je bent een aardig viespeukje. En je zag er nog wel uit als een redelijk keurig jongetje. Maar ik begin zo langzamerhand te geloven dat die niet bestaan. Zes keer, met sperma en al?"

"Ja mevrouw."

"Pas maar op, Lieneke. Straks bevuilt hij je kleren nog."

Lieneke deed een stapje terug en opzij, maar bleef wel met die piemel in de weer. Hij was lekker hard en groot geworden en vuurrood van het bloed. Ze genoot er van hem in haar hand te voelen en ermee te kunnen doen wat ze wilde. Als ze hem nu ook nog zonder toestemming zou kunnen laten klaarkomen 3; Ze voelde krampjes in haar onderbuik. Prettige krampjes, dat wel.

De conciërge zette door. "Wanneer het laatst? Gisteravond?"

"Ja mevrouw."

"Hoe?"

Hij begreep het meteen." In de kamer. Ik moest het aan Emmy laten zien."

Een dikke grijns van Lieneke.

"En waaraan denk je gebruikelijk?"

"Aan de keer dat ik Emmy bloot heb gezien." Hij was steeds zachter gaan spreken en dit was niet meer dan gefluister. Een gat in de grond was niet genoeg meer. Zijn leven was voorbij.

"O? Je eigen zus? Je bent niet alleen niet netjes, je bent een smeerkees. En hoe kwam het dat je haar bloot zag?"

"Ik zag dat ze zich omkleedde."

"Walgelijk. Gluren. Je eigen zus begluren ook nog. Je hebt het over jezelf afgeroepen. Ik maak een aantekening in je boekje dat je een pervertje bent. Daar zullen heel wat vrouwen en meisjes je voor onderhanden willen nemen, geloof mij maar. Ik zet er niet bij waarom je een pervert bent, zodat je het nog vaak mag uitleggen. Je zult nog vurig wensen dat je het nooit gedaan had. Ook raad ik je bijzonder aan dat soort dingen nooit weer te doen. Je wordt vanaf nu extra in de gaten gehouden, maar bovendien zullen ze je niet mals behandelen als je wordt gesnapt. Denk je dat je dat begrijpt en kunt onthouden?"

"Ja mevrouw."

"Ik hoop het voor je."

De spanning die door haar woorden werd veroorzaakt zou de meesten een slappe piemel hebben gegeven, maar rukte Willem over de rand. Zo ineens, zonder dat hij het voelde aankomen, kwam hij klaar, in intense golven, met dikke klodders sperma.

"Wat zullen we nou 3;? Alles goed liefje? Geen vlekken in je kleren?"

"Nee mevrouw." zei Lieneke. Maar ze bleef wel aan zijn piemel trekken.

"OK, dit vraagt om een passende straf. Die ik zelden geef en nog nooit als eerste straf heb gegeven. Je verbijstert me, jongen." Willem kon natuurlijk niet weten dat ze wat ze nu ging doen het heerlijkste was dat ze met jongens, zeker verse jongens, kon doen. Ze zei dit dan ook tegen alle jongens. Ze vond altijd wel een excuus, dat was niet moeilijk met die hormonenjunks. Ze zeggen dat ze de eerste en de enige waren liet ze zich nog meer schamen en een zich doodschamende jongen was echt onbetaalbaar.

En terwijl Willems mond open zakte en hij wit werd bevestigde ze een voorbind-dildo. Niet eens zo'n grote en wat ze ermee voor had kon hij ook niet weten, maar het beloofde niet veel goeds. Te meer daar Lieneke hem nu aankeek als de kat de kanarie. Ze was zo opgewonden dat ze hem met verwoede bewegingen afrukte.

"Goed zo meisje, ga daar mee door. Jij, buk je over mijn buro. Heupen er tegenaan, bovenlichaam erop. Zo ja. Kun je er nog goed bij, Lieneke?"

"Ja mevrouw." Ze bleef hem flink aftrekken. Niet lekker na zo'n intens orgasme, maar zijn ding kwam desondanks alweer tot leven.

"Waar heb ik die tube? O ja, daar." Het bleef even stil en toen ging ze achter hem staan. Wat voor de 3;?

Hij voelde iets tegen zijn kont. Hij wilde overeind komen maar een sterke hand greep zijn nek en drukte hem neer. Iets drukte nu tegen zijn poepgaatje. Wat er gebeurde wist hij niet maar hij wist wel dat hij het niet wilde en dat het pijn deed.

Ineens drong het tot hem door. Ze ging toch niet dat ding in hem stoppen? Waarom? En dat paste toch nooit?

Ze had veel ervaring met maagdelijke jongenskonten dus nam ze de tijd en deed het rustig aan. Gestaag maar beslist masseerde ze met de kop van de dildo zijn gaatje, net zo lang tot hij zich wat ontspande en een begin van een opening ontstond. Ze trok zich van zijn pijnkreten niks aan en voerde de druk wat op en langzaam maar zeker, heel langzaam maar steeds verder kwam ze bij hem naar binnen. Nat was ze al een poosje maar nu werd ze pas echt geil. Uit haar ooghoek zag ze dat Lieneke inmiddels ook met haar vrije hand onder haar rokje was verdwenen. Ze kon horen hoe nat het meisje was.

Willem wist van ellende niet waar hij het zoeken moest. Het deed pijn, dat zeker, maar hij kon zich niet voorstellen dat er iets met hem kon worden gedaan dat nog vernederender was. Een vrouw die je van achteren nam. Hij voelde zich een lustobject, een gebruiksvoorwerp.

En dan wist hij nog niet eens dat ze op een knop gedrukt had waardoor de beelden van hun paringsdans op alle monitoren in de school te volgen waren. Iedereen zag hoe hij werd vernederd. Het was ook het signaal dat deze jongen vanaf nu beschikbaar was. Er waren heel wat meisjes die zich voornamen hem op te zoeken, want die wilden dat kontje wel eens van dichtbij zien.

De conciërge was hem genadig en draaide niet haar hele repertoire van aanvullende vernederingen voor hem af. Toen ze merkte dat ze makkelijk in en uit gleed, en hij zich dus overgegeven had, trok ze zich terug.

Willem bleef hijgend en kreunend op het buro liggen. Zijn rectum sloot zich langzaam weer.

"Zo, eens kijken, waar waren we? Boekje klaar, straf gegeven. Alleen de merktekens nog."

Ze pakte een apparaat dat nog het meeste weg had van een multi-tool. Met dat verschil dat er maar één vast instrumentje was en dat draaide niet maar prikte even een eindje naar buiten. Het instrumentje bevatte allemaal kleine naaldjes, verbonden met een inktreservoir, en die naaldjes vormden het patroon voor de tattoo die alle vrouwen kenden: het beschikbaarheidsteken. Uiteraard kenden de mannen het ook maar die konden er niks mee.

Als ze het dingetje op het gewenste plekje zette en op de knop drukte prikten alle naaldjes razendsnel een twintigtal keren in de huid en brachten in die tijd voldoende inkt onder de huid om een messcherp patroontje neer te zetten. Voordeel: het kon in één handeling. Nadeel: al die razende naaldjes tegelijk waren tamelijk pijnlijk, maar dat was een gevolg voor de man en dus niet belangrijk.

"Kom eens overeind." Ze trok Willem rechtop en voor hij het wist had hij een tekentje op zijn voorhoofd, net onder de haargrens. "Nu het leuke deel." Ze ging op een stoel zitten, pakte Willem's penis van Lieneke over en zette net zo'n tekentje aan de onderkant van zijn piemel, precies bij het frenulum, zijn allergevoeligste plekje.

Hij schreeuwde het uit en even was ze bang dat hij flauw zou vallen maar hij bleef overeind.

Ze stopte Willem's boekje in een precies passend tasje dat aan een koord om zijn nek kon,

"Dat draag je vanaf nu altijd bij je. We zijn nu klaar. Normaal gaan de jongens hier bloot de deur weer uit en de school in maar omdat het zo'n mooie is mag jij je roze onderbroekje aan houden. Is dat niet fijn? Lieneke help jij hem even? En jou wil ik hier niet weer zien want dat zou betekenen dat je diep in de shit zit."

Ze draaide zich om, ging achter haar buro zitten en verdiepte zich weer in haar papieren. Lieneke vermaakte zich nog even met het aantrekken van zijn onderbroekje, waarbij het natuurlijk nodig was dat ze alles precies goed legde, net zo lang tot het zou passen. Maar dat lukte niet erg dus liet ze het topje maar uit de bovenkant piepen. Dat stond nog wat stommer, bij nader inzien. Mooi dus.

Hoofdstuk 6
Naar het schavot

Er klonk gejuich toen Willem de deur naar de gang open deed. "Daar is hij!! Kom, laten we gaan kijken."

En een groepje van een stuk of zes acht- à negenjarige meisjes kwam op hem afrennen. Achter hem hoorde hij Lineke giechelen en hij wist ook wel zeker dat de conciërge een meer dan welwillende glimlach liet zien.

Het waren geen rare meisjes hoor. Best leuk, op hun manier. Maar JONG. Hij was ze vast al duizend keer voorbij gelopen en niets zou hem vroeger weerhouden hebben dat nog duizend keer te doen. Lawaaierig en nutteloos, dat waren ze. Lucht.

Maar nu niet meer, besefte hij toen hij de eerste handjes over zijn lijf voelde gaan. De eerste had zijn piemel ook al te pakken en trok er hard aan. Zijn onderbroekje werd naar beneden gestroopt en vele handen betastten zijn billen, trokken ze uit elkaar en onderzochten wat zo vrij kwam.

Wat kon hij doen? Ze laten begaan, dat kon hij doen. Hier spiernaakt in de gang staan en worden betast door een stel meiden. Wie hem vroeger zou hebben voorspeld dat dat nog eens zou gebeuren zou hij stapelgek verklaard hebben. Hij had verdorie al moeite gehad zich aan zijn vroegere vriendinnetje te laten zien en die lag nog wel naakt voor hem toen, tot alles bereid. Als hij alleen al terugdacht aan haar kutje 3; Waar het vroeger al razend ingewikkeld was geweest om een meisje zo ver te krijgen dat ze je bij haar kutje liet dacht hij dat het nu wel niet zou gebeuren dat hij ooit nog een bloot meisje te zien zou krijgen. Hij vroeg zich ook af wat er zou gebeuren als Emmy de plaatjes en zelfs de links op zijn computer zou vinden. O, ze zou gaan zoeken, dat stond voor hem als een paal boven water en ze zou vinden ook, want als ze het hem vroeg zou hij moeten vertellen waar en hoe alles te vinden was, want anders zou ze zijn kont bont en blauw slaan.

Waar had hij dit aan verdiend? Wat had hij misdaan om in zoiets als dit te moeten leven?

Wat alles nog erger maakte was dat er voortdurend leerlingen langs liepen. De jongens keken maar zelden zijn kant op. Ze wisten natuurlijk allemaal wat hij doormaakte en wilden het niet nog erger voor hem maken.

De meiden daarentegen keken allemaal. Sommigen bleven zelfs staan of kwamen wat dichterbij. Velen pakten hun telefoon en maakten foto's. Dat bracht hem op de rand van paniek maar toen hij een geringe beweging maakte, als begin om er vandoor te gaan, hoorde hij een nadrukkelijke kuch achter zich. En toen hij keek keek hij in de strenge ogen van de conciërge die in de deuropening stond en met haar wijsvinger heen en weer ging. Waag het niet er zelfs maar aan te denken zeiden haar ogen.

En dus moest zij zich alles laten welgevallen. En waar hij tot dat moment nog had gedacht aan een vlucht, terug naar huis, was met deze foto's ook die weg afgesloten. Hij zou zich nergens meer kunnen vertonen met deze foto's op het Net. Want dat ze ze zouden plaatsen en zouden zorgen dat ze gevonden werden wist hij wel zeker.

Hij kwam erachter dat die handjes nog wel te verduren waren maar de blikken van de passanten niet. Velen kende hij niet. Dat was al erg dat die hem zo zagen en er pret om hadden en hem nog meer vernederden. Maar echt verschrikkelijk waren de meiden die hij kende. Hun brede grijnzen, hun blikken die over zijn lichaam gingen en zijn stijve piemel beoordeelden en dan ook nog hun commentaar. Aanmoedigingen voor de meisjes, schampere opmerkingen over zijn piemel, dreigementen wat er zou gebeuren als hij in hun handen viel. Eéntje kwam er zelfs even bij staan en kneep keihard in zijn ballen. Hij kende haar ergens van, had haar misschien eens lastig gevallen, maar het precieze gebeuren kon hij zich niet herinneren.

Hij wist ook niet wat hij erger vond: als ze met hun vriendinnen smoesden en wezen en lachten, hem uitlachten, hem belachelijk vonden. Of als ze dreigend naar hem keken en hem duidelijk leken te willen maken dat hij vroeg of laat in hun handen zou vallen en ervan zou lusten. En dan was er nog die razend knappe meid die haar rokje een eindje op haar been omhoog schoof en hem daarbij strak aankeek, hem uitdaagde naar beneden te kijken. Hij slaagde erin het niet te doen, maar het zweet stond hem op de rug.

Maar hij wilde echt dood toen hij Nadia om de hoek zag komen. Haar ogen lichtten op toen ze hem zag en ze kwam meteen in zijn richting. Ze kwam vlakbij staan, deed haar armen over elkaar en nam een gemakkelijke houding aan. Niet van plan om door te lopen jongetje, was de boodschap.

"Zo, daar hebben we het rukkertje."

Hij hoefde zich niet meer af te vragen of Emmy het haar verteld had. Hij wilde niet alleen dood, hij wilde onmiddellijk dood.

"Dat viel zeker nog niet mee met dat kleine pikkie. Die kun je volgens mij niet eens met je hele hand vasthouden. Spuit je al wel of ook niet? Mijn hemel, ik heb nog niet eerder zo'n sneu dingetje gezien. Kun je één reden bedenken waarom ik ook maar een seconde in je geïnteresseerd zou zijn?"

Hij was vuurrood en stond te trillen als een riet. In niets leek hij meer op de Willem van gister. Aardig zelfzeker, stoer en een echte meidenjager. Maar die Willem bestond niet meer. Nu al niet meer. Hij besefte het zelf niet maar zijn neiging om in opstand te komen was al heel aardig beteugeld.

Nadia drukte door. "Nou? Heb jij IETS dat ik zou willen? Heb jij IETS dat mij zou aantrekken? Behalve dan misschien een kont die ik met genoegen nog wat roder zou maken?"

Ze bekeek even nadrukkelijk zijn billen.

Nog maar een enkel meisje zat aan hem, de rest keek heen en weer van hem naar Nadia. Maar dat ene meisje was wel nadrukkelijk in zijn eikel geïnteresseerd en deed haar best om die zoveel mogelijk te stimuleren. Voor hem was het meer irriteren, maar desondanks hield ze zijn piemel wel stijf en als hij niet uitkeek zou hij nog kunnen komen ook. En dat moest niet, want Emmy had hem heel duidelijk gemaakt dat hij alleen met haar toestemming mocht klaarkomen. En dat had hem een verschrikkelijke vernedering geleken maar hij besefte nu hoe moeilijk dat ook nog elke dag weer zou worden. Dat hij net al gekomen was was hij helemaal vergeten in de consternatie. Daarentegen was hij zich bijzonder bewust dat elke meid wist van zo'n orgasmeverbod en velen zouden er op uit zijn hem te laten komen of hij nu wilde of niet. En hoe ze dat nou weer georganiseerd hadden wist hij niet, maar zeker wist hij wel dat het Emmy binnen de kortste keren ter ore zou komen. Hij wilde zich niet eens voorstellen welke straffen ze daarvoor zou bedenken.

"Maar vertel me nou eens, mannetje, wat je zoal bedacht als je met dat piemeltje speelde en aan mij meende te mogen denken."

De verleden tijd. Het ontging hem niet. Evenmin als de onuitgesproken bedreiging.

Hij boog het hoofd en kon niets uitbrengen.

"Besef jij wel dat ik je kan opdragen met gespreide benen te gaan staan en je net zo lang voor je ballen kan schoppen als ik wil? En dan ben ik nog vriendelijk ook, omdat ik je niet overdraag aan de dames van de politie. Dussssss. Ik geef je nog twintig seconden.Tien om na te denken en nog eens tien om je tong terug te vinden."

Het was geen trillen meer wat hij nu deed, het was schudden geworden. Hij schraapte zijn keel en stootte een gevarieerde reeks van onduidelijke klanken uit. Het glimlachje dat Nadia daarbij vertoonde maakte het hem nog eens niet echt makkelijker.

Maar uiteindelijk: "Ik eeeehhh, de meeste keren denk ik, eeeehhh, nou ja, denk ik aan een maand geleden toen ik je in het park zag. Je zat in het gras en lette niet erg op. Ik – schraap, kuch, slik – ik kon je onderbroekje zien."

Je kon nu niet eens meer zeggen dat hij rood was. Het was meer paars. Hij keek naar zijn tenen, althans, hij keek in die richting. Hij zag niets meer.

Nadia's glimlachje had plaats gemaakt voor een boze blik. "Niet te geloven toch? Kan een vrouw niet eens meer gewoon in het park zitten? Je bent behalve een viespeuk ook nog een kinderachtig viespeukje. Kleuters kijken naar onderbroekjes. Wat was er zo mooi aan mijn broekje?"

"Nou?" kwam daar achteraan toen hij stil bleef.

Bijna onhoorbaar zacht stamelde hij: "Het had mooie streepjes in allerlei kleuren."

"En wat nog meer? Er is nog meer, dat zie ik aan je."

Nog zachter: "Dat ik het kon zien was spannend en eeeehhh, opwindend."

"Is dat zo? En wat nog meer?"

"Alstublieft 3;"

"Nu!!!!"

Hij kromp in elkaar. "Dat ik door de lichtval een beetje kon zien wat er in zat."

"Het is toch niet te geloven, echt niet. Gewone jongens zijn niet te bevatten. Die weten toch na één keer wel hoe dat eruit ziet, zou je denken, maar ze blijven er maar naar kijken. Met welk nut? Ik snap er niets van. Maar jongens hier, mannetje, halen zich dit soort dingen nooit in hun hoofd. Als zoiets gebeurt draaien ze hun hoofd af of anders boeten ze. En ze zoeken het zeker niet op want dan zijn ze pas echt de klos. Knoop dat in je oren, ventje!"

Ergens kon hij het niet uitstaan dat ze hem zo aansprak. maar meer nog vernederde het hem.

"En wat dacht je dan, als je aan dat broekje dacht?"

De meisjes om hem heen genoten van het schouwspel en zijn ongelofelijke vernedering. Zo mooi zag je het alleen bij verse exemplaren.

Hij stamelde: "Dat ik het streelde en uiteindelijk uit trok 3;"

Ziedend beet ze hem toe: "Ja, en dan?"

"Verder kwam ik meestal niet. Het uittrekken van het broekje was meestal genoeg 3;"

"En wat als dat niet genoeg was?"

"Dan streelde ik je."

Ergens was ze toch ook wel gevleid dat deze jongen, die haar eigenlijk nooit zo was opgevallen, haar zo aantrekkelijk had gevonden dat hij opgewonden van haar raakte. Dat zij het was die hem hielp zichzelf te bevredigen. Ze wist inmiddels behoorlijk hoe belangrijk dat voor een jongen was en wat voor fantasie hij daar bij nodig had. Hihi, ze was zijn natte droom geweest. Aggut 3;

"Dat haal je nooit meer in je hoofd, begrijp je? Als je er aan denkt steek je je kop onder de koude kraan. Denk erom. En je hebt me steeds 'je' genoemd, maar dat gebeurt niet weer. Capice?"

"Nee, juffrouw Nadia."

"Mooi." Tot haar genoegen zag ze dat zijn plassertje helemaal slap en klein was geworden. Van ellende ongetwijfeld. Het meisje had zijn erectie niet kunnen redden en bukte zich nu om haar tas te pakken.

Zonder nog iets te zeggen draaide Nadia zich om en liep door.

Willem restte niets anders dan zijn roze onderbroekje weer aan te trekken en richting zijn klas te lopen.

Onderweg naar zijn klas kwam hij langs de toiletten. Maar het waren niet de toiletten van gister. Ja, die van de meiden wel, maar het jongenstoilet had helemaal geen deuren meer.

Toen hij wat beter keek zag hij dat de jongenstoiletten van vorige week nu extra meisjestoiletten waren geworden en waar vorige week panelen in de muur hadden gezeten waren nu grote openingen naar urinoirs en los in de ruimte staande toiletpotten.Iedereen kon hier vrij in en uit lopen en deed dat ook als zij zin had. maar die zin kwam dan voornamelijk vanwege de geboden gelegenheid een slachtoffer te vernederen, niet omdat de meiden zo graag naar die plassende slurfjes keken. Had je er één gezien dan had je ze allemaal gezien, was de gangbare opvatting.

Als Willem had opgelet – maar dat deed hij niet – had hij opgemerkt dat deze gemeenschap er heel wat voor over had om nieuwe aspirant-inwoners even de tijd te geven. Meestal leerden de meiden dan al wel wat, maar de mannen en jongens waren onaanraakbaar. Maar niet alleen dat:: elk spoor van wat zich hier gewoonlijk afspeelde werd uitgewist en iedereen hield zich in het openbaar even in. Gelukking kwamen er niet vaak nieuwen. De selectie was best streng en je had bovendien referenties nodig. Zo één, twee, drie gezinnen per jaar, dan had je het wel gehad. dus dat viel nog wel even uit te houden. Bovendien kon je in privé natuurlijk nog altijd je gang gaan.

En nu waren er twee gezinnen tegelijk gekomen, dus dat was helemaal mooi.

Ze waren een kleine gemeenschap en wilden dat blijven. Zou er een hausse komen dan zou er gewoon een nieuwe gemeenschap bij komen. ruimte genoeg in deze contreien.

Willem stond even vol verbazing te kijken en bedacht toen dat hij net zo goed even kon gaan plassen. Hij wilde naar binnen stappen, maar een alarmbel hield hem tegen.

Een langslopend meisje stopte en ging bij hem staan. "De nieuwe zeker? O ja, nu zie ik het. Je was zeker even vergeten dat mannen niet alleen mogen plassen. Ze hebben toestemming nodig en moeten ook hulp vragen. Moet je plassen?"

"Ja mevrouw." Hij kreeg het bijna niet uit zijn strot tegen een meid van een paar jaar jonger.

"OK, dan zal ik je even helpen." En ze stapte het toilet binnen en er klonk geen bel. Willem snapte er niks van, maar hij kon dan ook niet weten dat elke vrouw en elk meisjeeen apparaatje had waarmee van alles te bedienen was en ook dit.

Ze liep naar de urinoirs. "Moet je alleen plassen?"

"Ja mevrouw."

"OK, kom maar hier dan." Ze haalde zijn piemel tevoorschijn en richtte die naar de afvoer.

En ja, daar kon Willem natuurlijk niet van plassen. Andere handen aan zijn piemel en nog vreemde ook. No way.

Maar het meisje was geduldig. Ze speelde wel een beetje met zijn piemel maar niet zodanig dat hij hard werd. Dat had ze ook al wel geleerd, want dan konden die jongens helemaal niet meer.

Uiteindelijk kwam er een langzaam straaltje op gang. Ze speelde er mee, richtte op alle hoeken van het urinoir. Willem kon wel gek worden. Dit was toch echt niet te geloven en hij liet het nog toe ook.

Toen hij klaar was depte ze hem netjes met wat papier en zei dat hij zijn mooie broekje weer aan mocht trekken. En toen hij wegliep kreeg hij een pets op z'n kont. Zelf giechelde ze er van. Hij kon wel door de grond zakken.

Dat ze hem ook aan had kunnen geven kwam niet eens in hem op. Maar het vergrijp was evengoed wel geregistreerd. Het was door drie camera's vastgelegd. Of het hem ooit zou worden nagedragen was te bezien, maar wat Big Sister zag vergat ze niet.

Onderweg naar zijn klas werd hij nog drie keer staande gehouden. Drie keer wilden één of meer meiden hem bekijken en betasten. Eén ging zelfs zo ver dat ze ook zijn kont wilde bekijken. Ze bleef maar herhalen dat het zo'n naar ding was, zo'n strap-on, maar ze leek er niet veel van te menen. Helemaal niet eigenlijk.

Maar uiteindelijk bereikte hij de klas, klopte aan en stapte naar binnen. Hij zag alleen de meiden van 4C, maar dat kon ook niet anders want de jongens hadden elders les, wist hij. Niet veel lessen werden gezamenlijk gegeven en dan vaak nog omdat de jongens nodig waren voor meer aanschouwelijk onderwijs. Toch hoorden ze bij elkaar. De meiden waren ook meer verantwoordelijk voor de jongens van hun klas en wisten alles van ze.

Meiden werden hier opgeleid voor werk, voor de maatschappij. Ze kregen uitstekend onderwijs dat zich kon meten met goede particuliere scholen. Jongens hoefden vanzelfsprekend niet zoveel te leren. Ze moesten gehoorzaam zijn, ze moesten dienen, meer hoefden ze niet te weten. Omgangsvormen kregen ze dus en etiquette en huishoudelijke vaardigheden en dat soort dingen. Er waren overigens ook wel vrouwen die het hier niet mee eens waren. Die hadden helemaal geen zin om zich in de mallemolen van het werk te storten. Die vonden het meer dan prima als hun mannetjes dat deden EN ook nog alles in en om het huis. Dan hadden zij tenminste tijd voor leuke dingen en het uitdenken van pesterijen.

De jongens van deze vrouwen volgden hun onderwijs buiten de gemeenschap, maar ieder was het er over eens dat dat geen bevredigende oplossing was. Er werd dan ook nog op een betere gestudeerd.

"Zo meiden. Ik hoef Willem niet aan jullie voor te stellen. Ja, Willem, ga daar maar staan, hier op de stip. Jullie kennen Willem natuurlijk, maar niet zoals jullie hem nu gaan kennen.

Het heeft even geduurd, want Willem's moeder nam de tijd met het afwegen of ze hier wilde blijven en daardoor konden al die tijd haar kinderen niet worden ingewijd, waardoor wij ons hier ook moesten inhouden, maar vandaag is het toch gebeurd: Willem hier heeft zijn merkteken!

Sommigen van jullie hebben zich misschien wel op dit moment verheugd, ik weet het niet, maar in elk geval hebben jullie zo meteen de rest van het uur om je met hem te vermaken. Dat zal vast wel lukken denk ik. Ga lekker jullie gang met hem, ik weet zeker dat jullie in de afgelopen tijd heel wat plannetjes hebben uitgebroed. Maar eerst zal ik hem even aan jullie voorstellen."

De meiden pakten hun stoeltjes en gingen in een kring om Willem heen zitten. Ze hadden bijzonder veel plezier in zijn ontreddering, zijn vernedering, zijn ellende. Sommigen werden daar zelfs behoorlijk nat van. Niets heerlijkers dan een man of jongen vernederen.

"OK Willem, trek die rare onderbroek van je maar uit. Zo, geef maar hier. Wel meiden, zoals jullie kunnen zien is Willem redelijk goed gebouwd. Meer dan gemiddeld gespierd, mooi smal kontje. Ziet er niet slecht uit. Zijn piemel daarentegen is wat achter in de ontwikkeling, zoals jullie zien."

Willem had gedacht dat hij het ergste nu wel zowat gehad had, maar het kon blijkbaar altijd nog erger. Hier bloot staan voor de meiden van zijn klas was al verschrikkelijk, zeker als hij ook nog lette op hun reacties. Maar als dan ook nog mevrouw De Groot zijn piemel te klein noemde 3;

Sommige meiden bogen zich wat voorover om die piemel wat beter te kunnen zien.

"Zie maar. Hij heeft nog niet veel haar zoals jullie zien en de meeste jongens van zijn leeftijd hebben groter speelgoed. Maar dat kan nog wel komen hoor. Trek je voorhuid eens terug jongen!"

Willem had geen idee wat ze bedoelde.

"Hij weet het niet. Nou hij zal het woord niet kennen maar het dingetje vast wel. Ellen, doe het hem maar even voor."

Ellen stond op, pakte zijn piemel in haar rechterhand en rukte in één beweging zijn eikel bloot.

"Zo Ellen, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over. OK, zo kunnen jullie alles in elk geval zien. Het is werkelijk niet veel, maar op de één of andere manier wel schattig. Zoiets als je kleine broertje."

Daar moesten ze allemaal erg om lachen.

"OK jongen, maak jezelf eens stijf!"

Onder haar strenge blik en de geamuseerde gezichten van zijn klasgenotes deed Willem wat hij kon, maar het lukte niet erg.

"Zucht. Dat kun je ook al niet. Vrijwilligers? Petra? Doe maar."

Petra was veruit het mooiste meisje van de klas. Normaliter voor hem totaal buiten zijn bereik. Ze ging om met de topsporters van de school, met genoeg spieren maar meestal niet te veel brains. Misschien vond ze dat wel gemakkelijk, goed in de hand te houden.

In elk geval wist ze wel hoe ze een piemel stijf moest krijgen. Natuurlijk werd Willem alleen al geil van het feit dat ze hem vast had – waarom wilde ze dat eigenlijk? – maar ook kende ze alle plekjes en alle manieren.

Het duurde dan ook niet lang of Willem's piemel stond recht omhoog, strak tegen zijn buik. Met een voldaan glimlachje draaide ze zich van hem af en ging weer zitten.

"Nou, dat valt dan weer niet echt tegen, in stijve staat, al is hij wel erg opgewonden nu natuurlijk. Ik zie trouwens in zijn boekje dat hij een pervertje is, maar er staat niet bij waarom. Waarom staat dat er Willem?"

Willem kon geen woord uitbrengen. De blikken van al die meiden van zijn klas, waarvan hij op sommigen gister nog een oogje had, het verlamde hem helemaal. Die blikken, meest gericht nog op zijn gezicht, zijn ogen, maakten een eind aan zijn bestaan. Ze zouden zich hem altijd herinneren zoals hij daar nu stond en niet als een jongen waarmee je misschien nog eens zou kunnen daten. Hij was gereduceerd tot een object. Dit kwam hij nooit meer te boven.

Natuurlijk had hij ook nog eens gelijk. Maar hij miste de constatering dat het niet uitmaakte. Hij ging hier toch niet meer weg. Dat dacht hij nu wel, maar het zou niet gebeuren. Zijn moeder en zussen hadden van de o zo zoete honing geproefd en die zouden dat niet meer opgeven. Dus het maakte eigenlijk niet uit dat de meiden hem zo zagen. Want hij WAS van hun. Voorgoed. Maar ja, zo voelde dat nog niet. Helemaal niet zelfs.

Hij kon maar ternauwernood voorkomen dat hij zijn plas liet lopen. Van de zenuwen. Van ellende. Van schaamte.

En mevrouw De Groot had tot gister zo aardig geleken, maar nu liet ze hem compleet vallen. Meer nog: ze vernederde hem volop en spoorde de meiden aan er nog een schepje bovenop te doen.

Er werd aangeklopt. Een vrouw kwam binnen. Een mooie, zelfbewuste vrouw. Prachtige donkere haren en een geweldig figuur, dat door haar strakke kleding nog eens extra geaccentueerd werd. Ze keek Willem even vorsend aan, liet haar blik kort naar beneden gaan en boog zich naar mevrouw De Groot. Er werd wat gefluisterd en de dame vertrok weer. Willem keek maar niet naar haar achterwerk. Er kwam nu al genoeg voorvocht uit zijn piemel. Het droop in een lange sliert naar de grond.

"Meisjes, ik weet dat jullie niet kunnen wachten om kennis te maken, nee, niet zo bescheiden nu, maar hij moet voordat jullie kunnen eerst nog even naar de verpleegkundige, om te checken of hem niets mankeert. Vrijwilligsters om hem daarbij te helpen? OK, Diana en Mirjam. Vooruit maar, maar blijf niet TE lang weg he? O ja, Diana, jij maakt er een verslagje van en jij, Mirjam, jij maakt de foto's. Extra punten als ze nog scherp zijn ook, een staande ovatie als het onderwerp er recht en goed op staat."

De genoemde meiden stonden op, Diana nam zijn piemel in de hand en leidde hem de deur uit, terwijl Mirjam met een glimlachje zijn billen streelde.

Willem begreep dat zijn ellende nog lang niet ten einde was.

VOLGENDE STUK