Timmetje

Jongensslaafjes

Hoofdstukken 5-

Hoofdstuk 5

In de maanden die volgden werden de knaapjes verder afgericht. Van de vroege ochtend tot de late avonden waren de slaafjes druk in de weer volgens een strak programma, en zelfs als ze lagen te slapen waren er nog voorschriften aangaande de houding waarin ze mochten liggen. Slaafjes die de nacht niet in 's meesters bed doorbrachten sliepen in een tot slavenstal verbouwd schuurtje. De kinderen waren 's nachts altijd naakt en de ruimte waarin ze sliepen was voorzien van een bewakingscamera die op de minste beweging reageerde, zodat ik, als ik dat wilde, altijd kon zien of een van de jongens zich gedurende de nacht in strijd met de voorschriften had bewogen. Als ze niet met hun handen op hun rug gebonden moesten slapen moesten ze de hele nacht liggen duimen. Natuurlijk hadden de kinderen als regel geen dekens, lakens of kussens, maar brachten ze de nacht door op een dun laagje stro. Als ze erg zoet waren geweest werd hen soms, bij wijze van beloning, toegestaan met een kussen of onder een deken te slapen of ze een, uiteraard met erg kinderachtige motiefjes bedrukte pyama te laten dragen. Dit soort kleine beloningen paste in mijn slaafjespedagogiek waarbij het gedrag van de kinderen vooral gestuurd werd door ze kleine gunsten te verlenen en minder door ze te straffen. Slaag, vernedering en voorwerp van getreiter zijn waren in de regel geen straffen, maar een normaal onderdeel van hun bestaan als mijn speeltjes en lustobjectjes. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zich daar steeds meer in voegden en hoe zeer ze, voor een dropje of andere kleine beloning, bereid waren zich diep in te leven in mijn wensen en behoeften.

Als er meer dan een slaafje in de stal sliep, moesten ze dicht tegen elkaar aan liggen. Hun plassertjes werden iedere nacht in een metalen hekwerkje gestopt die toeliet dat zij urineerden, maar het onmogelijk maakte dat er, door henzelf of een ander, met hun piemeltje werd gespeeld.

Iedere dag begon ermee dat de slaafjes om zes uur 's ochtends gewekt werden door een pijnprikkel die automatisch via hun chip werd afgegeven. Ze moesten dan onmiddellijk opstaan, zich aan de rand van hun slaapplaats opstellen om daar, in de houding, zwijgend en met gebogen hoofd te wachten tot er iemand kwam om hen verdere instructies te geven. Gewoonlijk vond de inspectie zo rond half zeven plaats, maar dat kon ook wel eens later worden en al die tijd mochten de jochies niet bewegen. Tijdens de inspectie werd er altijd tegen de kinderen geschreeuwd, ze werden hard geknepen, geslagen en geschopt en uitgescholden. Hoe lang dit duurde hing af van de stemming waarin Arden, mijn huishoudster Astrid of een eventuele gast die het leuk vond om drie weerloze jochies te kwellen en te treiteren. Na de inspectie moesten de jongetjes uiterst beleefd om toestemming vragen om hun behoefte te mogen doen waarna ze naar buiten geleid werden om daar op hun hurken zittend in een zandbak hun behoefte konden doen. Had een van de slaafjes gepoept, dan moest een van de anderen het kontje schoonlikken en de uitwerpselen van zijn kameraadje opruimen. Als ik ook vroeg genoeg wakker was ging ik altijd even kijken naar dit onderdeel. Begrijp me goed, ik heb niets met poep en pies, maar toch genoot ik telkens weer van dit onderdeel van mijn slaafjes hun leventje. Ze zagen er zo klein en weerloos uit als ze, huiverend door de kille ochtendmist die hun blote kinderlijfjes streelde, enigszins gekromd neerhurkten en de zon hun jongensharen en gladde huid deed glanzen.

Na het toiletritueel moest één van de jongens mijn ontbijt in orde gaan maken. De andere twee moesten een uur of twee werkzaamheden in de tuin verrichten. Het was een van die momenten dat ze sandaaltjes aankregen. Hiermee voorkwamen we dat de voetjes van de kinderen zich zouden gaan aanpassen aan het voortdurend blootvoets zijn. Door ze regelmatig schoeisel te laten dragen blijven hun voeten smal, zacht en kwetsbaar. Vooral in bed was dat prettig: je wilt toch bij alles wat je likt en waar je in bijt proeven dat het een kleine jongen is waarmee je aan het spelen bent.

De kinderen waren, zo wist ik door de opnames die in hun stal gemaakt werden, graag ontbijtslaafje. Het was een van die schaarse momenten dat ze door mij meer behandeld werden als een grappige puppy die je wel móet knuffelen, dan als een joch dat me genot verschafte doordat ik hem van pijn zag kronkelen. Wat dit klusje verder populair maakte was, dat het ontbijtslaafje van Astrid een warm bad kreeg voor hij aan zijn taak begon. Nogal een verwennerij voor een kind dat eraan gewend is met een koud water sproeiende tuinslang te worden schoongespoten!

Ontbijtslaafje zijn was verder een weinig inspannende taak. Al wat het kind moest doen was een dienblad met daarop een uitgebreid en door Astrid in gereed gebracht ontbijt naar binnen brengen. Alle drie de jongens wisten inmiddels maar al te goed dat succes vrijwel verzekerd was als je tenminste de indruk maakte erg verlegen te zijn. Ze wisten dat, als de aanblik me beviel, ze grote kans liepen bij me op schoot te worden getrokken en dat ze, als ze dan ook nog kirrend dicht tegen me aankropen en zich in hun nekjes lieten kussen en lieve kinderkusjes teruggaven, een goede kans liepen dat ik ze speels zou laten happen naar stukjes echt vlees, fruit en gebakken ei en soms zelfs, als ze heel erg hun best deden zich te gedragen als de geile speelgoedbeertjes die ze eigenlijk zijn, een klein stukje gebak zou geven. Het verbaasde me iedere keer weer hoeveel je bij eigenlijk ieder jochie bereikte dat je als regel niets anders te eten gaf dan erg gezonde, maar vrijwel smakeloze tot hondenbrokjes geperst voer.

Normaal waren de maaltijden bepaald geen hoogtepunt voor ze. Tweemaal per dag moesten de kinderen op handen en voeten voor een voerbakje gaan zitten en kregen ze speciaal voor jonge slaven samengestelde brokken te eten. Vaak werden ze tijdens het eten af en toe met een riem op hun gebogen ruggetjes geslagen. Dit gebeurde vooral als ik of Arden de indruk kregen dat een slaafje met iets teveel plezier zat te eten.

De samenstelling van de brokken was zo, dat ze allle benodigde voedingsstoffen binnenkregen. Doordat vetten en suikers tot het absoluut noodzakelijke minimum waren teruggebracht waren de brokken niet erg lekker en bleven de slaafjes ook na het eten stevige trek houden. Dit dieet leidde ertoe, dat de kinderen mooi slank en klein bleven, glanzende haren, huid en ogen hadden, stevige nageltjes en sterke, mooie witte tanden, en toch, ondanks hun blakende gezondheid, altijd een knagende honger voelden. Als er al eens bij een van hen een gebrek aan bepaalde bouwstoffen optrad, dan werd dat tijdens de medische controle met behulp van een infuus weer in orde gebracht.

Bijna de hele dag was verder gevuld met strak geplande activiteiten. De knulletjes moesten veel en zwaar sporten. De nadruk lag daarbij op duurtrainingen, want ik zat er niet te wachten op kleine body-builders. Verder leerden ze alle drie zingen, dansen en een muziekinstrument bespelen en kregen ze uitgebreid les in 'slaafjeskunde'. Daar leerden ze tot in detail wat ik van mijn slaafjes verwachtte. Ze leerden hoe ze moesten kijken, staan, lopen en liggen, hoe ze elkaar moesten liefkozen terwijl anderen naar ze keken, en hoe ze zich moesten gedragen als Meester met hen wilde spelen.

Dat elkaar liefkozen bleef een moeilijk onderdeel en dat wist ik al uit laboratoriumonderzoek. Hoe zeer we ook ons best deden om de kinderen hierop te trainen en hoeveel pornofilms we ze ook lieten zien en naspelen, je blééf aan ze zien dat de wereld van de volwassen erotiek iets was wat buiten ze stond. Eigenlijk was dit wel begrijpelijk ook: de ontwikkeling van de kinderen was immers stopgezet voordat ze de hormonen gingen produceren die ervoor zorgen dat wij, de volwassenen erotische gevoelens konden ondergaan. En zoals het geslachtsdeel van kinderen enkel nog de belofte inhoudt van een volwassen orgaan, zo zijn ook de aangename sensaties die ze ondergaan bij gekieteld, gestreeld, gekust en gelikt te worden niets anders dan flauwe voorafschaduwingen van de lustgevoelens die zich tijdens het liefkozen voordoen.

Grappig genoeg is erotisch spel van de jongens het meest overtuigend als ze in s.m.-achtige scenes werden geplaatst, of wanneer ze door volledig door mij of een andere volwassenen werden gedomineerd.

Toch, ondanks alles, ontwikkelt zich tussen de kinderen wel een heel eigen soort van lichamelijk contact. Elkaar kussen, wassen, haren kammen en strelen is normaal gedrag voor hen geworden en het eigen en elkaars uiterlijk is een zeer regelmatig terugkerend onderwerp van gesprek ze, vooral als ze zich, volkomen ten onrechte overigens, onbespeid wanen. Met verborgen opname-apparatuur kan ik ze letterlijk overal gadeslaan en horen wat ze zeggen.

Zo werden ze gistermiddag, na een les slaafjeskunde en een zware fysieke training, naakt en geboeid binnengebracht door Arden. Ik zag hoe hij ze losmaakte en ze liet weten dat ze nu een uur moesten gaan rusten om fit te zijn voor de muziek- en dansles van die middag. Onder toezicht van Arden wasten ze zichzelf en elkaar en voor de verandering kwam er warm water uit de douche. Nadat ze weer helemaal fris waren mochten ze op het verse stro gaan liggen dat Arden voor ze had uitgespreid. Ze kregen zelfs ieder een kussen en de verwarming in de stal ging aan, zodat de mannetjes er redelijk comfortabel bij lagen.

"Jullie mogen een kwartiertje met elkaar praten," zei Arden. "Dan gaat de bel en moeten jullie zwijgen en gaan slapen tot ik jullie wakker maak. En pas op: ik kom onverwachts terug en als ik dan merk dat er iemand met zijn eigen piemel of met die van een ander heeft zitten spelen krijgen jullie alle drie de rest van de dag het strafhekje op je plassertje. O ja en jij (hij liet zijn rijzweepje hard neerdalen op Tummetjes blote jongensschouder) en jij (nu zwiepte de het stijf gevlochten stuk touw op Skinny zijn weerloze ribbenkastje) moeten tijdens de pauze lief zijn tegen Diertje. Hij mag gewoon op het stro liggen en even niet geslagen, getreiterd of uitgescholden worden. Begrepen?"

"Ja meneer Arden," antwoordden de twee kinderen braaf, terwijl ze ook, ondanks de pijn die de zweepslagen hun gaf, keurig stil op hun knietjes bleven zitten. Pas nadat Arden weg was gegaan begonnen ze over de pijnlijke plek op hun schouder en ribben te wrijven.

"Hé," vroeg Skinny aan Tummetje, "wat heb jij eigenlijk geschreven in dat opstel dat we moesten maken?"

"Over «Wat vindt Meester leuk aan mij en aan de andere slaafjes?»"

"Dat vond ik best moeilijk. Ik vond het makkelijk toen ik over jou en Diertje moest schrijven."

"O ja, wat heb je over mij geschreven dan?" stelde Skinny belang.

"Nou dat weet je best," reageerde Tummetje aarzelend.

"Nee zeg nou."

"Nou dat je zo slank bent 3;"

"Ja dat heb ik ook opgeschreven over mezelf," onderbrak Skinny zijn vriendje. Hij draaide zich van zijn rug op zijn buik en legde zijn kin in zijn handen. Dan vervolgde hij dromerig:

"Maar toen moest ik van meneer De Vlieger opschrijven waarom ik dacht dat Meester dat zo leuk aan me vond, en dat wist ik niet. Daarom kreeg ik slaag, weet je nog?"

Natuurlijk wist Tummetje dat nog. Hij was degene die de afstraffing had moeten (of moet ik zeggen: mogen?) toedienen.

Inmiddels was Diertje op handen en voeten naar de andere twee jongens toe gekropen. Hij stond op, draaide zijn rug naar de grotere jongens toe en liet zich langzaam vallen zodat zijn glanzende kinderlijfje tussen de twee vriendjes in plofte. De jongens, vrij nu van de normale verplichting de kleinste onder hen wreed te behandelen, moesten er om lachen en stoeiden even en in dat stoeien werden Diertje, Skinny en Tummetje weer een ogenblik de jongetjes die ze waren voordat ze slaafjes werden.

Na een tijdje stoeien zag ik op mijn beeldscherm hoe ze, moegespeeld, dicht tegen elkaar aan kropen.

"Ik weet waarom Meester het leuk vind dat je zo mager bent," hervatte Diertje zonder inleiding het gesprek van voor het stoeipartijtje."

"O ja?" vroeg Skinny, hem vriendelijk aankijkend. "Zeg eens."

"Nou, dat komt, een tijdje terug toen heeft Meester je toch in de speelkelder net zolang met een zweep geslagen tot je flauwviel, weet je nog?"

"Skinny antwoordde niet, maar aan de tranen die in zijn ogen opwelden kon ik duidelijk zien dat hij het zich nog maar al te goed herinnerde."

Diertje merkte echter niks van Skinny zijn tranen en vervolgde opgewekt: "Misschien weet je dat niet meer, maar ik zat toen in een hoekje te wachten tot Meester met mij zou gaan spelen. Toen jij flauwgevallen was liet Meester meneer Arden je losmaken. Je hing toen met je voetjes boven de grond en meneer Arden liet je gewoon op de grond ploffen, en toen viel je languit op je rug en toen zei Meester tegen meneer Arden dat Skinny de leukste was om te geselen en om mee te spelen in koude ruimtes, en dat dat kwam omdat je zo mager bent. Hij rilt altijd sneller dan de anderen, zei Meester, en als je hem op zijn rug of borst slaat doet het hem ook veel meer pijn dan jongens die wat meer vlees op hun ribben hebben."

Tot nog toe had Diertje, zijn handen onder zijn hoofd gevouwen, languit op zijn rug gelegen, maar nu hij geen antwoord kreeg, draaide hij zijn gezicht in de richting van zijn blonde vriendje.

"Hé je huilt," riep hij verbaasd uit en meteen daarna gleed hij, als een katje zo lenig met zijn hele bovenlijf naar Skinny toe om hem over zijn krullen te aaien en kusjes te geven.

"Daar hoef je toch niet om te huilen," zei hij, terwijl hij het andere slaafje bleef strelen en kussen, "Meester vind je toch leuk speelgoed zo?"

Skinny, door zijn tranen heen, glimlachtte flauwtjes en streelde nu ook Diertjes steile jongensblond.

"Wat heb je over mij op geschreven?" vroeg Diertje aan Skinny.

"Dat je er zo lief uitziet als je huilt," antwoordde Skinny, nog wat nasnikkend, "en dat dat komt doordat je van die mooie blauwe ogen hebt en omdat je zo klein bent." Hij streek met de palm van zijn hand door zijn ogen en langs zijn neus, haalde die een paar keer krachtig op en duwde Diertje opzij om, met gebogen knieën en voeten plat op de grond, rechtop te gaan zitten. En van Tummetje heb ik opgeschreven dat Meester het het leukst aan hem vindt dat hij graag slaafje is, dat is toch zo Tum, jij vindt het toch leuk?

Tummetje, de knieën opgetrokken en beide armen eromheen geslagen staarde dromerig voor zich uit.

"Ja," zei hij, "eigenlijk wel denk ik 3; niet altijd maar soms wel 3;" hij aarzelde even, en ik, meeluisterend, wachtte vol spanning af wat hij zou gaan zeggen. "Weet je wat ik altijd echt heel fijn vindt? Als Meester me bij zich roept als ik nog kleren aan heb en als er dan ook andere meneren en mevrouwen zijn en dat ik me dan langzaam uit moet kleden en dat ze dan allemaal naar me kijken en aan me zitten. Meester kan dan echt zo over me praten zoals hij over zijn honden praat en dan merk ik dat hij eigenlijk best trots op me is en dat maakt me blij."

Ik glimlachtte toen ik hem dat hoorde vertellen. Inderdaad had ik een paar dagen een flink aantal collega's op bezoek gehad en na het eten, dat door Skinny, Tummetje en en Diertje was opgediend. De slaafjes waren voor de gelegenheid gekleed in zwarte lange broeken, blinkend gepoetste laarzen waarin de broeken halverwege de kuiten verdwenen en traditioneel-russische geborduurde en knooploze witte hemden die tot over hun heupen reikten en waarover een smalle rode sjerp werd gedragen. Terwijl Tummetje en Skinny de tafel afruimden begaf het uit vier mannen en twee vrouwen bestaande gezelschap en lieten zich door Diertje een digestief naar keuze inschenken en sigaren of sigaretten aanbieden. En als zo vaak kwam het gesprek op de op ons instituut onvermijdelijke vraag of je slaafjes moest fokken op uiterlijke raskenmerken (waardoor je vooral volbloed negertjes en volbloed blondjes produceerde, want die lagen het best in de markt) of dat je daar niet teveel aandacht aan moest schenken en vooral voor de karaktertjes moest gaan.

Maarten, de jonge en talentvolle leider van het team dat onderzoek deed naar rasveredeling stond pal voor de eerste optie.

"Je moet gewoon de vraag van de markt volgen," meende hij. "En de markt vraagt om blonde jongetjes met blauwe ogen en om volboed negertjes. Er is gewoon bijna geen vraag naar iets anders, dat zie je toch ook wel Victor?"

"Maar dat komt ook omdat we niets anders aanbieden," reageerde Victor. "Maar jij weet ook dat er vaak dressuurproblemen optreden bij die volbloed blondjes. En ook dat ze veel vaker en veel sneller ziek worden en veel eerder kanker krijgen nadat je ze gefixeerd hebt."

"Och, die kanker 3; kanker krijgen ze toch, blondjes alleen wat vaker een jaartje of wat eerder. En die dressuurproblemen vallen ook wel mee," reageerde Maarten.

"Laten we de proef op de som nemen," stelde Victor voor en wendde zich tot mij. "Thomas mag ik je blondje en je halfbloedje even gebruiken voor een klein experiment?"

"Ga je gang," antwoordde ik, "zolang je ze niet kapot maakt of beschadigt vind ik alles best."

Ik riep Skinny en Tummetje bij me en zei ze dat ze alles moesten doen wat Mijnheer hier hen opdroeg en liet daarna, op Victors verzoek, Skinny en Diertje inrukken. Nu waren van de slaafjes alleen Arden en Tummetje nog in de zaal en, terwijl Arden bezig bleef met het bijvullen van glazen en het aandragen van verversingen moest Tummetje zich voor het uit vijftien personen bestaande en in een halve cirkel rond de grote open haard zittende gezelschap gaan staan. Zonder een spoor van aarzeling stelde hij zich daar, handjes op de rug en hoofd licht gebogen, op.

"Ik ga hem zich nu langzaam uit laten kleden terwijl wij toekijken en terwijl hij dat doet verneder ik hem zo veel mogelijk," zei Victor in het Engels, om te voorkomen dat Tummetje hem zou begijpen. "Je zult zien dat hij in een mum van tijd een erectie krijgt en mogelijk zelfs klaarkomt zonder dat hijzelf of een ander zijn piemeltje aanraakt. Zo niet, dan weet ik zeker dat er weinig voor nodig is om hem toch te laten klaarkomen. Daarna doen we hetzelfde met dat magere blondje dat even oud als hij en je zult zien dat het veel meer moeite zal kosten om hem zover te krijgen. Accoord?"

"Certainly," antwoordde Maarten. "It doesn't prove anything, but it is nice anyway."

Victor reageerde niet, maar vroeg mij Tummetjes naam. Daarna richtte hij zich, nu weer in het Nederlands, tot het slaafje.

"Hé aapje, jij vindt het vast wel lekker als al deze meneren en mevrouwen je in je blootje zien he? Eerlijk zeggen en niet jokken!"

Tummetje begon heel verlegen te glimlachen.

"Ja mijnheer, maar Tummetje vind het ook wel een beetje eng mijnheer."

"En waarom vind je dat eng dan?"

"Omdat mijnheer dan misschien straks zijn plasser in Tummetje zijn bips wil steken mijnheer, en dat doet erg au."

"Nou, dat zien we nog wel imbecieltje," snauwde Victor tegen het knaapje. "Doe eerst die laarzen maar eens uit."

Gehoorzaam trok Tum de glanzende laarzen van zijn voeten, zette ze netjes naast elkaar aan de kant en ging, nu met enkel nog witte sokken aan zijn voeten, weer op zijn plek staan.

"Zeg eens sukkeltje, heb je al een stijf plassertje?"

Er ging éven een lichte schok door de schouders van het kind, maar dat was de enige waarneembare reactie.

"Ja mijnheer, Tummetje heeft een stijfje mijnheer."

"Daar geloof ik niks van. jij bent veel te klein om al stijfjes te krijgen. Kom eens hier en laat me voelen."

Het jochie liep met stijve passen in Victor's richting die hem zodra dat kon bij één van zijn oren pakte, het oor een kwartslag draaide en hem vervolgens hardhandig naar zich toe trok. Hij voelde en om te bewijzen dat het kind nu al een erectie had, trok hij de broek die het aanhad een stukje naar beneden en liet het stijve plassertje aan de overige aanwezigen zien.

"Zeg straathondje, je weet toch wat het betekent he, dat je al een stijfje hebt?"

"Tummetje denkt van wel mijnheer."

"Nou 3; vertel op dan."

"Tummetje krijg altijd een stijfje als mijnheren zoals u hem uitschelden en commanderen en uit laten kleden en zo mijnheer. Tummetje vindt dat fijn maar tegelijk is hij erg bang mijnheer. De meester van de slavenklas zegt dat Tummetje het fijn vindt om aandacht te krijgen mijnheer, wat voor aandacht dat ook is mijnheer en 3;"

"Ja ja, het is wel goed zo. We snappen al dat je een heel raar en vies kind bent. Nou, nu je hier toch staat, doe je hemd maar eens omhoog."

Pats, daar had Tummetje de eerste klinkende oorvijg te pakken.

"Niet zo hoog idiootje, ik wil eerst alleen je buikje zien."

Snel liet Tummetje, die het geborduurde hemd al had opgetrokken tot boven zijn sleutelbeen, precies zoals ik het gewoonlijk wilde. Maar het is altijd leuk als een van de slaafjes slaag krijgt terwijl hij juist erg zijn best doet een braaf en gehoorzaam kind te zijn. Ik weet uit opstellen van en interviews met kindslaafjes dat ze zich daardoor altijd enorm hulpeloos en verdrietig voelen en dat ze daarna nog veel gevoeliger zijn dan anders voor een kleine beloning.

Ook Victor wist dat. Nu Tummetje met tranen in zijn reeënogen voor hem stond, nu met zijn hemd net ver genoeg omhoog om zijn platte jongensbuik zichtbaar te laten zijn, aaide hij hem heel even met de rug van zijn hand over zijn gladde wang. Goed zo jongetje, zei hij zachtjes tegen hem en door zijn tranen heen glimlachtte de kleine Tum alweer dapper.

Inmiddels ging het meedogenloze experiment gewoon door. Tummetje heeft, als enige van mijn slaafjes, een bobbelbuikje, wat de Engelsen een 'outie belly-button' noemen. Net als zovele andere liefhebbers van mooie jongetjes voelde ook Victor de onweerstaanbare aandrang de nagels van zijn duim en wijsvinger krachtig in dat bolletje vlees te drukken..

"Maar dat is grappig," zei hij, terwijl het kind zijn gezicht vertrok van pijn en je aan alles zag dat het zijn uiterste best deed om niet te bewegen. "Je hebt een apenbuikje? En een apenmondje ook. Hoe komt het toch dat jij zou op een aapje lijkt hè?"

"Meester, omdat Tummetje's pappie uit Ethiopië komt meester, daarom lijkt Tummetje ook op een aap net als zijn pappa meester."

"Dan ben je ook vast net zo lenig als een aapje. Ga eerst maar eens een bruggetje maken." Victor liet het jochie los dat, zonder zich te bekommeren om de paar druppels bloed die uit zijn navel druppelden, meteen ruggelings achterover boog en zijn beide handen naast zijn hoofd plaatste. Zijn lichaam, borst en vooral buik naar boven gericht, vormde een mooie boog. De yogalessen die de jongens dagelijks krijgen wierpen bij Tummetje in ieder geval vruchten af.

Victor stroopte de broek van het kind naar beneden zodat we allemaal zagen dat Tum zijn kleine lid grappig rechtop gericht was. Dan schoof hij het witte hemd zo ver als mogelijk naar boven en maakte het hele ranke bovenlijfje vrij.

Het is altijd leuk een kleine jongen te zien vlak voordat hij afgeranseld gaat worden. Hoe vaak ze ook worden geslagen, wennen doen ze er nooit aan: altijd weer zie je die blik in hun ogen die een mengeling van angst en wanhoop is. Niet zelden glinsteren er tranen en altijd, wat de omstandigheden ook zijn, krijgen ze kippevel. Maar lang niet alle slavenknaapjes hebben een harde plasser vlak voordat ze gegeseld gaan worden en Tummetje, wel, Tummetje had dat. Zijn kinderlijke piemel bleef nog recht overeind staan bij de eerste slagen en zijn ogen, ja, zijn hele gezicht, glansde van genot. Victor gaat door, slaat hem nét hard genoeg om hem verder op te winden. Tummetje hééft, in de tijd dat hij nog vrij was, enkele keren de wondermooie orgasmes gekend die we aan bij het ontluiken van de puberteit allemaal ervaren; hij weet dus nog hoe het voelde en heel zijn wezen is er nu, terwijl het korte en stijf gevlochten rijzweepje telkens weer, als een vlaag winterse hagel neerdaalt op zijn strak gespannen huid, innerlijk volledig op gericht dat genot weer te ondergaan. Zijn gladde jongensgezicht begint te gloeien, hij kreunt als een mannetjeshond die een teefje ruikt, en nóg is zijn onbehaarde geslacht gericht, pas als Victor, met een kracht groter dan die hij bij al zijn vorige slagen gebruikte, de rijzweep laat neerdalen op de top van de harde kinderdeel, pas dan verslapt het en scheidt het kristalheldere vocht af dat het kinderorgasme begeleidt. En in een flits zie ik de intense teleurstelling over mijn slaafjes gezicht trekken, want weer heeft hij niet gekregen waar het op grond van zijn jaren allang recht op zou hebben, opnieuw heeft hij ervaren wat hij al wist, namelijk, dat hem geen zelfstandig genot gegund is. Hij zal, tot zijn vroege dood (want gefixeerde slaafjes worden niet oud, ze sterven allemaal voor hun twintigste aan, door de aanhoudend geïnjecteerde groeiremmende middelen veroorzaakte, kanker) altijd eeen jongetje blijven. Wat voor gewone jongens een drempel is die ze haast ongemerkt overschrijden om de wereld van volwassen genot te betreden, is voor hem, slaafje, een ondoordringbare muur geworden.

Maar ook normale kindergenoegens zal hij nauwelijks kennen en als ze hem al, bij wijze van uitzondering, gegund worden, moet hij, ter vermijding van nog meer pijn en verdriet, erop bedacht zijn dat hij de andere, de echte mensen, een genoegen doet. En, dat heeft Victor goed gezien, in hem is dit verlangen anderen te behagen door zichzelf te vernederen, tot een tweede natuur geworden. Het is te zien aan de manier waarop hij nu van de grond opkrabbelt en een verleidelijk-kinderlijke glimlach tovert op zijn door tranen bevochtigde gezicht.

"Dat was wel stout he kleine, zomaar een stijfje krijgen!" beet Victor hem toe. "Doe jij maar eens gauw je hempje uit en je broek ook. De meneren hier willen je nu wel eens helemaal in je blootje zien."

Snel deed Tummetje wat hem bevolen werd. Daarna moest hij met zijn handen op zijn hoofd gaan staan en werd, nu met een normale lange zweep, over zijn hele lijfje tot bloedens toe afgeranseld. Daarna kreeg hij bevel in de wasruimte het bloed van zijn lichaam te wassen en, zodra hij niet meer bloedde, terug te komen en bij mij op schoot te komen zitten. En ondanks de pijn die hij nog dagen zou voelen, ging hij toch perfect bij me op schoot zitten, zijn hele naakte jongenslijf tegen me aan gevleid. Hij kermde enkel zachtjes en heel lief als ik mijn nagel diep door een van de striemen trok en reageerde meteen met rechtop te gaan zitten als ik er maar even blijk van gaf het zachte vlees van zijn nek en schouders te willen likken of de strak gespannen huid die zijn op cherbuijnenvleugeltjes lijkende schouderbladeren met tong, neus en lippen te willen beroeren. Mijn hand streelde nu zacht over de ribben van zijn zij en dwaalde in de richting van zijn plooiloos gladde buik en borst. Dan pakte ik zijn kin en gewillig, zonder een spoor van aarzeling, als het perfecte hoertje dat de wensen van de klant kent nog voor hij ze volledig kenbaar heeft gemaakt draaide hij zich naar me toe en omhelsde me, waarbij zijn droge jongenslippen zich op de mijne drukten, en weken, en zonder verzet ruimte boden aan mijn tong.

Inmiddels wilde Victor zijn experiment voortzetten. Mijn volbloed Germaantje Skinny werd voor dat doel de ruimte binnengebracht.

Hoofdstuk 6

Dit keer zagen we geen half verlegen-half verleidelijk glimlachje; er zat nog altijd veel 'Bram' in Skinny en dat verklaarde de vuurrode blos die over zijn knapengezicht trok.

Victor gebaarde dat hij een kwartslag moest draaien, zodat mijn gasten en ikzelf het joch nu van opzij zagen. Nu stelde Victor zich voor hem op, de oud-bokser en nog altijd verdienstelijk deelnemer aan allerlei 'sterkste-mannen-van'-competities. Lang, breed ook en zwaar was hij. Een man. De knaap voor hem leek meer er meer een klein kind door dan hij gedurende de afgelopen tijd geleken had.

Bram moest het ook gemerkt hebben, maar voor wie oog had voor allerlei subtiliteiten was er een wereld van verschil tussen zijn reactie en die van Tummetje zoëven. Ook hij gaf eerlijk antwoord op de vraag of hij het lekker vond dat hij straks weer in zijn nakie voor ons zou staan. Hij sloeg er zijn ogen bij neer, boog zijn hoofd en fluisterde bijna: "Heer, als uw slaafje eerlijk moet zijn heer, dan moet hij toegeven dat hij dat niet fijn vindt heer."

Triomfantelijk keek Victor in de richting van Maarten. Die lachtte en maakte een gebaar van hem toe te drinken en herhaalde die beweging toen Victor de rand van de knaap zijn zijden toneelbroek naar beneden trok en ons een volkomen slap piemeltje toonde.

"Maar wat windt ons scharminkeltje dan wel op, hè?" vroeg hij zich op zakelijke toon af terwijl hij het kind nu helemaal uitkleedde. waarbij, het was me vaker opgevallen, Brams piemeltje niet het minste teken van opwinding vertoonde. Slap hing het jongensdeeltje tussen zijn mooie benen.

Het kind was nu helemaal uitgekleed. Nu werd de nog volledig aangeklede Diertje door Arden binnengebracht. Het ranke kinderlijf, de zichtbaar tere huid en het met tranen overdekte knapengezichtje, alles aan hem prikkelde me om hem te doen kronkelen van pijn. Ik stond op en gebaarde Arden terug te treden."Ga het rek maar halen!" beval ik hem. Na dat bevel gegeven te hebben beende ik snel op het zojuist binnen gebrachte jochie af, gaf hem vier stevige klappen in zijn gezicht en scheurde zo hardhandig als ik kon de kleren van zijn lijf. Ik wachtte even tot het verrijdbare rek door Arden op zijn plaats was gezet. Het leek nog het meest op de klimrekken zoals je die in gymzalen ziet, alleen zaten de spijlen hier veel dichter bij elkaar. Dit maakte het mogelijk het lijf van de ongelukkige jongen die erop werd vastgebonden maximaal te laten strekken. Behalve dat zo'n manier van vastbinden al veel pijn veroorzaakte nog voordat er een zweep aan te pas kwam vind ik ook dat kleine jongens er prachtig uitzien als je ze naakt en uitgerekt voor je ziet.

Inmiddels had Arden, pienter als altijd, ongevraagd ook een rek met zwepen en verschillende boeien, touwen en bevestigingsriemen meegebracht. Nu was alles in gereedheid en zou, dat wist ik zeker, bevestigd worden wat ik allang wist namelijk wie van mijn speelgoedknaapjes zichtbaar plezier zou beleven aan het martelen van de zwakste en wie er helemaal geen genoegen aan zou beleven. En waar je kon wachten gebeurde: Skinny, slim als hij was, koos wel boeien die er gemeen uitzagen maar waarvan hij wist dat ze relatief gemakkelijk te verdragen waren. Voor de boeien werden aangebracht liet ik Tummetje een alternatief voorstellen. Hij koos, het plassertje al verwachtingsvol fier in de lucht gestoken, de smalle en vochtige leren riemen in plaats van de riemen met ijzeren bolletjes aan de binnenkant die Skinny's voorkeur hadden. Skinny besefte nu wel dat hij bij het vastbinden geen steken kon laten vallen. Geroutineerd klikte hij de veiligheidsklemmen los en liet het houten frame op de grond zakken. Daarna liet hij Diertje er op liggen en snoerde hij de polsen van het kind dicht bij elkaar een van de hogere dwarsbalken. Ze wisten inmiddels dat ik niet verzot was op een gespreide binding. Ik vond het, waarom weet ik niet, veel mooier als een kind in een rechte lijn hing.

Inmiddels had de tienjarige van pure angst zijn plas laten lopen en Skinny wist wel dat dit eerst moest worden opgeruimd. Terwijl hij daar mee bezig was krabbelde Tummetje met zijn blote rechtervoet over het melkwitte velletje van het vastgebonden jochie. Hij deed dat zo teder dat het kind er zijn angst even door leek te vergeten en zelfs een stijfje kreeg. Dat was het moment waar Tum op had gewacht: zijn voet schoot uit en met zijn hiel gaf hij het knaapje een genadeloze trap tegen het omhoogkomende piemeltje en dan nóg een, nu bovenop het kind zijn zakje. Omdat de enkels nog niet waren vastgemaakt kon het joch nog, in een reflex, zijn knieën optrekken waardoor ik een overwacht mooi uitzicht had op zijn op een zeldzame bloem lijkende, frisroze jongenskutje.

Inmiddels was Skinny klaar met dweilen en nu duwden de beide jongens het rek in zijn oorspronkelijke verticale positie terug waardoor Diertje's volle gewicht aan zijn vastgebonden polsen kwam te hangen. Dat deed hem zoveel zeer dat hij kermde en, opnieuw reflexmatig, zijn knietjes hoog optrok in een zielige poging de druk op zijn polsen en armen te verminderen. Nu pakten de beide jongens ieder een been en trokken het zo ver mogelijk naar beneden. Toen het echt niet meer verder ging maakten ze de boeien vast. Victor controleerde ze en stelde hoofdschuddend vast dat die van Skinny losser zat dan die van Tummetje.

"Dit word je laatste kans scharminkeltje," zei hij met een honingzoete stem tegen de al angstig kijkende Skinny. "Welke zweep zou jij gebuiken?"

In zijn angst maakte Skinny nu de beslissende fout. "Deze hier heer," zei hij en greep naar de zwaarste en van vrij grote weerhaken voorziene zweep. Victor knikte.

"En jij," vroeg hij nu aan Tummetje, "welke zou jij nemen aapje?"

Het was grappig om Tummetje, terwijl hij stond te peinzen, weer even de Tumba te zien worden: hij had precies dezelfde nadenkende trek als het vroegere verkennertje had wanneer hij tijdens een speurtocht een probleem op moest lossen.

"Deze heer," antwoordde hij terwijl hij een tamelijk zware karwats ter hand nam.

"En waarom niet die grote dan?" vroeg Victor. "Die doet toch veel meer pijn?"

"Misschien wel heer," antwoordde het joch met zachte stem, "maar met deze sla je stukken huid en vlees los en dan zou Diertje te erg beschadigen en dat wil meester niet."

"Heel goed bedacht, zeker voor zo"n smerig halfbloedje als jij. Die teef die jou geworpen heeft moet wel een goed stel hersens hebben gehad. Die aap die haar bevrucht heeft zal haar wel gedwongen hebben. Hé, hoe zit dat eigenlijk kleine? Je vader was toch een aap?"

En nogmaals moest Tummy de leukste van alle verbale vernederingen ondergaan: Alleen slaafjes die volledig getransformeerd waren in wezentjes die aan niets anders meer plezier beleefden dan hun meerderen te plezieren raakten er opgewonden van. Alle anderen, en dat waren veruit de meesten, bleven er een innerlijk verzet tegen voelen dat het voor ons, hun eigenaren, extra prikkelend maakte hen ermee te confronteren. Als je Diertje of Skinny dwong om hun ouders te beledigen zag je aan de blos die over hun mooie jongensgezichten trok en de fonkelende blikken van haat en woede in hun ogen dat er nog altijd in hen iets nasmeulde van de vrije jongens die ze eens waren. Maar met Tummetje was dat anders. De kwetsende manier waarop Victor hem dwong over zijn vroegere ouders te praten wond hem net zo erg op als het mij deed. Ja, er trok ook bij hem een blos over zijn gezicht en ook zijn ogen fonkelden maar aan het het opwaarts stuwende kinderplassertje was te zien dat die opwinding door iets anders veroorzaakt werd dan woede. Als het al niet duidelijk was, dan was het dat nu: Tummetje raakte er hevig opgewonden door als zijn meesters hem vernederden.

"Ja heer," antwoordde hij met zijn lichthese jongensstem, "Tummetjes papa is een soort aap, anders was Tummetje wel een gewoon jongetje geweest. En meester heeft Tummetje al verteld dat Tummetjes mama een rassenschendster is en Tummetje is heel dankbaar dat alle voorname, echte mensen ervoor gezorgd hebben dat hij niet langer door zulke slechte mensen wordt opgevoed maar dat hij het speeltje van zijn meester mag zijn. En…"

"Je vindt dat lekker hè krullenkopje, dat merkte ik net ook al" onderbrak Victor hem lachend terwijl hij met zijn hand door het kind zijn grof krullende haar harkte. Dan duwde hij hem weg en stapte hij op Skinny af. Anders dan bij Tummetje was er bij hem geen spoor van een erectie te bekennen. De enige manier waarop Victor hem kon dwingen tot enkele plichtmatig uitgesproken zinnetjes over zijn ouders was door hem in het oor te fluisteren dat Diertje anders straks geslagen zou worden met de schervenzweep (dat is een gesel waarvan de zes riemen bezaaid zijn met scherpe puntjes) als hij niet braaf zei wat er van hem verwacht werd. Maar terwijl hij plichtmatig zijn zinnetjes zei was er geen spoor van opwinding te zien. Zijn mooie piemel bleef volkomen slap naar beneden wijzen.

"Hé, Victor," riep ik brallerig uit, "we weten het nu wel: Tummetje geilt op vernedering en Skinny niet. Kunnen we nu eindelijk tot zaken komen?"

"Jaja, rustig rustig," reageerde hij licht verongelijkt. "Wil je niet eerst even checken of dat kindje van goed is vastgemaakt of moeten we gelijk maar gaan rammen?"

Jaja, dat was Victor. Veel gevoel voor dramatiek, uitstel en het opbouwen van spanning. Ik hees me overeind en gaf mijn andere gasten een teken datzelfde te doen. Alle aandacht ging nu uit naar de vastgebonden Diertje. Ik moet zeggen, hij zag er schattig uit. Je moest je beheersen om niet eerst de tranen van zijn mooie jongensgezicht te likken. Maar nog mooier dan zijn gezicht was het tot het uiterste gespannen kinderlijf. Nog helemaal glad en zo blank als alleen kinderen dat zijn kunnen leek het, doordat het tot het uiterste gespannen was, nog teerder dan anders. Zelfs zijn naveltje was een verticaal en uiterst bevallig sneetje geworden. Ook zijn tepels, als die enigszins gekleurde stukjes huid op het midden van zijn magere ribbetjes die naam tenminste verdienden, waren veranderd in een smalle, opwaarts gerichte streep. De kleine ribbenkast ging moeizaam op en neer: hij had moeite om adem te halen! Als altijd benam zijn volmaakt gevormde kleine-jongensplasser me de adem; een iets gebogen, enigszins dunne en helemaal rimpelloze schat werd bekroond door een nauwelijks zichtbaar randje dat de overgang naar de nog schuldeloos kleine eikel vormde. Omdat ik niet zo gek op besneden jongetjes ben had ook Diertje zijn voorhuidje nog en ook dat was wonderlijk glad. Het piemeltje was gelukkig lang genoeg om over de rand van het bolvormige zakje te reiken. En als zo vaak kon ik ook nu de verleiding niet weerstaan daar stevig in te knijpen. Het ontlokte het jochie een hees geluid.

"Echt een topjochie hoor," zei Michelle, mijn enige vrouwelijke gast, goedkeurend. Dan streek ze met de toppen van haar vingers door het knaapje zijn ondiepe oksels. Ze bracht haar vingers naar haar neus en snoof. "En nog helemaal niet die stank die je bij oudere jongens hebt, mompelde ze. Heerlijk gewoon.."

Maar het werd nu echt tijd om te beginnen. Ik kuste mijn kleinste slaafje nog eens lekker vol op de mond, ragde met mijn knokkels stevig over zijn heerlijke ribben en gaf ter afsluiting en paar forse tikken met de vlakke hand op zijn strakgespannen buikje en ging weer zitten. Nu was het de beurt aan mijn beide oudere jongensslaafjes.

De beide jongens hadden betrekkelijk lichte kattentongen in hun hand zodat de geseling lekker lang zou kunnen duren. Vlak voor ze begonnen had Tummetje, attent als steed, nog een band om het voorhoofd van Diertje aangebracht zodat we hem gedurende de hele marteling goed zijn gezicht zouden kunen zien.

Ze lootten wie er beginnen moest en nu, eindelijk maakte Skinny zich klaar voor de eerste slag. Hij ging opzij van Diertje staan en haalde toen vol uit. Als vurige slangen kronkelde de tongen van het marteltuig ter hoogte van de tepeltjes over de glanzende kinderhuid die hier en daar brak zodat er bloed begon te druppelen. Meteen daarna haalde Tummetje uit, nu ter hoogte van de navel over het weke vlees van het jochie zijn buik, waarop Diertje meteen de volgende slag op het kind zijn blote bevenbenen deed belanden. De jongens, wel bekend met wat wij wilden, wachtten nu even om de pijn goed te laten intrekken en ook om te voorkomen dat Diertje al te snel buiten kennis zou raken. Het was opvallend om te zien hoe verschillend de beide jongens reageerden. Tummetjes lid was, klein en ongecompliceerd, strak omhoog gericht van opwinding en zijn ogen glansden van plezier. Mijn ranke Skinny zijn mooie jongensgezicht daarentegen kleurde fél rood en in ogen waren nat van de tranen. Hij deed het, goed, hij wist, het kon niet anders. Maar van harte ging het niet.

De geseling werd voortgezet. Nauwelijks anderhalve meter knapenlijf werd langzaam en methodisch overdekt met striemen. En dat terwijl het jochie niets te verwijten viel. Hij deed toch altijd zijn best om een braaf en gehoorzaam slavenkind te zijn? Was hij niet altijd uiterst bevallig en bereid zich waar ook maar te laten strelen over zijn blote lijfje? Kroop hij niet als een jong poesje tegen me aan als ik hem 's avonds laat nog van zijn strozak liet lichten om hem bij mij op schoot verder te laten slapen? Ja dat was allemaal waar. Maar dat was nu een keer waar hij voor bij me was. Om mij zoveel genot te verschaffen als ik maar uit dat kinderlijfje van hem kon persen. En genieten deed ik, en dat genot kwam tot een hoogtepunt toen Tummetje hem vol op zijn kinderdeel raakte.

Mijn dierlijke lust was bekoeld.

"Maak hem maar los en breng hem hier," beval ik kort.

Snel voldeden de twee jongens aan mijn bevel. Terwijl Tummetje de polsen van het kind losmaakte voorkwam Skinny dat het helemaal in elkaar zou zakken. Ik wenkte Arden om een teiltje lauwwarm water, een ehbo-trommel, een zachte washand, een badhanddoek en een gewone handdoek te halen. De badhanddoek spreidde ik over mijn knieën uit. en daar liet ik mijn dappere blonde slaafje op neervleien. Mijn gasten, die zelf immers ook slaafjes hadden en wisten dat er momenten waren die zulke kinderen alleen met hun meesters delen, trokken zich, voorafgegaan door Arden, Skinny en Tummetje, naar de whirlpool om zich daar op te frissen en te vermaken met de aanblik van een negertje, een halfbloedje en een blond jongetje.

De hele voorkant van mijn kleinste slavenjongen was overdekt met striemen. Hij rilde en schokte. Langzaam en teder ging ik met het washandje over het ranke knapenlijf. Soms onderbrak ik mezelf om hem door zijn sluike haren te strelen en op zijn voorhoofd, en rode lipjes te kussen. Ik wreef zijn hele lijfje in met een verkoelende en helende zalf. 'Vannacht mag je bij mij in bed slapen, beloofde ik hem. En je mag een pyama aan en een onderbroekje en je hoeft niet naar buiten als je moet poepen of plassen. En dan spelen we een week vader-zoontje.

Er brak even, half onderbroken nog door een pijnlijke grimas, een glimlach door. Ondanks de pijn die het hem deed tilde hij zijn hoofd op en gaf me, met droge lipjes, een onbeschrijfelijk lief kusje op mijn lippen.

"Dank u wel meester, " zei hij met schorre stem, "en Diertje hoopt dat u veel plezier gehad heb toen hij gegeseld werd. "